Ήταν η πιο δύσκολη αποστολή. Η Αγγλία ήταν αουτσάιντερ, η κλήρωση ήταν δύσκολη και η «μουρμούρα» πριν την διοργάνωση αρκετή. Να όμως που οι «πιτσιρικάδες» μεγάλωσαν και έδωσαν μοναδικές παραστάσεις, με ένα υπέροχο φινάλε…
Όταν ακούμε για ποδόσφαιρο, το μυαλό μας πάει στην Αγγλία. Όταν ακούμε για εθνικές ομάδες, το μυαλό μας παραπέμπει αλλού. Η Αγγλία εδώ και πολλά χρόνια -σε ανδρικό επίπεδο- έχει κολλήσει την «ρετσινιά» του «loser», του χαμένου, της ομάδας που ότι και να γίνει θ’ αποκλειστεί με κάποιον απίθανο τρόπο επειδή -νομοτελειακά- έτσι πρέπει να γίνει. Αγνοώντας Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο τίτλο από το μακρινό 1966 και παρά το γεγονός ότι επί ηγεσίας Σάουθγκειτ έχουν γίνει αθόρυβα βήματα προς τα εμπρός, η προσθήκη ενός ακόμη τροπαίου στο «ράφι» της FA, φαίνεται να απέχει ακόμη αρκετά. Πολλές φορές όμως, όταν κάτι δεν μπορούν οι μεγάλοι, το καταφέρνουν οι μικροί. Εκεί δείχνουν να στρέφονται πλέον στην Αγγλική ομοσπονδία, δίνοντας χώρο, χρόνο και τόπο στα νιάτα.
Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε εχθές, στα γήπεδα της Ρουμανίας και της Γεωργίας, δικαίωμα συμμετοχής είχαν παίκτες που είχαν γεννηθεί από την 1η Ιανουαρίου του 2000 και έπειτα. Ποδοσφαιριστές δηλαδή κάτω των 23 ετών άσχετα που το τουρνουά ονομάζεται «Κ-21». Αυτό συμβαίνει γιατί η προκριματική φάση παίρνει σχεδόν δυο χρόνια και πλέον υπάρχει αυτό το σημαντικό αλλά σπουδαίο πλεονέκτημα. Έξι παίκτες γεννημένους το 2000 είχε η αποστολή των νεαρών «Τριών Λιονταριών», παίκτες που αναμφίβολα έβγαλαν ασπροπρόσωπο τον ομοσπονδιακό προπονητή. Και δεν μιλάμε για παίκτες με λίγα λεπτά συμμετοχής. Μιλάμε για νεαρούς με πάνω από 15 εμφανίσεις με την αντίστοιχη ηλικιακή εθνική ομάδα και χιλιάδες φυσικά λεπτά στις αγγλικές κατηγορίες. Στην προεπιλογή βρέθηκαν ποδοσφαιρστές, όπως ο Εμίλ Σμιθ Ρόου της Άρσεναλ, ο Μαξ Άαρονς της Νόριτς και ο Μόργκαν Γκίμπς-Ουάιτ της Νότιγχαμ Φόρεστ. Αυτοί ήταν οι τρεις από τους έξι «millenials» που επέλεξε ο Λι Κάρσλει σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όταν αυτοί οι «23άρηδες» συνοδεύονται από παίκτες όπως ο Άντονι Γκόρντον της Νιουκάστλ, οι Νόνι Μαντουέκε και Λιβάι Κόλγουιλ της Τσέλσι και αρκετούς άλλους ακόμη, δεν είναι δυνατόν να μην περιμένεις ένα καλό αποτέλεσμα.
Μόνο που αυτό που έγινε στην «χώρα του Καυκάσου» ήταν υπεράνω προσδοκιών. Η Αγγλία πήγε στα γήπεδα της Γεωργίας με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η εύκολη πρόκριση από τον όμιλο των προκριματικών γέννησε υψηλότατες προσδοκίες από τους παίκτες του Κάρσλει. Η κλασσική βρετανική «γκρίνια» έκανε την εμφάνισή της κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για το τελικό τουρνουά. Εκεί όπου στα φιλικά του Μαρτίου η εκκωφαντική νίκη επί της Γαλλίας με 4-0, «θάφτηκε» από την εντός έδρας ήττα με αντίπαλο την Κροατία. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα όταν ήρθε ακόμη μια εντός έδρας ήττα σε φιλικό αγώνα, αυτή την φορά στην «πρόβα τζενεράλε», δώδεκα μέρες πριν την έναρξη του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αντίπαλος ήταν η Ιαπωνία, η οποία πέρασε «αέρας» από το Μπέρτον, επικρατόντας με 2-0 των Άγγλων. Περισσότερο προβληματισμό όμως, προκάλεσε η κλήρωση για την φάση των ομίλων του τελικού τουρνουά. Η πάντα υπολογίσιμη Τσεχία, η «τρομακτική» φουρνιά του Ισραήλ και η κάτοχος του τροπαίου, Γερμανία, ήταν ομάδες που θα μπορούσαν να στείλουν τους Άγγλους «σπίτι» πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση. Όταν όμως ήρθε η ώρα, η Αγγλία ήταν… «οδοστρωτήρας».
Η νίκη απέναντι στην Τσεχία την πρώτη αγωνιστική, ήταν ένα μεγάλο βήμα για την πρόκριση. Βήμα που ισχυροποιήθηκε στον αμέσως επόμενο αγώνα απέναντι στο Ισραήλ. Δυο φαινομενικά εύκολες νίκες με 2-0, τις οποίες ακολούθησε μια ακόμη πιο σπουδαία νίκη με το ίδιο σκορ, απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η «αρμάδα» του Κάρσλει ξεκαθάρισε από νωρίς την θέση της, καταλαμβάνοντας με εννέα βαθμούς την πρώτη θέση στον όμιλο, την ώρα που από πίσω οι άλλες τρεις χώρες «σφάζονταν» για μια θέση στα προημιτελικά. Το Ισραήλ έκανε την -όχι και τόσο μεγάλη- έκπληξη και βρέθηκε εκεί. Μια χώρα η οποία έχει την ίσως καλύτερη φουρνιά της ιστορίας της και βρίσκεται συνεχώς στις πρώτες τέσσερις θέσεις τα τελευταία τρία χρόνια. Και το αναφέρω, διότι οι δυο ομάδες ήρθαν και πάλι αντιμέτωπες, αυτή τη φορά στα ημιτελικά. Αφότου ξεπεράστηκε και το εμπόδιο της Πορτογαλίας στην προημιτελική φάση, το Ισραήλ για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσε να προβάλει ιδιαίτερη αντίσταση στους «δαιμονισμένους» Άγγλους. Μοιραία, ήρθε μια ευρεία επικράτηση με 3-0, με την Αγγλία να περνάει στον μεγάλο τελικό, όπου και να βρίσκει μπροστά της την πολυνίκη των αναπτυξιακών εθνικών ομάδων, Ισπανία.
Άπαντες περίμεναν έναν πλήρως ισορροπημένο τελικό. Αρκετοί μάλιστα ήταν αυτοί που περίμεναν ότι στις δυο ομάδες δεν θα έφταναν τα 90 λεπτά της κανονικής διάρκειας για να αναδειχθεί ο νέος πρωταθλητής Ευρώπης. Λίγο έλλειψαν να πέσουν μέσα. Το γκολ του Κέρτις Τζόουνς στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, έμελλε να είναι και το καθοριστικό. Στο δεύτερο ημίχρονο το γήπεδο «έγειρε» στο μισό της Αγγλίας. Οι Ισπανοί επιτίθονταν κατά βούληση, σκόραραν μάλιστα με τον Αμπέλ Ρουίθ, αλλά το τέρμα του ακυρώθηκε ως οφσάιντ. Ο νεαρός αστέρας της Μπράγκα ήταν μόνιμη πηγή κινδύνου και παραλίγο μάλιστα να φέρει το ματς στα «ίσια». Στις καθυστερήσεις του αγώνα κέρδισε πέναλτι, το εκτέλεσε αλλά υπολόγιζε χωρίς τον Τζέιμς Τράφορντ, ο οποίος απέκρουσε ενστικτωδώς, χαρίζοντας έτσι το τρόπαιο στην ομάδα του. Έτσι λοιπόν η Αγγλία, ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 1984, «εκθρονίζοντας» την Γερμανία, η οποία είδε τις προσπάθειες της να σταματάνε στην φάση των ομίλων.
Ο Λι Κάρσλει γνώριζε εξαρχής ότι είχε ένα σπουδαίο ρόστερ να διαχειριστεί. Για αυτό επιλέχθηκε άλλωστε ο Ιρλανδός από την FA, μετά την αποτυχημένη πενταετία της εθνικής ομάδας με τον Άιντι Μπόθροϊντ στο τιμόνι. Ο πρώην διεθνής Ιρλανδός γνωρίζει ακριβώς πως να διαχειρίζεται αυτές τις ηλικίες. Αυτό δείχνει άλλωστε και το βιογραφικό του, έχοντας περάσει από τις αναπτυξιακές ομάδες των Μπρέντφορντ, Μάντσεστερ Σίτι και Μπέρμιγχαμ. Η Κ-21 της Αγγλίας, έκανε το απόλυτο. Έξι νίκες σε έξι αγώνες, χωρίς να δεχτεί ούτε ένα τέρμα.
Σε αυτό το σπουδαίο κατόρθωμα, αρκετά εύσημα πρέπει να αποδοθούν και στον Τζειμς Τράφορντ, το νεαρό τερματοφύλακα που ανήκει στην Μάντσεστερ Σίτι, αλλά αγωνιζόταν σταθερά βασικός στην Μπόλτον τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Δεν είναι λίγοι άλλωστε αυτοί που πιστεύουν ότι θα είναι το επόμενο «νούμερο 1» κάτω από τα γκολπόστ της Εθνικής Αγγλίας και όσοι δεν τον γνώριζαν, μάλλον τώρα τον γνώρισαν για τα καλά. Οι υπόλοιποι συντελεστές αυτής της επιτυχίας είναι πάνω-κάτω γνωστοί στο ποδοσφαιρικό κοινό. Εξίσου σημαντική προσφορά σε αυτήν την κατάκτηση είχαν οι Τζέιμς Γκάρνερ της Έβερτον, Μαξ Άαρονς της Νόριτς, Κόουλ Πάλμερ, Τόμι Ντόιλ και Χάργουντ-Μπέλις της Μάντσεστερ Σίτι, Λιβάι Κόλγουιλ και Νόνι Μαντουέκε της Τσέλσι, καθώς επίσης και παίκτες όπως ο Άντονι Γκόρντον της Νιουκάστλ, ο Μόργκαν Γκιμπς-Ουάιτ της Γουλβς, ο σκόρερ του τελικού, Κέρτις Τζόουνς της Λιβερπουλ αλλά και ο Ανχέλ Γκόμεζ της Λιλ.
Στηρίξτε μας στη νέα μας προσπάθεια στο Tik Tok και απολαύστε μία «δόση» Πρέμιερ Λιγκ σε ένα λεπτό!
Πόσοι από αυτούς θα καταφέρουν να κάνουν το «πέρασμα» στην ανδρική ομάδα της Εθνικής Αγγλίας είναι άγνωστο. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο Γκάρεθ Σάουθγκειτ έχει μια αστείρευτη «δεξαμενή» ποδοσφαιριστών να διαλέξει και να δημιουργήσει από εκεί μια Αγγλία η οποία θα επιστρέψει στους τίτλους και σε ανδρικό επίπεδο. Έστω και αν πρόκειται για το Nations League. Αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι ότι η νέα γενιά των Άγγλων, μαθαίνει να κατακτάει τίτλους. Οι μεγάλοι όμως;
Διαβάστε επίσης: Φτιάξ’το μόνος σου (Μέρος Γ’), Η αγαπημένη συνήθεια του καλοκαιριού!
