Η Leicester έχει ήδη γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ιστορία της Premier League, με ένα εκ των πιο ανέλπιστων πρωταθλημάτων που έχει κατακτηθεί. Εδώ και χρόνια, όμως, αναδεικνύεται ως ίση διεκδικήτρια, όχι μόνο της πρώτης επτάδας, αλλά και των θέσεων που οδηγούν στο Champions League. Επιπλέον, υπάρχει το λεγόμενο «Big Six» στην Αγγλία, αποτελούμενο από τις Manchester City, Manchester United, Liverpool, Chelsea, Arsenal και Tottenham. Μετά και τις τελευταίες της σεζόν όμως, μήπως η Leicester θέτει θέμα «Big Seven»;
Εν τω μεταξύ, κλασσικά ένα τέτοιο κείμενο θα το ξεκινούσα αναφερόμενος στην ενδεκάδα και γενικότερα στη δόμηση του ρόστερ της Leicester. Δεν μπορώ να το κάνω όμως, μιας και η ενδεκάδα της ομάδας φέτος, δεν είναι ξεκάθαρη! Αρκετά προβλήματα τραυματισμών έχουν βγάλει διάφορους παίκτες μπροστά, ή έχουν βγάλει, ανέλπιστα, «άσους» απ’ τα μανίκια του Brendan Rodgers, σε ένα ρόστερ το οποίο σαφώς κι έχει αδυναμίες. Ένας εκ των παραπάνω άσων μάλιστα είναι ο Kelechi Iheanacho. Ο Νιγηριανός, από φευγάτος εδώ και ενάμιση χρόνο, με τα τέρματά του μετατράπηκε σε βαρυσήμαντη μονάδα.
Και σε βάθος τριετίας να κοιτάξουμε τις «Αλεπούδες», θα βρούμε κι άλλα τέτοια παραδείγματα παικτών. Ο Caglar Soyuncu, για παράδειγμα, είχε μόλις οκτώ συμμετοχές στην πρώτη του σεζόν στο Νησί, όμως με την αποχώρηση του Maguire, πήρε θέση βασικού κι αναντικατάστατου. Ο Τούρκος, με το δυναμισμό που τον διέπει, κατάφερε να ξεχωρίσει μόλις έγινε βασικός. Άλλο παράδειγμα αυτό του James Justin, που αποκτήθηκε από τη League One και τη Luton, ως πρότζεκτ για το μέλλον. Λόγω τραυματισμών, όχι απλά προωθήθηκε, αλλά τα πήγε κι εξαιρετικά. Γενικότερα αυτή την ικανότητα, να μπορείς να πάρεις απ’ όλους έστω και κάτι, είναι σημαντική.
Ως ατού της ομάδας φαντάζει πια, η εύρεση ταλαντούχων ποδοσφαιριστών και η εξέλιξή τους, καθώς μη ξεχνάμε και την «πρωταθληματική» σεζόν, με παίκτες ενδεκάδας όπως ο Kante από την Caen κι ο Mahrez από τη Le Havre, που έγιναν σταρ των Chelsea και Manchester City. Και φυσικά η «μουσούδα» των «Αλεπούδων» χώνεται και στα εγχώρια, ψάχνοντας κι εκεί την έξυπνη «βόμβα», έχοντας πάρει έτσι παίκτες όπως ο Maguire, ο αρχηγός Jonny Evans, ο ταλαντούχος Maddison. Παράλληλα δίνεται χώρος και ρόλος και σε παίκτες των ακαδημιών, όπως ο Barnes και ο Thomas.
Σημαντικό ρόλο στην εξαίρετη παρουσία της Leicester έχει παίξει σαφώς και ο Brendan Rodgers. Ο Βορειοϊρλανδός τεχνικός πήρε «προαγωγή», μετά από μια πολύ καλή τριετία στη Celtic κι επέστρεψε στην Premier League, την οποία είχε εγκαταλείψει μετά από ένα μέτριο πέρασμα στη Liverpool. Στη Leicester πίστεψαν στις ικανότητές του κι ο ίδιος ανταπέδωσε, δουλεύοντας στο κορυφαίο πρωτάθλημα, δίχως όμως την πίεση που δεν διαχειρίστηκε σωστά στη Liverpool. Τα αποτελέσματα, αποδεικνύουν και του λόγου το αληθές.
Στις «Αλεπούδες» έχει παίξει διαφορετικά συστήματα κι έχει κάνει πάρα πολλές αλχημείες στις ενδεκάδες του, απόρροια των τραυματισμών που πλήττουν κατά καιρούς την ομάδα. Ωστόσο, σε κάθε παίκτη του ρόστερ, έχει μεταδώσει τη φιλοσοφία του. Η Leicester αξιοποιεί στο έπακρο τις δυνάμεις της και «μακιγιάρει» τις αδυναμίες της. Πέραν των τακτικών, που είναι μια διαφορετική κουβέντα με πολλά «παράθυρα», σε κάθε αγώνα ξεχωρίζει το πάθος της ομάδας. Μπορεί σε αρκετά παιχνίδια να μην «θαμπώνει» η Leicester, αλλά είναι αποτελεσματική, ένα χαρακτηριστικό που δείχνει ξεκάθαρα μεγάλο σύλλογο. Με αποκορύφωμα τον τελικό του FA Cup, που κλείνει μια φανταστική πενταετία για την ομάδα.
Και πέραν του αγωνιστικού, μη λησμονούμε και την τεράστια ατυχία που είχε στις πλάτες της και στο διοικητικό κομμάτι η ομάδα, μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη της, Vichai Srivaddhanaprabha. Άλλες ομάδες θαρρώ πως ίσως κατέρρεαν μετά από μια τέτοια είδηση, αγωνιστικά ή και οικονομικά. Σε άλλες ομάδες, ο επόμενος που θα έπαιρνε την ομάδα ήταν πιθανό να μη τη διαχειριστεί σωστά. Ίσα ίσα, όμως, που ο γιος του πρώην ιδιοκτήτη της ομάδας, Aiyawatt, δείχνει τον ίδιο ζήλο για τις «Αλεπούδες», διατηρώντας της στο κορυφαίο επίπεδο. Άλλωστε και η διοίκηση παίζει βαρυσήμαντο ρόλο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, καθώς δείτε ομάδες όπως η Arsenal και η Newcastle, πόσο χαμηλά βρίσκονται στην υπόληψη των φιλάθλων, εξαιτίας αυτών.
Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και μεγάλες ποδοσφαιρικές ιστορίες, εντός της ομάδας. Πόσοι αλήθεια δε γνωρίζουν για την ιστορία του Vardy, ο οποίος από τα «αζήτητα» βρέθηκε στην κορυφή της Premier League, και σε κάθε του κίνηση πια μονοπωλεί το ενδιαφέρον; Ποιος δε βλέπει ποδοσφαιριστές με τις δικές τους ιστορίες, όπως ο γιος του μεγάλου τερματοφύλακα της Manchester United, Kasper Schmeichel, που δεν άφησε το όνομα του πατέρα του να τον «επισκιάσει»; Tα «wonderkids» Fofana, Tielemans και Maddison, παίκτες που ως μέτριου ή χαμηλού επιπέδου ξεχώρισαν στη Leicester, όπως ο Evans και ο Morgan.
Που θέλω να καταλήξω; Η Leicester ολοένα και μεγαλώνει. Αγωνιστικά, οικονομικά, διοικητικά. Έχει αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις σε όλα τα επίπεδα, έχει έρθει αντιμέτωπη με πολλές ατυχίες, όμως καταφέρνει μετά από κάθε τι, να βγαίνει δυνατότερη. Αν αυτά δεν την καθιστούν άξιο μέλος της Big Six, ή ακόμα καλύτερα δεν υποχρεώνουν τους υπολοίπους να μιλούν για Big Seven, τότε δεν ξέρω τι.
Υ.Γ. Πρόκειται για την ομάδα που έχει το 9ο μισθολόγιο στην κατηγορία. Πιο πάνω απ’ τη Leicester βρίσκονται η Arsenal, η Tottenham, η Crystal Palace, η Everton, που στη βαθμολογία τις συναντάμε χαμηλότερα. Ναι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία, αλλά αν υπάρχουν τα λεφτά μ’ ένα πλάνο, απ’ ότι βλέπετε και απ’ το πως κινείται η Leicester, φέρνουν καλούς παίκτες, νέους φιλάθλους, τίτλους. Ποδοσφαιρική υγεία.
Υ.Γ. 2. Κι όλα αυτά ενώ η Leicester εδώ και δυο χρόνια δεν έχει ευτυχίσει να βρει την υγεία της αγωνιστικά, μιας και πότε ένας, πότε δυο και πότε πέντε παίκτες της ενδεκάδας της, λείπουν. Θα είχε ενδιαφέρον να τη δούμε και απόλυτα υγιή, που θα μπορούσε να φτάσει;
