Η μέρα που η εθνική Αγγλίας χαιρέτησε τον ναζισμό

Σε μία από τις σκοτεινότερες στιγμές του αγγλικού ποδοσφαίρου, η εθνική της χώρας άφησε την περηφάνια της κι έγινε «άδοξη μπάσταρδη», χαιρετώντας ναζιστικά.

 

Ήταν 14 Μαΐου του 1938 όταν η εθνική Γερμανίας υποδέχθηκε την αντίστοιχη της Αγγλίας στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, σε μία σειρά από φιλικούς αγώνες ποδοσφαίρου, που χρησιμοποιήθηκαν ως προπαγανδιστικό μέσο για την ομαλή αποδοχή του φασισμού και του ναζισμού από τις χώρες που βρίσκονταν εν μέσω των πολεμικών διαβουλεύσεων που είχε ξεκινήσει ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο αγώνας και το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να έχουν ξεχαστεί πια, όμως ότι έγινε πριν το σφύριγμα της έναρξης στιγματίζει μέχρι και σήμερα τα «Τρία Λιοντάρια».

Μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο από σχεδόν 110,000 φιλάθλους, η ενδεκάδα της εθνικής Αγγλίας με τον 23χρονο τότε Στάνλεϊ Μάθιους μεταξύ άλλων, πραγματοποιεί το «αδιανόητο», αφού χαιρετάει σύσσωμη ναζιστικά, σοκάροντας τους πάντες και κάνοντας τους επιφανείς «ιδεολόγους» Χέρμαν Γκέρινγκ, Ρούντολφ Χες και Γιόζεφ Γκέμπελς στις κερκίδες να χαμογελούν από ικανοποίηση. Ακόμα κι αν ο Χίτλερ δεν είναι παρών, η πράξη αυτή προοικονομεί την «Διακήρυξη της Ειρήνης» του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, Νέβιλ Τσάμπερλεϊν, που ουσιαστικά επέτρεψε στους Γερμανούς να εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία.

 

 

Η εντολή για αυτήν την κίνηση των «αφρόνων» ποδοσφαιριστών προερχόταν απευθείας από το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας και ήταν μέρος της κατευναστικής πολιτικής του Τσάμπερλεϊν απέναντι στην ανερχόμενη δύναμη της εποχής, που είχε ως σκοπό να φέρει «την πραγματική ειρήνη της εποχής μας» και να αθωώσει στα μάτια της ανήσυχης Ευρώπης την Γερμανία που λίγο καιρό πριν έχει προσαρτήσει αυστριακά εδάφη.

Ο τύπος πίσω στην Αγγλία ασκεί σφοδρή κριτική σε αυτό το απεχθές διάβημα από τους παίκτες-πρότυπα της εποχής και περιγράφει το γεγονός ως μια «από τις πιο σκοτεινές στιγμές του αγγλικού αθλητισμού». Μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία της χώρας βλέπει την πολιτική να μπλέκεται σε ποδοσφαιρικά «χωράφια», αφού τρία χρόνια πριν η Γερμανία επισκέπτεται το Γουάιτ Χαρτ Λέιν για ένα αντίστοιχο διεθνές φιλικό, με αρκετούς οργανισμούς να αντιδρούν στην διεξαγωγή του και να αποζητούν μανιασμένα την ακύρωσή του.

 

 

«Παραμένουμε ένα εντελώς ανεξάρτητο σώμα που δεν το αγγίζει η προπαγάνδα. Πρέπει να διατηρήσουμε την ποδοσφαιρική μας παράδοση ως χώρα και να διεξάγουμε τον αγώνα χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση», θα απαντήσει τελικά η FA, πείθοντας τους πολιτικούς της χώρας να μην παρευρεθούν στο γήπεδο. Η αγγλο-γερμανική συμμαχία δεν διαταράσσεται τελικά και παρά το 3-0 υπέρ των «Τριών Λιονταριών», μέχρι και σήμερα οι «αθώες» προθέσεις της ομοσπονδίας θεωρούνται ως ένα κλασικό παράδειγμα «νίπτω τας χείρας μου».

Η αλήθεια όμως είναι πως οι παίκτες που στιγματίστηκαν για την φασιστική και ναζιστική τους συμπεριφορά βρέθηκαν μπροστά σε ένα σκληρό δίλημμα. Τόσο άνθρωποι της πρεσβείας όσο και του Υπουργείου Εξωτερικών «εισέβαλαν» στα αποδυτήρια, όπου βρισκόταν η εθνική ομάδα πριν καν βγει στον αγωνιστικό χώρο, ζητώντας τους να «χαιρετήσουν», αφού έτσι θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην αποφυγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις ζοφερές συνέπειες που θα επέφερε.

 

 

«Ήταν λες και τα αποδυτήρια είχαν μόλις εξερράγη. Ήταν ένα πραγματικό φρενοκομείο. Όλοι μας ήμασταν αντίθετοι με αυτό και φωνάζαμε και χειρονομούσαμε με μανία. Ο Έντι Χάπγκουντ, που ήταν ένας αρχηγός γεμάτος αφοσίωση και σεβασμό, κόλλησε το δάχτυλό του στο πρόσωπο του αξιωματούχου και του είπε τι να κάνει τον ναζιστικό του χαιρετισμό, κάτι που περιλάμβανε να τον βάλει εκεί που δεν φτάνει ο ήλιος», θα δηλώσει σχετικά με το περιστατικό ο Στάνλει Μάθιους, ντροπιασμένος και μόνο που βρέθηκε σε αυτήν την θέση.

Οι απειλές του πρέσβη, Σερ Νέβιλ Χέντερσον, τελικά θα πιάσουν τόπο, αφού οι φοβισμένοι ποδοσφαιριστές δεν μπορούσαν να γνωρίζουν αν ήταν αλήθεια πως η άρνηση να «υποκλιθούν» στον Φύρερ «θα έβαζε φωτιά στην Ευρώπη και θα έφερνε πόλεμο», όπως τους διαμηνύθηκε πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο, με τον πόλεμο φυσικά να έρχεται σε λιγότερο από δεκαέξι μήνες μετά όταν η Γερμανία θα εισβάλλει στην Πολωνία, σμπαραλιάζοντας τις πολιτικές ειρήνης που είχε ακολουθήσει ως τότε ο Τσάμπερλεϊν και το επιτελείο του.

 

 

Μάλιστα φημολογείται πως όλα ήταν προσχεδιασμένα και είχαν τις «ευλογίες» του τότε προέδρου της FA και μετέπειτα της FIFA, Στάνλεϊ Ρους, που δείχνουν πως η πολιτική είχε διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό συνολικά εκείνης της εποχής. Μπορεί σήμερα φαινόμενα ρατσισμού, φασισμού και ναζισμού στα ποδοσφαιρικά γήπεδα να τιμωρούνται σκληρά, όμως 70 χρόνια πριν τέτοιοι χώροι έμοιαζαν με απόκοσμες ναζιστικές «αρένες», που είχαν σκοπό να κάνουν πλύση εγκεφάλου και όχι να ψυχαγωγήσουν το φιλοθεάμον κοινό.

Όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου το τελικό σκορ δεν έχει παρά ελάχιστη σημασία, γιατί ακόμα κι αν η εθνική Αγγλίας νίκησε την αντίστοιχη της Γερμανίας εκτός έδρας με το βαρύ 6-3, όταν ο κόσμος αντίκρισε ποδοσφαιρικούς ήρωες, όπως ο Μάθιους, o Χάπγκουντ, o Ρόμπινσον και ο Μπάστιν να υποκλίνονται στον Χίτλερ, ένα ήταν σίγουρο. Εκείνη την ημέρα ο ναζισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος ήταν οι μόνοι που είχαν πραγματικά θριαμβεύσει.

 

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=jlbLHviSTPc[/embedyt]

 

Κάνε follow τη σελίδα μας στο Instagram για περισσότερο υλικό από τα αγγλικά γήπεδα, αλλά και ποδοσφαιρικές ιστορίες που δεν θα διαβάσεις αλλού!