Λαοί ενωθείτε! Μια ενδεκάδα έντεκα διαφορετικών εθνικοτήτων!

Εκείνο το βράδυ, όπου η Arsenal παρέταξε στο χορτάρι μια ομάδα-εκπρόσωπο της «πολυπολιτισμικότητας» του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

 

Το ποδόσφαιρο είναι και ήταν το απόλυτο παγκόσμιο άθλημα, ένα άθλημα που ένωνε και ενώνει λαούς, ένα κοινό πάθος ανάμεσα σε εκατοντάδες φυλές του πλανήτη. Τέλειο παράδειγμα αυτής της «πολυπολιτισμικότητας» του σύγχρονου ποδοσφαίρου ήταν η Arsenal του 2006. Στις 13 Σεπτέμβρη εκείνης της σεζόν λοιπόν, οι «Κανονιέρηδες» αντιμετώπιζαν στο εναρκτήριο ματς των ομίλων του Champions League το Αμβούργο. Το παιχνίδι γινόταν στην Arena Hamburg μπροστά σε 51,258 θεατές.

Ο αγώνας αυτός θα έμενε στην ιστορία, καθώς η Arsenal αγωνίστηκε για 42 λεπτά με έντεκα παίχτες, έντεκα διαφορετικών εθνικοτήτων! Το παιχνίδι, λοιπόν, άρχισε με μια ενδεκάδα δέκα διαφορετικών εθνικοτήτων από την Arsenal. Η μόνη διπλή εκπροσώπηση έθνους ήταν από τους Kolo Toure και Emmanuel Eboué για την Ακτή Ελαφαντοστού. Ο Toure όμως τραυματίστηκε στο 28ο λεπτό και αντικαταστάθηκε από τον Justin Hoyte.

 

 

Έτσι, εκείνη την στιγμή συνέβη το αξιοσημείωτο της ιστορίας! Οι «Gunners» είχαν παρατάξει στο χορτάρι τους Jens Lehmann (Γερμανία), Emmanuel Eboué (Ακτή Ελεφαντοστού), Johann Djourou (Ελβετία), Justin Hoyte (Αγγλία), William Gallas (Γαλλία), Tomáš Rosický (Τσεχία), Gilberto Silva (Βραζιλία), Cesc Fàbregas (Ισπανία), Alexander Hleb (Λευκορωσία), Emmanuel Adebayor (Τόγκο) και Robin van Persie (Ολλανδία). Τι φοβερή και τρομερή ομάδα είχε τότε, έτσι; Αυτή η ενδεκάδα κράτησε έως το 69ο λεπτό, όταν και ο van Persie αντικαταστάθηκε από τον δεύτερο Βραζιλιάνο της αρμάδας των «Κανονιέρηδων», τον επιθετικό Julio Baptista.

 

 

Και σα να μην έφτανε όλη αυτή η αξιοσημείωτη συγκέντρωση λαών, η Arsenal εκπροσωπούσε άλλα δύο έθνη στον πάγκο της εκείνη την βραδιά, με τους Freddie Ljungberg (Σουηδία) και Alex Song (Καμερούν). Για την ιστορία το ματς έληξε 2-1 υπέρ της Arsenal, ύστερα από ανατροπή και γκολ των Gilberto και Rosický.

 

 

Μερικοί από σας, ίσως και δικαιολογημένα, θ’ αναρωτηθούν για το «πόσο αγγλική ομάδα» ήταν η Arsenal εκείνη την περίοδο, με έναν Άγγλο και σε ορισμένα σημεία του αγώνα χωρίς κανέναν Άγγλο παίχτη στην ενδεκάδα της. Κρατώντας στην άκρη το πρόβλημα των τελευταίων δύο δεκαετιών, που μαστίζει το αγγλικό ποδόσφαιρο, με την μη αξιοποίηση των Άγγλων νεαρών και μη ποδοσφαιριστών, πιστεύω ότι εκείνη η Arsenal ήταν άξια σεβασμού.

Ήταν μια ομάδα χτισμένη από τις περίφημες «state-of-the-art» ακαδημίες της, από μεταγραφές μικρών χρηματικών ποσών λόγω του άριστου σκάουτινγκ, από μερικούς παίχτες-βιοπαλαιστές που έχτισαν με πολύ σκληρή δουλειά την καριέρα τους προερχόμενοι από την φτώχεια και από τη συλλογική δουλειά πολλών ετών, με μαέστρο τον Αλσατό τεχνικό Arsene Wenger και το team του φυσικά. Ήταν επίσης μια ομάδα που εκπροσωπούσε την προαναφερόμενη πολυπολιτισμικότητα του ποδοσφαίρου, του πόσο όμορφα δεκατρείς αθλητές ενώνουν δεκατρείς λαούς σκορπισμένους στον παγκόσμιο χάρτη μέσα σε τέσσερις λευκές γραμμές μπογιάς πάνω στο γρασίδι. Ήταν ένα τόσο συμπαγές σύνολο από δεκατρία τόσο διαφορετικά στοιχεία. Και εκεί βρίσκω όλη την ομορφιά της ομάδας εκείνης.