Σε μια τυπική συζήτηση εν καιρώ δράσης των εθνικών ομάδων, σπάνια θα αναφερθεί αυτή της Κούβας. Ακόμη και στην ζώνη της Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, οι ομάδες που ακούγονται είναι πάνω-κάτω οι γνωστές. ΗΠΑ, Μεξικό, Καναδάς, Παναμάς, Ονδούρα και τελευταία η Τζαμάικα είναι τα «hot» ονόματα της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ζώνης. Στο τελευταίο «International break», τα «Λιοντάρια της Καραϊβικής» ήταν αυτά που βρέθηκαν στο επίκεντρο, με απόλυτο στόχο να παραμείνουν εκεί.
Η πατρίδα του Fidel Castro, η πατρίδα της salsa, του cha cha cha και της βιομηχανίας πούρων. Η φτωχή Κούβα αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά από την πτώση της ΕΣΣΔ και του εμπάργκο των ΗΠΑ. Όχι ότι οι κάτοικοι του νησιού είδαν ποτέ τα peso να έρχονται με το «τσουβάλι», αλλά σε μια περιοχή όπου οι κάτοικοι μετρούν και την παραμικρή δεκάρα για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, κάθε μείωση στο εισόδημά τους είναι και ένα χτύπημα κάτω από την μέση. Για να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα οικονομική κρίση, η κυβέρνηση αποφάσισε να επιτρέψει ένα «άνοιγμα» στην οικονομία, δίνοντας την ευκαιρία στις επιχειρήσεις να διευρύνουν την παραγωγή τους και τις εξαγωγές, ανοίγοντας ένα μικρό παράθυρο στον καπιταλισμό.
Αντίστοιχα φτωχό είναι και το ποδόσφαιρο της χώρας, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον με τον «βασιλιά των σπορ» στα νησιά της Καραϊβικής. Το Campeonato Nacional δέχεται συνεχώς «χτυπήματα» με τις ομάδες που συμμετέχουν στο Champions League της CONCACAF αλλά και την παρουσία της εθνικής στο Gold Cup (το αντίστοιχο Euro), χάνοντας τους καλύτερους παίκτες του νησιού. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε τι εννοώ, το ποδόσφαιρο στην Κούβα έχει μείνει σε μια άλλη εποχή, ή μάλλον καλύτερα σε μια μοναδική μορφή. Οι δυνατότητες είναι περιορισμένες, η προβολή μηδενική και μοναδική ευκαιρία για τους ποδοσφαιριστές του νησιού αποτελεί η είσοδος σε μεγάλες διοργανώσεις. Είτε μέσω του Champions League σε συλλογικό επίπεδο, είτε μέσω του Gold Cup σε εθνικό, αρκετοί παίκτες που ακολουθούν την αποστολή δεν ξαναγυρίζουν ποτέ. Ζητούν άσυλο –συνήθως- από τις ΗΠΑ για να καλλιεργήσουν το ποδοσφαιρικό τους ταλέντο, η χώρα το επιτρέπει αλλά με ένα μεγάλο τίμημα. Την αποβολή από την εθνική ομάδα.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε και ο Onel Hernandez. Γνωρίζοντας ότι όσο ψηλά και να φτάσει ποδοσφαιρικά, δεν θα έφτανε ποτέ η ώρα να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της χώρας του. Για την ακρίβεια έτσι είχε μάθει, αφού η Κούβα ουδέποτε καλούσε τους παίκτες της που αγωνίζονταν στο εξωτερικό και για την ακρίβεια στα μεγάλα και «ακριβοπληρωμένα» πρωταθλήματα των ΗΠΑ ή την Ευρώπη. Ο Onel όμως είχε μια μικρή ελπίδα μέσα του πως κάτι ίσως αλλάξει και αγωνιστεί μπροστά σε ένα κατάμεστο «Estadio Pedro Marrero» για λογαριασμό της χώρας του. Η μετακόμιση των γονιών του στην Γερμανία , όταν εκείνος ήταν μόλις τεσσάρων ετών, σήμαινε αυτόματα ότι μοναδική του ελπίδα για να αγωνιστεί στην εθνική ομάδα θα ήταν να μετακομίσει πίσω στην Κούβα και να αγωνιστεί σε ομάδα της χώρας του. Όσο ο Hernandez αναπτυσσόταν ποδοσφαιρικά, ένα τέτοιο γεγονός έμοιαζε όλο και πιο απίθανο. «Άνθιζε» μέσα από τα Γερμανικά γήπεδα σε Guterloch, Ahlen και Arminia Bielefeld, μέχρι που η τελευταία του προσέφερε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Τότε ήταν που κάθε «ελπίδα» εμφάνισης στην Κούβα έλαβε τέλος, αφού μαζί με το συμβόλαιο στην «Die Blauen», έλαβε και την πρώτη του κλήση στην Κ17 της Γερμανίας. Το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο. Σε ηλικία 18 ετών είχε φτάσει να αγωνίζεται στην απαιτητική 2.Bundesliga, ενώ αργότερα ήρθαν οι μεταγραφές στις δεύτερες ομάδες των Werder Bremen και Wolfsburg. Πήγε εξαιρετικά και στην Βρέμη αλλά και στο Βόλφσμπουργκ με αποτέλεσμα να δικαιωθεί με την επιστροφή στην δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας και την Eintracht Braunschweig.
Η μεταγραφή του στην Σαξονία έπαιξε σημαντικό ρόλο για την εξέλιξη της καριέρας του. Ήδη από την πρώτη χρονιά κέρδισε κατευθείαν φανέλα βασικού, έγινε πολυεργαλείο για την ομάδα του και αποτέλεσε σημείο αναφοράς της ομάδας του Tomas Lieberknecht που έφτασε μια ανάσα από την μεγάλη κατηγορία εκείνη την χρονιά. Οι επιδόσεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες. Η Bundesliga είχε στραμμένη τα βλέμματα πάνω του και η μετακίνηση σε ανώτερο επίπεδο ήταν δεδομένη. Προς έκπληξη πολλών, και αφού απέρριψε αρκετές ομάδες της Γερμανίας, αποδέχθηκε το «κάλεσμα» του Daniel Farke στην Norwich που αγωνιζόταν στην Championship. Όσο και αν ανησυχούσε ο ίδιος για την προσαρμογή του στο Νησί, τελικά όλα έγιναν ομαλότερα, μιας και ο Γερμανός προπονητής των «Καναρινιών» είχε άλλους πέντε συμπατριώτες του, χωρίς να υπολογίζονται οι επίσης «Γερμανοί» Mario Vrancic και Timm Klose. Ο Onel έδεσε εξαιρετικά με το σύνολο. Μετά από ένα εξάμηνο προσαρμογής, η σεζόν 2018-19 που ερχόταν αναμενόταν καταιγιστική. Το «κοντέρ» κατέγραψε 43 συμμετοχές εκείνη την σεζόν με εννέα τέρματα και δώδεκα ασίστ. Η Norwich ήταν «άπιαστη» στην Championship, o Onel σέρβιρε ανελλιπώς στον Pukki και ο σύλλογος επέστρεψε πανηγυρικά στην Premier League. Ακόμη και στην Premier League, η ομάδα του μπορεί να τα βρήκε «μπαστούνια» στην υπόθεση της παραμονής, ο ίδιος όμως ξεχώριζε με τις κινήσεις του από την αριστερή πτέρυγα, σκοράροντας μάλιστα και απέναντι στην Manchester United. Η Norwich υποβιβάστηκε στο τέλος της σεζόν, αλλά παρόλα αυτά όλος ο σύλλογος απέσπασε θετικά σχόλια.
Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με προβληματάκια για τον Κουβανό ήρωα. Αντιμετώπισε σοβαρότατο πρόβλημα στους προσαγωγούς, γεγονός που τον άφησε εκτός για τέσσερις μήνες. Επέστρεψε μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο και προσπαθεί σταδιακά να επιστρέψει σε φουλ ρυθμούς. Και από εκεί που η ψυχολογία του είχε πάει στα «τάρταρα», ξαφνικά γίνεται το απίθανο. Για τα προκριματικά του Μουντιάλ στο Κατάρ και τους αγώνες απέναντι σε Γουατεμάλα και Κουρασάο, η ομοσπονδία της Κούβας ανακοίνωσε την λίστα των παικτών που θα παρευρισκόταν στην πόλη της Γουατεμάλας για τα δυο αυτά παιχνίδια. Ο Onel ήταν μέσα. Και μαζί με αυτόν ήταν τρεις παίκτες που αγωνίζονταν σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Βραζιλίας, την Navegantes, ένας 37χρονος επιθετικός ο οποίος κατέχει τον τίτλο του πρώτου Κουβανού που αγωνίστηκε στο Champions League, ένας αμυντικός με «ελληνικό» ψευδώνυμο που αγωνίζεται στην έκπληξη του φετινού Copa Del Rey, την Navalcarnero, και ένας αμυντικός που αγωνιζόταν στην Tulsa των ΗΠΑ.
Τι είχε συμβεί; Είναι απλό. Οι Κουβανοί αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου, η εταιρία σύμβασης INDER που ελέγχει τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, αποφάσισε να αλλάξει νοοτροπίας, δίνοντας στον Eliar Sanchez –τον ομοσπονδιακό προπονητή- τα απαραίτητα όπλα για να πάει την ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1938. Η Κούβα διαθέτει ουκ ολίγους παίκτες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και δεν κλήθηκαν σε αυτήν εδώ την φουρνιά. Παίκτες όπως ο Osvaldo Alonso με τεράστια θητεία στο MLS, μαζί με τον Onel και πολλούς ακόμη, μπορούν να «χτίσουν» μια ομάδα που θα σταθεί με αξιοπρέπεια στα φετινά προκριματικά και θα βάλει στόχο για το Μουντιάλ του 2026 σε ΗΠΑ, Μεξικό και Καναδά. Όπως έδειξε και στα δυο παιχνίδια , τόσο με τους «Los Chapines», όσο και με την ομάδα του Guus Hiddink, η Κούβα μόνο να ονειρεύεται μπορεί. Μια ομάδα από το νούμερο 180 της FIFA πρόβαλε σθεναρή αντίσταση απέναντι σε σαφώς ποιοτικότερες ομάδες. Ο Hernandez έκανε ντεμπούτο στον αγώνα με την Γουατεμάλα στο οποίο η Κούβα ηττήθηκε με 1—0 , ενώ απέναντι στο Κουρασάο σκόραρε, ισοφαρίζοντας προσωρινά σε 1-1. Οι «Ολλανδοί» βγήκαν τελικά νικητές με τον Bacuna της Cardiff και τον Benschop του Απόλλων Λεμεσού να χρίζονται σκόρερ για την ομάδα του πρώην προπονητή της Chelsea, αφήνοντας την Κούβα του Onel Hernandez, του Cavafe και του Apezteguia χωρίς βαθμό αλλά με πολλές ελπίδες για κάτι καλύτερο.
Όποιος βάλει να δει το τέρμα του άσου της Norwich, από τον πανηγυρισμό καταλαβαίνει κανείς το πόσα χρόνια περίμενε αυτήν την στιγμή. Έχοντας αφήσει τα διαπιστευτήρια του στην Γερμανία, έχοντας αγωνιστεί στις αναπτυξιακές ομάδες αυτής και όντας στο στόχαστρο του Joachim Low, απέρριψε την πιθανότητα να αγωνιστεί με την «Nationalmanschaft», αδημονώντας καρτερικά την ώρα και την στιγμή που θα φορούσε την τρικολόρ φανέλα της Κούβας. Και μαντέψτε. Το κατάφερε.
Fun facts:
1) Η Εθνική ομάδα της Κούβας πήγε για πρώτη και μοναδική εως τώρα φορά στο Μουντιάλ της Γαλλίας το μακρινό 1938. Μάλιστα προκρίθηκε αυτόματα αφού Κόστα Ρίκα, Σουρινάμ, Κολομβία, Μεξικό, ΗΠΑ και Ελ Σαλβαδόρ είχαν αποσύρει την συμμετοχή τους. Σε αντίθεση με ότι πίστευαν πολλοί, στα γήπεδα της Γαλλίας άφησαν εκτός της Ρουμανία, χάνοντας με 8-0 από την Σουηδία στα προημιτελικα.
2) Παρά το γεγονός ότι θεωρείται από τις αδύναμες ποδοσφαιρικές ομάδες, δίνει συνέχεια το παρόν στο Gold Cup, έχοντας μόλις τρεις απουσίες από τις τελευταίες δώδεκα διοργανώσεις, μένοντας κυρίως στην φάση των ομίλων, είτε στα προημιτελικά.
3) Ο 37 ετών Joel Apezteguia έγινε ο πρώτος Κουβανός που αγωνίστηκε στο Champions League. Μετά από παρουσίες στις χαμηλές κατηγορίες της Ισπανίας, αλλά και σε ομάδες της Μολδαβίας και της Αλβανίας, έφτασε στην πέμπτη κατηγορία της Ιταλίας, η οποία του έδωσε το εισιτήριο για την πρωταθλήτρια του Σαν Μαρίνο, Tre Fiori. Έτσι αντιμετώπισε την Linfield, από την οποία αποκλείστηκε δύσκολα με 2-0.
4) Ο 35 ετών Osvaldo Alonso δεν έχει κληθεί ακόμα στην εθνική ομάδα της Κούβας. Το 2007, σε ένα παιχνίδι της Κουβανικής Pinal Del Rio στις ΗΠΑ για το Champions League της CONCACAF, ο Alonso παρέμεινε εκεί φεύγοντας από το ξενοδοχείο της αποστολής. «Εξορίστηκε» από την ομάδα της Κούβας και υπέγραψε συμβόλαιο στην Chivas USA. 16 χρόνια μετά αγωνίζεται ακόμη στο MLS, μετρώντας πάνω από 370 συμμετοχές με τις φανέλες των Seattle Sounders, Minnesota United και Charleston Battery.
Συντάκτης: Φάνης Αγριτέλλης
