Η αγωνιστική άνοδος της Άρσεναλ δεν έχει φέρει ηρεμία σε κάθε τομέα, αφού ένας ακόμα αρχηγός της καθαιρείται, σε ένα ζήτημα που ψάχνει λύση εδώ και χρόνια.
Η Άρσεναλ προέρχεται -ίσως- από την καλύτερη φετινή της εμφάνιση και την πειστική νίκη απέναντι στην Γουέστ Χαμ στο ντέρμπι της τετράδας, όμως τα προβλήματα δεν λένε να εκλείψουν. Ο θεωρητικά κορυφαίος της αστέρας, πιο ακριβοπληρωμένος της παίκτης και αρχηγός για πάνω από δύο χρόνια βρίσκεται στο περιθώριο. Ο Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ υπέπεσε σε ένα ακόμα πειθαρχικό παράπτωμα, παρέδωσε απολογητικά το περιβραχιόνιο και τέθηκε μέχρι νεωτέρας εκτός ρόστερ.
Το φυσιολογικό ερώτημα που προκύπτει είναι καταρχάς αν οι «Κανονιέρηδες» μπορούν να σταθούν χωρίς έναν παίκτη τέτοιου μεγέθους, με δεδομένο μάλιστα πως προέρχονται από την χειρότερη σεζόν της πρόσφατης ιστορίας τους. Σχεδόν καθολικά οι φίλοι της ομάδας συμφώνησαν με την απόφαση του Μικέλ Αρτέτα και της διοίκησης, όχι τόσο γιατί αντιλαμβάνονται την ουσία της συνεχιζόμενης ανυπακοής του Γκαμπονέζου, όσο γιατί η αγωνιστική του φετινή εικόνα τους είχε οριακά εξοργίσει.
Για του λόγου το αληθές, από την στιγμή που ο Ομπαμεγιάνγκ βγήκε από την αποστολή της ομάδας η Άρσεναλ έχει σημειώσει τις δύο μεγαλύτερες σε έκταση φετινές τις νίκες, διατηρώντας την εκπληκτική εντός έδρας φόρμα, που την κατατάσσει πρώτη στο πρωτάθλημα μαζί με την Μάντσεστερ Σίτι. Όπως έχει παραδεχθεί και ο Αρτέτα, πριν τον «εξοστρακισμό» του αρχηγού του, παραμόνευε ο φόβος για το ποια θα ήταν η αντίδραση των συμπαικτών του.
Όσο κι αν ο Ομπαμεγιάνγκ δεν έπειθε με την πυγμή και την αυτοθυσία του, διατηρούσε φαινομενικά άριστες σχέσεις με όλους. Ήταν ο πρώτος που έτρεχε να αγκαλιάσει τους νεαρούς κατά την επίτευξη των γκολ, καθιέρωσε την χειραψία σεβασμού με τον διόσκουρό του στην επίθεση, Αλεξάντρ Λακαζέτ, και κατάφερε να σκοράρει και να μιμηθεί τον πανηγυρισμό του Τιερί Ανρί, όταν αυτός βρέθηκε στις κερκίδες του Έμιρεϊτς στον αγώνα απέναντι στην Τότεναμ.
«Δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση και δεν είναι η στιγμή για βιαστικές αποφάσεις. Ο αρχηγός είναι σημαντικός, επικοινωνεί με εμένα και το επιτελείο μου και με τον σύλλογο σε ένα σωστό και ξεκάθαρο μονοπάτι, πρέπει να είναι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει στην εντέλεια. Έπρεπε να πάρουμε αυτήν την απόφαση, γιατί σκοπός μας είναι να βελτιώσουμε τους παίκτες μας, να τους εκπαιδεύσουμε και να τους δώσουμε τα εχέγγυα για να χτίσουν εμπιστοσύνη και σεβασμό για τον σύλλογο».
Ο Αρτέτα γνώριζε καλά πως η απόφασή του ενείχε ρίσκο, όμως στην ρευστότητα που διακατέχει τους «Κανονιέρηδες» αυτόν τον καιρό, μάλλον πήρε την σωστή απόφαση. Τουλάχιστον απέδειξε πως αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η Άρσεναλ δεν μπορεί την δεδομένη στιγμή να στηριχθεί από φτασμένους αστέρες. Θα έχει τα πάνω της και τα κάτω της, θα προτιμήσει τα ανερχόμενα ταλέντα από πιο σίγουρες λύσεις, θα παίξει με άγνοια κινδύνου, αλλά και με μια λογική ανασφάλεια στα ντέρμπι.
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2020 ο Ομπαμεγιάνγκ πήρε μια γενναία (;) απόφαση, υπογράφοντας νέο τριετές συμβόλαιο και μένοντας σε ένα «καράβι» που έμπαζε νερά από παντού. Δεν μπορεί παρά να ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα βούλιαζε, ότι θα έπρεπε να κολυμπήσει και ότι τα νερά θα γίνονταν ολοένα και ρηχότερα για τον ίδιο και την καριέρα του. Μέχρι εκείνη την στιγμή, σε λιγότερες από 120 εμφανίσεις στην Άρσεναλ ο Γκαμπονέζος είχε 73 τέρματα και 16 ασίστ!
Τα στατιστικά αυτά ήταν πραγματικά τρομακτικά, ειδικά σε σύγκριση με την παραγωγικότητα των συμπαικτών του και το κάθε χρόνο και πιο υποβαθμισμένο επίπεδο του ρόστερ. Σε ηλικία 30 ετών τότε ο χαρισματικός επιθετικός θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ομάδα, με τους «μνηστήρες» φυσικά να μην λείπουν. Όταν τελικά επέλεξε να ανανεώσει με την Άρσεναλ, τα νέα προκάλεσαν κύμα ενθουσιασμού, όμως παράλληλα τον έκαναν και τον τέταρτο πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ!
Για μια ομάδα που μόλις είχε τερματίσει 8η και απείχε τέσσερα συναπτά έτη από την πρώτη τετράδα, η κίνηση αυτή, οικονομικά και μόνο, ήταν υπερβολική. Έμοιαζε περισσότερο με μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί η αίγλη του συλλόγου, παρά με την απαρχή ενός ολοκληρωμένου πλάνου στην ουσιαστικά πρώτη κανονική σεζόν του Αρτέτα στον πάγκο. Την ίδια στιγμή ο δεύτερος πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στο ρόστερ, ο Μεσούτ Οζίλ, δεν είχε ακόμα αποχωρήσει, αλλά δεν είχε δηλωθεί καν στην επίσημη λίστα για το πρωτάθλημα!
Υπήρχε ένα ξεκάθαρο, μα συνάμα και απευκταίο, μοτίβο, που με μπόλικη δόση αυταρέσκειας οι Άγγλοι δημοσιογράφοι ονόμασαν «big contract syndrome». Φυσικά δεν αφορούσε μόνο την Άρσεναλ, αλλά ο Οζίλ ήταν ένα από τα πιο εμφατικά παραδείγματά του. Ο Ομπαμεγιάνγκ, βαδίζοντας στα χνάρια του «προκατόχου» του, από την στιγμή της υπογραφής έως και σήμερα έχει πετύχει μόλις 13 γκολ σε 41 παιχνίδια πρωταθλήματος, στην χειρότερη περίοδο της καριέρας του από το μακρινό 2011.
Τότε βέβαια ήταν ακόμα 22 ετών κι έπαιζε ως δανεικός από την Μίλαν στις Μονακό και Σαιντ-Ετιέν, ενώ τώρα είναι ένας σύγχρονος σουπερστάρ σε μία ομάδα που κυριολεκτικά εξαρτάται από την αποτελεσματικότητά του στην επίθεση. Η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν πρόκειται αυθαίρετα για «σύνδρομο» του μεγάλου συμβολαίου, αλλά του… χαοτικά μεγαλύτερου σε σχέση με το υπόλοιπο ρόστερ.
Την δεδομένη στιγμή ο Ομπαμεγιάνγκ αμοίβεται ετησίως με τρία εκατομμύρια περισσότερα από τον επόμενο πιο ακριβοπληρωμένο (Τόμας Πάρτεϊ), όσο δηλαδή παίρνουν μαζί σε έναν χρόνο οι Μπουκαγιό Σακά, Εμίλ Σμιθ-Ρόου και Νούνο Ταβάρες. Γενικότερα αν ο Γκαμπονέζος βρισκόταν στην ενδεκάδα χωρίς Λακαζέτ ή Πάρτεϊ, ο μισθός του ήταν τουλάχιστον υπερδιπλάσιος από των άλλων βασικών.
Αυτό από μόνο του δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα, αλλά σε μία Άρσεναλ, που κατά τις διδαχές του Αρσέν Βενγκέρ, θεωρούσε όλα τα μέλη της εξίσου χρήσιμα και ισότιμα, αυτή η οικονομική ανισορροπία διεύρυνε και το αγωνιστικό χάσμα. Μην ξεχνάμε ότι ο Αλσατός ήταν εξαίρετος οικονομολόγος, καταλάβαινε τους νόμους της αγοράς και σπάνια υπέκυπτε σε εκβιαστικές ανανεώσεις, όπως σχεδόν αναγκάστηκε να κάνει στην περίπτωση του Οζίλ.
Δυστυχώς για τους «Κανονιέρηδες» όμως την τελευταία δεκαετία μία άλλη πιο ανησυχητική «ασθένεια» έχει κάνει την εμφάνισή της και αφορά τους εκάστοτε αρχηγούς της. Από την εποχή του Πατρίκ Βιεϊρά κι έπειτα, με εξαίρεση φυσικά τον Ανρί, όποιος φορά το περιβραχιόνιο κατά κάποιον ανεξήγητο τρόπο μοιάζει να επηρεάζεται αρνητικά. Είτε θα ζητήσει σύντομα μεταγραφή, είτε θα γνωρίσει αγωνιστική κατάπτωση, είτε θα φτάσει στο σημείο να καθαιρεθεί και να προσβάλλει τον σύλλογο.
Δεν είναι δα και λίγες οι περιπτώσεις, που οι φίλοι τον «Κανονιέρηδων» νιώθουν προδομένοι από τους αρχηγούς τους. Η παιδιάστικη συμπεριφορά του Γκαλάς στον αγώνα με την Μπέρμιγχαμ, το saga της μεταγραφής του Φάμπρεγκας στην Μπαρτσελόνα, οι προκλητικές δηλώσεις του Φαν Πέρσι κατά την φυγή του για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η αδικαιολόγητη απουσία του Κοσιελνί από την προετοιμασία και η πρόσφατη «βεβήλωση» της φανέλας από τον Τζάκα μπροστά στους «δικούς» του οπαδούς που τον γιούχαραν!
Σίγουρα ο πρόσφατος οικονομικός καταιγισμός και η εισροή ξένων ποδοσφαιριστών σε βάρος των πιστών γηγενών έχουν καταστήσει δύσκολο το να βρεις τον κατάλληλο αρχηγό. Το φαινόμενο των one-club θρύλων τείνει να εκλείψει από τους σύγχρονους συλλόγους και η ανάγκη για συνεχή αλλαγή περιβραχιονίου σύμφωνα με τις εκάστοτε συνθήκες κρίνεται πια αναγκαία. Γιατί όμως η Άρσεναλ αντιμετωπίζει αυτό το θέμα για ένα τόσο μακρύ διάστημα;
Μια πρόσφατη δήλωση του Αρτέτα ίσως ρίξει λίγο φως στο εν λόγω ζήτημα. «Είναι άκρως σημαντικό να έχεις το κατάλληλο πρόσωπο ως αρχηγό, γιατί μόνο τότε μπορείς να ακούσεις τις διαφορετικές φωνές. Τα αποδυτήρια είναι πια πολυπολιτισμικοί χώροι και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ώστε διαφορετικά συναισθήματα και διαφορετικές γλώσσες να νιώθουν πως συμμετέχουν ισότιμα με τις υπόλοιπες».
Αυτό που περιγράφει ο Βάσκος τεχνικός αποτελεί την πραγματικότητα στο Βόρειο Λονδίνο εδώ και δεκαετίες. Ίσως πιο γρήγορα από κάθε άλλη ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ η Άρσεναλ εφήρμοσε τις αρετές του scouting και του «moneyball», μαζεύοντας παίκτες από κάθε γωνιά του κόσμου είτε για να πλαισιώσουν την πρώτη ομάδα είτε τις ακαδημίες. Ήδη την χρονιά των «Invincibles» η τότε 20αδα ποδοσφαιριστών είχε δέκα διαφορετικές εθνικότητες, με μόλις τέσσερις να είναι Άγγλοι.
Η διαφορά, τουλάχιστον μέχρι να φύγουν οι Βιεϊρά και Ανρί, με σήμερα είναι πως τότε η Άρσεναλ αποτελούσε τεράστιο μέγεθος τόσο για το αγγλικό, όσο και για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Προσέδιδε κύρος και σεβασμό, σε μια εποχή που τα αγωνιστικά και οικονομικά κριτήρια είχαν λιγότερη σημασία από αυτές τις αξίες. Η εξέλιξη του αθλήματος έφερε ταχύτατες αλλαγές και μετατοπίσεις στο παγκόσμιο στερέωμα, έχοντας ως επακόλουθο το να φορέσεις την φανέλα με το κανόνι να μην προσδίδει πια την αίσθηση ολοκλήρωσης.
Συμπερασματικά πάντως η συγκυρία για την Άρσεναλ δεν είναι όσο κακή ίσως μοιάζει. Ο Βενγκέρ στις περιπτώσεις των Βιεϊρά, Ανρί, Φάμπρεγκας, Φαν Πέρσι και Κοσιελνί δεν έτυχε απλά να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα για αρχηγούς, αφού οι συγκεκριμένοι παίκτες ένιωθαν να του «χρωστάνε» για την καριέρα που έχτισαν στα χέρια του. Όσο φορούσαν το περιβραχιόνιο, ποτέ δεν υστέρησαν μέσα στο γήπεδο.
Το τωρινό ρόστερ βρίθει από τέτοιους παίκτες, που κατά την αναδόμηση επί των ημερών του Αρτέτα, έχουν την ευκαιρία να λάμψουν στα χέρια του. Ράμσντεϊλ, Σακά, Σμιθ-Ρόου, Όντεγκααρντ, Γκάμπριελ, Γουάιτ και Τίρνει ήδη βλέπουν τις μετοχές τους να ανεβαίνουν κατακόρυφα και όσο κι αν η ηλικία τους μοιάζει κάπως «απαγορευτική» για τέτοιες ευθύνες, μπορεί να γίνουν εν δυνάμει οι πιο υπέθυνοι αρχηγοί.
Ίσως με μεταβατική την λύση του Λακαζέτ (αν διατηρηθεί βασικός μετά τον Γενάρη), η επιλογή ενός από τους παραπάνω παίκτες να είναι η βέλτιστη για την επόμενη μέρα του περιβραχιονίου. Είναι καιρός η Άρσεναλ να ξεπεράσει τα χρόνια προβλήματά της και να βγει από την «παύση» των τελευταίων ετών. Έστω κι αν αποδεικνύει πως μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Ομπαμεγιάνγκ, σύντομα θα χρειαστεί κάποιον άλλον στην θέση του γιατί όπως λένε «αρχηγού παρόντος…».
Διαβάστε επίσης από τον αρθρογράφο: Ο Ομπαμεγιάνγκ που ήρθε στο Νησί πριν τον… Ομπαμεγιάνγκ
