Οι δύο τελευταίες δεκαετίες εισήγαγαν την Arsenal στην συνείδηση των ποδοσφαιρόφιλων ως μια κλασική ομάδα Champions League, όμως λίγοι μπορούν να ξεχάσουν την παρουσία της στον Τελικό του UEFA Cup το 2000, όπου σε μια πραγματική μάχη εντός κι εκτός γηπέδου, η ομάδα έχασε τον τίτλο από την Galatasaray.
Η φετινή περιπέτεια της Arsenal στο Europa League φάνηκε ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ο Arsene Wenger να κατακτήσει στο αντίο του τον πρώτο ευρωπαϊκό του τίτλο, με την Atletico Madrid να αποδεικνύεται ανυπέρβλητο εμπόδιο στους ημιτελικούς. Η πρώτη πραγματική ευκαιρία ήρθε όμως στις 17 Μαΐου του 2000, όταν οι «Κανονιέρηδες» θα ταξιδέψουν στην Κοπεγχάγη για να αντιμετωπίσουν την Galatasaray στον Τελικό του UEFA Cup, με την εν λόγω αναμέτρηση να μνημονεύεται για την βία και το σασπένς, που «κουβαλάει» μαζί της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, καθώς στο ξεκίνημα της σεζόν 1999/2000 καμία από τις δύο αντιπάλους δεν σκόπευε να «παραπέσει» στην δεύτερη την τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση, παίζοντας αμφότερες στους ομίλους του Champions League. Εκεί και οι δύο θα τερματίσουν τρίτες, με την Arsenal να πληρώνει την κακή εντός έδρας φόρμα -εκτός παρέμεινε αήττητη- και να μένει πίσω από Barcelona και Fiorentina, την στιγμή που η Galatasaray αν και είχε μόλις έναν βαθμό στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές κατάφερε να τερματίσει πάνω από την Milan -και πίσω από Chelsea και Hertha- για να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή της συνέχεια.
Ο αρχικός προβληματισμός των οπαδών λόγω της απουσίας του χρυσοφόρου «σεντονιού» δίνει την θέση του στον ενθουσιασμό, καθώς οι δύο ομάδες ξεπερνούν με σχετική άνεση τις ομάδες που βρίσκονται στον δρόμο τους. Οι «Κανονιέρηδες» επωφελούνται πλήρως από την μετακόμιση στο Highbury -στο Champions League αγωνίζονταν στο Wembley-, σημειώνοντας ισάριθμες εντός έδρας νίκες μέχρι τον Τελικό και αποκλείοντας ισχυρούς συλλόγους της εποχής, όπως οι Deportivo La Coruna και Werder Bremen.
Από την άλλη οι Τούρκοι μετά το νωθρό ξεκίνημα στην σεζόν έχουν απογειωθεί υπό τις οδηγίες του «Αυτοκράτορα», Fatih Terim, φτάνοντας αήττητοι στον Τελικό κι ενώ σαρώνουν τα πάντα στον διάβα τους στις εγχώριες διοργανώσεις. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός, αφού την ομάδα απαρτίζουν οι εξαιρετικά ταλαντούχοι γηγενείς Hakan Şükür, Hasan Şaş, Ümit Davala, Hakan Ünsal και Bülent Korkmaz, που θα οδηγήσουν την Τουρκία στην τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου δύο χρόνια μετά, οι θρυλικοί Ρουμάνοι Gheorghe Popescu και Gheorghe Hagi και ο cult-hero Βραζιλιάνος τερματοφύλακας Claudio Taffarel.
Οι θερμόαιμοι οπαδοί της Galatasaray συνεπαρμένοι από όσα παρουσιάζει η ομάδα τους και μπροστά στην πρόκληση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου στην ιστορία του συλλόγου, δείχνουν για πρώτη φορά το «βρώμικο» πρόσωπό τους στον πρώτο ημιτελικό απέναντι στην Leeds. Οι φίλαθλοι των «Παγωνιών» που θα ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη θα ζήσουν στιγμές τρόμου πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Συγκεκριμένα την νύχτα πριν τον αγώνα θα έχουμε εκτεταμένες συγκρούσεις στην Πλατεία Taksim, όπου τελικά θα βαφτούν με αίμα όταν οι Kevin Speight και Christopher Loftus θα μαχαιρωθούν μέχρι θανάτου από μια συμμορία ονόματι «The Night Watchmen» που υποστηρίζει φανατικά την «Gala».
Η Leeds θα ηττηθεί τελικά με 2-0 στο «κολαστήριο» του Ali Sami Yen και δεν θα καταφέρει να ανατρέψει την κατάσταση στον επαναληπτικό του Elland Road, αφού το πέναλτι του Hagi μόλις στο 5′ θα την αναγκάσει να κυνηγάει από νωρίς τέσσερα τέρματα. Αξίζει να σημειωθεί πως η UEFA σε συνεργασία με τις δύο χώρες θα λάβει δρακόντεια μέτρα για την διεξαγωγή του αγώνα, με μόλις 80 ονομαστικά εισιτήρια να δίνονται στους φιλοξενούμενους, με τα αεροδρόμια σε Αγγλία και Τουρκία να περιορίζουν τις πτήσεις μεταξύ των δύο χωρών, ερευνώντας εξονυχιστικά τους λόγους ταξιδιού του οποιουδήποτε επιβάτη.
Τελικά ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός μεταξύ αγγλικών ομάδων μετά το 1972, όταν η Tottenham είχε νικήσει την Wolves για την ίδια διοργάνωση, δεν θα γίνει πραγματικότητα, με την Galatasaray, ήδη πρωταθλήτρια και κυπελλούχος στην Τουρκία, να αντιμετωπίζει για τρίτη φορά την ίδια χρονιά ομάδα από το Νησί και την Arsenal να ταξιδεύει ξανά στην γούρικη Κοπεγχάγη, όπου το 1994 κατέκτησε εναντίον της Parma το Κύπελλο Κυπελλούχων, που αποτελεί και μοναδικός μη-εγχώριος τίτλος στην ιστορία της.
Μπορεί για τους «Κανονιέρηδες» ο συγκεκριμένος αγώνας να αποτελούσε μια άριστη ευκαιρία για ένα «γλυκό» τέλος μιας χρονιάς, όπου η ομάδα δεν είχε προκριθεί στην Δεύτερη Φάση των Ομίλων του Champions League και δεν είχε διεκδικήσει ποτέ πραγματικά το πρωτάθλημα, τερματίζοντας δεύτερη 18 βαθμούς πίσω από την Manchester United, όμως για τους οπαδούς της προσέφερε την τέλεια αφορμή για εκδίκηση για τον χαμό των συμπατριωτών τους έναν μήνα πριν και έξαρση του χουλιγκανισμού, που είχε επιφέρει ζοφερές συνέπειες στο ποδόσφαιρο της χώρας στο παρελθόν.
Η Δανία αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις πιο χαρούμενες και ειρηνικές χώρες στον κόσμο και παρά το αναμενόμενο κρούσμα βίας εν όψει του Τελικού, δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει την έκταση που θα λάβουν τα επεισόδια. Η αστυνομική δύναμη της Κοπεγχάγης ενισχύθηκε με την παρουσία 2,000 επιπλέον ενστόλων, όμως αρκεί να αναλογιστούμε πως ο σύνδεσμος των χούλιγκανς της Arsenal, «The Herd and The Gooners», έφερε μαζί του στην σκανδιναβική πρωτεύουσα παρόμοιες «ομάδες» oπαδών των Leeds, Rangers, Swansea και Cardiff όπως και της τοπικής rival Chelsea -με την ονομασία «Headhunters», για να καταλάβουμε πως οι συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτες.
Οι μάχες που δόθηκαν στους πεζοδρόμους της Stroget και στην κεντρική πλατεία μπροστά από το διάσημο Δημαρχείο της πόλης ήταν πραγματικά ομηρικές, με την Κοπεγχάγη να γεμίζει με αίμα και δακρυγόνα και να αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει εκπαιδευμένα σκυλιά για να τρομάξει τους μαινόμενους οπαδούς που κράδαιναν μαχαίρια, σπασμένα μπουκάλια και λοστούς. Η Arsenal προσφέρθηκε να προσφέρει πλήρη αποζημίωση σε όλους τους οπαδούς που ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα χωρίς να παρακολουθήσουν τον Τελικό, φοβούμενοι για πιθανούς τραυματισμούς, και η δανική κυβέρνηση έστησε εν μια νυκτί ενισχυμένο σιδερένιο πλέγμα στην περίμετρο του Parken που θα φιλοξενούσε τον αγώνα.
Τα γεγονότα πέρασαν στην ιστορία ως η «Μάχη της Κοπεγχάγης», με περισσότερα από 20 άτομα να καταλήγουν σοβαρά τραυματίες και την αστυνομία να πραγματοποιεί 60 συλλήψεις -25 Βρετανούς και 35 Τούρκους-, με τα περιστατικά βίας να φτάνουν μέχρι το Ίσλινγκτον του Λονδίνου, όπου Κοσοβάροι πρόσφυγες δέχθηκαν εκφοβισμό από Άγγλους οπαδούς, που πίστευαν πως ήταν Τούρκοι. Ο πρωθυπουργός της χώρας, Tony Blair, θα απολογηθεί σε όλη την Ευρώπη παραδεχόμενος πως «τα περιστατικά ντρόπιασαν βαθιά τον αθλητισμό της χώρας», με τον ομόλογό του στην Τουρκία, Bulent Ecevit, να τονίζει πως «ο αθλητισμός πρέπει να δημιουργεί προϋποθέσεις για ανάπτυξη φιλίας και όχι μάχης».
Ο αγώνας, αν και είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, αποδείχθηκε μια επίσης σκληρή και σφιχτή αναμέτρηση. Η Arsenal αποτελούσε το απόλυτο φαβορί και πατούσε από την αρχή καλύτερα χάνοντας ως το ημίωρο κοντινές ευκαιρίες με τους Henry, Keown και Overmars, την στιγμή που η Galatasaray αμυνόταν με σθένος με πρωτεργάτες τους Capone και Okan Buruk. Οι αστέρες των Τούρκων, Sukur και Hagi, παρέμεναν αποκομμένοι από την υπόλοιπη ομάδα και ο Taffarel πραγματοποίησε την απόκρουση του ημιχρόνου στο 36′ σε καλό σουτ του Overmars.
Στην ανάπαυλα δεν είχαμε αλλαγές, με τους παίκτες του Terim να μπαίνουν πιο φανατισμένοι στο δεύτερο μέρος με τον Sukur να έχει δοκάρι λίγο μετά την επανέναρξη του αγώνα. Οι προσπάθειες των «Κανονιέρηδων» σταματούσαν συνεχώς πάνω στον εξαιρετικό Taffarel και την βεβαιότητα της λευκής ισοπαλίας και της παράτασης, έφτασε πιο κοντά να διαταράξει πάλι η Galatasaray με τον Sukur στο 86′, με τον έμπειρο επιθετικό να γλιστράει στην αντίπαλη περιοχή λίγο πριν εκτελέσει τον Seaman από κοντά.
Με τον κανόνα του «χρυσού γκολ» σε ισχύ η αδρεναλίνη είχε ανέβει κατακόρυφα για τους δύο αντιπάλους και αυτό οδήγησε στην αψιμαχία μεταξύ Hagi και Αdams μόλις τέσσερα λεπτά μετά την έναρξη της παράτασης, με τον Ρουμάνο να αποβάλλεται με απευθείας κόκκινη κάρτα και τον Άγγλο αμυντικό να την γλιτώνει με κίτρινη. Όπως ήταν αναμενόμενο το παιχνίδι απέκτησε άγρια ομορφιά με την Arsenal να έχει το πάνω χέρι, αλλά να μην μπορεί να μετουσιώσει σε γκολ τις φάσεις που παρουσιάστηκαν στους Henry, Kanu και Keown. Τελικά όλα θα κρίνονταν στα πέναλτι με τον Wenger να βλέπει τον «κακό δαίμονα» της ομάδας να επιστρέφει, έχοντας ήδη αποκλειστεί εκείνη την χρονιά στην ίδια διαδικασία τόσο στο FA Cup όσο και στο League Cup.
Οι κακοί οιωνοί για τους «Κανονιέρηδες» συνεχίστηκαν, όταν το στρίψιμο του κέρματος έδειξε πως τα πέναλτι θα εκτελούνταν στην εστία, όπου βρισκόταν μπροστά από τους οπαδούς της Galatasaray, που δημιουργούσαν μια απόκοσμη εικόνα ημίγυμνοι και κρεμασμένοι από τα καθίσματα, χειρονομώντας και ουρλιάζοντας. Μοναδικός παίκτης της Arsenal που θα καταφέρει να σκοράρει θα είναι ο Parlour με τους Suker και Vieira να βρίσκουν τα δοκάρια της εστίας, την στιγμή που οι Τούρκοι δεν θα αστοχήσουν σε κανένα και χάρη στο τελευταίο πέναλτι του Popescu θα ολοκληρώσουν την χρονιά με ένα ανεπανάληπτο τρεμπλ.
Ο Taffarel δικαίως θα ανακηρυχθεί κορυφαίος παίκτης του τελικού, ο Terim συγκινημένος θα αφιερώσει το τρόπαιο στα θύματα του φονικού σεισμού το προηγούμενο καλοκαίρι στον Μαρμαρά και o Popescu, που είχε αγωνιστεί στο παρελθόν στην Tottenham, θα δηλώσει πως ελπίζει με αυτόν τον τρόπο να έφερε χαρά και στην πρώην ομάδα του. «Είχαμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα που δεν εκμεταλλευτήκαμε, όταν αποβλήθηκε ο Hagi, όμως έτσι είναι το ποδόσφαιρο γιατί αμύνθηκαν πιο συγκεντρωμένα όταν έμειναν με δέκα. Ήμασταν άτυχοι που εκτελέσαμε τα πέναλτι μπροστά στους οπαδούς τους», θα αρκεστεί να πει αποκαρδιωμένος ο Wenger.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε τις ενδεκάδες και το βίντεο με τα στιγμιότυπα του τελικού.
Galatasaray: Taffarel, Penbe, Capone, Popescu, Bulent, K. Suat (95′ Yildirim), Hagi, Davala, Okan (83′ Unsal), Erdem (95′ Hasan Sas), Sukur.
Arsenal: Seaman, Dixon, Silvinho, Keown, Adams, Vieira, Petit, Overmars (115′ Suker), Parlour, Bergkamp (75′ Kanu), Henry.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=oKytz-1CPhs[/embedyt]
