Ο αγγλικός «εμφύλιος» της οκτάδας του Champions League έδειξε «Liverpool», αλλά περισσότερο απέδειξε στην Manchester City πως τα «αγαθά κόποις κτώνται» και όχι «επί χρήμασι». Το eyap.gr σχολιάζει…
Ο προημιτελικός του φετινού Champions League ήταν εκ καταβολής ένα «crash test» για Liverpool και Manchester City. Από τη στιγμή που η κληρωτίδα έβγαλε μεταξύ τους μονομαχία, το πράγμα απέκτησε ακόμη πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα. Διαφορετικά διακυβεύματα για τις δύο ομάδες, ο παρονομαστής κοινός όμως. Μέτρημα δυνάμεων.
Η «υπερηχητική» φέτος City του Pep Guardiola, δείχνει καθ΄ όλη τη διάρκεια της σεζόν τα «δόντια» της. Εκπληκτικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με ταχύτητα και αυτοματισμούς από τους «Πολίτες», η κατάκτηση της Premier League έμοιαζε από πολύ νωρίς σαν βόλτα στο πάρκο. Το μεγάλο ζητούμενο άλλωστε δεν ήταν τόσο η κατάκτηση του τίτλου στα ενδότερα, αλλά η διάκριση στην Ευρώπη. Και όπου διάκριση, βλέπε τελικός στην χειρότερη των περιπτώσεων.
Στο ποδόσφαιρο όμως πάντα πρέπει να λογαριάζεις με τον «ξενοδόχο». Και ο «ξενοδόχος» της City ήταν η Liverpool. Οι «Κόκκινοι», σε μια χρονιά ωρίμανσης, φτάνοντας στην οκτάδα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης μάλλον είχαν βγάλει φαινομενικά την υποχρέωση. Ήταν στο κυνήγι της απ΄ ευθείας εξόδου στα «αστέρια» για τη νέα σεζόν, ένας πιθανός αποκλεισμός από την «διψασμένη» για διάκριση City -και δη αν αυτός ερχόταν στις λεπτομέρειες- κανέναν ίσως να μην «πλήγωνε» έντονα.
Όλα αυτά όμως στα χαρτιά, στη θεωρία, στις συζητήσεις του απογευματινού καφέ γύρω από τη ροτόντα. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πολλά περισσότερα από όλα αυτά, η ιστορία της Liverpool άλλωστε είναι συνυφασμένη με αυτή την «παράλογη» λογική.
Η ΡΩΜΗ ΔΕΝ ΧΤΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Για την Manchester City τα «καμπανάκια» ήταν πολλά, αλλά τα αγνόησε επιδεικτικά. Το ένα αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η Paris Saint Germain -ομάδα με παρόμοια αφετηρία και στόχους- αποκλείστηκε από την πληγωμένη αλλά και συνάμα τεράστια Real Madrid. Οι Γάλλοι ήταν υπερφίαλοι, υπερόπτες και τιμωρήθηκαν. Αυτό θα ήταν ένα πολύ καλό σημάδι για τους «Πολίτες», αν είχαν αναγνώσει καλύτερα το παράδειγμα προς αποφυγήν που τους χάρισαν απλόχερα οι Παριζιάνοι.
Αλλά ας μην το πάμε τόσο μακρυά. Το «καμπανάκι» νούμερο δύο ήταν ικανό να σπάσει τα τύμπανα στα αυτιά του Pep. Τον Γενάρη η City ταξίδεψε στο Merseyside και έλιωσε σαν το κερί. Η Liverpool την κατασπάραξε, το παιχνίδι έληξε 4-3 χάρη στις αυτοκτονικές τάσεις των «Κόκκινων», αλλά η City δεν έφυγε ποτέ με μάθημα από το Anfield όπως απεδείχθη.
Οι δύο αναμετρήσεις της οκτάδας (και κυρίως αυτή του Anfield) φανέρωσαν κάτι που δεν αγοράζεται στο ποδόσφαιρο με κανένα αντάλλαγμα και σε κανένα συνάλλαγμα. Φανέρωσαν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η Liverpool όχι μόνο θέλησε να τιμήσει τη φανέλα της, αλλά ήταν μπολιασμένη με το dna του συλλόγου. Το πάθος της ήταν ικανό να λυγίσει και σίδερα, η ομάδα ήταν απίστευτα προσηλωμένη στο πλάνο της, «έτρωγε» τη μπάλα, έτρεχε, το ήθελε περισσότερο. Στην αντίπερα όχθη μια City νωθρή, μπλαζέ, τρακαρισμένη, οκνηρή.
Για να φτάσουμε στο σημείο να παινέψουμε το όποιο (καλοστημένο και άρτιο) πλάνο του Jurgen Klopp, πρέπει να εξετάσουμε και την θέληση των ποδοσφαιριστών του να το υπηρετήσουν. Και η Liverpool είχε και στα δύο ματς αυτό που έπρεπε να έχει η City βάσει φιλοδοξιών. Δίψα. Το ζήτημα είναι πως ίσως αυτή η δίψα πηγάζει από τον Klopp, από τον κόσμο, από τη διάθεση των ίδιων των ποδοσφαιριστών, ίσως και από συνδυασμό όλων αυτών. Η «μεταφυσική» ερμηνεία περί βαριάς φανέλας ερμηνεύεται μόνο όταν το βάρος που δεδομένα υφίσταται, μπορεί να σηκωθεί από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές.
Και η Manchester City δεν είχε βαριά πόδια στα δύο παιχνίδια. Γιατί πολύ απλά δεν διαθέτει βαριά φανέλα (ακόμα) και αυτό δεν αποτελεί μομφή, είναι η πραγματικότητα. Στις δύο αναμετρήσεις δεν έβγαλε άγχος, αγωνία, προσμονή για κάτι, ακόμη και όταν γυρόφερνε την άμυνα της Liverpool στο πρώτο (πιεστικό) ημίχρονο του χθεσινού ματς. Ήταν μόνο αυτή και η καθαρά ποδοσφαιρική της απόπειρα για ανατροπή. Το πνεύμα αυτό δεν αποκτάται εν μία νυκτί.
ΟΤΑΝ ΠΕΤΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ «ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ»
Εκ των πραγμάτων, και για να βάλουμε και λίγο περισσότερο ποδοσφαιρικό κομμάτι στην κουβέντα, η Manchester City φάνηκε πως υπερεκτιμήθηκε. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε στο πρώτο κομμάτι της σεζόν κυρίως, ήταν εξαιρετικό ομολογουμένως, ωστόσο όλοι αυτοί οι διθύραμβοι ίσως να μην ήταν και τόσο αντιπροσωπευτικοί.
Καμία ομάδα δεν διακρίθηκε με τρεις-τέσσερις μήνες σπουδαίου ποδοσφαίρου. Και η City απέδειξε πως καιρό τώρα έμεινε δίχως ιδέες, φρεσκάδα, διάθεση για κάτι νέο. Για τον αποκλεισμό από την Liverpool φέρει ευθύνη και ο Guardiola, αλλά η αίσθηση που μένει είναι πως αυτή η ευθύνη του Καταλανού αφορά περισσότερο το ότι δεν «προσγείωσε» την ομάδα του νωρίτερα, δεν διάβασε γρηγορότερα την σημασία του προημιτελικού. Η εβδομάδα που πέρασε το σύνολο του Pep άλλωστε, τα λέει όλα για την «mentalite» του συλλόγου. Δύο ήττες και αποκλεισμός από τη Liverpool στο Champions League, ήττα με ανατροπή από την United. Ήταν σαν από τη μια στιγμή στην άλλη να είχε χαθεί το «winning spirit» που έβγαινε στο πρώτο κομμάτι της σεζόν.
Ο μεγάλος στόχος, το μεγάλο απωθημένο της πρόωρης γιγάντωσης που επιδιώκουν οι «Πολίτες», θέλει υπομονή και κιλά ιδρώτα. Η ευρωπαϊκή καταξίωση είναι κάτι που δεν κατακτάται σε μία ή σε δύο σεζόν, δεν αγοράζεται. Τα χρήματα είναι ένας γρήγορος, απαραίτητος πολλές φορές, αλλά ίσως και σίγουρος τρόπος για να κατακτήσεις ή να πλησιάσεις την κορυφή. Για να μείνεις εκεί όμως χρειάζονται πολλά περισσότερα.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Η City για να κριθεί χρειάζεται χρόνος και υπομονή. Αφού θέλει να αλλάξει βίαια status ως σύλλογος εδώ και περίπου μια δεκαετία, πρέπει να συνειδητοποιήσει ως οργανισμός ποιος είναι ο αρμόζων τρόπος να τα καταφέρει. Και αυτός πέρα από τις ακριβοθώρητες μεταγραφές και τα λαμπερά συμβόλαια, αφορά την έμπνευση. Τους ανθρώπους που θα εμφυσήσουν στον σύλλογο την κατάλληλη νοοτροπία.
Για την βασανισμένη Liverpool αυτός ο άνθρωπος είναι εδώ. Το όνομα αυτού, Jurgen Klopp. Η εβδομάδα που πέρασε απλώς απέδειξε με στεντόρειο τρόπο του λόγου το αληθές. Όσοι παρακολουθούν στενά την φετινή Liverpool, έχουν καταλάβει πως κάτι τείνει να αλλάξει. Ποδοσφαιρικά μιλώντας, η ομάδα έχει βρει ταυτότητα, έχει αποκτήσει μια κάποια αγωνιστική σταθερότητα, προσπαθεί να γιατρέψει τις παιδικές της ασθένειες και ο χρόνος είναι σύμμαχος σε αυτό.
Προκρίσεις, αλλά κυρίως εμφανίσεις σαν αυτές κόντρα στην City, ωριμάζουν και χτίζουν χαρακτήρα. Ο Jurgen Klopp, αφού πειραματίστηκε, έμαθε, έψαξε, πλέον δείχνει να καταλήγει. Έκανε λάθη, αλλά η ουσία είναι πως η Liverpool στα χέρια του ολοένα και ωριμάζει. Το μέλλον είναι εδώ για τους «Κόκκινους», που με τον Γερμανό έχουν την ευκαιρία τους να δοκιμάσουν αντοχές.
Το «crash test» λοιπόν το πέρασε με περίσσια επιτυχία η Liverpool του Klopp. Όχι γιατί στο ζύγι η φανέλα των «Κόκκινων» πέρασε αυτή των «Πολιτών». Αλλά γιατί η Liverpool άντεξε να επιβεβαιώσει την ιστορία της, χρησιμοποίησε προς όφελός της τη δυναμική που τη συνοδεύει. Η Manchester City έχει πολύ δρόμο να διαβεί για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Γιατί οι φανέλες δεν βαραίνουν με πετροδόλλαρα, ούτε με όμορφα «τρίγωνα» και καλό transition. Οι φανέλες βαραίνουν με προκρίσεις, τίτλους, στιγμές.
