Πώς μια ατάκα του Πρέντρακ Μιγιάτοβιτς κατάφερε να στιγματίσει τον Γκάρεθ Μπέιλ, τον πλέον επιτυχημένο Βρετανό ποδοσφαιριστή της χιλιετίας.
Ένα από τα πολλά παράδοξα στον κόσμο του ποδοσφαίρου είναι το timing. Τη μια στιγμή είσαι θεός, την επόμενη άχρηστος και τελειωμένος, για να ξαναγίνεις θεός και να συνεχίζεται αυτός ο φαύλος κύκλος, ανάλογα τη στιγμή που κάποιος θα εκφέρει μια άποψη. Η ταχύτητα αυτής της εκφοράς, καθώς και η ποσότητα της πληροφορίας και των απόψεων σχετικά με οτιδήποτε ποδοσφαιρικό πολλές φορές δημιουργούν εντυπώσεις για κάποιον εν ενεργεία ποδοσφαιριστή που τον συνοδεύουν μέχρι τη στιγμή που σταματάει την καριέρα του και «κλείνει ταμείο». Η πιο οξύμωρη ίσως από αυτές τις περιπτώσεις είναι ο Γκάρεθ Μπέιλ, που στα 33 του χρόνια ανακοίνωσε ότι σταματάει την επί δεκαεπτά συναπτά έτη επαγγελματική του πορεία στο ποδόσφαιρο.
Η καριέρα του ήταν τουλάχιστον περίεργη. Όλοι έχουμε διαβάσει την ιστορία για το παιδί που έτρεχε πόσα χιλιόμετρα στα λιβάδια της Ουαλίας για να προπονηθεί. Για το παιδί με τα πεταχτά αυτάκια και το ιδιαίτερο σαγόνι, που είχε ως ίνδαλμα τον Ράιαν Γκιγκς και προσπαθούσε να του μοιάσει στο παιχνίδι του. Για το παιδί που από φέρελπις αριστερός μπακ της Σαουθάμπτον εξελίχθηκε στον επιθετικό που σκόραρε το -πιθανότατα- πιο εντυπωσιακό τέρμα που επιτεύχθηκε ποτέ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, όντας και πεντάκις τροπαιούχος!
Αυτό που μάλλον δεν ξέρετε, ήταν πως ο Μπέιλ κόντεψε να μην αρχίσει την καριέρα του στη Σαουθάμπτον. Σύμφωνα με τον Μάλκομ Έλιας, τον τότε υπεύθυνο ακαδημιών των «Αγίων», η ομάδα του Χάμσαϊρ δεν ήταν σίγουρη αν άξιζε να ανανεώσει την υποτροφία του Ουαλού (που βρίσκονταν ήδη εκεί από τα εννιά του χρόνια). Οι προπονητές της ομάδας δεν ήταν σίγουροι σχετικά με τις πραγματικές ικανότητες του παίκτη, μέχρι που ο Έλιας πήγε να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι που θα έπαιζε ο Μπέιλ (με την Κ-18 της Σαουθάμπτον) ώστε να αποφασίσει τι θα κάνει με το ζήτημα αυτό.
Ο ίδιος ο Ουαλός δεν γνώριζε τον λόγο που… παρακολουθούταν, αλλά απέδειξε ότι βρίσκεται μια ταχύτητα πάνω από τους υπόλοιπους. Και πέραν της υποτροφίας, κέρδισε και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Σαουθάμπτον. Έτσι πραγματοποίησε το ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα σε ηλικία 16 ετών (!) τη σεζόν 2005/06, γράφοντας δύο συμμετοχές.
Την επόμενη χρονιά, ήρθε η εκτόξευση. Ο Σκωτσέζος Τζορτζ Μπέρλι, που εμπιστεύτηκε ένα νεαρό παιδί που έτρεχε αδιάκοπα μέσα στο γήπεδο, κάνει τον Μπέιλ βασικό κι αυτός τον δικαιώνει απόλυτα. Με πέντε γκολ και δώδεκα ασίστ, σε μια ονειρική για τον ίδιο πρώτη γεμάτη σεζόν στα αγγλικά γήπεδα, ο Ουαλός έφηβος αναγκάζει τον Τύπο να αποθεώσει τις εμφανίσεις του και να τον κάνει περιζήτητο.
Η Σαουθάμπτον τερματίζει στην 6η θέση της Τσάμπιονσιπ και διεκδικεί μέσω πλέι-οφ την άνοδο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το ίδιο δεν συνέβη, βέβαια, και με τον Μπέιλ. Όπως ήταν το φυσικό επακόλουθο, πολλές ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έδειξαν ενδιαφέρον για τον νεαρό, με την Τότεναμ να κερδίζει τη μάχη και να τον φέρνει στο Βόρειο Λονδίνο. Βέβαια, η συνέχεια δεν ήταν και τόσο εύκολη όσο θα περίμενε κανείς.
Στην πρώτη του χρονιά στην Τότεναμ, προπονητής ήταν ο Μάρτιν Γιολ, που διστάζει να ρίξει τον Ουαλό με τη μία στα βαθιά. Χρησιμοποιώντας τον περισσότερο σαν αριστερό χαφ παρά σαν αριστερό μπακ, ο Ολλανδός του δίνει λίγες ευκαιρίες να αποδείξει την αξία του, με αποτέλεσμα ένα τρομακτικό αρνητικό σερί, που θα κρατήσει για πολλούς μήνες. Για να γευτεί τη χαρά της νίκης στην Πρέμιερ Λιγκ ο Μπέιλ θα χρειαστεί να περιμένει 24 (!) παιχνίδια, καθώς σε όσα είχε αγωνιστεί ως τότε έφευγε στην καλύτερη με έναν βαθμό.
Αν η παρθενική του σεζόν μπορεί να θεωρηθεί αναγνωριστική, η επόμενη με τον Χάρι Ρέντναπ στον πάγκο, ο Μπέιλ θα τα πάει σαφώς χειρότερα, με σημαντικά αυξημένο χρόνο συμμετοχής (2094′ έναντι 824′). Με το προαναφερθέν αρνητικό ρεκόρ ακόμα σε ισχύ, είχαν εκφραστεί οι πρώτες αμφιβολίες πως ο Ουαλός ίσως δεν τα καταφέρει στη μεγάλη κατηγορία και την Τότεναμ.
Τη σεζόν 2009/10 και μετά από 821 μέρες στο σύλλογο καταφέρνει επιτέλους να γευτεί τη νίκη σε παιχνίδι της Πρέμιερ Λιγκ, που ο ίδιος συμμετείχε (έστω και για τα έξι λεπτά που πάτησε χορτάρι στο 5-0 επί της Μπέρνλι) και από τον Ιανουάριο του 2010 και μετά είναι βασικός και αναντικατάστατος. Πότε ως αριστερός μπακ, πότε ως αριστερός χαφ, ο Ρέντναπ έχει αναγνωρίσει τις επιθετικές αρετές του Μπέιλ και σε κάθε παιχνίδι προσπαθεί να τις εκμεταλλευτεί. Ο ίδιος του το ανταποδίδει με τρία γκολ και δέκα ασιστ σε 34 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις.
Βέβαια, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τη σεζόν που θα ακολουθούσε. Ο Ουαλός μονιμοποιείται στο αριστερό άκρο του κέντρου και πυροδοτεί την καριέρα του. Η Τότεναμ παίζει εκτός έδρας με την Ίντερ του Ράφα Μπενίτεζ. Ο τερματοφύλακας Εουρέλιο Γκόμεζ αποβάλλεται μόλις στο 8′ και οι Ιταλοί ήδη στο 35′ κερδίζουν με 4-0. Όλοι περιμένουν μια πανωλεθρία επικών διαστάσεων, αλλά το παιχνίδι έληξε 4-3, με τον Μπέιλ να πετυχαίνει χατ τρικ, έχοντας ως προσωπικό του αντίπαλο τον καλύτερο δεξιό μπακ του κόσμου τότε, τον Μαϊκόν.
Την επόμενη αγωνιστική, με δύο δικές του ασίστ, η Τότεναμ κερδίζει την Ίντερ και ουσιαστικά βρίσκεται αγκαλιά με την πρόκριση στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά στην ιστορία της από την ίδρυση του θεσμού. Φτάνει μέχρι τους «8», βρίσκοντας μπροστά της τη Ρεαλ Μαδρίτης, που με συνολικό σκορ 5-0 περνάει στα ημιτελικά. Ο Μπέιλ είναι ο μοναδικός διασωθέντας των δύο αναμετρήσεων και συνεχίζει να εδραιώνεται ως ένας ανερχόμενος ποδοσφαιρικός αστέρας.
Τις επόμενες δύο σεζόν οργιάζει με τα «Σπιρούνια», τόσο εκτελεστικά όσο και δημιουργικά, με αποκορύφωμα τη σεζόν 2012/13, που πετυχαίνει 26 γκολ και 14 ασίστ σε 44 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Μπέιλ πλέον είναι ο κύριος εκφραστής της επίθεσης της Τότεναμ και όλοι έχουν αποδεχθεί ότι πρόκειται για generational talent. Ο συνδυασμός τεχνικών και φυσικών προσόντων, η ικανότητα του τόσο να δημιουργεί όσο και να σκοράρει, η προσήλωση του στο πλάνο της ομάδας, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά, και η ποδοσφαιρική του ανιδιοτέλεια του τον έχουν κατατάξει ήδη μεταξύ των κορυφαίων της εποχής. Η ώρα για το επόμενο βήμα πλησιάζει γοργά και ο επόμενος προορισμός του μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Τύπου.
Μετά από μάχη αρκετών ομάδων, η Ρεάλ Μαδρίτης σπάει το -δικό της- ρεκόρ μεταγραφής και κάνει τον Μπέιλ έναν σύγχρονο «galactico». Ο ίδιος εδραιώνεται στα δεξιά της επίθεσης και μαζί με Κριστιάνο Ρονάλντο και Μπενζεμά συνθέτουν μια φονική τριπλέτα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της. Τα κατορθώματα του από αυτό το σημείο και μετά είναι διάσημα. Η κούρσα στον τελικό του Κόπα Ντελ Ρέι το 2014 που έκανε τον Μπαρτρά να μοιάζει με παλαίμαχο, το γκολ του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2014 και η εμφάνιση του στον… άλλο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ του 2018 είναι μόνο μερικές από τις ιστορικές στιγμές του στη Μαδρίτη!
Στην ισπανική πρωτεύουσα όμως, δεν ήταν όλα ρόδινα. Εν αντιθέσει με άλλους συμπαίκτες του, ο Μπέιλ ήταν σταρ εντός γηπέδου, αλλά δεν ήξερε πως να είναι εκτός. Λόγω της συνεχής σύγκρισης με τον Ρονάλντο (ελέω του ποσού που δαπανήθηκε για να έρθει στη Μαδρίτη), ο κόσμος και -κυρίως- τα ισπανικά μέσα περίμεναν έναν παίχτη με ανάλογα χαρακτηριστικά – τόσο εντός γηπέδου όσο και εκτός.
Ο Ουαλός όχι μόνο δεν τους έδωσε αυτό που περίμεναν, αλλά το ακριβώς ανάποδο. Με αφορμή κυρίως το ότι αρνούταν να μιλήσει ισπανικά στους δημοσιογράφους (αρκετοί έλεγαν ότι δεν ήξερε καν τη γλώσσα) και σε συνδυασμό με το ότι πολλές φορές δήλωνε ανέτοιμος για να παίξει, αλλά δεν έχανε αγώνα της εθνική Ουαλίας, τα μέσα κυρίως και κατ’ επέκταση οι οπαδοί της Ρεάλ είχαν δημιουργήσει ένα νέφος αντιπάθειας γύρω του. Ο ίδιος, δε, φρόντισε με πολλές πράξεις του να γίνει ο «κακός» που τον θεωρούσαν.
Η συχνή αδιαφορία που έδειχνε για τα παιχνίδια που βρισκόταν στον πάγκο, η απροθυμία που έβγαζε πολλές φορές μέσα στο γήπεδο να «θυσιαστεί» για τον Ρονάλντο και οι αντιδράσεις του όταν τον γιούχαρε ο κόσμος στο γήπεδο ήταν λόγοι για να γίνει κόκκινο πανί για τους οπαδούς της Ρεάλ. Ενώ συνέχισε να αποδίδει αρκετά καλά (αν και με πτωτική πορεία) με τη φανέλα της «Βασίλισσας», ο Μπέιλ άρχισε σταδιακά να θεωρείται ανεπιθύμητος. Ακόμα και τα γκολ του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2018 δεν έφτασαν για να αλλάξει το κλίμα απέναντι του, με τα μέσα να τον αποκαλούν «γουρούνι που τρέχει» και «γκολφέρ».
Ο ίδιος ο Μπέιλ, βέβαια, λίγη σημασία έδειχνε να δίνει σε όλα αυτά και ακόμα λιγότερο ενδιαφέρον για να βελτιωθεί η κατάσταση στη Μαδρίτη. Αποκορύφωμα των αφορμών που έψαχνε ο σύλλογος και οι οπαδοί του για να στάξουν φαρμάκι είναι δύο από τις πιο διάσημες στιγμές του. Η πρώτη ήταν το 2019, όταν η Ουαλία προκρίθηκε στο Euro 2020 και οι παίκτες της έφεραν τη διαβόητη πλέον σημαία της χώρας, που έγραφε «Wales. Golf. Madrid. In that order».
Αρκετοί ίσως αγνοούν την ιστορία πίσω από την ατάκα, καθώς ανήκει στον Πρέντρακ Μιγιάτοβιτς, πρώην επιθετικό της Ρεάλ Μαδρίτης, που σε μια συνέντευξη του στο ισπανικό ραδιόφωνο είχε πει ακριβώς αυτό. «Δεν έχω μιλήσει πρόσφατα με τον Μπέιλ, αλλά πιστεύω ότι τον ενδιαφέρουν η Ουαλία, το γκολφ και η Ρεάλ Μαδρίτης. Με αυτή τη σειρά». Η ατάκα του Σέρβου έμεινε να λέγεται στην ισπανική πρωτεύουσα και οι συμπαίκτες του Μπέιλ στην εθνική της Ουαλίας ήθελαν με αυτόν τον χιουμοριστικό (;) τρόπο να «πικάρουν» τους επικριτές του στην ισπανική πρωτεύουσα.
Η δεύτερη αφορμή δόθηκε το 2020, σε έναν αγώνα με την Αλαβές, όταν ο Μπέιλ βρισκόταν στον πάγκο κι εμφανώς βαριεστημένος, έβαλε τη μάσκα που φορούσε στα μάτια του κι έκανε ότι κοιμάται. Άλλη μια πράξη που κατά τον Μπέιλ ήταν προσπάθεια αστεϊσμού, με τα ισπανικά μέσα και τους οπαδούς της «Βασίλισσας» να έχουν αντίθετη άποψη.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο μικρότερη γινόταν η επίδραση του Ουαλού στο παιχνίδι της Ρεάλ, και τόσο περισσότερο οι οπαδοί νευρίαζαν μαζί του για οποιαδήποτε λογική (ή και παράλογη) αφορμή. Ο ίδιος αρνούταν να φύγει από τη Μαδρίτη, κάτι που οι συχνοί τραυματισμοί του έκαναν ακόμα πιο δύσκολο. Η Τότεναμ ήταν αυτή που του έτεινε χείρα βοηθείας το 2020 και ο ίδιος τη δέχτηκε. Γύρισε δανεικός στην ομάδα που έφτιαξε το όνομα του, η οποία πλέον είχε νέο στάδιο, μια δυναμική ομάδα και τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο της.
Η τριπλέτα Μπέιλ-Κέιν-Σον φάνταζε εξαιρετικά απειλητική, αν ο Ουαλός κατάφερνε να γίνει έστω και στο μισό ο παίκτης που άφησε την Τότεναμ εφτά χρόνια πριν. Η σεζόν δυστυχώς εξελίχθηκε τραγικά, με τα «Σπιρούνια» να τερματίζουν στην 7η θέση της Πρέμιερ Λιγκ και πρόλαβε το εισιτήριο για το Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ, με τον Μπέιλ να πραγματοποιεί μια μέτρια, για τα στάνταρ που περίμεναν οι οπαδοί των Λονδρέζων, σεζόν.
Με την επιστροφή του στη Μαδρίτη ήταν σχεδόν ξένο σώμα για την ομάδα, και τόσο ο ίδιος, όσο και η διοίκηση μαζί με τους οπαδούς περίμεναν να τελειώσει η χρονιά για να ολοκληρωθεί τόσο άδοξα μια συνεργασία που έφερε επιτυχίες και στις δύο πλευρές, αλλά άφησε αντιστρόφως ανάλογα συναισθήματα. Ο Μπέιλ τελικά επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του στο… παγκόσμιο συνταξιοδοτικό πρωτάθλημα (λέγε με MLS) και την ομάδα του Λος Άντζελες, παίζοντας σχεδόν 400 λεπτά ποδόσφαιρο, χωρίς να κάνει το κάτι αξιοσημείωτο.
Παράλληλα με όλα αυτά, ο Μπέιλ επιβεβαίωσε σε μεγάλο βαθμό την ατάκα του Μιγιάτοβιτς, καθώς ήταν ο πιο πιστός στρατιώτης της Ουαλίας και, χωρίς καμία αμφιβολία, ο πιο επιτυχημένος παίκτης στην ιστορία της. Καταφέρνοντας αυτό που δεν κατάφερε το ίνδαλμα του, ο Ράιαν Γκιγκς, οδήγησε την Ουαλία σε τρεις τελικές φάσεις διεθνών διοργανώσεων (Euro 2016, Euro 2020, Μουντιάλ 2022), φτάνοντας μάλιστα έως τους ημιτελικούς της πρώτης εξ αυτών. Ως πρωτεργάτης αυτών των επιτυχιών, με τα 41 γκολ του σε 111 εμφανίσεις, και σε συνδυασμό με την έντονη φιλανθρωπική του δράση (δώρισε πολύ μεγάλα ποσά σε νοσοκομεία κατά τη διάρκεια της έξαρσης του Covid-19), του απονεμήθηκε το βραβείο MBE από τη Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας τον Ιούνιο του 2022.
Στην αρχή του κειμένου αναφέρθηκε πως η καριέρα του Μπέιλ υπήρξε τουλάχιστον περίεργη. Πέραν της αρχής της (κάθε αρχή και δύσκολη) είναι περίεργη για την επίγευση που μας αφήνει. Ο πιο επιτυχημένος Ουαλός ποδοσφαιριστής, ο πιο επιτυχημένος (από πλευρά τίτλων) Βρετανός ποδοσφαιριστής αυτής της χιλιετίας, ένας παίκτης που άφησε τουλάχιστον δέκα στιγμές που η επόμενη γενιά θα παρακολουθεί με το στόμα ανοιχτό. Ένας παίκτης που όλα στην καριέρα του θα ήταν σωστά, αν είχε το σωστό timing.
Στην εποχή της φρενίτιδας των οπαδών της Ρεάλ με τον Ρονάλντο, τα μέσα στοχοποίησαν τον μοναδικό εκείνης της ομάδας που δεν πήγε στη Μαδρίτη για δηλώσει ότι ήταν το όνειρο του από μικρός, αλλά για να κερδίσει ότι μπορεί. Τον μοναδικό που έπαιζε για τον εαυτό του και δεν δίσταζε να σταθεί (ίσως λόγω του κόστους μεταγραφής) ακόμα κι απέναντι στον Πορτογάλο.
Σίγουρα, ο ίδιος ποτέ δεν είχε τη στόφα του σταρ που χρειάζεται η λευκή φανέλα. Με 16 (!) τίτλους στη Μαδρίτη κανείς δεν μπορεί να πει πως απέτυχε, όμως οι Ισπανοί θα τον θυμούνται κυρίως για το περιστατικό με τη μάσκα και την προσβλητική σημαία, παρά τις νίκες και τα γκολ του. Βλέποντας την μεγαλύτερη εικόνα, ο Μπέιλ κατάφερε όσα ήθελε και μπορούσε. Πήρε τα πάντα με τη Ρεάλ, έπαιξε πολύ… γκολφ και έκανε την Ουαλία περήφανη. Πιθανότατα με ανάποδη σειρά προτίμησης για τον ίδιο!
