Μια «ψύχραιμη» τοποθέτηση στα πεπραγμένα των Glazers και της κακοφτιαγμένης «σαπουνόπερας», που σκηνοθετούν εδώ και χρόνια στη κόκκινη μεριά του Μάντσεστερ.
Είναι κάποιες ώρες, κατά τις οποίες αναρωτιέμαι συνεχώς: «Τι άλλο μένει να δούμε ακόμη από τους Glazers;». Αρχίζω πια και φτάνω στο σημείο του απόλυτου «μουδιάσματος», καθώς οι ιδιοκτήτες της ομάδας που υποστηρίζω φαίνεται πως έχουν βάλει σκοπό να σπάσουν κάθε αρνητικό ρεκόρ στη συνείδηση του κόσμου.
Άλλωστε, πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τέτοιες αποφάσεις και συμπεριφορές; Με ποιον τρόπο να κατανοήσει ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που γνωρίζει -έστω και ελάχιστα- από ποδόσφαιρο, τον γνώμονα και τον μπούσουλα που ακολουθούν οι Αμερικανοί επενδυτές ως «χρυσό οδηγό λαμπρής προόδου»;
Δεν πρόκειται να κάτσω και να κάνω ανασκόπηση της θητείας της ισχυρής οικογένειας της Manchester United, θεωρώ πως είναι περιττό. Άλλωστε οι περισσότεροι γνωρίζουν τι σημαίνει Glazers, ακόμη και αν το μόνο που ξέρουν είναι πως νιώθουν απέχθεια και αποστροφή στο άκουσμα του ονόματος τους. Περισσότερο σκοπεύω να επικεντρωθώ (και να δώσω μία καθαρά υποκειμενική άποψη και οπτική) στην τελευταία πράξη του «θιάσου», που έχουν στήσει με… επιτυχία στο Νησί.
Στο επεισόδιο αυτό πρωταγωνιστούσε ένας θρύλος της ομάδας που ακούει στο όνομα Ole Gunnar Solskjaer, έχοντας ως επάξιους συμπρωταγωνιστές τους Harry Maguire, Scott McTominay, Fred, Cristiano Ronaldo και Donny van de Beek.
Η μεταγραφική περίοδος μόλις έχει τελειώσει και μαζί της και το πολυπαιγμένο -στα όρια του φιάσκου, κύριε Woodward- σήριαλ του Jadon Sancho, ο οποίος εν τέλει «βάφεται» στα κόκκινα. Οι αφίξεις του παγκοσμίου κλάσης κεντρικού αμυντικού, Raphael Varane, και της εν ενεργεία ποδοσφαιρικής «εγκυκλοπαίδειας», Cristiano Ronaldo, «ποτίζουν» ακόμη και τους πιο απαισιόδοξους φίλους της United με ελπίδες.
Εξάρι όμως, γιοκ. Τι να το κάνουμε άλλωστε, ο «CR7» θα πουλήσει πολλές φανέλες και έτσι θα λυθεί ως δια… μαγείας και το θέμα της μεσαίας γραμμής. Παρ’ όλα αυτά, οι πιο αισιόδοξοι μιλάνε για κατάκτηση της Premier League, ενώ οι περισσότερο προσγειωμένοι για άνετο πλασάρισμα στην τετράδα και συμμετοχή στην κούρσα του τίτλου, δηλαδή την προοδευτικά λογική βελτίωση σε σχέση με πέρυσι.
Πριν την έναρξη της σεζόν ο «αρχιτέκτονας» Ed Woodward «δένει» τον Ole με νέο συμβόλαιο κι αυτή ξεκινά με -συγκριτικά με άλλες ομάδες- βατό αγωνιστικό πρόγραμμα. Η Manchester United μπορεί μεν να παίρνει αποτελέσματα, αποτυγχάνει δε να δείξει κάτι διαφορετικό και φρέσκο (αγωνιστικά), σε σχέση με πέρυσι. Η πρώτη μεγάλη «σφαλιάρα» έρχεται από τη Young Boys στην Ελβετία, ενώ η αμέσως επόμενη επεισοδιακή νίκη επί της West Ham, παρά τους τρεις βαθμούς, δεν μπορεί να κρύψει τις «ρωγμές», που αρχίζουν να διακρίνονται στο «σκαρί».
Ακολουθεί ο αποκλεισμός από το League Cup δια χειρός Moyes, ενώ λίγο αργότερα η Aston Villa έρχεται στο Old Trafford, σαν στο… σπίτι της. Ο Cristiano Ronaldo το σώζει με Villareal και η ίδια ακριβώς νωθρότητα, πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα από την Everton. Οι ψίθυροι έχουν αρχίσει να μετατρέπονται σε μουρμούρες. Η Leicester του Brendan Rodgers βάζει εύκολα τέσσερα γκολ στον πολύ φορμαρισμένο de Gea και αντί για αντίδραση, το καρδιοχτύπι συνεχίζεται με την Atalanta εντός. Νίκη μεν αλλά και πάλι δεν μοιάζει με τέτοια!
Τα περιθώρια έχουν στενέψει επικίνδυνα, τη στιγμή που όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης περιμένει το λεωφορείο της Liverpool να φτάσει στο Old Trafford. Ανεξαρτήτου ομάδας, όλοι περίμεναν να δουν ένα κλασικό ντέρμπι, αλλά το παιχνίδι εξελίχθηκε σε ιστορικό θρίαμβο των «Κόκκινων». Γυρνάμε το νόμισμα ανάποδα και βλέπουμε μία ολοκληρωτική πανωλεθρία της United, με οπαδούς από το Μέρσεϊσαϊντ να τραγουδούν σύσσωμοι «Ole ‘s at the wheel»!
Ο Jurgen Klopp δίνει οδηγία στους παιχτες του να κατεβάσουν σε «πρώτη ταχύτητα» μετά το 0-5, με την ομάδα του να μην χρειάζεται καν να παίξει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της για να το διατηρήσει σε αυτά τα επίπεδα. Το σκορ θα μπορούσε άνετα να πιάσει διψήφιο νούμερο και «no goal» και αυτό το ξέρουν πολύ καλά, όλοι όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι.
Ένα τέτοιο ατιμωτικό αποτέλεσμα έχει εκ των πραγμάτων μία και μοναδική, σίγουρη συνέπεια, την απομάκρυνση του προπονητή από τη θέση του, όπως και αν ονομάζεται αυτός. Άλλωστε η ξεφτίλα από τους ιστορικούς αντιπάλους, δεν έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία». Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται από πριν. Οπότε, κάπως έτσι ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού… ή μήπως όχι;
Φυσικά και όχι! Το συντονισμένο και ενδελεχές πλάνο της διοίκησης, είναι πως… δεν υπάρχει «plan B»! Ο Solskjaer παραμένει στο «τιμόνι» της ομάδας, αν και έχει χάσει τον έλεγχο στις «στροφές», έχει βγει εκτός «δρόμου» και πλέον απέχει ελάχιστα από το να πέσει στο «γκρεμό».
Η αλήθεια είναι πως κάπου εδώ άρχισα να αναρωτιέμαι: «Μα γιατί δεν παραιτείται; Είναι τα λεφτά; Είναι η πίστη στο ότι μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση; Είναι κάτι άλλο;» και αμέσως μετά σκέφτηκα: «Υπέγραψε νέο συμβόλαιο πριν από τρεις μήνες. Ότι από αυτά και να ισχύει, σε τελική ανάλυση η διοίκηση είναι και αυτή που καλείται να κάνει τη δουλειά της». Η απόφαση των Woodward και… ΣΙΑ να συνεχίσουν αυτό που κάνουν με επιτυχία τόσα χρόνια (δηλαδή τίποτα), με έκανε να καταλήξω στα εξής συμπεράσματα:
- Οι άνθρωποι αποδεικνύουν ακόμη μία φορά πόσο άσχετοι και επικίνδυνοι είναι.
- Σαν οπαδός, η απόφαση αυτή χτύπησε σχεδόν σαν δεύτερη ήττα ίδιας κλίμακας από τη Liverpool, γιατί ήταν σαν να «νομιμοποιεί» ένα τέτοιο αποτέλεσμα στις τάξεις των οπαδών και όχι μόνο.
- Ξέρουν πολύ καλά πώς αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τον απολύσουν. Αυτό που κάνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι «δημόσια εκτέλεση» αλά μεσαίωνας. Κάτι σαν «αφήστε τον να ξεφτιλιστεί περισσότερο, να πάρει όση περισσότερη ευθύνη μπορούν να σηκώσουν οι πλάτες του, μέχρι να βρούμε κάποια λύση γιατί δεν μπήκαμε ποτε στον κόπο να προσχεδιάσουμε.
Σχεδόν και οι τελευταίοι #OleIn έχουν πλέον εγκαταλείψει το καράβι και οι μόνοι που τραγουδούν γι’ αυτόν συστηματικά, είναι οι οπαδοί των άλλων ομάδων.
Οπότε, τώρα ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού… Παλι όχι; Μα πώς είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Η τρομερη αιτιολόγηση από το «ρετιρέ» είναι πως τα παιχνίδια απέναντι σε Tottenham, Atalanta και Manchester City θα κρίνουν και το τι μέλλει γενέσθαι στον πάγκο. Ορίστε; Πως είπατε; Μπορείτε απλά να πείτε ότι δεν έχετε χειροπιαστό σχέδιο μέσα στο συρτάρι του γραφείου σας, είναι εύκολο και ειλικρινές.
Τι ακριβώς θέλετε να δείτε που δεν έχετε δει μέχρι τώρα; Είναι δυόμιση και πλέον χρόνια στην ομάδα, είναι εμφανής η βελτίωση που έχει φέρει, αλλά είναι επίσης εμφανές το ταβάνι που το έχει πιάσει και πλέον πηγαίνει μόνο προς τα κάτω. Αλλά τι μπορείς να κάνεις σαν οπαδός; Να λες την άποψή σου, τι θεωρείς σωστό και τι λάθος, μέχρι εκεί. Είσαι αναγκασμένος να «καταπιείς» τα πάντα και απλά να ελπίζεις να αλλάξει η κατάσταση.
Βαδίζοντας σε αυτά τα τρία παιχνίδια, η αλήθεια είναι πως η Tottenham αποδείχθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων από όσο την περίμενα. Μετά τη νίκη με 3-0, πίστεψα πως δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό και αν πριν βρισκόμασταν στο «παρά πέντε», πλέον είμαστε στο «και τέταρτο». «Cristiano to the rescue» και στην Ιταλία, με ένα γκολ που μόνο αυτός θα μπορούσε να δει.
Η οποιαδήποτε προοπτική παρέμενε απούσα, υπήρχε άλλωστε και ένα ντέρμπι του Μάντσεστερ στον ορίζοντα, για το οποίο ομολογώ πως δεν είχα καθόλου καλό προαίσθημα. Η City κυριάρχησε πλήρως και ολοκληρωτικά μέσα στο χορτάρι του Old Trafford, σταμάτησε στα δύο γκολ και έπειτα αρκέστηκε στο να διατηρεί την κατοχή για να «παγώσει» το παιχνίδι. Με λίγα λόγια, ήταν ακόμη ένα ντέρμπι στο οποίο ο αντίπαλος κατέβαζε ταχύτητα, την ίδια στιγμή που οι φιλοξενούμενοι οπαδοί τραγουδούσαν το γνωστό σύνθημα για ακόμη μία φορά.
Τελος, ο πάτος ξηλώθηκε και τώρα σκάβουμε το τσιμέντο. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει κι άλλο! Μωρέ υπάρχει… Η διακοπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων λόγω εθνικών ομάδων έδινε μία ανάσα δύο γεμάτων εβδομάδων για ανακατατάξεις, ούτως ώστε να αρχίσει η όποια ανασύνταξη για να σωθεί ότι σώζεται. Εν ολίγοις, ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή για αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας.
Κάπου εδώ θέλω να ομολογήσω πως ως οπαδός, αυτές τις δύο εβδομάδες τις πέρασα πολύ δύσκολα. Όσο κυλούσαν οι ώρες και τα αναμενόμενα νέα δεν έφταναν, ήταν αφόρητο. Οι φήμες πηγαινοέρχονταν με διάφορα ονόματα γνωστών προπονητών να εναλλάσσονται ανα… εξάωρο, αλλά επί της ουσίας τίποτα που να μαρτυρά σοβαρότητα. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο των διοικούντων όρισε να ακυρωθούν τα φιλικά για τους παίκτες που είχαν μείνει εκτός εθνικών ομάδων και όσοι επιθυμούν, να προπονηθούν κανονικά.
Όσοι δεν επιθυμούσαν, είχαν τις ευχές του συλλόγου για να κάνουν σύντομες διακοπές μαζί με τον προπονητή! Από όλη αυτή την κατάσταση προέκυψαν δύο πιθανά σενάρια.
- Ακύρωση φιλικών και «διακοπές», ούτως ώστε να υπάρξει χώρος και χρόνος να αλλάξει ο προπονητής και το επιτελείο του, ενώ παράλληλα οι ποδοσφαιριστές θα μπορούσαν να κάνουν ένα reset και να γυρίσουν σε καινούργιο περιβάλλον.
- Ακύρωση φιλικών και -όντως- διακοπές για τους παίκτες. Αυτό. Μετά από τόση κατρακύλα (και δεδομένου ότι πάλι δεν αλλάζει ο προπονητής), αντί να δουλευτεί κάτι διαφορετικό στην προπόνηση και να γίνουν έστω και ύστατες προσπάθειες για να σωθεί κάτι, διακοπές!
Όπως γνωρίζετε όλοι πολύ καλά, το δεύτερο και χειρότερο σενάριο, όσο απίστευτο κι αν έμοιαζε, επιβεβαιώθηκε. Ο επόμενος αντίπαλος ήταν η νεοφώτιστη Watford, η οποία κακά τα ψέματα δεν είναι ούτε Liverpool, ούτε City. Ήμουν προετοιμασμένος για παν ενδεχόμενο, αλλά η λογική έλεγε πως μόνον και με την διαφορά ποιότητας, το τρίποντο εύκολα ή δύσκολα θα ερχόταν.
Ε, λοιπόν, όχι απλά δεν ήρθε, όχι απλά η «ζυγαριά» της διαφοράς μέσα στον αγωνιστικό χώρο έγειρε υπέρ της ομάδας του Ranieri, αλλά έπεσε και το τελευταίο «καρφί» στο «φέρετρο» της αξιοπρέπειας του Solskjaer. Οι «Σφήκες» δεν πάτησαν «φρένο» όπως οι «Κόκκινοι» και οι «Πολίτες» και η Manchester United διασύρθηκε για ακόμη μία φορά.
Η απόλυση του Ole Gunnar Solskjaer, περισσότερο αποτελεί εξιλέωση και απελευθέρωση, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους οπαδούς, αφού δεν έμεινε πια… βαρέλι. Οι Glazers ξεπέρασαν για άλλη μία φορά τους εαυτούς τους, καθώς δυσκολεύτηκαν πολυ να απολύσουν έναν προπονητή, ο οποίος κατάφερε να πάρει τέσσερις βαθμούς από τα τελευταία εφτά παιχνίδια πρωταθλήματος! Δεν υπάρχει καμία ομάδα τέτοιου βεληνεκούς παγκοσμίως, η οποία θα δεχόταν κάτι τέτοιο.
Για το τέλος, επέλεξα να περιγράψω και να συνδέσω κάποιες καταστάσεις με κάπως αλληγορικό τρόπο, εξού και τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που αναφέρθηκαν στην αρχή. Όσον αφορά τους «McFred», Fred και McTominay, θεωρώ πως αναμφίβολα είναι το κεντρικό δίδυμο, που χαρακτηρίζει την εποχή Solskjaer στην United. Αντίστοιχα, ο Harry Maguire είναι ο χαρακτηριστικός αρχηγός της εν λόγω εποχής και είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα διατηρήσει το περιβραχιόνιο και στο μέλλον.
Ο Cristiano Ronaldo είναι ένας ποδοσφαιριστής που από τη στιγμή που επέστρεψε, σήμανε αυτόματα και την άνοδο των απαιτήσεων. Πρόκειται για έναν overdecorated (sic) και γεννημένο νικητή, που είτε θα βοηθούσε το σύνολο να «αναληφθεί», είτε θα δημιουργούσε αυτήν τη μεγάλη αντίθεση, που εν τέλει βλέπαμε μέσα στο γήπεδο.
«Oh, Donny Donny. My sweet Donny». Πιστεύω πως με έναν περίεργο τρόπο, ο Ολλανδός (που δεν έτυχε καθόλου της εύνοιας του Νορβηγού), αποτελούσε την προσωποποίηση των δυσαρεστημένων οπαδών μέσα στα αποδυτήρια. Αντιπροσώπευε όλα εκείνα, για τα οποία πολύς κόσμος φώναζε καιρό. Η τραγική ειρωνεία είναι πως ο Van de Beek, παρόλο που έμενε συνέχεια εκτός και όλοι αναρωτιόμασταν το γιατί, έμελλε να είναι ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που σκοράρει υπό την τεχνική ηγεσία του Solskjaer!
Κάπου εδώ να ξεκαθαρίσω πως δεν θα ήθελα να καταλήξω σε συμπεράσματα (ο καθένας έχει βγάλει τα δικά του), απλά να αναφέρω πώς αυτά που είδα τον τελευταίο μήνα δεν χαρακτηρίζονται απλά ανικανότητα της διοίκησης των Glazers. Περισσότερο θα έλεγα αγγίζουν τα όρια του εσωτερικού σαμποτάζ. Ole Gunnar Solskjaer ήσουν, είσαι και θα είσαι ένας θρύλος της ομάδας. Καλή συνέχεια στο υπόλοιπο της καριέρας σου.
Διαβάστε επίσης: Manchester United: Παρελθόν ο Οle Gunnar Solskjaer
Ακολουθήστε την παρέα των eyap.gr σε Facebook και Instagram, για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα νέα για το αγγλικό ποδόσσφαιρο!
