Μετά από σκάρτα οκτώ χρόνια ο Mesut Özil αποχώρησε από την Arsenal με προορισμό την δεύτερη πατρίδα του, Τουρκία, και την Fenerbahçe, σε μία μεταγραφή που για άλλους αποτελεί ανακούφιση και άλλους ανάθεμα. Για τους ουδέτερους όμως προκαλεί αμέριστη απογοήτευση, αφού ο «Μεσσίας» που περίμεναν πολλοί όταν κατέφθασε στο Emirates, φεύγει ντυμένος «Ιούδας», κραδαίνοντας τα «30 αργύρια» και μην θυμίζοντας πια ποδοσφαιριστή.
«Την περίοδο των διαπραγματεύσεων με τον Özil το 2018, ήμουν βέβαιος πως η τελική πρόταση δεν αποτύπωνε την πραγματικότητα στην ομάδα. Τόσο τα χρήματα, όσο και το χρονικό εύρος της συμφωνίας δεν συμβάδιζαν με την λογική μου. Βρισκόμασταν όμως μπροστά σε ένα δίλημμα. Ή θα τον αφήναμε να φύγει και θα ξοδεύαμε σχεδόν 100 εκ. λίρες για έναν κορυφαίο παίκτη στην θέση του ή δεν θα ξοδεύαμε τίποτα και θα ελπίζαμε να γίνει ξανά αυτός ο κορυφαίος». Ο Arsene Wenger δεν ήταν απλά προβληματισμένος, αλλά ολοκληρωτικά αφημένος σε ένα ρίσκο, που όμοιας σημασίας ίσως δεν είχε πάρει ποτέ ξανά στην ζωή του. Η οικονομική λογική του είχε πάει περίπατο και μαζί η μοίρα της Arsenal, που από εκείνη την στιγμή θα ήταν αλληλένδετη με το συνηθισμένο αργό βάδισμα του Γερμανού ως την πόρτα της οριστικής εξόδου.
Τα πράγματα φυσικά δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν ο Mesut Özil μεταγράφηκε στην ομάδα το 2013, θεωρήθηκε το τρίτο μέρος της εποχής Wenger. Το πρώτο φυσικά ήταν η προσαρμογή και αναμόρφωση της «Boring Arsenal» σε «Invincibles», ενώ το δεύτερο η μεταβατική ανέξοδη περίοδος κατά την ανέγερση του υπερσύγχρονου Emirates Stadium. Επιτέλους η αναμονή είχε τελειώσει και η ακριβότερη μεταγραφή στην τότε ιστορία της ομάδας σηματοδοτούσε μία εποχή ισχύος, χωρίς τον «αθέμιτο» οικονομικό ανταγωνισμό των πανάκριβων συλλόγων της Premier League. O Γερμανός μάλιστα κατά την παρουσίαση του δήλωσε πως θα έπαιζε και τζάμπα (!) για την ομάδα, καθώς στην Real Madrid δεχόταν άδικη κριτική και δεν είχε την απαραίτητη στήριξη.
Προπονητής του εκεί ο José Mourinho, που ειδικά προς το τέλος της χρονιάς δεν δίστασε να τον στείλει στον πάγκο ή ακόμα και στην κερκίδα, αφού η αμέλεια των αμυντικών καθηκόντων του θεωρούταν από τον Πορτογάλο θανάσιμο αμάρτημα. Έστω κι έτσι ο Özil τελείωσε την σεζόν με δέκα τέρματα και (κρατηθείτε) 24 ασίστ, βοηθώντας τους Μαδριλένους να φτάσουν στα ημιτελικά του Copa del Rey και του Champions League, με τον Cristiano Ronaldo να τον ξεχωρίζει ως τον αγαπημένο του συμπαίκτη. Τυχαία ή μη πάντως, μετά τον παραγκωνισμό του η ομάδα του δεν γνώρισε ούτε μία ήττα στο πρωτάθλημα, έστω κι αν ο ίδιος συνείσφερε σε εξωφρενικούς ρυθμούς όταν του δινόταν αγωνιστικός χρόνος.
Η πρώτη του χρονιά στο Λονδίνο δεν θα ήταν ψέματα αν λέγαμε πως αποτέλεσε ορόσημο στην καριέρα του. Από την μία στιγμή στην άλλη δεν έβλεπε στην ίδια ενδεκάδα πανάκριβα αστέρια παγκόσμιας κλάσης, αλλά παίκτες όπως ο Flamini, ο Gibbs, o Jenkinson και ο Wilshere. Η χαώδης διαφορά ποιότητας όμως, ισορροπούσε από την ελευθερία που του έδινε η προπονητική φιλοσοφία του Αλσατού, με έμφαση στο passing game, που ο ίδιος ήταν αδιαμφισβήτητα βιρτουόζος. Βγαίνοντας από την ενδεκάδα μόνο τραυματίας (κυριολεκτικά ήταν στον πάγκο και μπήκε αλλαγή μόνο στο ματς με την Stoke), o Özil «τάισε» 14 γκολ τους συμπαίκτες του και τους καθοδήγησε στην κατάκτηση του FA Cup, στον πρώτο τίτλο της ομάδας μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια.
Κι αν αυτά από μόνα τους δεν ακούγονται εντυπωσιακά, το ίδιο καλοκαίρι με την Εθνική Γερμανίας έφτασε στην κορυφή του κόσμου, όντας αναντικατάστατος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας (2014) και πετυχαίνοντας μάλιστα το νικητήριο γκολ με την Αλγερία στους «16», λίγο πριν την λήξη της παράτασης. Η Arsenal έμοιαζε να έχει πετύχει διάνα, καθώς όχι μόνο η πολύχρονη αναμονή για μια ακριβή μεταγραφή έμοιαζε να αποδίδει, αλλά κυρίως γιατί είχε πια έναν παίκτη που ταίριαζε «γάντι» στο παιχνίδι της και είχε μόλις στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Δυστυχώς η «κανονιέρικη» κατάρα των τραυματισμών θα πλήξει το γόνατο του τον ερχόμενο Οκτώβριο (επέστρεψε τον Φεβρουάριο) και δεν θα του επιτρέψει να απογειώσει την επιρροή του στην ομάδα, δίπλα στον νεόφερτο -κι αυτόν- από την Ισπανία, Alexis Sanchez.
Ε και; Την σεζόν 2015/16 επιτέλους το όραμα τόσων και τόσων οπαδών των Λονδρέζων έμοιαζε να παίρνει μορφή στο γήπεδο. Η Arsenal ήταν κατά τεκμήριο η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, δίπλα σε δύο αουτσάιντερ, που ποτέ δεν είχαν τερματίσει ψηλότερα από την 4η θέση στην Premier League. Η Tottenham δεν άντεξε στην ξέφρενη κούρσα, που τελικά έχρισε πρωταθλήτρια την Leicester, που είχε ηττηθεί από τους «Κανονιέρηδες» εύκολα και στις δύο αναμετρήσεις τους μέσα στην χρονιά. Αυτό το ανεπανάληπτο «παραμύθι» επισκίασε τις εξωπραγματικές εμφανίσεις του Özil, που μοίρασε 19 ασίστ στο πρωτάθλημα, στην δεύτερη καλύτερη επίδοση -τότε- όλων των εποχών.
Μόλις δύο χρόνια αργότερα η κατάσταση είχε μείνει στην καλύτερη στάσιμη. Ο Γερμανός παρέμενε παραγωγικός (28 ασίστ συνολικά σε αυτό το διάστημα), προσέφερε θεάμα όπως με εκείνο το απίστευτο σόλο τέρμα απέναντι στην Ludogorets ή την πληθωρική εμφάνιση με την Liverpool στο 3-3 του Δεκέμβρη του ’17, όμως είχε γίνει ράθυμος, εκνευρισμένος και ανεξήγητα εσωστρεφής. Δεν μπορούσε να εμπνεύσει με τον τρόπο που έκανε παλιότερα και για μια ομάδα που είχε στηθεί κατά πολύ στις δικές του ανάγκες, «πρόδιδε» όχι μόνο τους συμπαίκτες του, αλλά και τον Wenger, που αντιμετώπιζε μια ανελέητη κρίση αμφισβήτησης.
Ήταν θέμα χρόνου ο σύλλογος να «υποχρεώσει» τον Αλσατό σε απόσυρση κι αυτή η ήττα στο επικοινωνιακό κομμάτι χρειαζόταν ένα αντίβαρο. Για τους περισσότερους ο φορμαρισμένος Alexis (31 γκολ στο πρωτάθλημα τους τελευταίους 14 μήνες) έπρεπε να μείνει και ο φαινομενικά αδιάφορος Özil να πουληθεί στην καλύτερη δυνατή τιμή. Όμως για να συμβούν αυτά χρειαζόταν κάποιος να παρέι την ευθύνη, να παραδεχθεί πως ο Γερμανός δεν αποτελούσε την λύση, αλλά την ρίζα του προβλήματος. Ο Wenger… Out δεν είχε τότε την απαραίτητη ισχύ και στήριξη, οπότε η διοίκηση απλά το αγνόησε, αφήνοντας τα πράγματα στην τύχη τους. Ο Χιλιανός πίεσε και πήγε στην Manchester United, οπότε στην «εναλλακτική» του δόθηκε ενα «supermax» τριετές συμβόλαιο, που τον καθιστούσε μέχρι την φυγή του τον δεύτερο ακριβότερο παίκτη στην Premier League, πίσω μόνο από τον De Gea.
Ο οικονομικός όλεθρος από αυτές τις κινήσεις δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός, όμως δύο παίκτες που άξιζαν τότε σύμφωνα με το Transfermarkt περισσότερα από 120 εκ. ευρώ, έφυγαν ουσιαστικά χωρίς αντίτιμο, αφού ο Mkhitaryan που ήρθε στην ανταλλαγή με τον Alexis έλυσε το συμβόλαιό του κοινή συναινέσει, ενώ ο Özil αποχωρεί τώρα με τον ίδιον τρόπο, κοστίζοντας παράλληλα στον σύλογο σχεδόν 50 εκ. για μια τριετία με μονοψήφιο συνολικά αριθμό γκολ και ασίστ, στην οποία δεν θεωρήθηκε ποτέ όχι αστέρας, αλλά ούτε καν βασικός. Από την ανανέωση του συμβολαίου του και μετά η Arsenal είδε τον πάγκο της να αλλάζει τρεις φορές χέρια, να σπάει απλησίαστα αρνητικά ρεκόρ και τον ίδιο να μετατρέπεται σε persona non-grata στο Βόρειο Λονδίνο.
Χωρίς κίνητρο και σθένος ο Γερμανός αφέθηκε έρμαιο στα χέρια των επικριτών του, αδυνατώντας από κάποια στιγμή και μετά να φανερώσει προσπάθεια. Στοχοποιήθηκε μέχρι και από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του και το ποδόσφαιρο έμοιαζε να μην αποτελεί προτεραιότητα. Άφαντος, καταθλιπτικός και σχεδόν «άρρωστος», γέμιζε με θλίψη τον απλό φίλαθλο, που προσπαθούσε να εφεύρει ελαφρυντικά. Μόλις έναν χρόνο μετά την πολύκροτη ανανέωσή του, μπήκε ξανά στην λίστα των τραυματιών, αυτήν την φορά με σπασμούς στην μέση. Η αιτία; Το gaming. Σε ένα ανεπίσημο «ανθρωποκυνηγητό», οπαδοί της Arsenal -και του gaming προφανώς- ανακάλυψαν πως ο Özil είχε συμπληρώσει στο Fortnite 1740 (!) ώρες παιχνιδιού, κάτι που σήμαινε πρακτικά τουλάχιστον πέντε ώρες την ημέρα αν έπαιζε ανελλιπώς για κάθε ημέρα του χρόνου.
«Το προφίλ του Özil αποκαλύπτει πως έχει πετύχει περισσότερες από 600 νίκες. Αυτό για όσους γνωρίζουν τον χώρο είναι απίστευτα δύσκολο. Αν ήμουν εγώ προπονητής του θα ήμουν σίγουρος πως έχει πια επιλέξει έναν εθιστικό και εξαντλητικό τρόπο ζωής, χωρίς ύπνο και αποθέματα ενέργειας», θα τονίσει ο επαγγελματίας gamer, Tom Todhunter. Ακόμα και τότε, δύο χρόνια πίσω, ήταν πια ξεκάθαρο. Ο Γερμανός, έχοντας αποφασίσει να απέχει από την εθνική μετά την αποτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 και αποτελώντας δευτεροτρίτη λύση στα πλάνα του Unai Emery, δεν μπορούσε παρά να απαγκιστρωθεί στον μόνο του σημαντικό δεσμό με το ποδόσφαιρο, τα υπερβολικά πολλά χρήματα.
Δεν είχε σημασία αν η Arsenal ήθελε να τον πουλήσει ή να τον δανείσει. Ούτε καν αν ο ίδιος θα έψαχνε στα 30 του χρόνια μια τελευταία σανίδα σωτηρίας. Η τιμή του είχε ξεγελάσει τόσο επίμονα την πτωτική αγωνιστική του αξία, που καμία ομάδα δεν μπορούσε να φυλάξει αυτήν την κοιμώμενη νάρκη στα θεμέλιά της. Ακούγεται παράλογο, όμως είχε γίνει σχεδόν λαϊκή απαίτηση να χαρίσει έναν ετήσιο μισθό κοντά στα 20 εκατομμύρια, ώστε να τον ξεφορτωθεί ο σύλλογος που τον είχε συνειδητά επιβραβεύσει με τον ίδιον τρόπο. Και δυστυχώς κάθε φορά που έμπαινε στο γήπεδο ή δεν… έμπαινε σχεδόν επιδεικτικά, αυτό το παράλογο αίτημα εδραιωνόταν σαν φυσιολογικό στις συνειδήσεις των απλών φιλάθλων.
Ο πρώην συμπαίκτης του Mikel Arteta είχε τον κρυφό πόθο να τον αναγεννήσει. Ήξερε τις ικανότητές του, τις θαύμαζε, τις λαχταρούσε για την δική του Arsenal. Όπως όλοι οι άλλοι όμως απέτυχε να τον «συνετίσει». Εν μέσω πανδημίας ο Γερμανός πρωτοστάτησε ενάντια στις μειώσεις μισθών, αφού ακόμα κι αν δεν ήταν ο μόνος, ήταν αυτός που «κούνησε το δάχτυλο» στον νέο του προπονητή όταν έγινε αυτή η πρόταση. Περίπου 60 άνθρωποι έχασαν τις δουλειές του, όμως ο Özil μες στην «μεγαλοψυχία» του κράτησε τον Gunnersaurus, σε ένα ακόμα τραγελαφικό για τον σύλλογο συμβάν. Ο Arteta όχι μόνο τον απέκλεισε από κάθε πιθανό ρόστερ για την φετινή σεζόν, παρά τα κολοσσιαία προβλήματα που ίσως του έδιναν μια ακόμα άφεση αμαρτιών, αλλά πρακτικά επέλεξε να τον πληρώνει για να μην παίζει!
Η Τουρκία δεν είναι η βέλτιστη λύση προφανώς, αλλά ίσως είναι η μοναδική. Ο πρώην «Κανονιέρης» δεν θα λαμβάνει πια ούτε το μισό του… μισού του μισθού του στην Αγγλία, όμως χωρίς την πίεση των χρημάτων και την ακραία θυματοποίηση που -πολλές φορές ηθελημένα- βίωνε, μπορεί ακόμα να μας θυμίσει πως κάποτε ήταν ποδοσφαιριστής, κυρίαρχος, νικητής. Όμως το τέλος του στην Arsenal το συνοδεύει η ντροπή, ένα χαμηλωμένο βλέμμα και ένα σφίξιμο στο στομάχι αντί για την καρδιά. Ακόμα κι αν κανείς δεν θέλει να τον θυμάται, κανείς δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Το ποδόσφαιρο όμως είναι απλό. Παίζουν 22 ποδοσφαριστές, η Arsenal (δεν) βγαίνει (πια) τέταρτη και στο τέλος δεν νικάνε πάντα οι Γερμανοί!
