O φάκελος Ozil ανοίγει κάθε φορά που η Arsenal δεν τα πάει καλά. Έχει όντως τόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης ή αποτελεί απλά έναν «αποδιοπομπαίο τράγο»;
Η αλήθεια είναι πως το αγωνιστικό στυλ του δεν τον βοηθάει, δεν είναι εμπορικό. Ο τρόπος που κινείται, που τρέχει, που αντιδρά δίνει αρχικά στον θεατή την εντύπωση πως δεν προσπαθεί όσο θα έπρεπε. Ωστόσο, αν ανατρέξει κανείς στα χιλιόμετρα, θα συνειδητοποιήσει πως δεν τίθεται θέμα εργατικότητας. Κατά τους πρώτους του μήνες στο Λονδίνο, ίσως και να ήταν όντως έτσι τα πράγματα αλλά πιθανότατα ως συνέπεια εκγύμνασης και προσαρμογής.
Τι πιστεύω εγώ; Ξέρω πως μετά τον αγώνα με την Hull City αφιέρωσα μια παράγραφο στην οποία σχολίαζα το θέμα του, ωστόσο ουδέποτε έριξα το 100% της ευθύνης στον ίδιο και τώρα θα το αναπτύξω περισσότερο. Είναι υπονομευτικό για εκείνον το γεγονός πως δεν υπάρχει άλλος ποδοσφαιριστής στην Arsenal που να παίζει καθαρά την θέση 10. Η ύπαρξη ενός ακόμα οργανωτή πιθανώς να κρατούσε σε εγρήγορση τον Γερμανό χαφ και η ευθύνη σε αυτό ξεκινάει από τον προπονητή φυσικά. Εκτός των άλλων, τελευταία υποπίπτει και σε μερικά αβίαστα λάθη στο γήπεδο, γεγονός που πιθανώς οφείλεται και στην ψυχολογία του. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν και κατά πόσο ισχύει πως ο Ozil έχει επαναπαυτεί σε αυτή την κατάσταση. Έστω όμως ότι δεν τον επηρεάζει η έλλειψη ανταγωνισμού. Τι συμβαίνει τότε;
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο Mesut Ozil είναι από την φύση του ένας ομαδικός παίκτης. Και δεν εννοώ μόνο πως του αρέσουν οι assists, ο Γερμανός είναι παίκτης του συνόλου με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό. Αν η ομάδα παίζει, τότε παίζει και αυτός. Αν η ομάδα δεν κατεβαίνει στο γήπεδο, τότε δεν κατεβαίνει ούτε αυτός. Και ποιοι είμαστε εμείς για να τον κρίνουμε για αυτό; Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως τα μίντια επηρεάζουν καθοριστικά τις μάζες και θα σχολιάζω τον ρόλο των μίντια σε κάθε ευκαιρία που βρίσκω μπροστά μου. Πολλές φορές ο υπερβολικός σχολιασμός σε μια Χ επιτυχία ενός ποδοσφαιριστή δημιουργεί προσδοκίες στον οπαδό, με αποτέλεσμα και σε τελική ανάλυση να την πληρώνει ο ποδοσφαιριστής όταν αυτός δεν αποδίδει στο επαυξημένο μέτρο που έχουν ορίσει τα μίντια στο μυαλό του ποδοσφαιρόφιλου.
Όταν η ομάδα έχει αντίπαλο που της δίνει έστω και λίγο χώρο, τότε ο Ozil αποδεικνύεται φονικός. Θα βρει τον τρόπο είτε να περάσει την assist, είτε να κάνει την κίνηση στον χώρο που του δίνεται ώστε να κάνει το γκολ. Όταν όμως η ομάδα έχει απέναντι της ένα πούλμαν ή μια ομάδα που πηγαίνει τον αγώνα στο physical game, τότε ο Ozil δυσκολεύεται, και σε αυτή την περίπτωση είναι λάθος να περιμένει ο οπαδός από τον Ozil – ΚΑΙ ΜΟΝΟ – να πάρει το παιχνίδι πάνω του, διότι καλώς ή κακώς τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν είναι game-changer, ειδικά όταν η ομάδα δεν τον βοηθάει. Δεν είναι Alexis Sanchez, δεν είναι Robin Van Persie και δεν είναι ούτε Thierry Henry. Όταν το χωνέψουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να τον αγαπήσουμε πραγματικά για αυτό που είναι, και αυτό που είναι, κρίνεται αρκετό για έναν σύλλογο πρωταθλητισμού.
Η καραμέλα με το φάντασμά του στα μεγάλα παιχνίδια θα πρέπει να λιώσει κάποια στιγμή, διότι υπάρχουν πολλά γκολ, ασσίστ και βραβεία πολυτιμότερου παίκτη με αντιπάλους τις City, United, Chelsea, Liverpool και Tottenham. Από την άλλη πλευρά, αν ανατρέξεις στα derby για τα οποία λένε πως ο Ozil εξαφανίστηκε, θα διαπιστώσεις πως η Arsenal ήταν αυτή που δεν είχε κατέβει ποτέ στο γήπεδο. Όταν η ομάδα παράγει έργο και δουλεύει (βλέπε εκτός της Arsenal και εθνική Γερμανίας – Ρεάλ Μαδρίτης), όταν τρέχει, όταν έχει δύναμη και πάθος, όταν σε τεχνικό επίπεδο πιάνει τα στάνταρντς που απαιτούνται για μια ομάδα σαν την Arsenal, τότε να είσαι σίγουρος πως αυτός θα δώσει πίσω και με το παραπάνω όλα όσα εργάστηκαν για να πετύχουν οι συμπαίκτες του.
Άλλωστε, αυτό δεν θα έπρεπε να κάνει μια ομάδα; Ο ένας να βοηθάει τον άλλον, ο ένας να καλύπτει τις αδυναμίες του άλλου. Ο Coquelin ποτέ δεν θα περάσει την ασσίστ του Ozil, όπως και ο Ozil ποτέ δεν θα παίξει ποτέ με την δύναμη που παίζει ο Coq. Ο Giroud σπάνια θα κάνει δύο και τρεις επαφές με τη μπάλα για να φτιάξει παιχνίδι, όπως και ο Ozil σπάνια θα τραβήξει δύο και τρεις παίκτες πάνω του για να δημιουργήσει χώρους. Λίγοι ποδοσφαιριστές στον πλανήτη μπορούν να τα κάνουν όλα.
Ακόμα, είναι λάθος να τον κρίνουμε για το στυλ που αγωνίζεται, γιατί πολύ απλά μιλάμε μόνο για ένα στυλ! Έχουμε σκεφτεί πως αυτό το «βαριεστημένο» που του προσάπτουν όλοι δεν είναι τίποτα άλλο από μια υπερπολύτιμη ηρεμία; Έχουμε σκεφτεί ποτέ πως αυτή η ψυχραιμία που τον διέπει, του επιτρέπει να βλέπει το γήπεδο και να επεξεργάζεται πληροφορίες όπως μόνο αυτός γνωρίζει;
Φυσικά, αυτό δεν είναι ένα κείμενο τυφλής υποστήριξης στον Ozil. Αναγνωρίζω ότι όπως όλοι οι ποδοσφαιριστές, έτσι και αυτός έχει τα μειονεκτήματά του και σε ορισμένα παιχνίδια δεν αποδίδει με βάση τις ικανότητές του. Ωστόσο, είναι άδικο να καταλογίζεται ένα πολύ μεγάλο βάρος για την εικόνα της ομάδας στον Γερμανό και γι αυτό το λόγο το συγκεκριμένο κείμενο εστιάζεται σε αυτά που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μπορεί να προσφέρει ο παίκτης. Όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του κάθε ποδοσφαιριστή, τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε τι πραγματικά φταίει σε αυτή την ομάδα που μας τυραννά. Είτε είναι ένα πρόσωπο που πατάει στο χορτάρι, είτε είναι ένα πρόσωπο που συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο κλαμπ.
Συντάκτης: Στάντζος Γιώργος
