Προ της εξαιρετικής του δουλειάς στη Γουέστ Χαμ, ο Ντέιβιντ Μόγιες είχε συνδεθεί βαθιά με το Γκούντισον Παρκ και την Έβερτον. Από τότε, μια «κατάρα» υπάρχει πάνω από τον πάγκο της Έβερτον.
Μέχρι σήμερα (σχεδόν μια δεκαετία από την αποχώρηση του Μόγιες), στα «Ζαχαρωτά» δεν έχει στεριώσει κανένας προπονητής. Κανείς δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των ιθύνοντων του συλλόγου. Κάτι στράβωνε συνεχώς, ακόμα και σε περιπτώσεις φαινομενικά καλών προπονητών.
Πρώτος διάδοχος του Μόγιες ήταν ο Ρομπέρτο Μαρτίνεζ, νυν ομοσπονδιακός τεχνικός του Βελγίου. Είναι αυτός που «άντεξε» κιόλας περισσότερο, συνολικά για τρία χρόνια. Ο Ισπανός ήταν αυτός που έλαβε κατά κύριο λόγο και την περισσότερη στήριξη μετά τον Σκωτσέζο προπονητή, αλλά πλήρωσε την αγωνιστική «κάθοδο» της ομάδας. Άλλωστε, υπό τον Μόγιες και στην πρώτη χρονιά του Μαρτίνεζ, η Έβερτον βρισκόταν στην πρώτη επτάδα, ενώ μετά τη δεύτερη χρονιά του Ισπανού, δεν έφτασε τη δεκάδα.
Ο επόμενος «επιλαχόντας» ήταν ο Ρόναλντ Κούμαν. Ο έμπειρος Ολλανδός είχε ήδη επιδείξει έργο δυο ετών στην εξαιρετική τότε Σαουθάμπτον. Η πρώτη του χρονιά, ήταν αρκετά θετική, με την Έβερτον να επιστρέφει στην Ευρώπη και να κατακτά την έβδομη θέση. Έπειτα, όλα στράβωσαν όμως. Οι Λουκάκου, Ντεολοφέου και Μπάρκλεϊ αποχώρησαν και «γέμισαν» τα ταμεία της ομάδας. Ο Ολλανδός έδωσε τα ίδια, και παραπάνω χρήματα (πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες) για μεταγραφές.
Οι σχεδόν 170 εκατομμύρια λίρες που δόθηκαν, πληρώνοντας υπεραξίες για παίκτες όπως οι Γουόλκοτ, Τοσούν, δημιούργησαν ψευδείς, υψηλές προσδοκίες. Και να σημειωθεί εδώ, πως ο Μογιές «έσπασε» τέσσερις φορές το ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία της ομάδας, δίχως να κακολογηθεί ποτέ γι’ αυτό. Η εικόνα εντός αγωνιστικού χώρου ήταν απαράδεκτη κι η ομάδα βρισκόταν πολύ κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού. Έτσι, εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο Κούμαν, και ο Άλαρνταϊς πήρε τη θέση του. Η όγδοη θέση στο τέλος της σεζόν ήταν καθ’ όλα τιμητικά, αλλά ο Άλαρνταϊς σαφώς αποκτήθηκε μόνο για να «σωθεί» η χρονιά.
Κάντε ένα Like στη σελίδα μας στο Facebook αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Ακόλουθη επιλογή των «Ζαχαρωτών» ήταν ο Μάρκο Σίλβα. Ο Πορτογάλος είχε ήδη δείξει, μέσω της βραχύβιας εμπειρίας του σε Χαλ και Γουότφορντ, ότι είχε καλές ιδέες για το ποδόσφαιρο κι ότι ανταποκρινόταν, ως νεότερος, σε θετικό βαθμό στην Πρέμιερ Λιγκ. Αυτό εκτίμησαν κι οι διοικούντες του συλλόγου, «επενδύοντας» πάνω στον πρώην τεχνικό του Ολυμπιακού. Ο Σίλβα πείραξε ελάχιστα στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα, κατακτώντας εκ νέου την όγδοη θέση. Και μπορεί σε κάποια ματς η εικόνα της ομάδας να μην ήταν καλή, όμως είχε λάβει πίστωση χρόνου. Για μια ακόμα χρονιά, με δικό του τον σχεδιασμό.
Έτσι κι έγινε, καθώς ο Πορτογάλος είχε ένα μονάχα παράπονο, το περιορισμένο rotation. Δεν «ξήλωσε» τα ταμεία της ομάδας όπως ο Κούμαν, όμως δημιούργησε αρκετά υψηλές προσδοκίες, οι οποίες τον ήθελαν να διεκδικεί τις ευρωπαϊκές θέσεις. Η εικόνα της ομάδας στο γήπεδο ήταν αποκαρδιωτική, από τα φιλικά ως και τα επίσημα παιχνίδια. Μια ήττα-συντριβή από τη Λίβερπουλ (με σκορ 5-2) αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα στα «Ζαχαρωτά» για τον Σίλβα, με την ομάδα να βρίσκεται στο τέλος του αγώνα στη 18η θέση. Με λίγα λόγια, η Έβερτον είχε κάνει τον ίδιο κύκλο μέσα σε δυο χρόνια.
Κάπου εκεί, βρέθηκε ο Κάρλο Αντσελότι. Ο Ιταλός υπέγραψε μάλιστα συμβόλαιο 4,5 ετών, με την Έβερτον να τα παίζει όλα για όλα με την επιλογή του. Αρχικά, ο έμπειρος τεχνικός έκανε αυτό που έπρεπε και «έσωσε» δίχως πολλά-πολλά τη σεζόν. Την επόμενη, έθεσε «βέτο» για ουσιαστικές και κοστοβόρες κινήσεις, προκειμένου το όραμά του να πραγματοποιηθεί. Τα «Ζαχαρωτά» ανταποκρίθηκαν κι έκαναν πράξη τα όσα υποσχέθηκαν στον Αντσελότι, αναβαθμίζοντας το ρόστερ. Και τα πρώτα αγωνιστικά δείγματα, απόλυτα θετικά.
Το «κακό» ήρθε όμως, στην πρώτη ολόκληρη σεζόν που θα διαχειριζόταν ο Αντσελότι την ομάδα. Με δώδεκα αγωνιστικές για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, κατακτήθηκαν μόλις 13 εκ των 36 διαθέσιμων βαθμών, κι ενώ η ομάδα βρισκόταν σε «τροχιά» Ευρώπης, τερμάτισε τελικά δέκατη. Αυτή τη φορά, δεν ήταν επιλογή της ομάδας, αλλά του ίδιου του προπονητή να φύγει. Έχοντας δουλέψει σε τεράστιες ομάδες (Γιουβέντους, Μίλαν, Παρί Σεν-Ζερμέν, Ρεάλ Μαδρίτης, μεταξύ άλλων), ο Αντσελότι έκρινε πως δεν θα «κούμπωνε» ποτέ όπως θα ‘πρεπε στο Γκούντισον Παρκ. Εντός της σεζόν μάλιστα, δε δίσταζε να «δίνει» τους παίκτες του για την μέτριά τους απόδοση ή τη διοίκηση, θεωρώντας πως χρειαζόταν κι άλλη ενίσχυση.
Ήρθε και το καλοκαίρι η προσέγγιση της Ρεάλ Μαδρίτης προς τον Ιταλό και το γλυκό «έδεσε», οδηγώντας τον στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Η νέα επιλογή τεχνικού «ακούει» πια στο όνομα Ράφα Μπενίτεθ. Η Έβερτον αποτελεί την τέταρτη ομάδα του έμπειρου Ισπανού τεχνικού στα αγγλικά γήπεδα, ο οποίος κλήθηκε σε μια εκ νέου δύσκολη αποστολή. Οι βελτιωτικές κινήσεις ήταν ελάχιστες, κι ενώ το ρόστερ παραμένει φτωχό, οι κινήσεις των αντιπάλων που ανεβάζουν τον ανταγωνισμό και οι τραυματισμοί δε βοηθούν. Κάπως έτσι, μετά από 17 αγωνιστικές, η Έβερτον «φιγουράρει» στη 14η θέση.
Αυτό που προβληματίζει ξανά, είναι η εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μπενίτεθ δεν φαίνεται να έχει δώσει κάτι στο ρόστερ του και τις τελευταίες έντεκα αγωνιστικές, τα «Ζαχαρωτά» έχουν πάρει μόλις έξι βαθμούς. Μεταξύ άλλων, ήττες από ομάδες όπως η Γουότφορντ, η Γουλβς και η Μπρέντφορντ, που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Φταίει ο Μπενίτεθ; Φταίνε οι παίκτες; Σίγουρα άμοιροι ευθυνών δεν είναι, αφού η εικόνα μες στον αγωνιστικό χώρο είναι δική τους.
Η μεγαλύτερη όμως ευθύνη, βρίσκεται πιο πάνω. Δε γίνεται επί σειρά ετών, η διοίκηση να μην μπορεί να κάνει τις σωστές επιλογές σε παίκτες, σε τεχνικό επιτελείο. Δε γίνεται επιλεκτικά να δίνονται οικονομικοί πόροι και στήριξη. Κι ούτε λύνονται τα θέματα με δυο κουβέντες και στήριξη. Εκτός αν είναι, γενικώς αποδεκτό στον ποδοσφαιρικό πλανήτη του Μέρσισαϊντ, να υπάρχει μονάχα ένα αφεντικό. Η αρχή πάντως, γίνεται μονάχα με έναν κατάλληλο προπονητή και τη σωστή στήριξη. Αλλιώς, το «φάντασμα» του Μόγιες, θα συνεχίσει να «στοιχειώνει» τον πάγκο της Έβερτον.
Διαβάστε επίσης: Πότε ο Γουίλφριντ δε μπορεί, πότε… σκοράρει
