Διαβάστε ένα άρθρο γνώμης για την καριέρα του Steven Gerrard.
Η ιστορία είναι γνωστή με διάφορες παραλλαγές, αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει η ίδια: παίρνεις ένα ποτήρι, του βάζεις νερό μέχρι περίπου τη μέση και ρωτάς το κοινό, το οποίο μπορεί να είναι από ένα έως 139 άτομα (παραπάνω θεωρείται υπερβολή), “πως το βλέπεις/βλέπετε το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο;”. Κάποιος θα απαντήσει “μισογεμάτο”, άλλος “μισοάδειο”. Ο έξυπνος ή ο εξυπνάκιας θα πει “εφόσον είναι μισοάδειο το ποτήρι, τότε είναι σίγουρα και μισογεμάτο αέρα” ή το ανάποδο. Κι έτσι μένουν όλοι ικανοποιημένοι ότι έχουν δίκιο από τη μεριά τους εκτός ίσως από εσένα που έθεσες το ερώτημα και πιθανόν δεν έβγαλες απάντηση που να σε καλύπτει. Άρα, τι κάνεις; Παίρνεις έναν χάρακα και τον τοποθετείς κάθετα δίπλα από το ποτήρι και μετράς τη στάθμη του νερού βγάζοντας έτσι ένα ασφαλές συμπέρασμα για το τι ισχύει (μπορείς εξ αρχής να χρησιμοποιήσεις ποτήρι που έχει πάνω του μέτρο, αλλά δε θα το κάνουμε μάθημα Φυσικοχημείας, ένα απλό ερώτημα πάμε να απαντήσουμε).
Το συγκεκριμένο παράδειγμα έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του ανθρώπου τόσο πολύ που έχει γίνει στάση ζωής διαχωρίζοντας τον αισιόδοξο από τον απαισιόδοξο. Έχει κι άλλες εφαρμογές όμως. Όπως για παράδειγμα, παίρνεις έναν ποδοσφαιριστή κι εξετάζεις αν τελικά μπορεί να κριθεί πετυχημένος ή όχι, κορυφαίου επιπέδου κλπ βάσει καριέρας. Τι μπορεί να ισχύσει όμως για ένα ποδοσφαιριστή που λέγεται Steven Gerrard; Γιατί ο συγκεκριμένος παίκτης έχει δημιουργήσει πολλά παράδοξα (τη φυσικοχημεία δε την γλιτώνουμε, μάλλον).
Για αρχή, βάζουμε μόνο μετρήσιμα μεγέθη άρα και ψυχρή λογική: 18 χρόνια μέλος της Liverpool, τα τελευταία 14 ως αρχηγός και σήκωσε μηδέν Πρωταθλήματα Αγγλίας. Σιωπή. Ξύσιμο πηγουνιού. Ανάλυση δεδομένων. Παίκτης μιας ομάδας του διαμετρήματος της Liverpool , με καθολική αποδοχή από όλους τους προπονητές (5 τον αριθμό) του ως θεμέλιο λίθο του οικοδομήματος κι όμως στα τόσα χρόνια που αγωνίζεται, έχει όσα πρωταθλήματα Αγγλίας όσα Όσκαρ έχει ο Τσιμιτσέλης (το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό, είναι φυσικά αυτό του Λεονάρντο ντι Κάπριο, αλλά τον βίασε μια αρκούδα αφήνοντάς του μπεσκέσι ένα αγαλματίδιο προς επούλωση της τραυματισμένης του ψυχής). Αποτυχία, άρα άδειο το ποτήρι. Πάμε παρακάτω. Ο Στέφανος ευτύχησε να βγάλει το ψωμί του σε μια χώρα όπου ο θεσμός του Κυπέλλου έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία κι αξία από οποιαδήποτε άλλη. Θεωρείται σχεδόν ισάξιος με αυτόν του Πρωταθλήματος. Γι αυτό κι έχουν 55 διοργανώσεις Κυπέλλου στο Νησί. Στα δικά μας όμως. Ο καπετάν-Στέφανος εκεί τα έχει πάει καλά. Έχει σηκώσει 6 Κύπελλα. Μπαίνει νερό στο ποτήρι.
Το βαρύ όνομα που φέρει η ομάδα με έμβλημα τον κορμοράνο στο Νησί έχει εξίσου μεγάλη παρακαταθήκη και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Τι έκανε αυτά τα χρόνια ο Στιβι Τζι ταξιδεύοντας ανά τις γωνιές της Γηραιάς Ηπείρου; Συμμετείχε σε σπουδαίες βραδιές, βοήθησε τα μέγιστα σε μεγάλες νίκες απέναντι σε ομάδες ίδιου διαμετρήματος αλλά με έμψυχο δυναμικό ανώτερου επιπέδου. Και τελικούς έπαιξε και Κύπελλο σήκωσε. Βάλε κι άλλο νερό στο ποτήρι της καριέρας.
Με 0 πρωταθλήματα, 6 Κύπελλο Αγγλίας και 3 Διεθνείς τίτλους, πως το βλέπετε; Άδειο, μισοάδειο, μισογεμάτο ή γεμάτο;
Για να έχουμε ένα αντιπροσωπευτικό μέτρο σύγκρισης, ας βάλουμε δίπλα στον Στέφανο δύο μέσους που επίσης συνέδεσαν το όνομά τους με την ομάδα που αγωνίστηκαν. Άγγλους που άφησαν την υπογραφή τους στη νεότερη ιστορία των δυο μεγάλων ανταγωνιστών της Liverpool, Paul Scholes από Manchester United και Frank Lampard από Chelsea. Μικρή παρένθεση: η Arsenal επί Wenger δεν είχε κάτι αντίστοιχο με τους προαναφερθέντες (ποδοσφαιριστή στο «8-10» και παράλληλα σημείο αναφοράς, γιατί με το που έκλειναν το 18ο έτος τους, έφευγαν, αλλά επίσης θεωρείται δίκαια, ανταγωνίστρια τους. Πάμε στη σύγκριση: 11 πρωταθλήματα ο ένας, 3 ο άλλος, μηδέν ο Gerrard. 10 κύπελλα (στη σούμα) ο ένας, 8 ο άλλος, 6 ο Gerrard. 4 Διεθνείς τίτλους ο ένας, 2 ο άλλος (3 αν μετρήσουμε ως «τίτλο» την προαγωγή από το Intertoto στο Κύπελλο UEFA), 3 ο Gerrand.
Σε ψυχρούς αριθμούς, υπολείπεται ο Στέφανος. Αρκούν όμως οι αριθμοί; Είναι η αριθμοί αρκετοί να κρίνουν κάποιον πετυχημένο ή όχι;
Το ίδιο μετάλλιο φόρεσε ο Gerrard το βράδυ εκείνο στην Πόλη, το ίδιο κι ο συμπαίκτης του ο Biscan. Σε τι διαφέρουν όμως; Ή, υπάρχει κάτι το οποίο τον καθιστά πιο πετυχημένο από άλλους;
Εκείνο το βράδυ, ο Gerrard κατέβασε από την καρέκλα του σκηνοθέτη τον συνονόματο του Σπίλμπεργκ, έκατσε ο ίδιος και δημιούργησε κάτι που μέχρι τότε θεωρούνταν ανεπανάληπτο. Γιατί όταν μια ομάδα κατακτά έναν Ευρωπαϊκό τίτλο με 2 γκολ στα χασομέρια (σικάτος τρόπος να πεις “καθυστερήσεις”) νικώντας με ανατροπή ένα ποδοσφαιρικό μεγαθήριο, τότε κάθεσαι σε μια γωνία και μακαρίζεις την τύχη σου που το είδες, χωρίς να μπορείς να φανταστείς κάτι καλύτερο. Κι όμως, αυτός ο τύπος, κατάφερε να πάρει τη ντουντούκα του σκηνοθέτη, να τη μετατρέψει σε τύμπανα πολέμου και να πάρει έναν επικό Διεθνή τίτλο (ναι ρε κάφροι, εδώ ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «επικός» που τον έχετε κάνει τσίχλα και τον κολλάτε παντού). Το 0-3 απέναντι σε μια μεγάλη Milan έγινε 3-3 και πλέον είχε το momentum η ομάδα από το λιμάνι για την ανατροπή. Η οποία ήρθε εκεί που χρειάζεται «κρύο αίμα» όμοιο με εκτελεστή αλλά και ψυχικά αποθέματα και ισορροπία για να μη σε παρασύρει ο ενθουσιασμός και χαθεί ό,τι έχει μέχρι εκείνη τη στιγμή κατακτηθεί, αλλά ούτε και να δείξεις στον αντίπαλό σου ότι «φοβάσαι να κερδίσεις». Η οποία έχει για παρέα κι άλλες 50 διακρίσεις σε ατομικό επίπεδο παίζοντας με την κόκκινη φανέλα σε Νησί κι Ευρώπη.
Κι αφού κατάφερε κάτι τέτοιο, κι αφού οι αριθμοί δεν τον ευνοούν, ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως βλέπει το ποτήρι της επιτυχίας αυτού του ποδοσφαιριστή; Μισογεμάτο ή μισοάδειο πάντως, το ποτήρι δεν έχει νερό. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό. Ούτε τσάι ούτε μπύρα που συνηθίζουν να πίνουν οι Άγγλοι. Σίγουρα έχει σαμπάνια. Σαμπάνια γιατί κατάφερε ό,τι κατάφερε έχοντας συμπαίκτες κυρίως χαμηλότερου επιπέδου απ’ ότι ο Φραγκίσκος στη μπλε γωνία του Λονδίνου ή ο Παύλος στο γειτονικό Μάντσεστερ. Και σαμπάνια γιατί ο ξανθός αυτός με το κοστούμι έχει δηλώσει ερωτευμένος. Γνήσια ερωτευμένος με την πόλη και την ομάδα που πιστά υπηρέτησε παίζοντας κάθε θέση, πλην του τερματοφύλακα. Πατώντας κάθε πιθαμή στο γήπεδο. Κι όταν είσαι γνήσια κι αγνά ερωτευμένος, κάνεις όλα τα «χατίρια». Κι ας μην έχει αντίκρισμα… Κι οι φίλαθλοι της Liverpool ελπίζουμε στο ότι ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα, και πως ό,τι του στερήθηκε όσο φορούσε τη φόρμα της ομάδας, θα το λάβει από πόστο πλέον, με άλλη ιδιότητα.
Συντάκτης: Σπύρος Καψάλης
