Ήταν ο Ντέιβιντ Σίμαν απλά ένας καλτ ήρωας λόγω εμφάνισης ή ένας υποτιμημένος τερματοφύλακας, από αυτούς που σπάνια «γεννά» το αγγλικό ποδόσφαιρο;
«Ροναλντίνιο στην εκτέλεση, η μπάλα πάει προς την εστία… Σίμαν, και είναι γκολ! Είναι γκολ!». Έχοντας «καβατζάρει» για τα καλά τα 30, όταν το μυαλό γυρνάει σε περασμένα καλοκαίρια, μια αρκετά έντονη ποδοσφαιρική ανάμνηση, είναι το γκολ του Ροναλντίνιο στο Πάγκοσμιο Κύπελλο του 2002, που έστειλε την «Σελεσάο» στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Ο αφανής -αρνητικός- ήρωας του αγώνα ήταν ο Ντέιβιντ Σίμαν, ο βασικός τερματοφύλακας των Άγγλων στο τουρνουά, με την χαρακτηριστική αλογοουρά και το μουστάκι (!), ο οποίος είχε δεχθεί έντονη κριτική για τον λάθος υπολογισμό του στη φάση του γκολ.
Ρόδεραμ, Γιόρκσαϊρ. Το φθινόπωρο του 1963 η οικογένεια Σίμαν καλωσορίζει το νεότερο μέλος της κι ελπίζει, όπως συμβαίνει συνήθως, η εντοπιότητα να καθορίσει και την ομάδα που θα υποστηρίξει καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο μικρός Ντέιβιντ αποδεικνύεται όμως η εξαίρεση στον κανόνα, αφού, προς έκπληξη του οικογενειακού του περιβάλλοντος, αντί για την τοπική -και ομώνυμη- Ρόδεραμ, αγάπησε από παιδική ηλικία μια εκ των μισητών εχθρών της, και μεγαλύτερης ομάδας της κομητείας, τη Λιντς Γιουνάιτεντ!
Η μοίρα βέβαια, αρέσκεται να γελάει πονηρά στις ποδοσφαιρικές αγάπες, και παρά την αρχική επιτυχία που γνώρισε ο Σίμαν στα τμήματα υποδομής των «Παγωνιών», η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Το ίνδαλμά του νεαρού Άγγλου, ο Σκωτσέζος εξτρέμ Έντι Γκρέι, που αγωνίστηκε για πάνω από 15 σεζόν στο Έλαντ Ρόουντ, και πλέον ήταν ο τεχνικός της, απέκλεισε ορθά κοφτά το ενδεχόμενο ο Σίμαν να στελεχώσει στο άμεσο μέλλον την ανδρική ομάδα!
Το όνειρο λοιπόν του νεαρού Ντέιβιντ, που είναι ταυτόχρονα και όνειρα αμέτρητων παιδιών ανά τον κόσμο – να παίξουν με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας, έμεινε ανεκπλήρωτο. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είχε φτάσει η ώρα να αναζητήσει αλλού την ποδοσφαιρική του στέγη, και η ομάδα που του προσέφερε την ευκαιρία, έστω και στην 4η την τάξει κατηγορία, ήταν η Πιτέρμπορο, αποκτώντας τον για μόλις 4.000 λίρες τον Αύγουστο του 1982. Το επιβλητικό παρουσιαστικό του (1,93 μ.) και οι… αμφιλεγόμενες στιλιστικές του επιλογές, τον έφεραν σύντομα στο προσκήνιο, αλλά αυτές που τον κράτησαν εκεί ήταν και οι εμφανίσεις του στον αγωνιστικό χώρο, που ήταν εντυπωσιακές!
Οι σειρήνες από μεγαλύτερη κατηγορία δεν άργησαν να ηχήσουν, και η Μπέρμιγχαμ τον απέκτησε για 100.000 λίρες το 1984, δίνοντας του αμέσως φανέλα βασικού. Με τους «Μπλε» πανηγύρισε στην παρθενική του χρονιά την άνοδο στην τότε Πρώτη Κατηγορία, για να ακολουθήσει ωστόσο ο υποβιβασμός την αμέσως επόμενη, με τον Σίμαν να είναι πάντως εκ των κορυφαίων της ομάδας. Η ώρα για την πραγματική του εκτόξευση όμως, δεν είχε φτάσει ακόμα.
Το καλοκαίρι του 1986, και ενώ το όνομα του είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται στο Νησί, η ΚΠΡ, αποφάσισε να επενδύσει το αρκετά μεγάλο για την εποχή ποσό των 225.000 λιρών για τον 23χρονο τερματοφύλακα, ελπίζοντας πως η επιβλητική του παρουσία στα γκολπόστ θα βοηθούσε τον λονδρέζικο σύλλογο να κάνει το βήμα παραπάνω. Όπερ κι εγένετο, καθώς μετά από μια «μουδιασμένη» πρώτη σεζόν, ο Σίμαν ήταν από τους βασικούς πυλώνες για την κατάληψη της 5ης θέσης από την ΚΠΡ, ενώ δύο χρόνια αργότερα, οι εμφανίσεις του «υποχρέωσαν» τον Μπόμπι Ρόμπσον να τον καλέσει και στην εθνική Αγγλίας!
Σε όλους τους μεγάλους «έρωτες», εκτός από αμοιβαία έλξη, πρέπει να υπάρχει και το σωστό τάιμινγκ, ή έστω αρκετή υπομονή. Παρά τις έντονες προσπάθειες της πρωταθλήτριας Άρσεναλ να αποκτήσει τον Σίμαν το καλοκαίρι 1990, η άρνηση του τότε βασικού και πολύ αγαπητού στο κοινό, Τζον Λούκιτς, να ενταχθεί στην ΚΠΡ, οδήγησε τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο. Οι εμφατικές όμως εμφανίσεις του μυστακοφόρου πορτιέρε, που φαινόταν να διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, δεν άφηναν σε ησυχία τον Τζορτζ Γκρέιαμ, που ήταν στο τιμόνι των «Κανονιέρηδων», με αποτέλεσμα ο τελευταίος να εισηγηθεί την επένδυση των 1,3 εκατομμυρίων λιρών για την απόκτησή του, ποσό που αποτέλεσε ρεκόρ για τερματοφύλακα εκείνη την εποχή!
Και ο Σίμαν, ανταπέδωσε μέχρι και την τελευταία στερλίνα. Στη σεζόν που ακολούθησε, η εστία του παραβιάστηκε μόλις 18 φορές, αριθμός επίσης ρεκόρ για τα χρονικά της τότε Πρώτης Κατηγορίας (προτού το σπάσει ο Πετρ Τσεχ), ενώ η Άρσεναλ κατέκτησε το πρωτάθλημα. Οι τίτλοι δεν σταμάτησαν εκεί για τους «Κανονιέρηδες», που με τον Άγγλο διεθνή κάτω από τα δοκάρια, φαίνονταν να βρίσκουν τερματοφύλακα για την επόμενη δεκαετία. Το 1993, κατέκτησαν και τα δύο εγχώρια κύπελλα, το ένα μάλλον στη διαδικασία των πέναλτι με τον Σίμαν να αποκρούει τρία στα τέσσερα χτυπήματα των παικτών της Μίλγουολ, ενώ αργότερα την ίδια σεζόν, πανηγύρισαν και τον τίτλο του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Όλες οι μεγάλες ιστορίες αγάπης, έχουν μια τρελή ρότα, ενίοτε από τον παράδεισο στην κόλαση. Έτσι η σχέση του Σίμαν με την Άρσεναλ, δεν θα μπορούσε να διαφέρει ιδιαίτερα. Την επόμενη τις κατάκτησης του άτυπου τρεμπλ (χωρίς πρωτάθλημα), ο Γκρέιαμ απολύθηκε και τη θέση του ανέλαβε ο Mπρους Ρίοχ, ο άνθρωπος που κατά πολλούς «ανακάλυψε» τον Ντένις Μπέργκαμπ. Με αυτόν στα ηνία, οι «Κανονιέρηδες» κατάφεραν να βρεθούν ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, με τον Σίμαν να γίνεται σύνθημα στα χείλη των φίλων της ομάδας, αποκρούοντας τρία πέναλτι στον ημιτελικό κόντρα στην Σαμπντόρια, παίζοντας μάλιστα με δύο σπασμένα πλευρά!
Ό,τι όμως ανεβαίνει ψηλά, πολύ συχνά πέφτει με κρότο, και ο τελικός, έμελλε να μείνει για πάντα χαραγμένος με μαύρα γράμματα στη μνήμη όλων στην Άρσεναλ, καθώς στην παράταση και ενώ το σκόρ ήταν στο 3-1, ο νεαρός Ναγίμ, σκόραρε ένα απίστευτο γκολ από τη μεσαία γραμμή, κρεμώντας τον Άγγλο τερματοφύλακα, που βρισκόταν μακρυά από το τέρμα του και φυσικά έφερε τεράστια ευθύνη.
Οι σεζόν που ακολούθησαν πάντως, μπορούν να επιβεβαιώσουν πως ο Σίμαν ήταν ένας σπουδαίος πορτιέρε παρά τις περιστασιακές γκάφες του. Πολλοί (βλέπε Κάριους και άλλους) θα βυθίζονταν στο βούρκο αυτού του λάθους και δεν θα μπορούσαν να επανέλθουν ποτέ ξανά στην πρότερη φόρμα ή να κερδίσουν την εμπιστοσύνη προπονητών και φιλάθλων. Η στόφα νικητή του όμως δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο. Κερδίζοντας άμεσα την εκτίμηση του Αρσέν Βενγκέρ, πανηγύρισε το πρώτο του νταμπλ τη σεζόν 1995/96, ενώ έσπασε το δικό του ρεκόρ για παθητικό λιγότερων τερμάτων τρία χρόνια αργότερα.
Στα χαϊλάιτ της καριέρας του, η απόκρουση στο κρίσιμο πέναλτι του Γκάρεθ Μπάρι, κόντρα στην Άστον Βίλα, που εν πολλοίς ολοκλήρωσε το νταμπλ της σεζόν 2001/02. Στην τελευταία του χρονιά ως «Κανονιέρης», πανηγύρισε τον τίτλο του FA Cup, κρατώντας το μηδέν κόντρα στη Σαουθάμπτον, ενώ στον ημιτελικό, πραγματοποίησε, την καλύτερη -σύμφωνα με τον Πίτερ Σμάιχελ– επέμβαση που έχει γίνει ποτέ σε κεφαλιά προ κενής εστίας. Η τελευταία του πράξη ως παίκτης της Άρσεναλ ήταν να σηκώσει το τρόπαιο ως αρχηγός!
13 χρόνια, πάνω από 400 συμμετοχές και δέκα τίτλοι ήταν αρκετοί για να ψηφιστεί ο Σίμαν ως ο 7ος πιο επιδραστικός παίκτης των «Κανονιέρηδων» από τους φίλους της ομάδας. Οι καταλληλότεροι να κρίνουμε την καριέρα κάποιου, σίγουρα δεν είμαστε – αυτό που μπορούμε όμως να πούμε με σιγουριά, είναι πως δύο πανομοιότυπα γκολ, σίγουρα δεν μπορούν να υποβαθμίσουν τον τερματοφύλακα, ακόμα κι αν αυτά απογοητεύουν ένα ολόκληρο έθνος ή στερούν έναν ευρωπαϊκό τίτλο!
Οι παραπάνω από 1000 (!) επαγγελματικές εμφανίσεις, οι πάνω από δέκα τίτλοι ως βασικός και η εκτίμηση του ως ενός των κορυφαίων τερματοφυλάκων της γενιάς του, μιλάνε από μόνα τους. Λοιδορήθηκε αρκετά, ίσως και λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης, αλλά κυρίως εξαιτίας του αποκλεισμού της εθνικής Αγγλίας από τους Βραζιλιάνους το 2002, ωστόσο το τεράστιο κενό που άφησε η απόσυρσή του από τη θέση «1», για τα «Τρία Λιοντάρια», μιλάει από μόνη της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα άλλωστε αποτελεί και η δήλωση του Βενγκέρ, αναφορικά με τη συνύπαρξή τους στο Βόρειο Λονδίνο. «Η Άρσεναλ ξεκινά με Σίμαν, Βιεϊρά και άλλους εννέα». Στο πρόσωπό του ο Αλσατός βρήκε μια σταθερά, ώστε να οικοδομήσει έναν σύλλογο, που κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, στην καλύτερη εφταετία του (1997-2004) πήρε έξι τίτλους (τρία FA Cup και ισάριθμες Πρέμιερ Λιγκ), μεταξύ των οποίων και το αήττητο πρωτάθλημα, έστω κι αν ο Άγγλος στο τελευταίο είχε πάρει την κοτσίδα και το μουστάκι του και είχε αποχωρήσει από το Χάιμπουρι…
