Έχουν περάσει πολλοί μεγάλοι παίκτες από την Premier League και λόγω αυτού σας παρουσιάζω την ιδανική ενδεκάδα της Liverpool με παίκτες-“αστέρια” αντίπαλων ομάδων.
Πας στο περίπτερο. Καπνό και χαρτάκια για σένα, τσιγάρα slim εννοείται για την κοπέλα.
– Πόσο κάνουν;
– Τόσο… Ααα, επειδή δεν έχω να σου δώσω ρέστα, πάρε πέντε τσίχλες από κει.
Δυο μέτρα παρακάτω:
– Γιατί να σου δώσει τσίχλες; Θα σε φιλήσει; Σε γουστάρει…
Ζήλεια… Ναι, οκ, κακό πράγμα. Μπορεί να καταστρέψει. Μπορεί, με σωστό χειρισμό, να σώσει. Εξαρτάται από τις συνθήκες και την περίσταση. Ισχύει παντού. Και στο ποδόσφαιρο.
Είσαι φαν της Arsenal. Ε, λίγο θα έχεις ζηλέψει ότι η Chelsea σε λίγα χρόνια έχει σηκώσει πιο πολλά Ευρωπαϊκά από σένα. Είσαι φαν της Chelsea, θα ζηλέψεις λίγο τη σταθερότητα σε τοπ επίπεδο (εξαιρουμένων των τελευταίων τριών χρόνων) της Manchester United. Ο φαν των “Μπεμπηδων” ζηλεύει σίγουρα την παρέλαση ονομάτων από τη γαλάζια πλευρά της πόλης. Ο φαν της City με τη σειρά του φθονεί τη Liverpool για το βάρος της φανέλας της, ακόμα και τώρα που έχει ξεπεράσει τα 20 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Ο φαν της Liverpool ασφαλώς και θα ζηλέψει… Τίποτα ρε, πάτε καλά; Στα πάνω και τα κάτω της, η ομάδα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και κανέναν.
Από την άλλη, δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έχουν πατήσει το μαγικό τους πόδι στο Νησί, έως κι έχουν πληγώσει την ομάδα που υποστηρίζω. Ούτε μπορώ να αρνηθώ πως ορισμένους τους ονειρευόμουν να δω με τα δικά μου “κόκκινα”. Για την ακρίβεια, συμπληρώνουν μια ενδεκάδα.
Προσοχή: Ακολουθεί ενδεκάδα παικτών που έπαιξαν στο Νησί με ομάδες αντίπαλες της Liverpool και τους ήθελα στην ομάδα πριν ακόμα χτίσουν την καριέρα τους απέναντί μας. Οι παίκτες είναι προτίμηση και όχι οι καλύτεροι μη “Liverpooldian” παίκτες. Και ναι, δε μαρκάρει κανείς. Ποιος θα τολμούσε να παίξει στο Anfield επιθετικά αν είχε να αντιμετωπίσει αυτούς; Με ένα “μπου” από το Kop, ο οποιοσδήποτε θα έχανε την μπάλα από τα πόδια του χωρίς να τον πιέσει κάποιος παίκτης.
Τερματοφύλακας: Edwin van der Saar
Το “ασχημόπαπο”. Ο κόσμος των γνώρισε ως πρωταθλητή Ευρώπης με τον “Αίαντα” το ’96. Πέρασε από Juventus με ικανοποιητική παρουσία. Πήγε Fulham. Εκεί έκλεισε το μάτι στον “τσιχλάκια” και του χάρισε ένα Champions League. Σταθερότατος, ικανότατος, ήρεμος. Ο ανταγωνισμός στη θέση ήταν από τους πιο έντονους, μιας κι έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση και τον “Πέτρο” Cech. Από κοντά η συμπάθεια Hugo Lloris της Tottenham και ο απεριόριστος σεβασμός στον παλιότερο “Πέτρο”, τον Schmeichel.
Κεντρικοί Αμυντικοί: Rio Ferdinand – Vincent Kompany
Ο “μπαλαρίνος” κι ο αρχηγός. Ο Sol Campbell κι ο Nemanja Vidic έχασαν στο νήμα. Πάμε στους νικητές. Ο Rio, επί χρόνια η ακριβότερη μεταγραφή αμυντικού στο Νησί, ασχολήθηκε με το μπαλέτο. Αποτέλεσε βράχο στην άμυνα της Manchester United και μόνο λόγω ηλικίας αποσύρθηκε, καθώς δεν είχε τραυματισμό σοβαρό κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Ο Kompany από την άλλη έχει ηγετικά χαρίσματα. Έχει βοηθήσει με την παρουσία του είτε στους αγωνιστικούς χώρους είτε στα αποδυτήρια, την Manchester City να ανέβει επίπεδο. Δεν είναι λίγο να παρελαύνουν ονόματα, αστέρια, από μπροστά σου, να πληρώνονται πολύ παραπάνω από σένα αλλά όλοι να στέκονται “σούζα” άπαξ και μιλήσεις. Έχει κάνει λάθη που κόστισαν κι έχει πετύχει γκολ που έδωσαν βαθμούς στην ομάδα του. Τον τελευταίο χρόνο ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς.
Αριστερός μπακ: Ashley Cole
Έφτιαξε το όνομά του στην Arsenal αλλά σταθεροποιήθηκε στη συνείδηση του κόσμου σαν κορυφαίο αριστερό μπακ του Νησιού τα τελευταία χρόνια, αλλά και στην Ευρώπη με τη φανέλα της Chelsea. Μέτρησε πάρα πολλές εμφανίσεις στα γήπεδα κι ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογος και αξιοπρεπής.
Δεξιός μπακ: Gary Neville
Ο ακούραστος. Όταν βλέπεις με τη φανέλα της ομάδας σου να πειραματίζεσαι με τον Ολλανδό χιλιονόματο “Ντιρκ Κάουτ-Κόιτ-Κούιτ” κλπ, τότε ακόμα και ο κώνος σου παρουσιάζεται ως λογική επιλογή. Παρ΄ όλα αυτά, ήμουν και είμαι φαν του εργατικού και ακούραστου δεξιού μπακ των “ακατανόμαστων”. Φιλότιμος. Ίσως ο μόνος Βρετανός που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του τον χαρακτηρισμό αυτό επάξια.
Αμυντικός Μέσος: Yaya Toure
Ο αρχοντικός. Και “τέρας” μπορείς να τον πεις. Και “θωρηκτό”. Ο τύπος έφυγε από τη Βαρκελώνη ως αποτυχημένος μέσος και σε τρία-τέσσερα χρόνια κατάφερε να βγει ένας από τους καλύτερους Αφρικάνους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και μάλιστα στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα και με μια ομάδα που “έχτιζε” κύρος. Παρασέρνει οποιονδήποτε στο διάβα του, έχει τεχνική, βάζει γκολάρες, παίρνει παιχνίδια στις πλάτες του. Roy Keane-Patrick Vieira είναι ποιοτικότεροι, αλλά ο Yaya καρφώθηκε σε μυαλό και καρδιά από τη στιγμή που απελευθερώθηκε στο Manchester κι έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο.
Κεντρικός Μέσος: Cesc Fabregas
Ο “ανώμαλος”. Ε, ναι. Είσαι άρχοντας στην πόλη σου, ο νεαρότερος αρχηγός της ομάδας, γράφεις ιστορία με τις εμφανίσεις σου. Σε συγκρίνουν με τα ιερά “τέρατα” τύπου Scholes–Lampard–Gerrard κι εσύ τα παρατάς όλα αυτά γιατί θυμήθηκες ότι όταν ήσουν πέντε χρόνων είχες υποσχεθεί στον φίλο σου Shakira-Pique ότι θα παίζετε και θα τρώτε παγωτό μαζί για πάντα. Πας, τρως τα μούτρα σου καθώς άλλοι κάνουν κουμάντο κι εσύ γίνεσαι ένας απλός χαμάλης. “Δεν πάει άλλο, γυρίζω πίσω, εκεί που τους ξέρω και με ξέρουν”, λες. Ανηφορίζεις από Βαρκελώνη στο Λονδίνο που σε περιμένει ώριμο και κατασταλαγμένο για να ηγηθείς. “Ρε μήπως το μπλε τονίζει καλύτερα τα μάτια μου;”, σε ακούει να αναρωτιέσαι ο ταξιτζής από το Heathrow και υπογράφεις στην Chelsea. Και ξανατρώς τα μούτρα σου. Ε, καλά να πάθεις. Κι εγώ με τους “Gunners” είμαι σε αυτό. Παρ΄ όλα αυτά, η αύρα του και τα κατορθώματά του με τη φανέλα της Arsenal πάντα με έκαναν να τον φαντάζομαι ως το μικρό αδερφάκι του “Στέφανου”. Ο “Παύλος” ο Scholes είναι αχώνευτος. Παικτάρα, αλλά αχώνευτος. Απεριόριστος σεβασμός στον Lampard, εναλλακτική ο Modric, αλλά χάνει εύκολα καθώς μεγαλύτερο βαρόμετρο αποτελούσε ο Ισπανός. Αρέσει κι ο μοναδικός μέσος στον κόσμο που μπορεί να χαρακτηριστεί “φονιάς”, ο Aaron “Ραμσής” (μάλλον το ανώμαλο το ζητά η θέση, κρίνοντας από το Εβραϊκό όνομα και το εξ Αιγύπτου προερχόμενο επίθετο).
Αριστερός Μέσος: David Silva
Ο μικρός μάγος. Μεγάλη καψούρα από τη Valencia ακόμα (ομάδα που υποστηρίζω στην Ισπανία). Ντελικάτος. Αέρινος. Περπατάει στον αέρα. “Γλυκό” αριστερό πόδι. Έμπνευση. Τον παρακολουθείς και χαζεύεις. Τα φώτα της δημοσιότητας και τα εύσημα πάνε αλλού για την ομάδα του, αλλά ο άτιμος με κάποιες πινελιές ξέρει να αποσπά ένα μεγάλο μερίδιο και για την πάρτη του. Juan Mata, ο επιλαχών για εναλλακτική. Πολλά τα κοινά χαρακτηριστικά με τον Δαβίδ, αλλά ο δεύτερος κερδίζει κατά κράτος. Τιμή και δόξα για το κόκκινο λοφίο του ο Ljungberg. Συμπάθεια ο Theo Walcott.
Δεξιός Μέσος: Cristiano Ronaldo
Ο άνθρωπος-ρεκόρ. Ήρθε από το πουθενά. Μπήκε στη ζωή μας και πήρε το “7” σε μια ομάδα όπου δεν υπάρχει πιο ιερός αριθμός. Πιτσιρίκι, με σιδεράκια και σπυριά. Και δύο-τρεις ανταύγειες, γιατί “είμαι μικρός, άρα κάνω ότι θέλω για να διαφέρω”. Και το πέτυχε. Σίγουρα όχι με τα μαλλιά. Αυτά πήραν τα credits αργότερα και απέκτησαν αξία. Ντρίπλα, έκρηξη, ταχύτητα, δύναμη, γκολ με δυο πόδια και κεφάλι. Όσο εύκολα κοντράρει τον Bolt σε κατοστάρι, έτσι εύκολα και γρήγορα γίνεται θρύλος. Το ίδιο παιδί που ο Roy Keane ήθελε να ταράζει στις σφαλιάρες πιο συχνά κι απ’ ότι αναπνέει, κατέκτησε τα πάντα, άνοιξε κόντρα με το ακατόρθωτο, ότι κι αν ήταν αυτό, και έφυγε για Μαδρίτη να συνεχίσει. Οι λίγο παλιότεροι θα έχουν στο μυαλό τους τον Giggs. Δίκαιη επιλογή, μα πάντα κάτι με χαλούσε πάνω του. Το ίδιο ισχύει και για τη νεότερη βερσιόν του, Gareth Bale. Ο μόνος που θα μπορούσε να πάρει τη θέση του Ronaldo στη δική μου Liverpool είναι ο με μουσάκι βγαλμένο από τους τρεις σωματοφύλακες, Robert Pires. Ολοκληρωμένος μέσος, ωραίο κι αρχοντικό στυλ.
Επιθετικοί: Ruud van Nistelrooy – Sergio Aguero
Εδώ γίνεται το “σώσε”. Έχουν περάσει ονόματα κι ονόματα από τα βρετανικά γήπεδα, αφήνοντας τη στάμπα τους. Ο “Τιτί” ήταν απλά απίστευτος. Αλλά και κομπλεξικός. Ο Shearer μέγας γκολτζης. Ο Rooney, μέχρι να τον πάρει η κάτω βόλτα, τρομερός. Dzeko-Negredo δεν δικαίωσαν. Άτυχος λόγω τραυματισμών ο Welbeck για να κάνει το ξεπέταγμα του, Giroud για καλλιστεία μόνο. Ο Didier μεγάλο θωρηκτό. Αλλά ποιοι σταθερά τρομοκρατούσαν τις άμυνες και σιχτίριζα που δεν τους έχω με το μέρος μου; Οι Ολλανδοί Bergkamp και van Nistelrooy και οι Αργεντινοί Tevez-Aguero.
Ο Dennis ο τρομερός ήταν ένας πανέξυπνος επιθετικός. Ακόμα και μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές από τον ίδιο σε αξία, τότε και τώρα, δεν τον πλησιάζουν καν. Προς υπεράσπιση του Νταμπίζα, τα ίδια έχει τραβήξει κι ένας εκ των κορυφαίων κεντρικών αμυντικών της Αργεντινής, ο Roberto Fabian Ayala.
Ο άλλος Ολλανδός ήταν πραγματικός killer εντός περιοχής. Θεαματικός, δυνατός, αρκετά γρήγορος, γκολτζής. Ήρθε από ένα πρωτάθλημα που όσο εύκολα αναδεικνύονται οι επιθετικοί, άλλο τόσο εύκολα χαντακώνονται όταν μετακομίζουν σε κάποιο άλλο -ανωτέρου επιπέδου- πρωτάθλημα. Κι ο τύπος σκόραρε κατά ριπάς. Ίσως η πιο πετυχημένη μεταγραφή επιθετικού προερχόμενου από τη χώρα της τουλίπας στο Νησί.
Οι δύο Αργεντίνοι έχουν καταφέρει να γράψουν ιστορία με την πόλη του Manchester. Περίεργος χαρακτήρας ο Carlos, αλλά αναμφισβήτητα μεγάλος παίκτης. Λιγότερο βεντέτα ο γαμπρός του Maradona, αλλά απίθανος κι αυτός. “Μαμούνια” στην επίθεση, τσουβάλια από γκολ και μεγάλες εμφανίσεις. Λίγο περισσότερο γουστάρω τον Sergio. Δε γνωρίζω αν θα ταίριαζαν Ruud-Kun μεταξύ τους, αλλά σίγουρα θα τους ήθελα με τα κόκκινα να πανηγυρίζουν μπροστά στο Kop.
Συντάκτης: Σπύρος Καψάλης
