Φέροντας άπλετο ταλέντο, αλλά και την «ταμπέλα» του θερμόαιμου και ασυμβίβαστου… Ουρουγουανού, ο Γκουστάβο Πογέτ έγραψε ιστορία στο Νησί.
Στις 3 Ιανουαρίου του 2022 ο Γκουστάβο Πογέτ ανακοινώθηκε ως τεχνικός της Εθνικής μας, διαδεχόμενος τον νυν προπονητή του Άγιαξ, Τζον φαν ‘τ Σιπ. Μπορεί σήμερα, και μετά το περιστατικό με τον βοηθό του Μαουρίτσιο Ταρίκο, να βρίσκεται ένα βήμα από την αποχώρηση από τον ομοσπονδιακό πάγκο, όμως ο Ουρουγουανός έγραψε ένα αξιοθαύμαστο ποσοστό νικών 55,5%, στην κορυφαία επίδοση για τη χώρα μας για προπονητές με περισσότερα από δέκα παιχνίδια. Στο παρόν αφιέρωμα όμως δεν θα ασχοληθούμε με τις συγκεκριμένες αρετές (για κάποιους τουλάχιστον), αλλά για όσα κατάφερε ως παίκτης.
Γέννημα-θρέμμα λοιπόν του Μοντεβιδέο, ο Πογέτ δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία από αυτή του αθλητισμού. Με πατέρα επαγγελματία μπασκετμπολίστα στο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης, αλλά και διεθνή με την εθνική ομάδα, ο νεαροός «Γκους» αρχικά ακολούθησε τα χνάρια του γονιού του. Η μόνη του επαφή με το ποδόσφαιρο ήταν αυτή στο σχολείο. Μέσα λοιπόν στο εφηβικό μυαλό του, συνδύασε τα μαρκαρίσματα του μπάσκετ, με την ευκινησία και το μυαλό ενός διορατικού μέσου.
Μπορεί τότε να μην αγωνιζόταν σε κάποια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά επειδή η Ουρουγουάη είναι «μικρή», οι ικανότητές του μαθεύτηκαν γρήγορα και ξαφνικά βρέθηκε στις ακαδημίες της Ρίβερ Πλέιτ του Μοντεβιδέο. Στους «Νταρσενέρος» έμεινε μόλις έναν χρόνο. Ούτε επαγγελματικό συμβόλαιο δεν πρόλαβε να υπογράψει, αφού τον «άρπαξε» στο άψε σβήσε η γαλλική Γκρενόμπλ. Ο τότε προπονητής, Κριστιάν Νταλζέ, σαγηνεύτηκε τόσο πολύ από την ποδοσφαιρική αυθάδεια του Ουρουγουανού και τον έφερε άμεσα στις Άλπεις.
Έχοντας τον στο πλευρό του θρυλικού Γιουρί Τζορκαέφ, η μικρή Γκρενόμπλ, για πρώτη φορά μετά το 1963, είχε πραγματικές ελπίδες να επιστρέψει στην Λιγκ 1. Ελπίδα όμως που δεν μετουσιώθηκε ποτέ στην πραγματικότητα, με τους δύο εκκολαπτόμενους αστέρες να αποχωρούν στο τέλος της σεζόν. Ο Τζορκαέφ πήγε στο Στρατσβούργο. Μαζί του ήθελε να πάρει και τον Πογέτ, όμως ο Ουρουγουανός ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Στην ομάδα του. Να αγωνιστεί με την Ρίβερ Πλέιτ του Μοντεβιδέο στην πρώτη κατηγορία της χώρας.
Μέσα σε σχεδόν ενάμισι χρόνο είχε ήδη προλάβει να παίξει 78 παιχνίδια και παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν στην μεσαία γραμμή σκόραρε ακατάπαυστα. Αναπόφευκτα στο τέλος της σεζόν 1989/90 παίρνει μεταγραφή στη Σαραγόσα και την Ισπανία. Εκεί γίνεται γνωστός σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη, όντας μέλος μιας κορυφαίας φουρνιάς της ομάδας από την Αραγωνία, δίπλα στους Ιγκέρα, Παρδέθα και Εσναλδέρ.
Σε συνδυασμό με την αμυντική «στιβαρότητα» των Κάθερες, Αγκουάδο αλλά και το «εγκεφαλικό» παιχνίδι των μέσων Ναγίμ και Αραγόν, η Σαραγόσα φτάνει στην κατάκτηση του Κόπα Ντελ Ρέι το 1994. Βέβαια το «κερασάκι στην τούρτα» μπήκε την επόμενη χρονιά, με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στην Άρσεναλ. Οι «Κανονιέρηδες» έπεσαν «θύμα» των Ισπανών, χάνοντας με 2-1 στο Πάρκ Ντε Πρενς του Παρισίου, όντας μάλλον «αδιάβαστοι», αφού στα ημιτελικά οι αντίπαλοί τους είχαν αποκλείσει την Τσέλσι!
Αυτή ήταν η πρώτη επαφή του Πογέτ με το αγγλικό ποδόσφαιρο. Προτάσεις υπήρχαν αρκετές για να αφήσει το Λα Ρομαρέδα ο Ουρουγουανός. Εκείνος περίμενε να εξαντλήσει το συμβόλαιο του με τους Ισπανούς και κατόπιν να διαλέξει ελεύθερα τον επόμενο σταθμό του. Αφότου λοιπόν έγινε ο μακροβιότερος ξένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Σαραγόσα, τον Ιούνιο του 1997 παίρνει μεταγραφή στην Τσέλσι και ξεκινάει την δική του περιπέτεια στην Αγγλία.
Μια περιπέτεια που ξεκίνησε πικρά, εξελίχθηκε ευχάριστα, αλλά στο τέλος είχε περίεργη κατάληξη. Τι εννοώ; Δεν πρόλαβε να περάσει πολύς καιρός από την άφιξη του Πογέτ στο Στάμφορντ Μπριτζ και παθαίνει ρήξη χιαστών, μένοντας εκτός αγωνιστικής δράσης μέχρι και σχεδόν τα μέσα Μαρτίου. Ο Τζιανλούκα Βιάλι, παρά το γεγονός ότι ο Ουρουγουανός ήταν σαφώς ανέτοιμος για τα δεδομένα της Πρέμιερ Λίγκ, ξεκινάει να τον χρησιμοποιεί τακτικά. Σαν να μην είχε τραυματιστεί ποτέ.
Από τις αρχές του Απρίλη λοιπόν που επέστρεψε στις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, δεν έχασε παρά μόνο ελάχιστα αγωνιστικά λεπτά. Συμμετείχε στους δυο κρίσιμους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στην Βιτσέντζα, σκοράροντας μάλιστα στο Στάμφορντ Μπριτζ στο νικηφόρο 3-1, ενώ σημαντικότατο ρόλο διαδραμάτισε και στον τελικό απέναντι στην Στουτγάρδη, με τους «Μπλε» να σηκώνουν το τρόπαιο στον ουρανό της Στοκχόλμης.
Με τρόπαιο ξεκίνησε και η νέα χρονιά κι αυτή τη φορά… προσφορά του Ουρουγουανού, αφού με δικό του τέρμα, η Τσέλσι κατάφερε να «λυγίσει» την Ρεάλ Μαδρίτης στο Λουί Ντε για το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Κι επείδη, «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», η σεζόν για τον Πογέτ πήγε εξαιρετικά. Μάλιστα για δυο μόλις τέρματα δεν βγήκε πρώτος σκόρερ της ομάδας, με τον Τζιανφράκο Τζόλα (15) να τον τρώει στην… στροφή και τον ίδιο να μένει στο γρουσούζικο «13» .
Παρ’ όλα αυτά η ομάδα βγήκε γρήγορα εκτός στόχων, αφού έμεινε πίσω στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος, ενώ αποκλείστηκε νωρίς κι από τα εγχώρια κύπελλα. Λίγο καλύτερη ήταν η ευρωπαϊκή της πορεία, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο της στο Κύπελλο Κυπελλούχων, γνωρίζοντας στα ημιτελικά τον αποκλεισμό από την Μαγιόρκα. Η ανταγωνιστική του φύση του Πογέτ «έλαμψε την επόμενη σεζόν.
Με την επιθετική τριάδα της Τσέλσι να βρίσκεται σε «λήθαργο», ο «Γκους» έκανε όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν οι Τζόλα, Γουεά και Σάτον μαζί. Ο Ουρουγουανός -αν και μέσος επαναλαμβάνω- με 18 τέρματα και ο Τόρε Άντρε Φλο με 19 «κουβάλησαν» την Τσέλσι την σεζόν 1999/00, ενώ η προαναφερθείσα τριάδα κατάφερε συνολικά να σημειώσει 16! Ο ίδιος έχει υποστηρίξει ότι αυτή ήταν και η αγαπημένη του χρονιά στον σύλλογο, αφού παρά το γεγονός ότι η Τσέλσι κατέκτησε μόνο το FA Cup, ο ίδιος σύσφιξε τις σχέσεις του με τον Ντένις Γουάιζ.
Αυτή η φιλία μάλιστα είναι που τον έβαλε στο παιχνίδι της προπονητικής, κάτι που θα δούμε στο επόμενο μέρος αυτού του αφιερώματος. Ήρθε η ώρα να φτάσουμε στο «κύκνειο άσμα» του Πογέτ στην Τσέλσι. Η πρώτη σεζόν της νέας χιλιετίας ξεκινάει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για τους Λονδρέζους. Η ομάδα κάνει πολύ κακό ξεκίνημα στην αρχή της χρονιάς -το χειρότερο επί ηγεσίας Βιάλι- και λίγο μετά από μια αγχωτική εντός έδρας νίκη επί της Σεν Γκάλεν για το Κύπελλο UEFA, ο Ιταλός αποχωρεί.
Την τεχνική ηγεσία έρχεται να αναλάβει ο συμπατριώτης του Κλαούντιο Ρανιέρι. Μέσα σε ένα «κύμα» απογοήτευσης για τους παίκτες και οπαδούς της Τσέλσι, διαγράφει κι αυτός αρνητική πορεία, με αποκορύφωμα την ήττα με 2-0 στον επαναληπτικό αγώνα με τους Ελβετούς. Η οδυνηρή αυτή ήττα σήμανε τον αποκλεισμό από το Κύπελλο UEFA μόλις από τον πρώτο γύρο. Όπως ήταν φυσιολογικό, το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν βαρύ.
Ο Ρανιέρι αποφάσισε να ανανεώσει τον ηλικιακό μέσο όρο, αφήνοντας πολλούς από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Ο Πογέτ ήταν από τους -σχετικά- τυχερούς και είχε μια θέση στο ροτέισον του Ιταλού, αλλά δεν συμβιβαζόταν με τίποτε. Στο τέλος της σεζόν αποχώρησε. Όχι μόνον αυτός, αλλά πολλοί ακόμη παίχτες, ανάμεσα τους και ο κολλητός του Γουάιζ. Ο τελευταίος πήγε στην Λέστερ, ενώ ο Ουρουγουανός προτίμησε για οικογενειακούς λόγους να παραμείνει στο Λονδίνο.
Έτσι υπέγραψε για την… Τότεναμ. Το άκουσμα της συγκεκριμένης είδησης δεν άρεσε στους οπαδούς των «Μπλε», με την επιλογή του να σηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Του ίδιου πάντως δεν του «καιγόταν» καρφί. Επί ηγεσίας του Γκλεν Χοντλ την πρώτη χρονιά, ο Πογέτ ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην μεσαία γραμμή, συνεχίζοντας φυσικά το «κουσούρι» να συναγωνίζεται τους επιθετικούς για την θέση του πρώτου σκόρερ.
Για την ιστορία, ούτε εκείνη την χρονιά τα κατάφερε, με τον Λες Φέρντιναντ να τον προσπερνάει μόλις για ένα τέρμα (15), καταφέρνοντας πάντως να προσπεράσει τον θρυλικό Τέντι Σέριγχαμ που σταμάτησε στα 13. Αυτή ήταν και η τελευταία σεζόν σε φουλ ρυθμούς για τον Ουρουγουανό. Εν έτει 2002, λίγο η ηλικία, λίγο οι πολλοί τραυματισμοί που έβγαλε στην θητεία του στα «Σπιρούνια» τον περιόρισαν σε έναν περισσότερο συμπληρωματικό ρόλο στο ρόστερ, έχοντας περίπου 20 αγώνες ανά σεζόν.
Μετά την απομάκρυνση του Γκλεν Χοντλ, τόσο ο Ντέιβιντ Πλίτ, όσο και οι Ζακ Σαντινί και Μάρτιν Γιολ που πέρασαν από την τεχνική ηγεσία, έδειξαν με τον τρόπο τους τον σεβασμό προς το πρόσωπο του βετεράνου Πογέτ. Είχε έρθει πλέον η ώρα να αφήσει το ποδόσφαιρο μέσα από τις τέσσερις γραμμές. Στο φινάλε της σεζόν 2003/04 ανακοινώνει την απόσυρση του από το ποδόσφαιρο για να αφιερωθεί στην προπονητική. Και ήξερε ακριβώς από πού να αρχίσει…
