«O σύλλογος μοιάζει σαν να είναι ένα τίποτα αυτή την στιγμή». Αυτά ήταν τα λόγια του Jamie Carragher μετά την λήξη της αναμέτρησης ανάμεσα σε Newcastle και Aston Villa. Η ήττα απέναντι στα «Λιοντάρια» του Μπέρμιγχαμ παρέτεινε το δίχως νίκη σερί της ομάδας του Steve Bruce, με τις «Καρακάξες» να βρίσκονται σε μόνιμη «ύπνωση» και τον Mike Ashley σε πλήρη λήθαργο.
Η φράση του Jamie Carragher που διαβάσατε στις παραπάνω γραμμές, είναι ο πλήρης αντικατοπτρισμός της φετινής Newcastle. Έχοντας διανύσει ήδη το πρώτο μισό της σεζόν 2020-21 οι «Magpies» φαίνεται ότι για άλλη μια χρονιά θα εμπλακούν στην κούρσα του υποβιβασμού. Άλλη μια χρονιά που ξεκίνησε ελπιδοφόρα, αλλά στην πορεία «στράβωσε», ειδικότερα και με την αποτυχία του takeover από το fund των Σαουδάραβων το περασμένο καλοκαίρι. Και ενώ κάθε χρόνο άπαντες είναι «βέβαιοι» για την παραμονή, φέτος, ένα μεγάλο «κύμα» αβεβαιότητας έχει αρχίσει να κατακλύζει το St. James Park, μιας και η Newcastle δυσκολεύεται ακόμη και στα πιο απλά πράγματα. Από την σωστή άμυνα, μέχρι την εκδήλωση μιας ορθής αντεπίθεσης.
Ήταν το τέλος της σεζόν 2018-19 όταν ο Rafa Benitez δεν δέχτηκε την πρόταση ανανέωσης της Newcastle. Το συμβόλαιο του Ισπανού είχε φτάσει στο τέλος του και μετά από μια τριετία στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, θα έβγαινε στο «κυνήγι» της θέσης εργασίας. Χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του. Απλά μακριά από την Βόρεια Αγγλία, διότι είχε «προβλέψει», με τον δικό του τρόπο, το μέλλον των «Magpies». Η συνύπαρξη με τον Mike Ashley είχε γίνει πλέον εξαιρετικά δύσκολη για τον Ισπανό τεχνικό με τον ίδιο να χαρακτηρίζει τον ιδιοκτήτη του συλλόγου ως «έναν επιχειρηματία που δεν τον νοιάζει ο σύλλογος» σε συνέντευξή του στην The Athletic. Ωστόσο δεν είχε ειπωθεί κάτι που δεν γνώριζε το κοινό, όταν ο ίδιος ο Ashley το είχε παραδεχτεί δημόσια στις αρχές του 2016. «Μετάνιωσα που πήρα την Newcastle. Νιώθω σαν να είμαι παντρεμένος» είχε πει αυτολεξεί στην κάμερα του SkySports, αναγνωρίζοντας σχεδόν το αποτυχημένο project που είχε θέσει για τον σύλλογο, ο οποίος είναι «ανοιχτός» προς πώληση εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια.
Τι γίνεται όμως όταν κανένας αγοραστής δεν εμφανίζεται; Όταν το δέλεαρ απόκτησης μιας ομάδας όπως η Newcastle είναι ανύπαρκτο; Η απάντηση «συναρμολογείται» μέσα από τις δυο τελευταίες χρονιές, υπό τις οδηγίες του Steve Bruce. O Mike Ashley, έχοντας χάσει και με την βούλα κάθε «όρεξη» για οποιαδήποτε ενασχόληση με τον σύλλογο, έχει δώσει τα «κλειδιά» του St. James Park σε έναν προπονητή που είναι «κομμένος και ραμμένος» για τον ίδιο. Έναν προπονητή που δεν ζητάει πολλά, αρέσκεται με το υπάρχον υλικό, έχοντας μια και μόνο αποστολή. Την διατήρηση στην κατηγορία. Μόνο που φέτος ακόμη και αυτό τίθεται υπό αμφισβήτηση. Και το κυριότερο όλων; Με το υλικό που διαθέτει αδικεί όχι μόνο τους παίκτες της, αλλά προσφέρει και ένα αποκρουστικότατο θέαμα στους οπαδούς και το φίλαθλο κοινό της.
Ο Steve Bruce αδυνατεί να βρει το σύστημα που ταιριάζει περισσότερο με τα χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτει. Μέσα στην σεζόν έχει ήδη δοκιμάσει επτά διαφορετικά συστήματα, τα οποία εναλλάσσονται ανάλογα με το προφίλ του αντιπάλου. Όλα φυσικά με άκρως αμυντικούς προσανατολισμούς, με την Newcastle να αποτελεί μια ομάδα «χαμελαίων» η οποία προσαρμόζεται παθητικά απέναντι στην τακτική των άλλων προπονητών. Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από απογοητευτικό. Οι «Magpies» αγνοούν την νίκη εδώ και έντεκα παιχνίδια. Πρέπει να πάμε στις 12 Δεκεμβρίου για να βρούμε το τελευταίο «τρίποντο» του συλλόγου, απέναντι στην West Bromwich, ενώ από τότε τα μόνα «θετικά» αποτελέσματα είναι οι δυο ισοπαλίες εντός έδρας απέναντι σε Fulham και Liverpool. Ακόμη και τα γκολ έρχονται με το «σταγονόμετρο», με την ομάδα να βρίσκεται χαμηλά στην βαθμολογία της στατιστικής υπηρεσίας. Σκοράρει λιγότερο από ένα γκολ ανά αγώνα (0.95 για την ακρίβεια), ενώ και στην στήλη Points Per Game βρίσκεται επίσης χαμηλά με επίσης 0.95 βαθμούς ανά αγώνα. Στην πραγματική βαθμολογία αποτυπώνεται με 19 βαθμούς και 19 γκολ σε 20 παιχνίδια, ενώ μεγάλη ώθηση της δίνουν οι δυο νίκες στην αρχή της σεζόν απέναντι σε Burnley και West Ham, καθώς επίσης και αυτές του Νοεμβρίου απέναντι σε Everton και Crystal Palace.
Θα μπορούσε μάλιστα να ήταν ακόμη χαμηλότερα αλλά οι αδυναμία των ομάδων που βρίσκονται χαμηλότερα, αυτή την στιγμή της δίνει αέρα ενός βαθμού από την 17η Brighton και επτά βαθμών από την 18η Fulham. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά. Οι «Cottagers» έχουν δυο παιχνίδια λιγότερα, η Brighton ένα, ενώ η West Bromwich με μια νίκη μπορεί επίσης να «πιέσει» την κατάσταση για την παραμονή στην κατηγορία. Και όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Παίζουν ποδόσφαιρο, η τουλάχιστον προσπαθούν να παίξουν ορθολογικά. H Brighton αδικείται σημαντικά την φετινή σεζόν. Από καθαρά δική της αδυναμία έχει χάσει σημαντικότατους βαθμούς. Την περασμένη εβδομάδα κατάφερε να πάρει ένα πολύτιμο «διπλό» στην έδρα της Leeds United, ήρθε ισόπαλη με την Fulham και τώρα καλείται να χτίσει πάνω σε αυτό στα παιχνίδια που έρχονται με, Tottenham(31/1) και Liverpool(3/2). Ομοίως και η ομάδα του Scott Parker. Το σερί των πέντε ισοπαλιών σταμάτησε από δυο narrow-αλλά κατά τ’ άλλα- φυσιολογικές ήττες από τις Chelsea και Manchester United, μόνο και μόνο για να επιστρέψει στις ισοπαλίες με τις δύο διεκδικήτριες της παραμονής, Brighton και Fulham. Μάλιστα δεν αποκλείεται να προστεθεί και το εξ’ αναβολής παιχνίδι με την Burnley κάπου στο πρόγραμμα. Σε παρόμοια τροχιά δεν αποκλείεται να μπει και η West Brom με τον Big Sam στον πάγκο. Το μεγάλο διπλό απέναντι στους Wolves αφύπνισε τον σύλλογο του «Hawthorns» και μπορεί να γνώρισε την συντριβή απέναντι στην Manchester City, επανήλθε στα θετικά αποτελέσματα με τους “Cottagers” αλλά έρχονται κρισιμότατα παιχνίδια με Sheffield United και Burnley.
Όπως βλέπετε και εσείς, οι υπόλοιπες διεκδικήτριες της παραμονής αγωνίζονται μεταξύ τους στο άμεσο μέλλον και το τοπίο θα «ξεθολώσει» γρηγορότερα για την ομάδα του Steve Bruce. To «δυστύχημα» για αυτήν είναι ότι θα κληθεί να αγωνιστεί μαζί τους όταν ενδεχομένως να είναι πολύ αργά. Crystal Palace, Southampton, Chelsea, Manchester United και Wolves είναι οι επόμενοι έξι αντίπαλοι, αρχής γενομένης από το επερχόμενο Σάββατο στο Goodison Park. Τα «εξάποντα» παραμονής κάνουν την εμφάνιση τους τον Μάρτιο, με τα εκτός έδρας παιχνίδια σε «Hawthorns» και «AMEX», ενώ η σεζόν κλείνει τον Μάιο με δυο παιχνίδια απέναντι σε Sheffield United και Fulham. Δύσκολα τα πράγματα ε;
Η μέχρι τώρα προσέγγιση του Steve Bruce, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο να πιστέψω ότι η Newcastle μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλό από τα επόμενα έξι παιχνίδια. Τα εκτός έδρας παιχνίδια με Chelsea, Manchester United με την μέχρι τώρα πορεία μοιάζουν με «βουνό». Ακόμη και στα εντός έδρας, με Southamptοn, Wolves και Crystal Palace, όπου η νοοτροπία των «Magpies» παραμένει ίδια, θα δυσκολευτεί πολύ να προσθέσει μια –ομολογουμένως λυτρωτική- νίκη στο «σακί». Όλες τους ( με εξαίρεση ίσως την Palace) έχουν τον τρόπο να διασπούν κάθε είδους άμυνας και να σκοράρουν αρκετά. Πέρα από τους «Μπλέ» και τους «Κόκκινους Διαβόλους», την φετινή σεζόν το έχει αποδείξει περίτρανα τόσο η ομάδα του Hassenhuttl, όσο και αυτή του Ancelotti. Για αυτό τον λόγο άλλωστε βρίσκονται να «μονομαχούν» για μια θέση στην τετράδα. Έχουν βρει το κατάλληλο «κλειδί» ώστε να συνδυάζουν αρμονικά μια προσεγμένη αμυντική λειτουργία, με μια «καλοκουρδισμένη» επιθετική γραμμή. Ένα σπουδαίο προσόν που δείχνει να αγνοεί η Newcastle τα τελευταία δυο χρόνια.
Αλήθεια πόσες φορές έχετε δει φέτος την ομάδα του Steve Bruce να αποδίδει καλό ποδόσφαιρο; Να μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά από την άμυνα στην επίθεση; Μήπως καμία; Με εξαίρεση το παιχνίδι του League Cup απέναντι στην Morecambe όπου σκόραρε επτά (!) τέρματα, καμία άλλη φορά. Και όσο τολμηρό και περίεργο αν ακούγεται, αυτό το άσημο παιχνίδι απέναντι στις «Γαρίδες» της League Two, έπρεπε να αποτελέσει τον «οδηγό» του Bruce για την μετέπειτα πορεία της ομάδας. Ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα εξάλειψε εντελώς τα αμυντικά της «ταμπού», απέναντι σε μια ομάδα που αγωνίστηκε επίσης ανοιχτά, με τον τρόπο που αγωνίζονται οι ομάδες της Premier League. Και τι είδαμε από το παιχνίδι στην «Globe Arena»; Είδαμε τον Almiron να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να ελέγχει σε αρκετά ελεύθερο ρόλο όλη την μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας, χωρίς να περιορίζεται από τα συντηρητικά 5-4-1, 4-5-1 και 4-4-2 που χρησιμοποιεί κατά βούληση ο Bruce την φετινή σεζόν. Είδαμε τον Ritchie και τον Murphy να λειτουργούν τόσο ως εξτρέμ όσο και ως εσωτερικοί επιθετικοί, δίνοντας τις απαραίτητες βοήθειες στους Almiron και Joelinton να ελιχθούν και να ανοίξουν διαδρόμους απέναντι στην αντίπαλη άμυνα. Εκτός των άλλων είδαμε και πάλι τις επιθετικές αρετές του DeAndre Yedlin με τις προωθήσεις του, λειτουργώντας ως μπακ-χαφ, στηρίζοντας παράλληλα και την μεσαία γραμμή. Και όλα αυτά φάνηκαν μέσα από το πιο απλό και διαδεδομένο σύστημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το 4-2-3-1.
Δείτε λοιπόν την Newcastle του League Cup και δείτε και αυτήν του πρωταθλήματος, η οποία περιμένει παθητικά τον αντίπαλο, του επιτρέπει να κρατάει την κατοχή, περιμένοντας την ώρα και την στιγμή που θα «χτυπήσει» στην αντεπίθεση. Κάτι που ακούγεται καλό όταν αγωνίζεσαι με τις ομάδες που βρίσκονται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα (όπως πέτυχε απέναντι στην Everton), αλλά όχι απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που η Sheffield United φέτος έχει νιώσει για μια και μοναδική φορά το αίσθημα της νίκης.
Δυστυχώς ο Steve Bruce δεν δείχνει διατεθειμένος να αλλάξει «ρότα» έχοντας απόλυτη πίστη στην βελτίωση μέσα από τέτοιου είδους συστήματα. Φυσικά ο Mike Ashley δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθεί με το τι συμβαίνει στον ποδοσφαιρικό οργανισμό και κάπως έτσι η Newcastle οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον υποβιβασμό. Χωρίς κανέναν, μα κανέναν να αντιδράει. Δικαιωματικά λοιπόν προκύπτει και ο τίτλος του σημερινού άρθρου γνώμης. «Κοιμήσου άστρο της αυγής, κοιμήσου νιο φεγγάρι».
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
