Κατά τον λαϊκό στίχο «καληνύχτα και καλή βραδιά» η Arsenal μοιάζει να αποχαιρέτησε τον μέχρι πρότινος προπονητή της Unai Emery, με κανέναν να μην μπορεί να πει με σιγουριά αν φταίει για όλα ο ίδιος, αν ωφέλησε στο παραμικρό την ομάδα και αν η «καρέκλα» ήταν θανατηφόρα ηλεκτρισμένη από πριν. Ίσως χειρότερα από το να είσαι μισητός, είναι να είσαι αδιάφορος!
«Αν τρως χαβιάρι κάθε μέρα, είναι δύσκολο να επιστρέψεις στα λουκάνικα». O Arsene Wenger είχε προβεί σε αυτήν την διαχρονική δήλωση πριν από περίπου 21 χρόνια, όταν μετά από το νταμπλ της σεζόν 1997/98, μια ισοπαλία με την Middlesbrough είχε φέρει μουρμούρες και καταστροφολογία στις τάξεις των οπαδών. Την τελευταία εβδομάδα έχει επανέλθει στο προσκήνιο με αφορμή την απόλυση του Unai Emery και όπου λουκάνικο βάλτε chorizo, εξαιτίας του διάσημου αλλαντικού της πατρίδας του Βάσκου προπονητή.
Αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια του Wenger στον πάγκο της Arsenal δεν έμοιαζαν με «χαβιάρι», όμως ο διάδοχός του κατάφερε να τα πάει ακόμα χειρότερα και να απολυθεί μέσα σε 18 μήνες, όντας ο πρώτος που φεύγει μεσούσης της σεζόν μετά τον Billy Wright το μακρινό 1966. Οι μετά Χριστόν προφήτες ποτέ δεν εντυπωσίασαν κανέναν και επιδίδονται συχνά σε μία εύκολη και ανώφελη κριτική, όμως τα κριτήρια πρόσληψης του Emery για κάποιο λόγο μοιάζουν μέχρι και τώρα απροκάλυπτα λανθασμένα. Κόντρα στο DNA της ομάδας και αφελώς ακολουθώντας την πεπατημένη άλλων μεγάλων της Premier League (βλ. Ancelotti, Conte, Mourinho), αποφασίστηκε πως ένας τεχνικός εγνωσμένης αξίας αρκούσε για να βελτιώσει την κατάσταση σε όλα τα επίπεδα.
Τι χρειαζόταν όμως βελτίωση; Από άποψη θεάματος ή επιθετικότητας μάλλον τα πράγματα πήγαιναν καλά, αφού οι «Κανονιέρηδες» είχαν την τελευταία πενταετία του Wenger κατά μέσο όρο την τρίτη καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, ενώ παράλληλα στο ίδιο χρονικό διάστημα είχαν τους περισσότερους σκόρερ από τις άλλες ομάδες του «Big Six». Από παραγωγή ταλέντων επίσης η κατάσταση έμοιαζε ιδανική, τουλάχιστον σε σύγκριση με τα τελευταία χρόνια, αφού η Κ-23 είχε μόλις κατακτήσει την Premier League 2 για πρώτη φορά από την δημιουργία της. Από τίτλους δεν μπορούμε να πούμε πως η συγκομιδή ήταν ικανοποιητική, αλλά με τρία FA Cup και ισάριθμα Community Shield, τουλάχιστον δεν υπήρχε η λειψυδρία άλλων αντιπάλων όπως οι Liverpool και Tottenham.
Μας μένουν λοιπόν οι εξής τομείς: άμυνα, αποτελεσματικότητα, ευρωπαϊκή διάκριση και αξιοποίηση υλικού. Αν εξαιρέσουμε την παρουσία του στην Paris Saint-Germain, όπου το ρόστερ που είχε ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο της Ligue 1, στις Sevilla και Spartak Moscow οι ομάδες του Emery επέδειξαν μάλλον αμυντικά προβλήματα, με την πρώτη σε μία τετραετία να έχει δύο φορές την όγδοη καλύτερη άμυνα και άλλες τόσες την δέκατη σε όλη την La Liga, ενώ στην Ρωσία στους 26 αγώνες που έμεινε στον πάγκο πριν απολυθεί ο Βάσκος κατάφερε να δεχθεί 44 τέρματα (σχεδόν 2 ανά αγώνα!), αν και καθοδηγούσε ένα εκ των φαβορί της χώρας.
Πηγαίνοντας στον τομέα της αποτελεσματικότητας, παρατηρούμε κι εκεί μερικές κόκκινες γραμμές, όπως το χαμένο πρωτάθλημα της Paris Saint-Germain τον πρώτο του χρόνο στην Γαλλία, η αδυναμία της Sevilla να τερματίσει έστω και μία φορά στις θέσεις της βαθμολογίας που οδηγούσαν στο Champions League και η απόλυση του ενώ η Spartak Moscow βρισκόταν εκτός της πρώτης εξάδας, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ευρωπαϊκή έξοδος. Με αυτά τα στοιχεία διαθέσιμα, να οδηγήσει με ευκολία την Arsenal πίσω στην πρώτη τετράδα (είχε μείνει εκτός αυτής μόλις δύο φορές σε όλη την θητεία του Wenger) ή και ακόμα ψηλότερα, μάλλον έμοιαζε κομμάτι δύσκολο αν όχι ουτοπικό.
Η ευρωπαϊκή διάκριση είναι μάλλον το πιο «διφορούμενο φύλλο» της παρτίδας. Η φήμη του Emery ως του πιο πετυχημένου προπονητή στην ιστορία του Europa League, με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις στην Sevilla και έναν ημιτελικό με την Valencia, χρύσωνε το χάπι πως ο πρώτος τίτλος εκτός συνόρων όχι μόνο θα έρθει, αλλά και θα δίνει έναν έξτρα τρόπο πρόκρισης στο Champions League, την στιγμή που Liverpool, Manchester City, ακόμα και Tottenham έμοιαζαν αρκετά ισχυρές για να τις προσπεράσει στο πρωτάθλημα.
Με μία πιο ψύχραιμη ματιά όμως θα έβλεπε κανείς το «ποτήρι» σαφώς -πιο- μισοάδειο, αφού ο Βάσκος τεχνικός είχε αποτύχει να παίξει πέρα από την φάση των «16» του Champions League όσες φορές κι αν προσπάθησε και είχε γνωρίσει μερικές άκρως ταπεινωτικές ήττες, όπως το 6-1 από την Barcelona και την ήττα-αποκλεισμό 3-1 από την Schalke με ανατροπή. Εκτός αν η διοίκηση της Arsenal επιθυμούσε σαν «ταβάνι» έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο Europa League, που ήρθε με την πρώτη αλλά ελάχιστη θέρμη έφερε στις καρδιές των φιλάθλων.
Φτάνοντας στο τέλος και την αξιοποίηση υλικού, ο Emery καλούταν να λύσει μερικά χρόνια προβλήματα του Wenger με παίκτες που αρνούνταν να ανανεώσουν εγκαίρως και ζητούσαν άξαφνα να φύγουν ή ελπιδοφόρες μεταγραφές αμφιβόλου προοπτικής που δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν στην αγγλική πραγματικότητα. Δεν είναι συνετό να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, με την φυγή των Ramsey και Iwobi, την συμπεριφορά των Xhaka και Ozil και την αναποτελεσματικότητα των Lichtsteiner, David Luiz, Ceballos και φυσικά του Pepe.
Έτσι θα ήταν καλύτερα να αναφέρουμε την επιτακτική πώληση των Silva και Villa στην Valencia, την έντονη δυσαρέσκεια των γηγενών ποδοσφαιριστών στην Spartak Moscow, το φημολογούμενο «bullying» που υπέστη από τους ίδιους του τους παίκτες στην Paris Saint-Germain μετά την «κολασμένη» ήττα από την Barcelona και το συνεχές debate με τον Neymar για την διαθέσιμη δύναμη και επιρροή στην ομάδα, που τον έχουν κάνει πια «persona non grata» και ξεκίνησε κατά την θητεία του Emery. Φυσικά η παράλειψη της Sevilla δεν έγινε επειδή είναι βολική στο επιχείρημα, αλλά διότι όσα χρόνια δούλεψε εκεί είχε στο πλευρό του τον -ίσως- διασημότερο αθλητικό διευθυντή του σύγχρονου ποδοσφαίρου, Monchi, που με το εκπληκτικό του δίκτυο με περισσότερους από 700 (!) scouts και την πολιτική «αγοράζω έξυπνα, πουλάω ακριβά», διευκόλυνε τις διαπροσωπικές σχέσεις προπονητή και παικτών.
Πως φτάσαμε όμως τόσο σαφέστατα στην απόλυση-μονόδρομο και την ανέλπιστα κακή εικόνα της Arsenal; Εδώ έρχεται να δικαιολογηθεί ο τίτλος, που κάθε άλλο παρά περιπαικτική διάθεση έχει. Το language barrier (sic) μπορεί να φαίνεται αστείο σε εμάς, όμως στο ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει σημαντική τροχοπέδη. O Julian Draxler είχε πει πως ο Emery μπορούσε να του μιλάει συνεχόμενα για ένα δεκάλεπτο κι ακόμα να μην είναι ξεκάθαρο τι του ζητούσε, ο Joaquin τον είχε χαρακτηρίσει τόσο εμμονικό με το ποδόσφαιρο, που αν και τον αναγνώριζε ως κορυφαίο προπονητή είπε πως κάποιος δύσκολα αντέχει μαζί του για πολλά χρόνια, ενώ ο ίδιος ο Βάσκος τεχνικός έχει αναφέρει πως πριν από κάθε αγώνα παρουσιάζει βίντεο μιας ώρας για το οποίο ο ίδιος έχει ξοδέψει 12 ώρες μελέτης!
Το «good ebening», που μετά από την ήττα από την Leicester εμφανίστηκε σε πάνω από 15,000 tweets (!), συνοψίζει τέλεια την παρουσία του Emery στην Αγγλία, αφού οι μέθοδοί του και ο τρόπος έκφρασής του αποδείχθηκαν αταίριαστοι με την πραγματικότητα της Premier League και περισσότερο φθείρονταν παρά βελτιώνονταν με τον χρόνο. Ο ίδιος με την επαναλαμβανόμενη δήλωση πως παρατηρεί θετικά στοιχεία, έμοιαζε να δυσχεραίνει την θέση του, όμως όπως είχε παρατηρηθεί και σε μερικές από τις πρώτες του συνεντεύξεις δεν του ήταν εύκολο να κάνει κατανοητό στο ευρύ κοινό όσα είχε αξιολογήσει μετά από ένα ματς. Μέχρι και ο αμούστακος και διστακτικός Bukayo Saka, δήλωσε πως ήδη από τις πρώτες προπονήσεις με τον Freddie Ljungberg νιώθει πιο ορεξάτος, αφού μετα βίας καταλάβαινε τα αγγλικά του πρώην τεχνικού του.
Καληνύχτα λοιπόν. Ή για να γίνει τουλάχιστον σε σένα πλήρως κατανοητό, buenas noches, senor Emery…
