Μήπως η ESL εφαρμόζεται ήδη;

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο ποδόσφαιρο, ενδιαφέρον θα είχε να δούμε ποια είναι η ποδοσφαιρική, η αγωνιστική πραγματικότητα, που περιμένει μια ομάδα πρώτης «ταχύτητας» στην Premier League και κατά προσέγγιση στις υπόλοιπες διοργανώσεις, καθώς «εκφυλίζεται» από την κατά τ’ άλλα κατεστραμμένη, European Super League.

 

Εντός των περασμένων εβδομάδων, κατ’ εμέ είδαμε κάποια εξαιρετικά δείγματα, που αφορούσαν το ποδόσφαιρο που αναμένεται να δούμε στις οθόνες μας. Κι όχι μόνο για καλό, αλλά και για κακό. Είδαμε ποδοσφαιριστή υψηλού επιπέδου να παθαίνει καρδιακή προσβολή χωρίς πρότερο ιστορικό καρδιοπάθειας. Είδαμε και βλέπουμε σε όλο το Euro ουκ ολίγους ποδοσφαιριστές, σε παρατάσεις και μη, να  βγάζουν διαφόρων ειδών τραυματισμούς. Είδαμε να καταργείται ο κανόνας του πλεονεκτήματος των εκτός έδρας γκολ.

Πριν ένα χρονικό διάστημα, «πίσω από τις πλάτες» της UEFA και της FIFA, έγινε προσπάθεια πραγμάτωσης της European Super League, ενός «υπερπρωταθλήματος», το οποίο σκόπευε αποκλειστικά στο θέαμα και το χρήμα. Το πίσω από τις πλάτες σε σαφή εισαγωγικά, μιας και παρότι δεν προχώρησε, οι ομάδες πήραν όσα ζητούσαν. Προτού διαλυθεί η προοπτική του λοιπόν, σε ένα αντίστοιχο άρθρο, είχαμε αναφερθεί στο ότι οι αρμόδιες αρχές, το πάνε προς τα εκεί από μόνες τους. Στη δημιουργία ενός ποδοσφαίρου δυνατών και αδυνάτων, σε ένα άθλημα που θα στοχεύει στο θέαμα και στην «παραφουσκωμένη τσέπη», ακόμα κι αν δε προχωρήσει η ESL. Κι απ’ όσα βλέπουμε μέχρι στιγμής, δυστυχώς έρχεται η δικαίωση.

 

 

Ας πάρουμε παράδειγμα από το πιο «πολυάσχολο» πρωτάθλημα και τις ομάδες με το πιο βεβαρυμμένο αγωνιστικό πρόγραμμα. Η Premier League περιλαμβάνει 38 αγωνιστικές. Σε μια ομάδα που θα διεκδικήσει με αξιώσεις κάποιο εκ των δυο εγχώριων κυπέλλων, προστίθενται περίπου άλλοι 7-8 αγώνες. Αν υπάρχει και όρεξη για το «κυνήγι» μιας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, βάζουμε άλλα δέκα παιχνίδια. Κι αν λάβουμε υπ’ όψιν το ότι ένας μέσος ποδοσφαιριστής της Premier League είναι και διεθνής, θα συμμετάσχει και σε άλλα 6-7 παιχνίδια με την εθνική του ομάδα, δίχως να υπολογίζουμε καλοκαίρια και χειμώνες με τις μεγάλες εθνικές διοργανώσεις. Το κοντέρ «χτυπάει» στα 60 παιχνίδια, που κάλλιστα, ανάλογα με την ομάδα και τις υποχρεώσεις ενός παίκτη, φτάνει ως και μια δεκάδα παραπάνω.

Δεν θα κρυφτώ κιόλας από την αφορμή που έλαβα σοβαρά υπ’ όψιν, για να λάβω το άρθρο. Δεν ήταν η κατάρρευση του Eriksen, δεν ήταν οι τόσοι αγώνες του Euro που πήγαν παράταση και πέναλτι. Χαζεύοντας όμως στατιστικά, παρατήρησα πως ένας ποδοσφαιριστής, ο Rodri της Manchester City, έχει παίξει την τελευταία τριετία, σχεδόν 170 παιχνίδια.

Οδηγούν τα παραπάνω κάπου ουσιαστικά; Μα φυσικά κι οδηγεί, στη λογική της European Super League. Περισσότεροι αγώνες, παραπάνω θέαμα, μεγαλύτερα έσοδα και μεγαλύτερο «κομμάτι στην πίτα» για τους μεγάλους. Οι αρμόδιες αρχές, μονάχα γι’ αυτά νοιάζονται, και η «νίκη του ποδοσφαίρου» για τη μη προώθηση της ESL, ήταν απλά μια νίκη, της οποία προηγήθηκε ένας αγώνας-συντριπτική ήττα. Τα υπόλοιπα που αναφέρονταν, ήταν παραμύθια.

 

 

Υπάρχει τώρα και μια αντίθετη πλευρά σίγουρα. Αυτός που θα πει «εγώ αυτό θέλω, να βλέπω τη μπαλίτσα μου, παρατάσεις, παίκτες να πέφτουν κάτω απ’ την κούραση. Ε και τι έγινε στην τελική, επαγγελματίες είναι, παίρνουν εκατομμύρια». Ναι, επαγγελματίες είναι. Αλλά άνθρωποι, όχι μηχανές. Αν σε μια δουλειά, δώσουμε ένα τεράστιο project σε μια ίδια ομάδα ατόμων, η οποία δεν ξεκουράζεται, δεν έχει χρόνο να πάρει μια ανάσα, και καλείται να συναγωνιστεί τους καλύτερους θα το κάνει σωστά ή απλά κάποια στιγμή, ακόμα κι αν το κάνει σωστά, θα βγάλει ένα σορό προβλήματα; Μην το πάμε μακριά, υπάρχουν πολύ συνάνθρωποί μας, που για επαγγελματικούς λόγους, υποφέρουν από άγχος, από κρίσεις πανικού, βγάζουν ακόμα και σωματικά αυτήν τους την κούραση, κι ας είναι σε ένα γραφείο. Αντίστοιχα, ακόμα κι αν αντέχει ένας αθλητής σωματικά (πράγμα που δεν ισχύει, μιας κι αντικειμενικά θα βγουν τραυματισμοί), η κούραση μπορεί να του βγει ψυχολογικά. Δεν «μετριάζει» τίποτα από αυτά μια μεγάλη οικονομική αμοιβή.

Κι όπως και να το κάνουμε, αυτό είναι η νέμεσις του «Against Modern Football». Θυμάμαι τις προάλλες πόσοι ποδοσφαιριστές να δηλώνουν κατά της νέας διοργάνωσης κι υπέρ της παραπάνω φράσης, θεωρώντας πως έτσι καταστρέφεται το άθλημα. Δηλαδή, όταν βρίσκεσαι σε επίπεδο πρωταθλητισμού και παίζεις 60-70 αγώνες ανά σεζόν, το άθλημα είναι ασφαλές; Με κόστος την ατομική υγεία κάποιων ανθρώπων; Στη χώρα μας, γκρινιάζαμε που οι χαμηλότερες κατηγορίες συσσώρευσαν αγώνες εννέα-δέκα μηνών σε τέσσερις μήνες, αλλά στο εξωτερικό το δεχόμαστε; Δεν υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, ποδόσφαιρο το ένα, ποδόσφαιρο και το άλλο. Σημαντική η υγεία του ποδοσφαιριστή της Liverpool, σημαντική και η υγεία του ποδοσφαιριστή της Ζακύνθου.

 

 

Στην τελική, δεν έχει γίνει αντιληπτό κι από τον ίδιο το φίλαθλο κόσμο, τι ποδόσφαιρο θέλει. Ένα ποδόσφαιρο στο οποίο θα έχει γκολ, θέαμα και θα καταλήξει σαν το NBA; Που καλό κι άγιο κι αυτό δε λέω, αλλά απευθύνεται σε ένα κοινό διαφορετικής πραγματικότητας. Ένα ποδόσφαιρο που θα θυμίζει περασμένες δεκαετίες, στο οποίο θα υπάρχουν κάποια λεφτά, αλλά θα αναδύονται συνέχεια και ήρωες, δίνοντας σε κάθε αγώνα ξεχωριστή σημασία; Ένα ποδόσφαιρο στο οποίο θα συνυπάρχουν στοιχεία και των δυο πλευρών, με αμφίβολα αποτελέσματα; Αυτή τη στιγμή, βλέπουμε το τελευταίο. Κι ας υπάρχουν θεαματικά αποτελέσματα, οι παράπλευρες απώλειες πρέπει να εκτιμηθούν παραπάνω, μιας και η τάση δείχνει πως το «Against Modern Football», έχει εξαφανιστεί από το υψηλό επίπεδο.

Και που να φτάσουμε, στο χειμώνα του 2022 δηλαδή. Φανταστείτε παίκτες που παίζουν από το Φεβρουάριο του 2020 σερί ως το καλοκαίρι του 2021, ελέω πανδημίας, καπάκι η σεζόν 2021-2022 και μ’ ένα μικρό διάστημα διακοπών, σε συνδυασμό με υποχρεώσεις συλλόγων και πόσους αγώνες εθνικών ομάδων, και Μουντιάλ χειμώνα, με τους παίκτες να έχουν μισή σεζόν ακόμα μπροστά τους μετά από αυτό. Ας ελπίσουμε το περιστατικό με τον Eriksen, να μην είναι η αρχή για σωρεία αντίστοιχων, ως τότε. Φανταστείτε, επί δυόμιση χρόνια να εργάζεστε χωρίς κανένα ρεπό. Δε θα σκάσετε; Δε θα χρειαστείτε ξεκούραση; Σωματική και ψυχική.

 

 

Και μη το πάμε μακριά. Ας πάρουμε παράδειγμα από το τρέχον Euro. Ο Harry Kane έχει παίξει 59 παιχνίδια φέτος, σε αυτά της διοργάνωσης δε βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, έχοντας σκοράρει ένα γκολ…. «με το στανιό». Ο Bruno Fernandes των 70 αγώνων, στα παιχνίδια της Πορτογαλίας ήταν μια «σκιά» που περιφερόταν. Ο Wijnaldum συμμετείχε σε 65 παιχνίδια φέτος, εναντίον της Τσεχίας ήταν τέτοια η κούρασή του που δεν μπορούσε να πασάρει. Κι αυτά είναι μονάχα ελάχιστα παραδείγματα, γνωστών παικτών, μεγάλης αξίας στα γήπεδα, οι οποίοι απλά έμειναν από βενζίνη. Εν ευθέτω χρόνω, θα δούμε και άλλα τέτοια, κατά τα οποία πολλοί, κατά γενική ομολογία αξιόλογοι ποδοσφαιριστές, θα «αποδομούνται». Κι αυτό θα γίνεται, επειδή ντε και καλά πρέπει να έχουμε μόνο υπεραθλητές-ποδοσφαιριστές, που παίζουν ασταμάτητα.

Οι μυϊκοί τραυματισμοί θα έρθουν με το «τσουβάλι». Οι ρήξεις χιαστών θα μοιράζονται σε δυάδες ανά ομάδα, καθώς μας αρέσει ή όχι, η συνεχής κούραση μπορεί να προκαλέσει τα πάντα. Πρώτο και τρανότατο παράδειγμα αυτής της λογικής, η Liverpool, που είδε πέρυσι δυο παίκτες της να βγαίνουν off με ρήξεις χιαστού, παίζοντας συνεχόμενα τρία χρόνια, κι οι δυο σε κοντινό χρονικό διάστημα. Κι άντε, τα κόκκαλα, οι μύες και οι μηνίσκοι γιατρεύονται. Στα ενδότερα του ανθρώπου όμως, τι γίνεται;

Για όλους αυτούς τους λόγους, η European Super League είναι ήδη εδώ. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Τα αποτελέσματά της, έχουμε ήδη ξεκινήσει να τα βλέπουμε.

 

 

Υ.Γ. Και όχι, βρε Thiago μου, που είσαι κι υπέρμαχος του Against Modern Football. Το VAR δεν στρέφεται κατά του ποδοσφαίρου. Ένα ακόμα εργαλείο για να βοηθά το παιχνίδι είναι, ενώ μάλιστα ενισχύει τη δικαιοσύνη που οφείλει να επικρατήσει στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί αν αδικηθείς από τη διαιτησία, αν χτυπήσεις και δε τιμωρηθεί ο αντίπαλος, αν δεχθείς ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει, τι θα κάνεις; Θα το δεχθείς αμίλητος, ή μαζί με συμπαίκτες, προπονητές, φιλάθλους θα στραφείτε ενάντια στη διαιτησία. Δεν είναι τέλειο ακόμα το VAR, επειδή λειτουργεί από ανθρώπους. Η λογική και η χρήση του, είναι σωστή. Η απόφαση όμως, λαμβάνεται από άνθρωπο, με κάθε παράγοντα που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό.