Κι αν τελικά δεν φταίει μόνο ο Mourinho;

Σε προηγούμενο μου άρθρο, είχα αναφερθεί στην κρίσιμη για τον Jose Mourinho χρονιά που βρίσκεται προ των πυλών. Μάλιστα, ονόμασα τη χρονιά ως «do or die» για τον Πορτογάλο τεχνικό. Σήμερα, εννιά μέρες μετά το άρθρο και με τις εξελίξεις να τρέχουν, θέλω να φανερώσω μια άλλη διάσταση του ζητήματος, την οποία αρκετοί φίλοι της Manchester United –και όχι μόνο– αγνοούν.

 

Είναι πλέον γνωστό ότι στην Manchester United έχει ξεκινήσει ένας μικρός «εμφύλιος πόλεμος». Δεκάδες είναι τα άρθρα και οι ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και κάνουν λόγο για την απογοήτευση του Jose Mourinho για τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας, αλλά και την ενόχληση του για την αντιμετώπιση του ζητήματος από τους ιθύνοντες του συλλόγου. Σε αυτή την κόντρα αρκετοί είναι αυτοί που τα βάζουν με τον τεχνικό της ομάδας, ενώ άλλοι τα έχουν με την διοίκηση.

Είναι γεγονός πως μια μερίδα των οπαδών της United, στάθηκε από την αρχή ενάντια στην αγορά του πλειοψηφικού πακέτου της ομάδας από την οικογένεια Glazer το 2005. Το 2010 φούντωσε το κύμα αντιδράσεων, με αποτέλεσμα το Old Trafford να «βαφτεί» στα αρχικά χρώματα της ομάδας (πράσινο-κίτρινο), από τις διαμαρτυρίες των οπαδών. Έκτοτε οι διαμαρτυρίες έχουν κοπάσει, αλλά ένα νέο κύμα φαίνεται να δημιουργείται ξανά, με πρώτο στόχο τον αντιπρόεδρο με χρέη εκτελεστικού διευθυντή της ομάδας, Ed Woodward. Στο αντίθετο «στρατόπεδο» όπως είπαμε, βρίσκονται οι διώκτες του Mourinho.

Προσωπικά θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ από τον προπονητή. Ναι, ένας προπονητής έχει το χρέος να κάνει τα πάντα έτσι ώστε να πετύχει τον στόχο της η ομάδα, και ναι, οφείλει να αξιοποιεί το ρόστερ του στον μέγιστο βαθμό, προς υλοποίηση του συγκεκριμένου στόχου. Δεν το έκανε όμως αυτό ο Πορτογάλος τεχνικός; Αφήνοντας στην άκρη τυχόν διάφορες υποκειμενικές αντιλήψεις περί ποδοσφαίρου, όπως «παίζει αμυντικά», «παρκάρει ‘λεωφορείο’», «αντιπαθητικό ποδόσφαιρο» κλπ, θα δούμε ότι η πορεία του Mourinho μέχρι στιγμής παρουσιάζει θετικό πρόσημο. Ναι, δεν αρέσει σε όλους το στυλ παιχνιδιού που παίζει, και η ομάδα του δεν φαίνεται να είναι μέχρι στιγμής έτοιμη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά τα στατιστικά μιλάνε μόνα τους.

 

 

Από στατιστικής άποψης λοιπόν, ο Jose Mourinho κατέχει το υψηλότερο ποσοστό νικών στην ιστορία της ομάδας με 61.67% (120 παιχνίδια, 74 νίκες). Να σημειώσουμε πως ο Sir Alex Ferguson έχει ποσοστό 59.67%, με 1500 παιχνίδια και 895 νίκες. Με τον Πορτογάλο στο τιμόνι, η ομάδα για πρώτη φορά τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα, μάζεψε πάνω από 70 βαθμούς και έβαλε τα περισσότερα τέρματα στην μετά-Ferguson εποχή. Επιπλέον, φέτος ήταν η πρώτη χρονιά μετά από εφτά χρόνια, όπου η ομάδα νίκησε ΚΑΙ τις πέντε ομάδες που απαρτίζουν το «top 6» – Manchester City, Liverpool, Chelsea, Arsenal, Tottenham Hotspur. Όχι κι άσχημα ε…;

Και προσοχή: Δεν υπερασπίζομαι τον τρόπο παιχνιδιού του Mourinho, αφού ως οπαδός της ομάδας με βρίσκει αντίθετο, δεν υπερασπίζομαι το «άτομο» Jose Mourinho, αλλά τον θεσμό του προπονητή. Άλλωστε όπως είχε γράψει και ο Sir Alex στην αυτοβιογραφία του, «Δεν έχει σημασία αν είναι (προπονητής) ο Alex Ferguson ή ο Pit ο υδραυλικός. Το όνομα του προπονητή είναι άνευ σημασίας. Η ιδιότητα μετρά». Που θέλω να καταλήξω… Όπως έγραψα ήδη, κατά την άποψη μου το πρόβλημα είναι αρκετά βαθύτερο από το όνομα του προπονητή.

Κάθε προπονητής θέλει -και δικαιούται να θέλει- τους ποδοσφαιριστές που θεωρεί ότι ταιριάζουν στο σύστημα του, σωστά; Σωστά. Σύμφωνα λοιπόν με τον πάντα έγκυρο σε θέματα Manchester United, Duncan Castles, ο ίδιος ο Jose δήλωσε από τον Μάιο στον Ed τους ποδοσφαιριστές που θέλει. Συγκεκριμένα, στη λίστα του Mourinho βρίσκονταν ονόματα ποδοσφαιριστών για τις θέσεις κεντρικού αμυντικού, δεξιού και αριστερού ακραίου αμυντικού, κεντρικού μέσου, ακραίου επιθετικού και κεντρικού επιθετικού. Σύνολο έξι ποδοσφαιριστές. Εννέα μέρες πριν το κλείσιμο της μεταγραφικής περιόδου, οι επιθυμίες και οι ανάγκες του προπονητή της ομάδας έχουν καλυφθεί… στα 2/6.

Ζήτησε κάτι παράλογο ο Mourinho; Τόσο ο κύριος Woodward όσο και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου, γνώριζαν από τον Μάιο σε ποιες θέσεις ήθελε ενίσχυση η ομάδα και γνώριζαν μήνες πριν ότι θα συναντούσαν εμπόδια αυτό το καλοκαίρι λόγω του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και ξαναρωτώ. Ζήτησε κάτι παράλογο ο προπονητής της ομάδας από τους υπεύθυνους για θέματα μεταγραφών και σχεδιασμού;

 

 

Το καλοκαίρι του 2014 o Ed Woodward δήλωνε: «Κάνουμε πράγματα στο μεταγραφικό παζάρι, τα οποία άλλες ομάδες μόνο να ονειρεύονται μπορούν. Και θα έρθουν κι άλλα». Δικαιολογημένη δήλωση με τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας, αν και μεγαλεπήβολη. Η Manchester United είναι και για φέτος, η ομάδα με τα περισσότερα έσοδα στον πλανήτη. Είναι φυσικά και η ποδοσφαιρική ομάδα με την μεγαλύτερη χρηματική αξία, αλλά αυτό που έχει σημασία στο άρθρο είναι ότι αποτελεί την πιο πλούσια ποδοσφαιρική ομάδα σε επίπεδο εσόδων. Σύμφωνα με στοιχεία του πολυεθνικού κολοσσού Deloitte, τα έσοδα της Manchester United για την χρονιά που μας πέρασε ανέρχονται στα 676.3 εκατομμύρια ευρώ! Όχι άδικα, είναι αρκετοί που διερωτώνται που πάνε αυτά τα λεφτά. Αφού η ομάδα έχει έσοδα, αφού αποτελεί την πλουσιότερη ομάδα στον κόσμο, γιατί δεν ξοδεύει για να αποκτήσει ποδοσφαιριστές;

Και όχι, η απάντηση δεν είναι «δώσαμε ένα σκασμό στον Pogba και στον Lukaku». Δεν κρίνω τα ποσά που δίνονται για κάθε ένα παίκτη ατομικά, αλλά τα λεφτά που δεν δίνονται για παίκτες που χρειάζονται. Το μεταγραφικό παζάρι σήμερα έχει τρελαθεί. Ξοδεύονται τρελά ποσά για ποδοσφαιριστές που δεν τα αξίζουν και η μέση τιμή εκκίνησης συζητήσεων για ένα ποδοσφαιριστή, είναι περίπου τα 50 εκατομμύρια. Αφού θες να μπεις στον «χορό», πρέπει λοιπόν να «χορέψεις». Πληροφορίες φέρνουν την μεταγραφή του Ivan Perisic πέρσι να χάλασε για πέντε εκατομμύρια και του Alex Sandro φέτος για δέκα. Αν αναλογιστεί κανείς την χρηματική δύναμη της Manchester United, με το μεγαλύτερο fan base και το καλύτερο brand name στον κόσμο, και τα φέρει σε αντιδιαστολή με αυτά, θα τρελαθεί στις απορίες.

Σε όλα αυτά τα… ανησυχητικά, έρχονται να προστεθούν οι πληροφορίες ότι η πρόσφατη συνάντηση μεταξύ Jose Mourinho και Ed Woodward δεν πήγε καλά, αλλά και οι καυστικές δηλώσεις του Πορτογάλου προ μιάμισης εβδομάδας, όπου δήλωσε «Δεν ξέρω τι γίνεται με τις μεταγραφές. Δεν έχω κάποια επικοινωνία με τον κ. Woodward καθώς είναι σε διακοπές». Και να ‘ταν μόνο αυτά; Κι άλλο «αλάτι» στις «πληγές» των οπαδών της ομάδας ήρθαν να βάλουν οι νέες δηλώσεις του προπονητή στην δημοσιογραφική του διάσκεψη μετά την φιλική ήττα με την Liverpool: «Θα ήθελα να είχα ακόμα δύο παίκτες. Δεν το νομίζω όμως. Νομίζω πως εφικτό είναι να πάρω μόνο έναν ποδοσφαιριστή. Αλλά τουλάχιστον για αυτόν τον έναν, είχα δώσει μια λίστα στο συμβούλιο με πέντε ονόματα πριν κάποιους μήνες. Περιμένω να δω αν είναι εφικτό να πάρουμε κάποιον από αυτούς. Αν είναι εφικτό, θα γίνει. Αν δεν είναι, δεν θα γίνει. Αν είναι εφικτό τότε είναι καλό. Αν όχι τότε θα παλέψουμε και θα πιστέψουμε στους παίκτες που έχουμε».

 

 

Η κατάσταση λοιπόν στην Manchester United δεν είναι καλή. Δεν αποκλείω έστω την υστάτη να αποκτηθούν τουλάχιστον ακόμη ένας-δύο ποδοσφαιριστές, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Ο προπονητής -το Α και το Ω μιας ομάδας- ζήτησε προ μηνών έξι μεταγραφές σε θέσεις που η ομάδα «φώναζε» για ενίσχυση. Μέχρι στιγμής αποκτήθηκαν δύο για να γεμίσουν τα κενά στο ρόστερ, συν τον τρίτο τερματοφύλακα Lee Grant. Η διοίκηση απ’ ότι φαίνεται σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ενώ έχει έσοδα, ζήτησε πρώτα να αποδεσμευτούν ποδοσφαιριστές έτσι ώστε να υπάρξει εισροή χρήματος για να αποκτηθούν άλλοι.

Για να επαναλάβω άλλη μια φορά τη θέση μου. Το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα του Jose Mourinho δεν μου αρέσει. Αναγνωρίζω όμως ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσεις ένα παιχνίδι, και στην δική μου αντίληψη δεν υφίσταται ο ΕΝΑΣ τρόπος παιχνιδιού, ο επιθετικός, ούτε όροι όπως «αντιποδόσφαιρο». Αναγνωρίζω επίσης ότι σε μια ποδοσφαιρική ομάδα κουμάντο κάνει ο προπονητής. Αυτός βλέπει καθημερινά τι γίνεται, ποιος ποδοσφαιριστής αποδίδει και ποιος όχι και σε ποιες θέσεις η ομάδα θέλει ενίσχυση. Η διοίκηση οφείλει να υλοποιήσει τις ανάγκες της ομάδας αφού οικονομικά μπορεί να ανταπεξέλθει, ή έστω να ενημερώσει εγκαίρως τον προπονητή και τον κόσμο ότι δεν προτίθεται να το πράξει αυτό.

Τη δεδομένη στιγμή, απομένουν εννιά μέρες για να κλείσει το μεταγραφικό παράθυρο και η Manchester United για να μπορέσει έστω να παρουσιαστεί στα φιλικά προετοιμασίας, επιστρατεύει πιτσιρίκια από τις «ρεζέρβες», ελέω υποστελέχωσης του ρόστερ. Τις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος θα χάσουν οι «μουντιαλικοί» Pogba, Lukaku, Lingard και οι τραυματίες Romero, Matic, Valencia, Dalot. Αυτή τη στιγμή, και ενώ η ομάδα έχει αγώνα σε δέκα μέρες, τραυματίες είναι και οι Bailly, Herrera, Shaw ενώ αμφίβολο είναι το μέλλον και δεδομένη η απουσία των Rojo και Martial.

 

 

Στο προηγούμενο άρθρο έγραψα ότι ο Jose Mourinho θα διαβεί μια δύσκολη χρονιά, που ενδέχεται να κρίνει και την παρουσία του για τέταρτο χρόνο στον πάγκο της ομάδας. Σαφώς όμως τα πράγματα μέρα με τη μέρα διαφοροποιούνται, βάσει των πληροφοριών που βγαίνουν προς τα έξω αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στο Old Trafford.

Έχοντας υπόψιν αυτά, οι οπαδοί της ομάδας (κυρίως) θα πρέπει να δουν πιο σφαιρικά το θέμα και όχι επιδερμικά. Σε μια ομάδα, όταν κάτι δεν πάει καλά δεν φέρει πάντοτε την ευθύνη ο προπονητής. Ο προπονητής πρέπει να δημιουργεί μια ανταγωνιστική και δυνατή ομάδα με βάση το υπάρχον ρόστερ. Όταν δεν έχει βασικούς ποδοσφαιριστές στις θέσεις που θέλει ενίσχυση, δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Η διοίκηση της ομάδας έχει βαρύτατες ευθύνες. Ο Jose Mourinho πρέπει να κριθεί βάσει των ποδοσφαιριστών που έχει μαζί του να δουλέψει, και αυτή τη στιγμή έχει ένα ρόστερ με έναν κεντρικό αμυντικό αξίας (Bailly και ίσως Lindelof, εάν ανεβάσει απόδοση), κανέναν αριστερό ακραίο αμυντικό κλάσης, μόνο έναν αμυντικό μέσο, κανέναν καθαρόαιμο δεξιό ακραίο επιθετικό και μόνο έναν κεντρικό επιθετικό.

Τα δεδομένα δεν είναι ενθαρρυντικά, αλλά οι φίλοι της ομάδας πριν να «κατασπαράξουν» με «κανιβαλικές» διαθέσεις τον προπονητή της ομάδας, θα πρέπει να διερωτηθούν… «Κι αν τελικά δεν φταίει μόνο ο Mourinho;».

 

Συντάκτης: Στυλιανός Ιωάννου