Χτες το βράδυ η Tottenham άθελα της μίκρυνε τη διαδρομή της Leicester για τον τίτλο. Η άμυνα μπετόν-αρμέ του Tony Pulis έκανε τους “Πετεινούς” να σκοντάψουν, και πλέον το +7 τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε φαίνεται δύσκολο να ανατραπεί.
Αυτή ήταν ίσως και η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων σε μια πέρα από κάθε πρόβλεψη σεζόν στην αγγλική Premier Leage. Η Leicester έχει το δικό της άστρο φέτος και μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να φτάσει στη πηγή και να πιει νερό. Η έτερη διεκδικήτρια του τίτλου Tottenham, ζει κι αυτή το δικό της παραμύθι, μια χρονιά πέρα από κάθε προσδοκία που την έφερε κοντά στον τίτλο, αλλά μετά τη χτεσινή της γκέλα τον είδε να απομακρύνεται. Και μεταξύ μας, ίσως να ήταν και αυτό που έπρεπε να συμβεί.
Για την Leicester του Ranieri φέτος ισχύει το “ή τώρα ή ποτέ”. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε το γιατί. Έχουν συνηγορήσει όλα προς αυτή τη κατεύθυνση. Όλοι οι παραδοσιακοί μεγάλοι του Νησιού, αλλού πατούν κι αλλού βρίσκονται. Η πρωταθλήτρια Chelsea ζει μια χρονιά-τραγέλαφο. Η Liverpool προσαρμόζεται στον αστερισμό του Klopp. Η United βασανίζεται από τον εμμονικο Van Gaal και “ψάχνεται”. Η City αυτοτιμωρείται επανειλημμένα μέσα στη σεζόν και η Arsenal είναι ο ιδανικός αυτόχειρας. Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα βρήκε την ευκαιρία ο Pochettino να αναδείξει την σπουδαία δουλειά που κάνει και σχεδόν αθόρυβα, να θέσει εαυτόν στη διεκδίκηση. Παρά ταύτα φέτος είναι η χρονιά της Leicester, αναμφισβήτητα.
Με καθαρά ποδοσφαιρικό κριτήριο, η Tottenham ίσως ήταν ιδανικότερη για πρωταθλήτρια. Είναι μια ομάδα με παρελθόν, παρόν και μέλλον και ο τίτλος θα την βοηθούσε να χτίσει πάνω του και από ομάδα 6άδας να διεκδικεί σε μόνιμη βάση περισσότερα πράγματα. Και αν πουλούσε το καλοκαίρι, δεν θα ξεπουλούσε. Έχει μάθει να παράγει μόνη της τους πρωταγωνιστές της ή να τους εντοπίζει όταν βρίσκονται σε πρώιμη κατάσταση, αυτό πράττει από τα χρόνια. Το σημαντικότερο όμως είναι πως η Tottenham έχει και ένα συγκεκριμένο ειδικό βάρος στο Νησί. Έχει ιστορία, έχει υπόβαθρο. Η φετινή χρονιά μπορεί και γι αυτήν να είναι απροσδόκητα πετυχημένη, αλλά απλώς είναι 2-3 σκαλιά παραπάνω από το αναμενόμενο, εκμεταλλευόμενη και την ανυπαρξία των υπολοίπων. Στα μάτια μου, η ομάδα του Pochettino μοιάζει πολύ με την Atletico του Simeone, όχι σε ποδοσφαιρικό στυλ, αλλά σε τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης ενός κλαμπ με παρόμοια βαρύτητα στο χώρο του το καθένα.
Για να αποδίδουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι όμως, δεν άνοιξε κανείς τη πόρτα της κορυφής στη Leicester και την καλωσόρισε. Για να είναι εδώ ίδρωσε και μάτωσε. Πολλώ δε μάλλον αν αναλογιστεί κανείς ότι βγάζει όλη τη χρονιά με 14-15 παίκτες. Προχτές κόντρα στη Swansea και λόγω της απουσίας του Vardy, ο Ranieri είχε δύο αλλαγές στην ενδεκάδα σε σχέση με συνήθως. Ulloa αντί του τιμωρημένου Άγγλου στράικερ και τον Schlupp αντί του Albrighton. Αν βάλουμε στη εξίσωση και τους Gray, King και Amartey που δίνουν μερικές ανάσες συνήθως σαν αλλαγή, γίνεται αντιληπτό πόσο “κοντό” είναι το ρόστερ των “Αλεπούδων”. Ο Ranieri έχει προσαρμοστεί στο υλικό που διαθέτει και έχει δημιουργήσει μια “τετράγωνη” ομάδα που υπηρετεί το 4-4-2 σαν να ναι βγαλμένη από την δεκαετία του 90′. Συμπαγής, αθλητική ομάδα, που τρέχει τον αντίπαλο μέχρι να τον “σκάσει” και ξέρει να χτυπάει στη κόντρα φαρμακερά. Υπάρχουν παίκτες με δείγματα γραφής εξαιρετικά στην καριέρα τους και πριν από φέτος, όπως ο Kasper Schmeichel, ο Christian Fuchs, ο Robert Huth και ο Shinji Okazaki. Σε συνδυασμό με αυτούς που φέτος έσπασαν το ταβάνι τους (βλέπε Vardy, Mahrez, Kante, Drinkwater, Morgan) δημιουργήθηκε ένα μοναδικό αγωνιστικό κράμα.
Η αλήθεια είναι πως οι “Αλεπούδες” φέτος βρίσκονται σε τρομερό φεγγάρι, είναι αναμφίβολα η χρονιά τους φέτος και δεν θα τον έχαναν αυτόν τον τίτλο. Έχουν σταθεί και τυχερές σε κρίσιμες στροφές του πρωταθλήματος όπως στο White Hart όταν και ξεγλίστρησαν με το “διπλό” ή πριν δύο περίπου εβδομάδες στο ματς με την West Ham όταν γλίτωσαν τον βαθμό όπως τον γλίτωσαν. Θεμιτή και η τύχη όμως. Την χρειάζεσαι όταν μιλάμε για μαραθώνιο 38 αγώνων ειδικά.
Πέρσι η Leicester έσωσε την κατηγορία στο παρά ένα με ένα καταπληκτικό ντεμαράζ στο φινάλε της σεζόν, έκανε ένα μικρό θαύμα. Αυτή είναι η πραγματικότητά της, όχι η φετινή. Και αυτά είναι τα θαύματα που μπορεί να κάνει, το φετινό ξεπερνά κάθε ονειροπόλο νου. Μπορεί μετά από τη φετινή εποποιία που είναι κοντά στο να συντελεστεί, η Leicester να ξεθωριάσει και να μην έχει την ανάλογη συνέχεια, αλλά τώρα είναι εδώ. Και όπως εξελίχθηκε αυτό το πρωτάθλημα, δικό της ήταν εξ αρχής, και δικό της είναι. Αυτή είναι η στιγμή της.
