Το καταραμένο «σεντόνι» και η επισφράγιση της «σύνταξης»

Το Champions League μοιάζει μακρινή ιστορία για την Everton, ειδικά τούτη την εποχή, με το «big six» της Premier League να αλωνίζει αφρενάριστο. Αρκετά χρόνια πίσω όμως, τα «Ζαχαρωτά» έφτασαν μιαν ανάσα από το να τα καταφέρουν, σε έναν προκριματικό-«κύκνειο άσμα» για τον μεγάλο Pierluigi Collina. To eyap.gr θυμάται…

 

Γυρνάμε πίσω περίπου 14 χρόνια, στο καλοκαίρι του 2005. Όσα προηγήθηκαν, όρισαν μια πεπατημένη για την UEFA, συνέστησαν τεράστιες επιτυχίες -τηρουμένων των εκάστοτε αναλογιών- και για τις δύο πλευρές του Merseyside και δημιούργησαν ένα άκρως συναρπαστικό καλοκαίρι προκριματικών. Η τελευταία λέξη είναι και το «κλειδί», η «γέφυρα» του θέματος αυτού, με την εποχή που ετοιμαζόμαστε να διανύσουμε και φέτος. Σιγά-σιγά ξεκλείδωσαν και τα φετινά καλοκαιρινά προκριματικά των ευρωπαϊκών κυπέλλων, αγαπημένη εποχή των Ελλήνων φιλάθλων, εποχή που γέννησε πολλές ιστορίες επών και καταστροφών, των «Δαυίδ» και «Γολιάθ» τούτου του ποδοσφαιρικού κόσμου.

Με αφορμή λοιπόν την εποχή, θα ταξιδέψουμε πίσω νοερώς, για να θυμηθούμε μια περιπέτεια που σήμανε το απόγειο αλλά και την «προσγείωση» μιας εξαιρετικής και φιλόδοξης Everton.

 

H Κωνσταντινούπολη όρισε μια πεπατημένη

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Μάιο του 2005, η Liverpool κατόρθωσε το ακατόρθωτο σε εκείνο το αλήστου μνήμης ματς κόντρα στην Milan. Οι «Κόκκινοι» είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης, ωστόσο υπήρχε ένας μικρός «πονοκέφαλος» που η UEFA ουδέποτε είχε κληθεί να αντιμετωπίσει.

Η μέτρια πορεία του συνόλου του Rafa Benitez στην Premier League, το άφησε εκτός τετράδας και συνεπώς εκτός των εισιτηρίων για το νέο Champions League. Τότε, η Αγγλία έβγαζε στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση τέσσερις ομάδες (όπως και σήμερα), με την 3η και 4η ωστόσο να δίνουν προκριματικά για να μπουν στους ομίλους. Η 3η, ήταν η Manchester United. H 4η, η άσπονδη συμπολίτισσα της Liverpool, η εξαιρετική Everton του David Moyes.

Λόγω της συγκυρίας λοιπόν, η UEFA απεφάνθη να δώσει μια ευκαιρία στους «Κόκκινους» να μπουν στους χρυσοφόρους ομίλους, μέσω προκριματικών όμως. Και μάλιστα ξεκινώντας από τον πρώτο γύρο! Κάπως έτσι, ορίστηκε και ένα «δεδικασμένο», και από τότε οι ομάδες που κατακτούν το Champions League και το Europa League, κερδίζουν και ένα εισιτήριο για την διασυλλογική διοργάνωση της νέας σεζόν, ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν στο εγχώριο πρωτάθλημα τους.

 

Δυο ομάδες με «καρμπόν» ιστορίες και μια ειδοποιό διαφορά

Στο δια ταύτα. Η Everton εκείνη την περίοδο, ήταν μια ομάδα-«φωτιά». Διένυε σίγουρα τις καλύτερες ποδοσφαιρικές μέρες των τελευταίων (πολλών) χρόνων και έψαχνε μια υπέρβαση που θα την απογείωνε. Η σεζόν 2004-2005 ήταν ένα εξαιρετικό επιστέγασμα όσων χτίζονταν στο Goodison Park, τα «Ζαχαρωτά» έμεινα ακλόνητα στην τετράδα για όλο το πρωτάθλημα, «παίζοντας» ανάμεσα σε 3η και 4η θέση.

Με τον David Moyes στον πάγκο και με ένα εξαιρετικό σύνολο που απαρτιζόταν μεταξύ άλλων από τους Duncan Ferguson, James McFadden, Tim Cahill, Mikel Arteta, Kevin Kilbane, Thomas Gravesen, Alessandro Pistone, Joseph Yobo, David Weir, Alan Stubbs και μερικούς ακόμη χρησιμότατους ποδοσφαιριστές, η Everton έκλεισε θέση στον τελευταίο γύρο των προκριματικών, με την ελπίδα να γίνει «σταχτοπούτα» της διοργάνωσης. Το καλοκαίρι του 2005, τα «Ζαχαρωτά» ενισχύθηκαν σημαντικά εν όψει της πρόκλησης του Champions League, με τα ονόματα που ξεχώριζαν να είναι εκείνα των Nuno Valente, Phil Neville, Andy Van Den Meyde, Per Kroldrup και Matteo Ferrari. Οι «Μπλε» του Merseyside ήταν αποφασισμένοι να τα καταφέρουν.

 

O David Moyes δημιούργησε ένα εξαιρετικό σύνολο

 

Η κληρωτίδα δεν ήταν ιδιαίτερα «ευγενική» μαζί τους, καθώς τους έστειλε στον δρόμο τους την ισχυρότατη Villarreal, μια ομάδα εξίσου «πρωτάρα» σε αυτές τις συνθήκες, με τις πορείες των δύο να μοιάζουν τρόπω τινά. Ο Manuel Pellegrini είχε δημιουργήσει ένα εξαιρετικό σύνολο, που έβγαζε στο χορτάρι αρετές και εμπειρία ομάδας που είχε φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά κύπελλα, ακόμα κι αν αυτό δεν συνέβαινε στη πράξη. Και εκεί ήταν ίσως και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο κλαμπ.

Μεταγενέστερα, το κατάλαβε καλά όλη η Ευρώπη, καθώς στο «Κίτρινο Υποβρύχιο» έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Champions League εκείνης της σεζόν. Πρώτα όμως δημιούργησε ένα άκρως δελεαστικό ζευγάρι με την Everton.

 

Ένα γκολ που δεν μέτρησε, μια «σύνταξη» που είχε πάρει αναβολή

Ο πρώτος αγώνας της σειράς, είχε οριστεί να διεξαχθεί στο Goodison Park στις 9 Αυγούστου. Τα «Ζαχαρωτά» ήλπιζαν να εξασφαλίσουν ένα καλό αποτέλεσμα εν όψει της ρεβάνς του Madrigal, και το κυριότερο, με παθητικό «μηδέν». Παρά ταύτα, ο Moyes δεν θυσίασε την φιλοσοφία του στον βωμό του αποτελέσματος και κατέβασε την ομάδα με τους κλασικούς του προσανατολισμούς και ένα ευέλικτο 4-4-2.

Η Villarreal μπήκε με επικίνδυνες διαθέσεις στο παιχνίδι και ευτύχισε να βγάλει γρήγορα το πολυπόθητο εκτός έδρας γκολ με τον άλλοτε «πράσινο» Luciano Figueroa στο 27′. Η Everton πάλεψε και κατάφερε να ισοφαρίσει στο 42′ με τον James Beattie, ωστόσο το 1-2 του Josico λίγο πριν βγει το ημίχρονο, έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα. Τα «Ζαχαρωτά» έψαξαν και δεύτερη ισοφάριση, μα μάταια. Η ρεβάνς του Madrigal έμοιαζε πλέον με «κυνήγι μαγισσών».

 

Με μπροστάρη τον Luciano Figueroa, «αλώθηκε» το Goodison Park

 

Παρά ταύτα, στο αφιλόξενο και «κατηφορικό» γήπεδο των «Υποβρυχίων», η Everton έβγαλε χαρακτήρα και παραλίγο να καταφέρει μια μεγάλη ανατροπή. Στις 24 Αυγούστου λοιπόν, δύο βδομάδες μετά, ο Moyes και οι παίκτες του δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Το αίσθημα αυτό ισχυροποιήθηκε μετά το 1-0 του Juan Pablo Sorin στο 20′, ένα γκολ που σαν να «ξεκλείδωσε» την Everton. Οι «Μπλε» ήθελαν πλέον δύο γκολ για να πάει το ματς στη παράταση, το πρώτο ήρθε από το αριστουργηματικό φάουλ του Mikel Arteta στο 69′ και οι ελπίδες αναπτερώθηκαν.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί, πως ως «άρχων» του αγώνα είχε οριστεί ο «πολύς» Pierluigi Collina, ο οποίος αν και μπορούσε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση λόγω των συμπληρωμένων του χρόνων, συνέχιζε να «σφυρίζει». Λίγο μετά το 1-1 του Arteta λοιπόν, έγινε και η φάση που έκρινε εν πολλοίς την πρόκριση, αλλά και την «σύνταξη» του Ιταλού ρέφερι. Το σουτ του Cahill σταματάει στο δοκάρι κατόπιν κόντρας, και η Everton κέρδισε το κόρνερ. Εκτελεστής ο Arteta, ο Duncan Ferguson νικά τους πάντες στον αέρα και σκοράρει, ο Collina ωστόσο έχει διαφορετική άποψη, καταλογίζοντας επιθετικό φάουλ στον Marcus Bent. Ο θηριώδης Σκωτσέζος φορ κόντεψε να «φαέι» τον Ιταλό ρέφερι, ωστόσο τίποτα δεν άλλαξε.

 

Ο «θηριώδης» Ferguson πήγε «καροτσάκι» τον Collina για την επίμαχη φάση, μα μάταια

 

Η Everton ανοίχτηκε κι άλλο για να βρει το γκολ που θα έστελνε το ματς στην παράταση, ο Josico άνοιξε στα δύο τα απογοητευμένα «Ζαχαρωτά» στην κόντρα, ο Sorin έπαιξε παράλληλα στον Diego Forlan και εκείνος τελείωσε την σεμνή τελετή. Αυτό το παιχνίδι έμελλε να είναι και το τελευταίο του Pierluigi Collina, ο οποίος μερικές μέρες μετά ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση.

Αυτή η σειρά αγώνων σημάδεψε ανεξίτηλα την Everton, η οποία ξεκίνησε τη σεζόν με τεράστια απογοήτευση, τα έκανε μαντάρα και στο Κύπελλο UEFA (όπου και «υποβιβάστηκε» μετά τον αποκλεισμό) καθώς διασύρθηκε με 5-1 από την Dinamo Bucharest, ενώ στο πρωτάθλημα τερμάτισε 11η. Με τον David Moyes στον πάγκο το ξαναπροσπάθησε, τερμάτισε 5η το 2007/2008 φτάνοντας κοντά στο «σεντόνι» ξανά, όπως και το 2008/2009. Τα επόμενα χρόνια τα «Ζαχαρωτά» κυμάνθηκαν σε μέτριες χρονιές, τριγύρω από το Europa League, αλλά ως εκεί. Η μεγάλη της ευκαιρία ήταν εκείνο το καλοκαίρι και εκείνη η περιπέτεια της στοιχίζει μέχρι και σήμερα.

 

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=fwumDmmd4To[/embedyt]

 

 

Everton – Villarreal 1-2 (Beattie 42′ – Figueroa 27′, Josico 45′)

Everton (David Moyes): Nigel Martyn, Hibbert, Yobo, Weir, Pistone (80′ McFadden), Neville, Arteta, Davies, Kilbane (63′ Ferguson), Cahill, Beattie (63′ Bent)

Villarreal (Manuel Pellegrini): Barbosa, Javi Venta, Gonzalo Rodriguez, Quique Alvarez, Arruabarrena, Josico, Marcos Senna, Riquelme, Sorin (89′ Pena), Forlan (85′ Guayre), Figueroa (65′ Tacchinardi)

 

Villarreal – Everton 2-1 (Sorin 20′, Forlan 90′ – Arteta 69′)

Villarreal (Manuel Pellegrini): Barbosa, Javi Venta (15′ Kromkamp), Gonzalo Rodriguez, Quique Alvarez, Arruabarrena, Josico, Marcos Senna, Riquelme, Sorin, Forlan, Figueroa (82′ Tacchinardi)

Everton (David Moyes): Martyn, Hibbert, Yobo, Weir, Neville, Arteta, Cahill, Davies (79′ McFadden), Kilbane (57′ Osman), Bent, Ferguson