Στα «γεννοφάσκια» του αγγλικού ποδοσφαίρου η ερασιτεχνική Κορίνθιαν επέλεξε να μην κατέβει σε πρωτάθλημα, αλλά να κάνει… περιοδείες φιλικών, επηρεάζοντας καθολικά το άθλημα σε Αγγλία, Ευρώπη και Αμερική!
28 Σεπτεμβρίου, 1882. Ο τότε γραμματέας της FA, Νίκολας Λέιν Τζάκσον, παίρνει την απόφαση να δημιουργήσει τον δικό του σύλλογο, υπό το όνομα Κορίνθιαν, στα «βρεφικά» βήματα του ποδοσφαίρου στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή, η Σκωτία θεωρείτο η υπερδύναμη του αθλήματος. Κέρδιζε συνεχόμενα παιχνίδια απέναντι στην μεγάλη της αντίπαλο και αυτό οφειλόταν στην χημεία που είχαν αναπτύξει οι παίκτες μεταξύ τους. Οι περισσότεροι διεθνείς αγωνίζονταν σε μια μόνο ομάδα, κάτι που αυτόματα έδινε μεγαλύτερη χημεία και αβαντάζ.
Πάνω σε αυτή την συνταγή θέλησε να στηριχθεί ο Τζάκσον, μαζεύοντας μια «μικτή» ομάδα με τους καλύτερους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές της Αγγλίας. Η Κορίνθιαν, θα αγωνιζόταν αυστηρά κάθε Τετάρτη, αποφεύγοντας τους Σαββατιάκους αγώνες, λόγω τυχόν υποχρεώσεων των ποδοσφαιριστών, που την απάρτιζαν.
Το κυριότερο όλων; Ο σύλλογος δεν θα «κατέβαινε» σε κανένα πρωτάθλημα. Θα έδινε μόνο φιλικά παιχνίδια, μέσα από τα οποία θα αναδεικνυόταν το «ευ αγωνίζεσθαι». Το πνεύμα του συλλόγου, ήταν το εξής: «Αγωνιζόμαστε για το άθλημα που αγαπάμε. Το Κορινθιακό πνεύμα απαιτεί στον ύψιστο βαθμό αθλητική αλληλεγγύη;». Έτσι αναγράφουν τα ιστορικά στοιχεία, αλλά και διάφορα κείμενα που έχουν εκδοθεί για τον σύλλογο.
Για να καταλάβετε, ένα κατατοπιστικό παράδειγμα του πνεύματος ήταν η στάση των παικτών σε περιπτώσεις φάουλ και πέναλτι. «Ένας Κορίνθιος δεν πρόκειται ποτέ να χτυπήσει επίτηδες κάποιον αντίπαλο ποδοσφαιριστή». Έτσι, σε περίπτωση που παίκτης της αντίπαλης ομάδας κέρδιζε πέναλτι, ο τερματοφύλακας της Κορίνθιαν, έκανε ιπποτικά στην άκρη, αφήνοντας τον παίκτη να σκοράρει σε κενή εστία!
Αν δε, η ομάδα κέρδιζε υπέρ της κάποιο πέναλτι, τότε απλώς οι παίκτες της εκτελούσαν εκτός εστίας.
Φυσικά, κάτι τέτοιο ήταν απίστευτα πρωτότυπο και η Κορίνθιαν πιστεύεται πως είναι η μοναδική ομάδα μέχρι σήμερα που είχε εφαρμόσει μια τέτοια προσέγγιση. Για να επιστρέψουμε λίγο στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, στα φιλικά που έδινε ο σύλλογος, διέπρεπε. Παρά το γεγονός ότι δεν αγωνιζόταν σε κάποιο πρωτάθλημα, αυτή η μικτή ερασιτεχνών, κέρδιζε τους πάντες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το εκκωφαντικό 8-1 απέναντι στην Κυπελλούχο Αγγλίας του 1884, Μπλάκμπερν.
Ήταν μάλιστα η μόνη ομάδα που μπορούσε να συγκριθεί με τους πρώτους «Invincibles» της Πρέστον. Όσο περνούσε ο καιρός, η Κορίνθιαν συνέχισε να δίνει φιλικά με συλλόγους πρώτης και δεύτερης κατηγορίας της Αγγλίας και ήταν καταιγιστική. Ακόμη και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπεσε «θύμα» των Λονδρέζων, γνωρίζοντας την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της. Το επικό 11-3 το μακρινό 1904, παραμένει μέχρι και σήμερα η νέμεσις των «Κόκκινων Διαβόλων». Εκείνος ο αγώνας, ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση της δυναμικής του συλλόγου.
Φυσικά η ομάδα τροφοδοτούσε σχεδόν αποκλειστικά την εθνική της χώρας, με 86 (!) παίκτες της να έχουν έστω μία εμφάνιση με τα «Τρία Λιοντάρια», τους περισσότερους από κάθε άλλο σύλλογο. Μάλιστα, οι 16 από αυτούς έχουν φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ στην λίστα προστίθενται και δώδεκα Ουαλοί διεθνείς, οκτώ Σκωτσέζοι και δυο Ιρλανδοί.
Τα «παράσημα» όμως δεν σταματούν εκεί. Ο, επίσης ποδοσφαιριστής της, Άντριου Γουότσον, αποτέλεσε τον πρώτο έγχρωμο διεθνή στην Βρετανία, όταν στις 12 Μαρτίου, φόρεσε την φανέλα της εθνικής Σκωτίας για τον αγώνα απέναντι στην Αγγλία, σοκάροντας το κοινό στις κερκίδες. H Κορίνθιαν είχε γιγαντώσει το όνομά της εντός των βρετανικών συνόρων. Έπρεπε όμως να βρεθεί ένας τρόπος να περάσει κι εκτός αυτών. Σε αυτό, καθοριστική ήταν η συμβολή του «The Split».
Για όσους δεν γνωρίζετε, το 1907, ξεκίνησε μια μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στους συλλόγους. Οι επιλογές ήταν δυο. Είτε θα ακολουθούσαν τον δρόμο της FA και θα μετατρέπονταν σταδιακά σε επαγγελματικά σωματεία, είτε θα συνέχιζαν να λειτουργούν σε ερασιτεχνικά πρότυπα και να ανήκουν σε διαφορετική ένωση (Amateur Football Alliance). Η Κορίνθιαν, ακολουθώντας τα παραδείγματα των πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ, δήλωσε την αφοσίωσή της στον ερασιτεχνικό κόσμο του ποδοσφαίρου!
Αυτό έφερε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των φιλικών παιχνιδιών που θα μπορούσε να δώσει εντός των συνόρων, αναγκασμένη να στραφεί σε αντιπάλους στο εξωτερικό. Η Νότια Αφρική (!) ήταν η πρώτη χώρα που την υποδέχθηκε. Εκεί μάλιστα έδωσε 24 φιλικούς αγώνες, γνώρισε την ήττα μόνο μια φορά από την Ντέρμπαν, ενώ η περιοδεία μάλιστα έκλεισε με το εκκωφαντικό 4-0 απέναντι στην εθνική ομάδα της χώρας.
Εν συνεχεία ακολούθησαν περιοδείες στην Αυστροουγγαρία -η οποία περιλάμβανε μεταξύ άλλων μεγάλες νίκες απέναντι σε ΜΤΚ Βουδαπέστης και Σλάβια Πράγας- στην Σκανδιναβία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Γαλλία και σε πολλές ακόμη χώρες.
Η περιοδεία όμως που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο στην διαμόρφωση του τότε ποδοσφαιρικού χάρτη, ήταν αυτή στην Βόρεια Αμερική. Στα γήπεδα του Καναδά και των ΗΠΑ, οι ντόπιοι είδαν για πρώτη φορά πως παίζεται το σωστό και ορθολογικό ποδόσφαιρο.
Η διαφορά δυναμικής ήταν τόσο μεγάλη, που καταγράφονται νίκες με 18-0 (Σινσινάτι) και με 19-0 (Νεα Υόρκη), ενώ λίγο περισσότερη επιείκεια έδειξαν απέναντι στην μικτή ομάδα της Φιλαδέλφια, η οποία γλίτωσε με το «ελαφρύ» 12-0. Η μεγάλη επιτυχία στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού στάθηκε αφορμή για να διεξαχθεί αργότερα ένα ακόμη τουρ, αυτήν την φορά στη Λατινική Αμερική.
Εκεί συνέβη το εξής παράδοξο. Με την πρώτη σειρά φιλικών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο να είναι νικηφόρα, ο Τσάρλς Μίλερ, «πατέρας» του ποδοσφαίρου στην Βραζιλία, κάλεσε την Κορίνθιαν για μια νέα σειρά αγώνων στο Σάο Πάολο. Ούτε η Παλμέιρας, ούτε η Παουλιστάνο, ούτε και η Σάο Πάολο στάθηκαν ικανές να σταματήσουν τους Άγγλους, γνωρίζοντας ήττες με 2-0, 5-0 και 8-2 αντίστοιχα. Αυτή η οκτάρα στην Σάο Πάολο, οδήγησε πέντε θεατές του αγώνα, που εργάζονταν σε έναν διπλανό σιδηροδρομικό σταθμό, να δημιουργήσουν έναν σύλλογο.
Το όνομά του; Κορίνθιανς Παουλίστα. Οι εργάτες εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από την μεγαλοπρέπεια των Άγγλων, που θέλησαν να αντιγράψουν μέχρι και το όνομά τους. Κατά σύμπτωση, μέχρι και σήμερα ο σύλλογος αυτός θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους στην Βραζιλία. Όσο περνούσε ο καιρός, η Κορίνθιαν συνέχισε να δίνει τους δικούς της αγώνες εντός και εκτός Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι περιοδείες συνεχίστηκαν μέχρι και το 1934, ενώ στο μεσοδιάστημα, άλλες δύο ομάδες επηρεάστηκαν από τα κατορθώματα του συλλόγου. Η πρώτη, δεν είναι άλλη από την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία σήμερα φοράει λευκά εξαιτίας της Κορίνθιαν. Η δεύτερη είναι μάλλον άγνωστη στο ευρύτερο κοινό, αφού πρόκειται για τους Ζειτούν Κορίνθιανς της Μάλτας, οι οποίοι αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία της χώρας.
Δυστυχώς όμως, δεν έχουν όλες οι ιστορίες χαρούμενο τέλος. Μόλις η FA ξεκίνησε να ισχυροποιεί την θέση της, με την δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ομάδες όπως η Κορίνθιαν άρχισαν να εκλείπουν. Οι ρομαντικοί ερασιτέχνες δεν μπορούσαν πια να ανταγωνιστούν με το επίπεδο στις επαγγελματικές κατηγορίες. Έτσι, σταδιακά, ο σπουδαίος αυτός σύλλογος ξεκίνησε να δείχνει τα πρώτα σημάδια φθοράς.
Το 1939, πήρε την απόφαση να διακόψει οριστικά την λειτουργία του, ωστόσο η απόφαση αυτή ανετράπη, όταν μια άλλη ερασιτεχνική ομάδα, πρότεινε την συγχώνευση των δύο συλλόγων. Από την συνένωση αυτή, προέκυψε η Κορίνθιαν Κάζουαλς, που παραμένει όμως εγκλωβισμένη στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας. Δεν μπόρεσε ποτέ να «επιστρέψει» σε εθνικό επίπεδο.
Επειδή όμως η ιστορία δεν ξεχνιέται, συχνά-πυκνά ταξιδεύει στην Βραζιλία για να δίνει τον καθιερωμένο φιλικό αγώνα με την Κορίνθιανς. Τελευταία επίσκεψη ήταν το 2015, όπου και γνώρισε την ήττα με 3-0. Καθαρά αγωνιστικά, σήμερα την συναντάμε στην Isthmian Premier Division, την έβδομη κατηγορία της χώρας, στο μέσο του βαθμολογικού πίνακα.
Για όσους θέλουν να αναβιώσουν τον αρχαίο θρύλο του αγγλικού ποδοσφαίρου, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Να αναλάβουν το «κοιμώμενο γίγαντα» και να επιστρέψουν στο προσκήνιο, αυτή τη φορά μέσω του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η «εξαφάνιση» της παλιάς Κορίνθιαν, είναι ένα ακόμη παράδειγμα ότι επαγγελματισμός και ερασιτεχνισμός δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Δυστυχώς, οι Λονδρέζοι το έμαθαν με τον χειρότερο τρόπο.
Ίσως αν είχαν κάνει μια διαφορετική επιλογή στο «The Split», τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ίσως πάλι τότε η ιστορία τους να περιοριζόταν στα αγγλικά σύνορα…
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
