Μετά από μόλις δύο αγωνιστικές και το χειρότερο ξεκίνημα της ιστορίας της η Arsenal βρίσκεται για μια ακόμα φορά σε δυσμένεια, με την ομάδα να μην έχει καταφέρει να σκοράρει απέναντι σε Brentford και Chelsea, όμως το ανάθεμα δέχεται ξανά η άμυνα. Είναι τελικά θέμα ψυχολογίας, ατομικής ποιότητας, μεταγραφών ή συνολικής αμυντικής λειτουργίας;
23 Μαΐου. Ώρα 18.30. Βρισκόμαστε στην τελευταία αγωνιστική της περυσινής Premier League και η Arsenal έστω και δύσκολα φαίνεται να κόβει το νήμα πάνω από την Tottenham και να τερματίζει εντός των ευρωπαϊκών θέσεων, εξασφαλίζοντας το εισιτήριο για το νεοσύστατο Europa Conference League. Τα «Σπιρούνια» χρειάζονται τουλάχιστον δύο τέρματα σε 15 λεπτά στην έδρα της Leicester για να «κλέψουν» την 7η θέση, γεγονός που εκείνη την στιγμή μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο έως και απίθανο. Στο μυαλό του Mikel Arteta τρέχει ήδη το μεταγραφικό πλάνο του καλοκαιριού, που από τα πρόθυρα της απόλυσης τον Ιανουάριο, μοιάζει να σώζει την παρτίδα και να κερδίζει τον απαραίτητο χρόνο για την πολυπόθητη αναδόμηση του κακοφτιαγμένου ρόστερ.
Το μόλις τρίτο αυτογκόλ στην καριέρα του Kasper Schmeichel και το brace του «ασώτου» Gareth Bale αλλάζουν στα τελευταία λεπτά την κατάσταση υπέρ της Tottenham, βυθίζοντας την μεγάλη αντίζηλο στην εσωστρέφεια και φέρνοντας ψυχρολουσία στο Emirates. Το ευρωπαϊκό δέλεαρ χάνεται για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια και οι «Κανονιέρηδες» γίνονται από αγγλική και ευρωπαϊκή δύναμη μια mid-table ομάδα τρία μόλις χρόνια μετά την φυγή του θρυλικού αναμορφωτή της Arsene Wenger. Η συγκυρία κάθε άλλο παρά ευνοεί την… στατικότητα, αφού δίπλα στην υπερηχητική Manchester City και την -ίσως- καλύτερη ομάδα της προηγούμενης τριετίας, Liverpool του Jurgen Klopp, έρχονται να προστεθούν η πρωταθλήτρια του Champions League, Chelsea, και η πληρέστατη Manchester United. Όλες με πανάκριβα και ποιοτικά ρόστερ, δεμένα και προσαρμοσμένα στις αυξημένες απαιτήσεις της Premier League.
Η όποια αισιοδοξία πηγάζει πρωτίστως από την νέα γενιά των Smith-Rowe, Saka, Tierney και Martinelli και δευτερευόντως από τις αμυντικές αποδόσεις της ομάδας, που την περυσινή σεζόν δέχθηκε μόλις 39 τέρματα και αναδείχθηκε τρίτη στην σχετική λίστα πίσω μόνο από τις Manchester City και Chelsea. Ειδικότερα από τον ερχομό του 2021 και μετά οι «Κανονιέρηδες» είδαν την εστία τους να παραβιάζεται 26 φορές σε 32 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις, προδίδοντας το ένστικτο εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλων, που θεωρούν τις έννοιες «αμυντικό λάθος» και «Arsenal» ταυτόσημες.
Η βελτίωση του Holding στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, η περαιτέρω προσαρμογή του εξελίξιμου Gabriel, οι MVP εμφανίσεις του Tierney, άντε και ο πάντα ικανός για το καλύτερο -και το χειρότερο- Bellerin, μαζί με τις δυνατές μεταγραφές αμυντικών, που είχε προαναγγείλει ο Arteta, μπορούσαν να θέσουν ένα πλαίσιο δημιουργίας μιας συμπαγούς και δυσκολοκατάβλητης ομάδας, που θα χτιζόταν επιτέλους σε σωστές βάσεις. Ως λύση για τα πλάγια ήρθε ο Nuno Tavares (8 εκ. λίρες) από την Benfica, που είχε παίξει εναντίον της νέας του ομάδας στο Europa League, ενώ για το κέντρο της άμυνας ο διεθνής και πολυσυζητημένος Ben White (50 εκ. λίρες), που είχε αναδειχθεί κορυφαίος αμυντικός της Championship την σεζόν 2019/20 και παρέμεινε με το… ζόρι στην Brighton πέρυσι, την στιγμή που τον ορέγονταν τόσο η Leeds όσο και η Manchester City.
Όλα αυτά αρκούσαν μόλις 180 άγουρα αγωνιστικά λεπτά για να τα αναιρέσουν πλήρως. Σε μία εποχή που η ποδοσφαιρική λογική έχει γίνει… τετράγωνη και η υπομονή μοιάζει ασύμβατη με την πρόοδο, η Arsenal έχει παρουσιαστεί κατώτερη των περιστάσεων, έχει δεχθεί τέσσερα τέρματα χωρίς να σημειώσει κανένα, εμφανίζει σημάδια κάκιστης ψυχολογίας και προετοιμασίας και έχει γίνει έρμαιο δριμείας κριτικής από φιλάθλους, δημοσιογράφους και οποιονδήποτε γενικά ασχολείται με το άθλημα από οποιοδήποτε πόστο. Ελαφρυντικά φυσικά και υπάρχουν, όμως το μέγεθος του συλλόγου δεν αφήνει χώρο για δικαιολογίες. Τα περιστατικά κορωνοϊού έχουν κρατήσει έκτός τους Aubameyang, Lacazette και White, oι Partey και Gabriel αντιμετωπίζουν -ξανά- προβλήματα τραυματισμού και ο εκολλαπτόμενος αστέρας Bukayo Saka είναι ανέτοιμος και εμφανώς επηρεασμένος από τα περιστατικά ρατσισμού κι εκφοβισμού, μετά το χαμένο πέναλτί του στον τελικό του Euro.
Σαφέστατα όλες οι ομάδες έχουν απουσίες και ειδικά αν επικεντρωθούμε στο κομμάτι της ανετοιμότητας, σχεδόν όλες οι αντιπάλοι της Arsenal για την εξάδα είχαν περισσότερους παίκτες στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, άρα και λιγότερο χρόνο προετοιμασίας. Η διαφορά τους με τους «Κανονιέρηδες» είναι πως αυτές έχουν και αξιόπιστο πάγκο, λύσεις που δεν είναι ακριβώς δεύτερες αλλά ανταγωνίζονται ισάξια τους βασικούς, μέχρι να θεωρηθούν οι ίδιοι τέτοιοι. Αντίθετα ο Mikel Arteta έχει ξεκάθαρα ένα ρόστερ περιορισμένων δυνατοτήτων, που αν απουσιάσει κάποιος από τους ενδεκαδάτους αυτομάτως μοιάζει λειψό. Αυτό φυσικά δεν είναι φετινή διαπίστωση, αφού πέρυσι η έλλειψη εναλλακτικών είχε λειτουργήσει ευεργετικά στην ανάκαμψη της ομάδας μέσα στο 2021.
Εν κατακλείδι η απουσία πρακτικά έξι βασικών μονάδων του συνόλου έχει δώσει κάθε άλλο παρά ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα σε αυτές τις δύο αγωνιστικές, όμως μην ξεγελιόμαστε οι δικαιολογίες μπορούν μόνο να «κουκουλώσουν» το πρόβλημα και όχι να το λύσουν. Από τον ερχομό του Arteta και έπειτα η Arsenal έχει αγοράσει πέντε αμυντικούς και έχει πουλήσει έξι (εφτά αν υπολογίσουμε τον φευγάτο Kolasinac), προσπαθώντας να λύσει ένα χρόνιο πρόβλημα στα μετόπισθεν, που έχει προσφέρει αμέτρητες στιγμές χαράς στους αντίπαλους επιθετικούς και απόγνωση στους οπαδούς της. Λογικό είναι λοιπόν όταν οι Toney και Lukaku κάνουν αμφότεροι πάρτι, η πικρία να γιγαντώνεται για μία εξίσωση που μοιάζει να μην έχει λύση.
Το ερώτημα είναι φταίνε μόνο οι επιλογές προσώπων σε αυτά τα δύο παιχνίδια ή οι ευθύνες βαραίνουν συνολικά το αμυντικό πλάνο και το «μυαλό» που το έχει καταστρώσει. Αν και η απάντηση δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρα αντικειμενική, μάλλον ισχύει το δεύτερο. Καταρχάς τα δύο γκολ της Brentford μοιάζουν με τα δύο γκολ της Chelsea περισσότερο από όσο φαίνεται. Στο ένα ο σκόρερ που αγωνίζεται στα πλάγια (Canos και James) βρίσκει χώρο χάρη στην εγγύτητα του αντίπαλου μπακ με τα στόπερ, νικώντας με ιδανικό τρόπο τον Leno, ενώ στο δεύτερο ο κεντρικός φορ (Toney και Lukaku) εκτοπίζει σωματικά τον προσωπικό του αντίπαλο και δημιουργεί ουσιαστικά την φάση του γκολ χωρίς δυνατότητα αντίδρασης.
Αρνητικός πρωταγωνιστής και των δύο φάσεων ο πάικτης του… τίτλου, Pablo Mari, που πρώτα αδυνατεί να απομακρύνει με το κεφάλι μετά την εκτέλεση πλαγίου στο δεύτερο γκολ της Brentford και στην συνέχεια «γκρεμίζεται» σχεδόν λυπηρά από τον θηριώδη αντίπαλό του στο πρώτο τέρμα της Chelsea. Για μια ακόμα φορά όμως το ένστικτό μας κάνει λάθος. Ο Ισπανός αμυντικός στο πρόσφατο παιχνίδι απέναντι στους «Μπλε» ήταν ο καλύτερος παίκτης της Arsenal (!) σύμφωνα με το σύστημα αξιολόγησης του έγκυρου Whoscored, ενώ και στην πρεμιέρα στάθηκε στο ύψος του, όντας πολύ πιο αποτελεσματικός από το έτερόν του ήμισυ, τον πανάκριβο Ben White.
Κάπου εδώ η πραγματικότητα έρχεται να χτυπήσει κατάμουτρα τον Arteta και τους παίκτες του. Οι «Κανονιέρηδες» δεν αμύνονται σωστά ή δεν έχουν τρόπο να το κάνουν με τις τωρινές συνθήκες. Όταν σε μόλις δύο αγώνες βλέπεις τον νεόφερτο αριστερό μπακ Tavares να παίζει… δεξιά, τους Chambers και Soares να είναι εξίσου ανεπαρκείς σε μία θέση που υπάρχουν επίσης οι Bellerin και Maitland-Niles, αλλά κανένας από τους τέσσερις δεν μοιάζει ικανός για βασικός, τον Holding να μην μπορεί και πάλι να υποστηρίξει το παιχνίδι από πίσω και την απουσία του Partey να καθιστά βασικό εν μία νυκτί τον Lokonga, που δεν ήρθε καν για καθαρός αμυντικός μέσος, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Το «παράδοξο» της περυσινής αμυντικής λειτουργίας δείχνει ότι αυτό μπορεί να λυθεί, αρχικά μέσω της ακριβέστερης προετοιμασίας και μετά με την βελτίωση της ψυχολογίας, που θα έρθει με τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Άλλωστε στα παιχνίδια απέναντι σε Chelsea και Brentford η ενδεκάδα της Arsenal μετά βίας ξεπερνούσε τα 24 χρόνια ζωής, αφού τόσο τα οικονομικά δεδομένα του συλλόγου όσο και η αγωνιστική του ύφεση, προκρίνουν την ανάδειξη εξελίξιμων νεαρών από την αγορά έτοιμων αστέρων. «Θα του έδινα [του Arteta] κι άλλο χρόνο. Πρέπει να δώσεις στον προπονητή σου περισσότερο. Το είδαμε και με τον Ole, ότι χρειάστηκε δύο με τρία χρόνια πριν ξεκινήσει να προοδεύει. Ο Klopp όταν ήρθε ήταν ήδη καταξιωμένος κι ακόμα κι αυτός χρειάστηκε χρόνο. Η Arsenal έχει πολλούς πολύ καλούς νεαρούς ποδοσφαιριστές, όμως αυτήν την στιγμή είναι απλά μία εξαιρετική προοπτική. Πρέπει να υπάρξει υπομονή», θα δηλώσει ο πάντα δηκτικός Roy Keane για τους «Κανονιέρηδες» και μάλλον δεν τους κάνει χάρη…
