Όταν οι οπαδοί έπαιξαν -κυριολεκτικά- μπάλα!

Κάνοντας μια μικρή έρευνα ανακαλύπτεις με μεγάλη ευκολία πως η γενέτειρα του ποδοσφαίρου, Αγγλία, βρίθει από σπάνιες ιστορίες που καταλήγουν να κρίνονται ενδιαφέρουσες.

 

Όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο έχουν βιώσει, ακούσει ή έστω διαβάσει διάφορες παράξενες ιστορίες γύρω από αυτό. Ιστορίες του παρελθόντος που άλλοτε χαρακτηρίζονται περίεργες, αστείες και κατά ένα μεγάλο βαθμό απίστευτες για τα σημερινά δεδομένα.

Μια από αυτές, λοιπόν, εκτιλύχθηκε 45, περίπου, χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Liverpool, σε μια μικρή πόλη για τα δεδομένα της Αγγλίας, το Northwich. Στα τέλη του φθινοπώρου του 1986, σε ένα τυπικό, ποδοσφαιρικό μεσημέρι Σαββάτου, η Northwich Victoria (με έτος ίδρυσης το 1874), θαμώνας των χαμηλών στρωμάτων της κατάταξης της πέμπτης κατηγορίας, θα φιλοξενήσει την πρωτοπόρο Maidstone. Όλα καλά και απολύτως συνηθισμένα μέχρι εδώ. Υπήρχαν όμως κάποια… κολλήματα.

 

 

Οι γηπεδούχοι, μέσω του προπονητή τους, παλαιού θρύλου της Manchester United και της Εθνικής Αγγλίας, Stuart Pearson προσπαθούσαν εναγωνίως, μέσω της διοργανώτριας αρχής, να αναβάλλουν την αναμέτρηση για μια μεταγενέστερη ημερομηνία. Ο λόγος; Η ατυχία είχε χτυπήσει για τα καλά την πόρτα του Drill Field (τότε γήπεδο της Northwich), αφού οι πολυάριθμοι τραυματισμοί σε συνδυασμό με την επιδημία γρίπης εκείνων των ημερών είχαν αφήσει τους «Vics» με, μόλις, οκτώ διαθέσιμους ποδοσφαιριστές για αυτήν την δύσκολη αναμέτρηση!

«Αν δεν κατεβάζαμε έστω μια ενδεκάδα θα αντιμετωπίζαμε πολύ σοβαρό πρόβλημα», θυμάται ο Derek Nuttall, πρόεδρος της Northwich εκείνη την εποχή. «Πρόεδρος της τότε διοργανώτριας αρχής ήταν ο Jim Thompson, που, όλως τυχαίως, βρισκόταν και στον προεδρικό θώκο της Maidstone! Θα μου φαινόταν πολύ περίεργο να δεχόταν να αναβληθεί το παιχνίδι». Σε αυτό το σημείο να πούμε πως ο Derek Nuttall, που έφυγε από την ζωή το 2016 σε ηλικία 89 ετών, αποτελούσε την ζωντανή ιστορία της Northwich αφού, στα 81 χρόνια ενασχόλησης με την ομάδα, είχε υπάρξει, αρχικά ,οπαδός της, αργότερα μέλος του διοικητικού συμβουλίου, γραμματέας και εν τέλει πρόεδρος της.

Αφού, πια, υπήρξε αδύνατη η αναβολή του αγώνα, ο Stuart Pearson προετοίμαζε την ομάδα έτσι ώστε να κατέβει με τους οκτώ ποδοσφαιριστές που διέθετε. Οι προσπάθειες, βέβαια, στο να βρεθεί κάποια λύση ήταν συνεχείς μα όλες τελικά κατέληξαν στο κενό. Το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο για τις τρεις το απόγευμα του Σαββάτου, 8 Νοεμβρίου. Η ώρα είχε, ήδη, φτάσει λίγα λεπτά πριν τις δυο και όμως δεν είχε προχωρήσει κανένα εναλλακτικό σχέδιο, με τις καταστροφικές συνέπειες να μοιάζουν, πλέον, αναπόφευκτες. Τότε ο Nuttall πήρε την κατάσταση στα χέρια του, προχωρώντας σε μια κάπως περίεργη αλλά αποτελεσματική – όπως αποδείχθηκε- λύση. «Πήγα στο social club του γηπέδου, στο σαλόνι, εκεί που είχε μαζευτεί κάμποσος κόσμος και απολάμβανε το ποτό ή το φαγητό του και απευθύνθηκα προς όλους: Ενδιαφέρεται κανείς για έναν αγώνα ποδοσφαίρου;»

 

 

Όλοι πίστεψαν πως πρόκειται είτε για κάποιου είδους φάρσα ή για κάποιον τρόφιμο ψυχιατρείου που μόλις το είχε σκάσει από κάποιο ίδρυμα. Μην έχοντας πολύ χρόνο στην διάθεση του, ο Nuttall κατάφερε να πείσει τον κόσμο πως σοβαρολογούσε και μάλιστα μπόρεσε να βρει και τρεις εθελοντές! Όπως ανέφερε ο ίδιος, ο ένας από αυτούς πήγε στο σπίτι του και ο άλλος στο αμάξι του, για να φέρουν τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια, προκειμένου να βοηθήσουν την Northwich. Ο τρίτος και καλύτερος ήταν ο άνθρωπος που ήταν επιφορτισμένος να αναγγείλει τις ενδεκάδες από το μεγάφωνο(!) και αφού διαβεβαίωσε πως ξέρει την θέση του σέντερ φορ, αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος των «Vics» !

Το ευτύχημα για την Northwich ήταν πως, εκείνη την εποχή, τα δελτία των νέων της «παικτών» μπορούσαν να βγουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, αν οι διαδικασίες για τα απαραίτητα έγγραφα κινούνταν με κάποια παραπάνω ταχύτητα. Στις μέρες μας, τέτοιου είδους ενέργειες χρειάζονται 1-2 ημέρες για να ολοκληρωθούν εκτός του γεγονότος πως πρέπει να βρισκόμαστε σε μεταγραφική περίοδο. Ο κανονισμός της εποχής απαιτούσε το ρόστερ των ομάδων να είναι έτοιμο τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της αναμέτρησης. Τα φαξ, λοιπόν , πήραν φωτιά, με αποτέλεσμα οι Steve Garnett, Mark Fogg και Rick Parkin να λογίζονται και επισήμως ως ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων. Ένας, μάλιστα, εξ’ αυτών ενημέρωσε την τεχνική ηγεσία και τους συμπαίχτες του πως λίγο πριν είχε κάνει το «ζέσταμα» του με δυο μπύρες και μια πίτα με χοιρινό! Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!

 

 

Η Northwich Victoria είχε την τύχη να έχει στις τάξεις της (και εκείνη την μέρα διαθέσιμο) τον Gordon Hill, ο οποίος, στα νιάτα του (τότε ήταν 32 ετών) είχε παίξει σε πάνω από 100 αγώνες με την Manchester United. Η ποιότητα και η ποδοσφαιρική του αντίληψη ξεχώριζαν στο γήπεδο, οπότε η οδηγία, προς τους τρεις νεοσύλλεκτους, ήταν μια και μοναδική: Όταν έχετε την μπάλα, ψάχνετε αμέσως τον Hill. Το παιχνίδι στο Drill Field είχε αναπάντεχη εξέλιξη και αυτό διότι η Northwich κατάφερε να αποσπάσει ισοπαλία με 1-1 από την Maidstone, πραγματοποιώντας έναν άθλο που δεν είχε προηγούμενο!

«Ήταν απίστευτο», είπε ο Nuttall και πρόσθεσε «Παίξαμε καταπληκτικά. Κανείς δεν κατάλαβε ότι αυτοί οι τρεις δεν ήταν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Οι δυο είχαν παίξει, στο παρελθόν, στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ήταν όμως τόσο χαρούμενοι που έπαιζαν σε επίσημο αγώνα με την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας, που δεν δίστασαν ούτε στιγμή. Αυτό τους έδωσε πολύ μεγάλη ώθηση».

Το αποτέλεσμα μπορεί να έληξε ισόπαλο αλλά έχει μείνει στην ιστορία ως μια ηθική νίκη υψίστης σημασίας για τους γηπεδούχους. Τα γεγονότα δεν άργησαν να φύγουν από τα στενά όρια της πόλης του Northwich και να ταξιδέψουν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Με το περιστατικό ασχολήθηκαν τόσο οι Los Angeles Times, όσο και ο Guardian, ενώ με τους υπεύθυνους της ομάδας επικοινώνησαν ακόμα και δημοσιογράφοι από την Νέα Ζηλανδία! Αυτός ο αγώνας ονομάστηκε «The Pie and Pints match», εξ’ αιτίας της… κραιπάλης(sic) που όπως προαναφέραμε είχε επιδοθεί ο ένας από τους τρεις εθελοντές πριν το παιχνίδι.

 

 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Northwich Victoria αγωνίζεται στην North West Counties League Premier Division, ή πιο κατανοητά στην ένατη κατηγορία Αγγλίας. Το Drill Field δεν υφίσταται πια ως ποδοσφαιρικό γήπεδο, αφού κατεδαφίστηκε το 2002, διότι δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές ασφαλείας. Έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα από εκείνο το μεσημέρι του Νοέμβρη, όμως η ανάμνηση εκείνου του αγώνα έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη των τριών «τυχερών».

Ευρισκόμενοι στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή, πραγματοποίησαν το όνειρο που έχει κάθε οπαδός. Να φορέσει την φανέλα της ομάδας του σε επίσημη αναμέτρηση και να την βοηθήσει με όποιον τρόπο του επιβάλλει το πάθος και η αγάπη του για αυτήν. Τα βρίσκετε, ολίγον τι, ρομαντικά όλα αυτά; Μπορεί και να είναι… Άλλωστε, δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω τα δεδομένα εκείνης της εποχής, τον ρομαντισμό, τον τρόπο σκέψης ή ακόμα-ακόμα και την cult διάσταση του πράγματος.

 

Συντάκτης: Πάνος Κομματέας