Διαβάστε ένα άρθρο γνώμης για τις αποτυχίες των «Τριών Λιονταριών».
– Φιλενάδα, ετοιμάσου. Το βράδυ θα βγούμε με εκείνον τον κούκλο που γνωρίσαμε προχθές στο μπαρ. Ναι, θα φέρει κι έναν φίλο του.
Μετά από 4 ώρες προετοιμασίας, βάλε-βγάλε ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα κλπ κλπ, κατεβαίνει από το δωμάτιό της, χαιρετά τους δικούς της, παίρνει λεφτά και βγαίνει στο δρόμο που την περιμένει η φίλη της για την έξοδο.
– Καλέ, κούκλα είσαι σήμερα. Φτου φτου. Και ταίριαξες πολύ ωραία το τοπ με τη φούστα. Τα παπούτσια αυτά σου πάνε…
15 λεπτά μετά, τελείωσαν οι φιλοφρονήσεις και ξεκίνησαν από την Κηφισιά.
Έφτασαν στο μπαρ που είχαν δώσει ραντεβού. Ο ένας, ντυμένος με κοστούμι, στην πένα. Ο άλλος πιο casual, με πόλο μπλούζα και ένα τζιν.
– Καλησπέρα, από εδώ ο Κώστας.
– Κι από εδώ…
– Ο Τζόκερ;
– Τι εννοείς;
– Ο Τζόκερ βάφεται τόσο πολύ.
Έξοδος ruined… Once again… Χάπια κατά της κατάθλιψης, αλλαγές στο δωμάτιο για καλύτερο feng shui και ξανά μανά τα ίδια από την αρχή…
Το έργο κάτι μου θυμίζει… Το έχω δει με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Και μάλιστα σχετικά πρόσφατα. Με την ίδια κατάληξη.
Τέλος πάντων… Τώρα που καταλάγιασε το Euro 2016 κι όλοι είμαστε πιο ψύχραιμοι, μπορούμε να αξιολογήσουμε το τι είδαμε και “να κάνουμε ταμείο”. Η ομάδα που ίσως απογοήτευσε περισσότερο, βάσει και τον προσδοκιών που η ίδια είχε δημιουργήσει, ήταν αυτή της Αγγλίας. Χμ, τώρα που το βλέπω γραμμένο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η Εθνική Αγγλίας δημιουργεί την εντύπωση ότι “φέτος είναι η χρονιά μας”, είτε σε Ευρωπαϊκό είτε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μπαίνει στη διοργάνωση με χαρακτηριστική ευκολία (πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως αυτή στα προκριματικά για το Mundial 2002 όπου ο Beckham πέτυχε ένα από τα πιο σημαντικά γκολ-φάουλ της καριέρας του απέναντι στην Ελλάδα του “Ρεχακλή”). Οι στοιχηματικές εταιρείες τη δίνουν ως ένα από τα φαβορί, συνήθως 3ο με 5ο. Ο κόσμος στη συνείδησή του επίσης την έχει ψηλά. Κι οι Άγγλοι, αναρωτιούνται γιατί δεν τους έχει δοθεί το Κύπελλο εξ αρχής, χωρίς αγώνες, μιας κι “αυτοί είναι οι εμπνευστές του ποδοσφαίρου”. Και πάντα φεύγει νωρίς, με το κεφάλι κάτω και την ψυχολογία ακόμα χαμηλότερα.
Τι παίζει τελικά με την Αγγλία; Πρέπει να μαζευτούν επιστήμονες από τη NASA για να λύσουν τα θέματα της ομάδας ή δεν αρκούν ούτε αυτοί; Το μόνο σίγουρο, όπως αποδεικνύεται πλέον μετά από τις τόσες προσπάθειες για διάκριση, είναι πως η υπόθεση της Αγγλίας έχει πολύ “ζουμί”.
Στο τελευταίο Euro, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων που ο κάθε εκλέκτορας καλείται να αντιμετωπίσει, ο ίδιος ο προπονητής προσέθεσε επιπλέον ζητήματα. Όταν ο ποδοσφαιριστής που του έχεις αναθέσει ρόλο ηγέτη, από 10αρι και περιφερειακός επιθετικός μετατρέπεται κατ’ εντολή σου, σε αμυντικό χαφ και μάλιστα χωρίς να το έχεις δοκιμάσει σε προηγούμενο παιχνίδι, τότε το λιγότερο που μπορούν να σε χαρακτηρίσουν είναι εχθρός του έθνους.
Η Εθνική Αγγλίας έχει μόλις έναν world class παίκτη, τον Wayne Rooney, του οποίου βρίσκεται και σε πτωτική πορεία η καριέρα του εδώ και δύο-τρία χρόνια. Κι ο coach (;) Hodgson αποφάσισε να τον εκμηδενίσει. Σαφώς δεν ήταν αυτός ο λόγος για μια ακόμα μια ντροπιαστική παρουσία σε διεθνή διοργάνωση για τη χώρα. Σίγουρα ο προπονητής έκανε κι αλλά λάθη σε θέματα τακτικής και προσέγγισης των παιχνιδιών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ήταν, είναι και θα είναι, η νοοτροπία και των ποδοσφαιριστών και των φιλάθλων απέναντί τους.
Η Premier League είναι το καλύτερο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Η καλύτερη διοργάνωση. Ανώτερη και του Champions League, κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Μέχρι τις ερασιτεχνικές κατηγορίες οι υποδομές είναι υψηλοτάτου επιπέδου, κάθε ομάδα έχει δικό της γήπεδο το οποίο γεμίζει κερδίσει-χάσει η ομάδα, οι χορηγοί δίνουν απίστευτα ποσά, αν τα συγκρίνουμε με αντίστοιχα πρωταθλήματα. Στα γήπεδα της Αγγλίας παίζεται το πιο ολοκληρωμένο ποδόσφαιρο. Ολοκληρωμένο, όχι ολοκληρωτικό. Πάθος, ένταση, δύναμη, ταχύτητα, τεχνική, τακτική, νεύρα, συγκινήσεις, θέαμα. Το κυριότερο όλων, όλοι μα όλοι μπορούν να κερδίσουν και να χάσουν.
Δε μιλάμε για τα νοκ άουτ παιχνίδια Κυπέλλου, που ο προπονητής βάζει τα “δεύτερα” για να ξεκουράσει και να προφυλάξει από ενδεχόμενους τραυματισμούς τους βασικούς του παίκτες, άρα εύκολα γίνεται η έκπληξη. Μιλάμε για το πρωτάθλημα, το μαραθώνιο αυτό των 38 non stop αγώνων. Ο νεοφώτιστος μπορεί να κερδίσει την πρωταθλήτρια ομάδα οποτεδήποτε. Είτε ο “δυνατός” βρίσκεται σε φόρμα, είτε σε περίοδο κακής κατάστασης. Η κάθε νίκη διεκδικείται σε αγώνα με απίστευτο ρυθμό. Ακόμα και ένα μέτριας έντασης αγγλικό παιχνίδι, δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με ένα υψηλής από οποιαδήποτε άλλη χώρα πρωτάθλημα. Το ισπανικό και το γερμανικό επίσης έχουν φρενήρη ρυθμό στο παιχνίδι τους, αλλά βασίζονται στην τεχνική και δύναμη αντίστοιχα, ενώ το αγγλικό προσπαθεί να τα έχει όλα σε υψηλό βαθμό.
Αυτό είναι η ευχή και η κατάρα των Άγγλων. Το πρόγραμμα, η ένταση, το άγχος κι η πίεση που δημιουργούνται από φιλάθλους, χορηγούς, προπονητές και προέδρους, τους μάνατζερ των παικτών, φτάνει σε σημείο εξοντωτικό για τους παίκτες. Οι ποδοσφαιριστές των μεγάλων ομάδων που αγωνίζονται και στην Ευρώπη, φτάνουν ή ξεπερνάνε τα 50 παιχνίδια απίστευτης έντασης, χωρίς να υπολογιστούν τα παιχνίδια με την Εθνική. Πόσο εύκολο φαντάζει στον καθένα από εμάς να μπορούν οι παίκτες να αποδώσουν το καλοκαίρι σε Euro ή Mundial; Αδειάζει ο παίκτης.
“Ναι, αλλά τόσα χρήματα παίρνουν γι αυτόν ακριβώς το λόγο” και “το να παίζεις με την Εθνική είναι χαρά, όχι αγγαρεία”, ο αντίλογος. Κακά τα ψέματα, όσο και να πληρώνονται, όσο κι αν πορώνονται οι παίκτες στο άκουσμα του Εθνικού ύμνου αλλά και τις ιαχές από τους φιλάθλους που τραγουδάνε το όνομά τους, αν πνευματικά είσαι άδειος, κενός, δεν ξέρω άλλη παρόμοια λέξη ή έννοια, τότε όσο και να πιεστείς, η απόδοσή σου θα στερείται ενέργειας. Θα μου πείτε όλοι οι παίκτες που αγωνίζονται στις κορυφαίες ομάδες του Αγγλικού πρωταθλήματος έχουν διεθνείς ποδοσφαιριστές, γιατί με τις εθνικές τους δεν παρουσιάζουν τα ίδια “συμπτώματα” με αυτά των Άγγλων;
Εδώ έρχεται και το κύμα προβλημάτων-θεμάτων που έχει να λύσει ο εκάστοτε προπονητής. Οι Άγγλοι, θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο γεννήθηκε στο Νησί, άρα ο πλανήτης τους χρωστάει. Αυτή η υπεροπτική νοοτροπία έχει ποτιστεί σε κάθε Άγγλο διεθνή ποδοσφαιριστή ακόμα κι αν αγωνίζεται στην “Κάτω των 5 ετών”. Και μπορεί να μη φαίνεται στη συμπεριφορά των παικτών, δεν έχουν μπλαζέ ύφος, αλλά έχει μπει τόσο βαθιά μέσα τους που πιστεύουν ότι και 60% της απόδοσής τους να πιάσουν, αρκεί να κερδίσουμε οποιοδήποτε αντίπαλο. Αυτό μπορείς να το αποκτήσεις μόνο αν έχεις κατακτήσει τίτλους. Εκεί η “μικρή” αντίπαλος ομάδα σε φοβάται. Η Ισπανία είναι στα κάτω της. Η Ιταλία έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Ποια “μικρή” ομάδα όμως χαίρεται αν κληρωθεί με τη μια ή την άλλη; Με την Αγγλία, φοβάσαι; Σέβεσαι, ξέρεις ότι είναι δύσκολο παιχνίδι, αλλά φοβάσαι;
Επίσης, στην Αγγλία, συμβαίνει το εξής παράδοξο: έχουν κατακτήσει έναν διεθνή τίτλο, άρα δικαιολογείται ως ένα σημείο να συγκαταλέγονται στις μεγάλες δυνάμεις. Ο τίτλος όμως ήταν πριν από πολλά χρόνια, στην έδρα τους και με ένα γκολ που ακόμα και στις μέρες μας αμφισβητείται κατά πόσο έπρεπε να μετρήσει. Άρα ψιλοακυρώνει το “ανήκουμε στην ελίτ” αίσθημα. Αυτά τα δύο σε συσκευασία του ενός στοιχεία, η κατάκτηση μεν, υπό αμφισβήτηση δε, βαραίνει την Εθνική σε κάθε διοργάνωση. Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι λίγο να θεωρείς ότι δίκαια πήρες μια πρωτιά κι άδικα σου την σπιλώνουν. Για την Αγγλία μιλάμε, ίσως ο πιο περήφανος λαός της νεότερης Ευρώπης, με αυτοκρατορία και αποικίες παντού. Και το ποδόσφαιρο που γεννήθηκε εκεί. Ο εγωισμός κι η αμφιβολία αυτή δεν τους αφήνουν να σηκώσουν κεφάλι.
Εννοείται ότι οι ευθύνες για το επαναλαμβανόμενο κάζο που παθαίνουν οι Άγγλοι βασίζονται και σε άλλους παράγοντες, όπως η τακτική προσέγγιση ή το ποιοι στελεχώνουν την ομάδα κάθε φορά. Κι εδώ έρχεται το κερασάκι στην τούρτα: πόσους και ποιους game changer παίκτες έχει η Αγγλία; Πόσοι μπορούν να πάρουν μια χώρα, όχι ομάδα, στις πλάτες τους; Εφόσον οι Άγγλοι θεωρούν εαυτούς και θεωρούνται ως μια από τις υπερδυνάμεις, ας τις συγκρίνουμε με τις υπόλοιπες, ώστε το μέτρο να είναι αξιόπιστο. Η Αργεντινή κι η Βραζιλία παραδοσιακά στηρίζονται στις εμπνεύσεις και το ταλέντο δύο-τριών παικτών. Messi και Neymar έχουν καταρρεύσει από την πίεση που τους ασκεί ένα έθνος για διάκριση. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, αλλά και η εσχάτως νέα υπερδύναμη Ισπανία, πάνε στο ομαδικό. Ταλέντο δεν τους λείπει, αλλά σίγουρα δεν είναι ομάδες του ενός ή των δυο παικτών. Παρ’ όλο το ομαδικό αίσθημα, οι συγκεκριμένες ομάδες έχουν και παίκτη που μπορεί να στηριχτεί ο προπονητής για να τραβήξει τους υπόλοιπους, αν κάπου σκαλώσουν. Schweinsteiger, Lahm, Kroos, Ozil, ακόμα κι ο Neuer για τη “Nationalmannschaft”, Pirlo, Chiellini, de Rossi, Buffon για τους “Ιταλιάνους”, Xavi, Iniesta, Sergio Ramos, Xabi Alonso, Casillas οι Ισπανοί. Οκ, κάποιοι πλέον δεν συνεχίζουν, μόνο Lahm-Xavi είχαν αποσυρθεί πριν το Euro. Όλοι είχαν κι έχουν την προσωπικότητα και λόγο εντός κι εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Στην Αγγλία, μετά την αδρανοποίηση των Gerrard – Lampard, ο μόνος που μπορεί να μιλήσει είναι ο Rooney. Και σε αυτό ευθύνονται και οι ομάδες της Premiership. Πέραν του Rooney στην χωρίς ταυτότητα κι όραμα εδώ και τρία χρόνια Manchester United, και του επιρρεπή στους τραυματισμούς Theo Walcott, ποιος Άγγλος παίκτης έχει ηγετικό ρόλο στην ομάδα του; Ακόμα κι η Tottenham που προσέφερε θέαμα με το πλούσιο ταλέντο των παικτών της, γνωρίζει ότι στερείται προσωπικότητας και πάει στο σύνολο. Ο βασικός και μόνος αξιόπιστος Άγγλος τερματοφύλακας έφυγε για Ιταλία.
Η Liverpool είχε την ευκαιρία να “φτιάξει” Άγγλους game changer παίκτες έχοντας τους νεαρούς Sturridge-Sterling στην επίθεση πλαισιωμένους από Gerrard και Luis Suarez. Ο μεν Sturridge τραυματίζεται πιο συχνά κι απ’ ότι βρέχει στη χώρα, ο δε Sterling προτίμησε να αλλάξει ομάδα, επιλογή που δεν τον δικαίωσε μέχρι στιγμής. Έφυγε κι ο “winning spirit” και “δαγκανιάρης” Luis Suarez, ο “Stevie G” με βαριά καρδιά πήγε “Αμέρικα” και το χαμένο πρωτάθλημα διέλυσε τις όποιες ελπίδες για να ξεπεταχτούν νεαροί με νοοτροπία πρωταθλητή. Φυσικά, δεν αρκεί ένα πρωτάθλημα για να φτιαχτεί μια ομάδα, ούτε φταίει το γλίστρημα του Gerrard για την κατάντια της Εθνικής του ομάδας. Το ποδόσφαιρο παίζεται και είναι ένα παιχνίδι που επηρεάζεται από πάρα πολλούς παράγοντες. Αγωνιστικούς και μη. Μετρήσιμους κι όχι. Και πάνω απ’ όλα, το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα.
What’s the difference between England and a tea bag? The tea bag stays in the cup longer
Η Αγγλία οφείλει να το σεβαστεί και να αποκτήσει ταυτότητα κι επίγνωση του τι ομάδα είμαι, τι παράγω, τι μπορώ να φτιάξω και που μπορώ να φτάσω. Αλλιώς, θα παραμένει μια ομάδα που απλά προσπαθεί να καμουφλάρει τις αδυναμίες και κυρίως την έλλειψη ρεαλιστικών στόχων. Με μακιγιάζ μόνο ο Τζόκερ κερδίζει…
Και για να ευθυμήσουμε: «What’s the difference between England and a tea bag? The tea bag stays in the cup longer». Φλεγματικό κι άκρως αντιπροσωπευτικό της κατάστασης ανέκδοτο.
Συντάκτης: Σπύρος Καψάλης
