Emirates: Το αδιαπέραστο «κάστρο» της Arsenal

Κι όμως, μετά από… προσπάθειες αρκετών σεζόν, η Arsenal ίσως έχει καταφέρει να κερδίσει την χαμένη της ταυτότητα στα εντός έδρας παιχνίδια του Emirates, τουλάχιστον για το πρωτάθλημα. To eyap.gr αναλύει!

 

Εάν θέλεις να θεωρείσαι πετυχημένη ομάδα, ή τουλάχιστον εάν θέλεις να χτίσεις τις βάσεις ενός πετυχημένου συνόλου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαθέτεις μια «καυτή» έδρα, ικανή να γίνεται μια πραγματική κόλαση για τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και παράδεισος για τους φιλάθλους σου.Φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο στην ατμόσφαιρα που πρέπει να επικρατεί αλλά και στα δρώμενα εντός του αγωνιστικού χώρου. Οι ποδοσφαιριστές της γηπεδούχου ομάδας επιβάλλεται να αισθάνονται το δέος που τους προκαλεί η ίδια τους η έδρα, οι ίδιοι τους οι υποστηρικτές, ένα δέος το οποίο για 90 αγωνιστικά λεπτά θα μετατρέπεται σε κυριαρχία έναντι των αντίπαλων ποδοσφαιριστών.

Αναμφίβολα, κάτι τέτοιο διέθετε η Arsenal πριν την μετακίνηση της στο υπερσύγχρονο Emirates Stadium το καλοκαίρι του 2006. Φυσικά και αναφερόμαστε στο θρυλικό Highbury ή αλλιώς Arsenal Stadium, ένα «σπίτι» όπου προτού καν βγεις στο χορτάρι γνώριζες, εάν είχες έρθει ως αντίζηλος, ότι τα πράγματα είναι σκούρα, πολύ σκούρα.

Για αρκετούς, αυτή η μετακίνηση των «Κανονιέρηδων» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία του συλλόγου, κι εάν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, συμφωνώ απόλυτα μαζί τους. Η Arsenal έχασε σημαντικό έδαφος στο κομμάτι της δυναμικής που σου εκπέμπει μια έδρα, το ποδοσφαιρικό σου σπίτι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ομάδες είτε υψηλής είτε χαμηλής δυναμικότητας κατέφθαναν στο Emirates και έκαναν «πάρτι», με την γενικότερη ατμόσφαιρα του γηπέδου ταυτόχρονα να είναι καταθλιπτική έως και ανύπαρκτη. Βέβαια, με το πέρας των χρόνων, τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται διαφορετικά.

 

 

Μετά το πρόσφατο (10/03) σπουδαίο 2-0 της αρμάδας του Unai Emery απέναντι στην Manchester United του Ole Gunnar Solskjaer, οι ποδοσφαιριστές του Βάσκου προπονητή, όχι μόνο κατάφεραν να σημειώσουν ένα εξαιρετικής σημασίας αποτέλεσμα ενόψει της μάχης για μια θέση στην πρώτη τετράδα, αλλά πέτυχαν την ένατη διαδοχική τους εντός έδρας νίκη. Συνολικά, έχουν δώσει τα 16 από τα 19 καθιερωμένα εντός έδρας παιχνίδια στο πρωτάθλημα και με εξαίρεση δύο ισοπαλίες με Liverpool (1-1) και Wolves (1-1) αντίστοιχα, αλλά και την ήττα στην πρεμιέρα από την πρωταθλήτρια Manchester City (0-2), σε όλες τις υπόλοιπες συναντήσεις έχουν ολοκληρώσει την αναμέτρηση όντες νικητές, δηλαδή έχουν κερδίσει τους 13 από τους 16 φετινούς αγώνες στο Emirates.

Συνολικά, έχουν κερδίσει 41 βαθμούς στο βόρειο Λονδίνο, σημειώνοντας παράλληλα 37 τέρματα και δεχόμενοι μόλις δώδεκα. Μάλιστα στην σχετική λίστα βρίσκονται στην τρίτη θέση, μόλις τέσσερις βαθμούς πίσω από την Manchester City του Pep Guardiola και σε ισοβαθμία με την Liverpool του Jurgen Klopp, η οποία παραμένει αήττητη εντός έδρας έχοντας δώσει και ένα παιχνίδι λιγότερο. Η διαφορά από τους υπόλοιπους είναι αισθητή. Στην τέταρτη θέση φιγουράρει η Chelsea με 32 βαθμούς, στην 5η η Manchester United με 29 και στην 6η η Tottenham με 28.

Επιπλέον, πολύ σημαντική είναι η πρόοδος που έχει πραγματοποιήσει ο ιστορικός σύλλογος της πρωτεύουσας στις εντός έδρας αναμετρήσεις της με τις υπόλοιπες ομάδες του «Top-6». Μετά το πρόσφατο ντέρμπι με τους «Κόκκινους Διαβόλους», η Arsenal ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της απέναντι στους έξι «μεγάλους» αντιπάλους της με συγκομιδή δέκα βαθμών στο Emirates (3 νίκες, 1 ισοπαλία, 1 ήττα), η καλύτερη της επίδοση κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα (!) σεζόν. Αναμφίβολα, κάτι το οποίο όλον αυτόν τον καιρό την άφηνε αρκετά πίσω. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και παρακάτω, η βελτίωση είναι εμφανής σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, όπου κατά την τελευταία χρόνια του Arsene Wenger στον πάγκο, οι «Κανονιέρηδες» συγκέντρωσαν μόλις πέντε βαθμούς.

 

 

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι οι νίκες, ή ακόμη και τα «στραβοπατήματα» με τις ομάδες του «Top-6» δεν έχουν σημειωθεί καθόλου τυχαία.

Οι ποδοσφαιριστές του Emery με εξαίρεση μόλις δύο-τρεις περιπτώσεις (τις εκτός έδρας επισκέψεις στις έδρες των Manchester City και Liverpool) έδωσαν σε κάθε παιχνίδι το 100% του εαυτού τους, ιδρώνοντας την φανέλα με το κανόνι στο στήθος για έναν και μόνο στόχο, τους τρεις βαθμούς της νίκης, ανεξάρτητα εάν ορισμένες φορές αυτό δεν ήρθε.

Είναι ενδεικτικό ότι με την αλλαγή προπονητή οι παίκτες απέκτησαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στα παιχνίδια όπου το τόπι γίνεται πιο βαρύ και τα πόδια τρέμουν. Αρχικά, στα δύο από τα τρία ντέρμπι που η Arsenal αναδείχθηκε νικήτρια, εναντία σε Tottenham (4-2) και Chelsea (2-0) αντίστοιχα, οι γηπεδούχοι ήταν ήδη από το ξεκίνημα αρκετά ανώτεροι, επιβάλλοντας τον δικό τους τρόπο παιχνιδιού. Με την United (2-0), ναι μεν οι φιλοξενούμενοι είχαν ορισμένες σπουδαίες ευκαιρίες για να σκοράρουν αλλά κατά γενική ομολογία ήταν ένα σχετικά ισορροπημένο παιχνίδι με τις δύο ομάδες να προσπαθούν να απειλήσουν την αντίπαλη εστία και τους «πολεμιστές» της Arsenal να βγάζουν έναν τσαμπουκά και ένα ατελείωτο πάθος για τους τρεις βαθμούς, το οποίο ανά διαστήματα σου έδινε την εντύπωση ότι αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα θα τους οδηγούσε στην πολυπόθητη νίκη, κάτι το οποίο μας πήγε πίσω μερικά χρόνια νωρίτερα, έστω και για λίγο.

«Η Arsenal έχει καταφέρει να παραμείνει πραγματικά θετική σε ορισμένες πολύ δύσκολες στιγμές στο δεύτερο ημίχρονο. Η Manchester United ήταν στην κορυφή αλλά άφησαν ακόμη τον Aubameyang, τον Lacazette και τον Ozil στην επίθεση, προσπαθώντας να σημειώσουν αυτό το δεύτερο τέρμα και βγήκαν κερδισμένοι. Συγχαρητήρια στον προπονητή Unai Emery που το έκανε. Αρκετές φορές βλέπεις προπονητές όταν πιέζονται, απαντάνε με μια αμυντική κίνηση αλλά αυτός δεν το έκανε. Διατήρησε το νεύρο του» ήταν τα λόγια του άλλοτε αρχηγού της Manchester United και νυν σχολιαστή του Sky Sports, αμέσως μετά το τέλος του Κυριακάτικου ντέρμπι.

 

 

Επίσης, είναι άξιο αναφοράς ότι ακόμα και σε αυτά που δεν κέρδισε αλλά ταυτόχρονα και δεν έχασε, ίσως να άξιζε κάτι καλύτερο, τόσο όταν έπαιξε τον ρόλο της οικοδέσποινας όσο και της φιλοξενούμενης (Arsenal vs Liverpool 1-1, Manchester United vs Arsenal 2-2, Tottenham vs Arsenal 1-1).

Αυτό που εν τέλει έχει σημασία είναι ότι η Arsenal επαναφέρει και πάλι στο προσκήνιο την χαμένη της ταυτότητα στα εντός έδρας παιχνίδια, πόσο μάλλον στα ντέρμπι, τα θεωρητικά πιο απαιτητικά παιχνίδια της σεζόν. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο και ότι ίσως χρειαστούν δύο, τρία ή ακόμη και τέσσερα μεταγραφικά παράθυρα για να καταφέρει μετά από αρκετό χρονικό διάστημα να διεκδικήσει ισάξια τον τίτλο της Premier League. Άλλωστε, πέρα από τους πυλώνες της ομάδας, τους ποδοσφαιριστές, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι το οποίο φανερά δείχνει να αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» του συλλόγου είναι οι εκτός έδρας επισκέψεις, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο ίσως αναλύσουμε στο άμεσο μέλλον…

Πάντως, για την ώρα, η αρμάδα του Emery έχει αποδείξει ότι έχει τις δυνατότητες αλλά και την θέληση τουλάχιστον να παλέψει για ένα από τα τέσσερα εισιτήρια του Champions League της επόμενης περιόδου, σε σχέση φυσικά με την περσινή τραγική σεζόν στο πρωτάθλημα. Άλλωστε, με τέτοια στατιστικά στο σπίτι της, δεν έχει να φοβάται κανέναν, με Newcastle, Crystal Palace και Brighton να αποτελούν τις τελευταίες ομάδες που πρόκειται να φιλοξενήσει στο Emirates για το τρέχον πρωτάθλημα. Οι πιθανότητες οι εννιά σερί εντός έδρας νίκες να γίνουν δώδεκα είναι αρκετά μεγάλες…

 

Η «μάχη» για την τρίτη και την τέταρτη θέση του βαθμολογικού πίνακα έπεται μεγάλη με τις Tottenham (61), Arsenal (60), Manchester United (58) και Chelsea (57) να υπόσχονται μια μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως!  Άραγε, θα τα καταφέρουν οι «Κανονιέρηδες»; Θα το μάθουμε μέσα στους επόμενους δύο μήνες!