Τι κι αν μεγαλώσαμε βλέποντας Ιωνικός-Αιγάλεω και Παναχαική-Πανηλειακός, τα Σαββατοκύριακα κλείναμε «ραντεβού» σε Anfield, Highbury (για τους παλιούς) και Old Trafford. Κάναμε όνειρα ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε και εμείς μέσα σε αυτούς τους ποδοσφαιρικούς «ναούς». Από τότε άλλαξαν πολλά. Μαζί κι εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο ένα στοιχείο έμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο. Η απάντηση κρύβεται μέσα στο κείμενο και δεν θα αργήσεις να την καταλάβεις.
Τελικά πόσο πολύ -μας- άλλαξε η Premier League;
Πρόκειται για το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Τη λίγκα των μεγάλων στιγμών, αυτών που μας έκαναν να νιώσουμε την αγγλική νοοτροπία στο πετσί μας. Από το 1992 και την ίδρυσή της έως και σήμερα όμως δεν την λες και ολόιδια! «Η Premier League δεν άλλαξε, απλά προσαρμόστηκε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κι έχασε το στοιχείο που την έκανε να διαφέρει από τα άλλα πρωταθλήματα». Αυτή είναι η μία εκδοχή. Η άλλη λέει ότι «το ποδόσφαιρο άλλαξε, έγινε πιο εμπορικό, πιο κυνικό, αλλά και πιο εντυπωσιακό. Ούτως ή άλλως αν δεν άλλαζε δεν θα βλέπαμε ποτέ ομάδες όπως η Leicester και η Manchester City να σηκώνουν το πρωτάθλημα».
Όποια εκδοχή και να πιάσεις σε ένα συμπέρασμα καταλήγεις. Η Premier League όντως άλλαξε και μαζί της διαφοροποιήθηκε και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο. Κι αυτό έκανε καλό σε όλους, από κάθε άποψη. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τις ποδοσφαιρικές ιστορίες που εξελίχθηκαν κατά την διάρκεια αυτής της αλλαγής αλλά και το τι μας δίδαξαν καθ’ αυτή την μεταβατική περίοδο. Η συμβολή-σημασία των «Big 4» (Manchester United, Arsenal, Liverpool και Chelsea) και τα ευχάριστα «πυροτεχνήματα» που κράτησαν παραπάνω απ΄ότι περιμέναμε.
Τι συνδέει Wenger, Ferguson και Klopp;
Το 2004 ήταν η Arsenal του Arsene Wenger που μας μύησε στον κόσμο των «Invicibles». Nαι, εκείνη η ομάδα μπορείς να πεις ότι είχε στο ρόστερ της μερικούς από τους μεγαλύτερους «σούπερ ήρωες» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Thierry Henry, Robert Pires, Sol Campell, Ashley Cole, Dennis Bergkamp και ίσως χρειαστώ ένα διαφορετικό άρθρο για να τους αναφέρω όλους. Και στο τιμόνι ένας σύγχρονος ευεργέτης. Ο «Professeur» όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, Arsene Wenger. Πώς να χάσει; Έπαιζε μόνη της εκείνη την περίοδο στην Αγγλία και γέννησε εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο.
Ήταν αδιαμφισβήτητα η χρονιά που οι «Κανονιέρηδες» όπλισαν για τα καλά. Ωστόσο στην πορεία απέδειξαν ότι ξέμειναν από σφαίρες. Η Arsenal του σήμερα βρίσκεται στην 9η θέση, έχοντας συλλέξει μόλις 40 βαθμούς με την πρωτοπόρο Liverpool να έχει υπερδιπλάσιους (82). 40 βαθμούς είχε σε 16 αγώνες πρωταθλήματος την περίοδο 2003/04! Aπο τότε έχει περιοριστεί σε μερικά FA Cup και βλέπει συνεχών την πλάτη των άλλων «μεγάλων». Καταλαβαίνει κανείς ότι η Arsenal πρέπει να κοιταχθεί στον καθρέφτη, να κάνει σκληρή αυτοκριτική και να αναρωτηθεί πώς ένα success story μετατράπηκε σε κακόγουστο αστείο και ατελείωτη καζούρα στα χείλη των αντίπαλων οπαδών.
Παράλληλα, οι μνηστήρες της, αυτοί που δεν μπορούσαν να της πάρουν ούτε «Χ» από το 2000 μέχρι και το 2005 πείσμωσαν, ενίσχυσαν τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό και επιστράτευσαν τις βαριές τους φανέλες με σκοπό να επανέλθουν στο προσκήνιο και να βυθίσουν την αυτοκρατορία της «αρμάδας» του Wenger. Ωστόσο, δεν μπορείς να πας στην μάχη χωρίς ηγέτη. Έναν τέτοιο είδαν οι οπαδοί της Manchester United -και όχι μόνο- στα μάτια του σπουδαίου δασκάλου Sir Alex Ferguson. Για τους περισσότερους ένας σπουδαίος προπονητής. Για τους φίλους της United και του αγγλικού ποδοσφαίρου ένας ποδοσφαιρικός πατέρας, που αναγέννησε μαζί με την ομάδα τους και όλους τους άλλους που θέλησαν να «κλέψουν» λίγο από τον σπάνιας ομορφιάς ποδοσφαιρικού του οίστρου.
Νομίζω θα σας κουράσω αν κάτσω και γράψω ένα ένα τα όσα έχει καταφέρει στην προπονητική του καριέρα με τους «Κόκκινους Διαβόλους». Αρκεί να αναφέρω ότι μιλάμε για τον τεχνικό με τους περισσότερους τίτλους στην Αγγλία (27) από τους συνολικά 32, που πανηγύρισε με την αγαπημένη του United! Του βγάζεις το καπέλο όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις. Ένα καπέλο που κυριολεκτικά του έβγαλε η Βασίλισσα Ελισάβετ το 1999 με σκοπό να τον τιμήσει για την προσφορά του στο άθλημα. Τί να του πεις! Ένας ζωντανός θρύλος και σίγουρα η Premier League και το αγγλικό ποδόσφαιρο οφείλει πολλά στον ίδιο. Η United μετά και το 2013, που είπε το τελευταίο της αντίο στον συνταξιούχο πλέον Sir Alex, έχει χάσει το μέταλλο του πρωταθλητή που της είχε για τα καλά προσδώσει ο Σκωτσέζος και πλέον δεν είναι αυτή που κάνει κουμάντο στην πόλη του Μάντσεστερ.
Αυτή είναι φυσικά η City που μπήκε απρόσμενα αλλά ηχηρά στην ποδοσφαιρική μας ζωή την περασμένη δεκαετία και έφερε τα πάνω-κάτω στο Νησί. Θα κάνουμε εκτενέστερη αναφορά παρακάτω γιατί για την ώρα προέχει ο νέος «δάσκαλος» της προπονητικής, Jurgen Klopp, που δεν ζηλεύει σε τίποτα από τους δύο προαναφερθείσαντες και αυτό είναι που τον καθιστά τόσο ιδιαίτερο. Χάραξε την δική του πορεία, οραματίστηκε την δική του Liverpool, συγκαταλέγεται στους κορυφαίους όλων των εποχών και απ’ ότι φαίνεται χρωστάει πολλά στον Steven Gerrard. Όπως και να χει και οι τρεις τους κατάφεραν να αφήσουν την δική τους πινελιά στην ομάδα τους και να γίνουν οι αγαπημένοι της κερκίδας και, ίσως, οι πιο ξεχωριστές προσωπικότητες που κάθισαν ποτέ στην άκρη των αγγλικών πάγκων. Κύριοι, σας ευχαριστούμε για όλα.
Το γλίστρημα του Gerard έφερε την αγωνιστική απογείωση της Liverpool και το πρωτάθλημα της Leicester
Ο εμβληματικός αρχηγός της Liverpool γλίστρησε στο ντέρμπι κορυφής με την Chelsea το 2014 και αυτό φαίνεται σε βάθος χρόνου να έκανε καλό στους «Κόκκινους», στον Jurgen Klopp αλλά και στις «Αλεπούδες» από το Λέστερ. Για να γίνουμε πιο σαφείς φανταστείτε να μην γλιστρούσε ο Gerrard, η Liverpool να έπαιρνε το ματς και στη συνέχεια και το πρωτάθλημα. Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι δεν θα υπήρχε λόγος να κινηθεί ένα χρόνο μετά για την απόκτηση του Γερμανού κι έτσι ο σύλλογος δεν θα διέγραφε ποτέ αυτή την ονειρική πορεία με τον Klopp στο τιμόνι του. Ένα ενδεχόμενο πρωτάθλημα εκείνη την περίοδο θα τον καθιστούσε φαβορί και για τα επόμενα και σίγουρα θα χτυπούσε το καμπανάκι για τους άλλους. Θα άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι πάει να αλλάξει. Έτσι, η ποδοσφαιρική έκπληξη του αιώνα, Leicester, δεν θα είχε και τόσες ελπίδες να σηκώσει τον τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία της το 2016! Βέβαια όλα αυτά είναι υποθετικά σενάρια και παιχνίδια του μυαλού γιατί η ιστορία έγραψε και δεν γυρίζει πίσω.
Η Manchester City στέφθηκε τότε πρωταθλήτρια με δύο βαθμούς περισσότερους από την Liverpool. Αυτούς που πέταξε δηλαδή στις 27 Απριλίου του 2014 στο ματς που στιγματίστηκε από την αναποδιά του Gerrard. Η «τρικλοποδιά» που έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του και στην ομάδα του αποδείχθηκε ως η πιο καλή «ντρίμπλα» και κίνηση του αρχηγού και μετέτρεψε σε βάθος χρόνου τα δάκρυα των οπαδών της σε χαμόγελα ευτυχίας δίπλα στο «Άγιο Δισκοπότηρο» του Champions League! Η Leicester πήρε το πρωτάθλημα, απέδειξε ότι και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ο Δαβίδ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον Γολιάθ, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τα εκατομμύρια της City, η ανανεωμένη Tottenham και η Arsenal.
Ο Klopp ήρθε, απέδειξε και συνεχίζει. Είναι ένας σπάνιου είδους ονειροπόλος, που φεύγοντας από το Anfield θα φροντίσει να έχουμε γίνει μάρτυρες της κόκκινης αυτοκρατορίας που ο ίδιος δημιούργησε. Το DNA του Γερμανού ταίριαξε τέλεια από την πρώτη στιγμή με αυτό της Liverpool και κατάφερε να μετατρέψει τα όνειρα των, ούτως ή άλλως ρομαντικών οπαδών της, σε υπαρκτά και άκρως ρεαλιστικά γεγονότα. Έτσι, η άχαρη και loser Liverpool των τελευταίων ετών μετατράπηκε σε μία καλοδουλεμένη μηχανή, ένα άπιαστο τραίνο που χωρίς να κάνει πολλές στάσεις φτάνει στον προορισμό του, ακόμα κι αν άργησε 30 ολόκληρα χρόνια. Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος θα επιστρέψει στον θρόνο της φέτος. Απλά μένει να μάθουμε το πότε. Το πώς το έχουμε μάθει εδώ και καιρό. Και έχει ονοματεπώνυμο. Jurgen Klopp.
Η ταπεινή κυρία από το Μάντσεστερ μετατράπηκε σε βασίλισσα της Premier!
Από την λίστα με τις ομάδες που άλλαξαν το αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πλέον το αντιμετωπίζουμε, δεν θα μπορούσε να λείπει το ακριβό «πυροτέχνημα» που δεν έχασε ποτέ το χρώμα του, η Manchester City. Είμαστε κι εμείς, οι όχι τόσο παλιοί που την προλάβαμε με Trevor Sinclair, Joe Hart, Γιώργο Σαμαρά και Daniel Sturridge (στα νιάτα του) όταν πάλευε για μία θέση στην 10αδα με χορηγό στην φανέλα της το περιβόητο Thomas Cook. Η αγωνιστική της μοίρα άλλαξε το 2008, όταν ο σείχης Mansour την ανέλαβε και άρχισε σταδιακά να γεμίζει τα ταμεία της με χρυσάφι. Οι «Πολίτες» αποτελούν ζωντανό παράδειγμα της εμπορικής πλευράς του ποδοσφαίρου, ωστόσο μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή της. Αποτελούσε για χρόνια την υποβαθμισμένη και «μικρή» ομάδα του Μάντσεστερ. Πάντα στην σκιά της United δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη τίτλος. Μέχρι το 2012.
Με ένα σενάριο που ούτε ο Steven Spielberg δεν θα μπορούσε να επινοήσει «έκλεψαν» το πρωτάθλημα από την μεγάλη αντίπαλο (Manchester United) σε νεκρό χρόνο και στέφθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωταθλητές Αγγλίας. Τότε ξεκίνησε την κατακόρυφη και συνεχής αγωνιστική της άνοδο, σπάζοντας τα όποια στερεότυπα, τύπου «οι μεγάλες φανέλες κερδίζουν τα παιχνίδια και τους τίτλους», υπήρχαν μέχρι τότε στην Αγγλία. Οι μπλε του Μάντσεστερ τίναξαν την μπάνκα στον αέρα, έφεραν παικταράδες στο Νησί και κατάφεραν να πάρουν αυτά για τα οποία άλλοι πάλευαν ολόκληρες δεκαετίες.
Συγκεκριμένα, τέσσερα πρωταθλήματα και εννέα κύπελλα Αγγλίας σε οκτώ χρόνια με όλο το μέλλον μπροστά της. Χωρίς να το καταλάβει άλλαξε το ρου του ποδοσφαίρου όχι μόνο στην Αγγλία αλλά σε ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο κι έκανε ομάδες μεγαθήρια να την προσκυνήσουν και, πλέον, να την υπολογίζουν ως μία από αυτές. Τύχη, όνειρα, κεφάλαιο; Ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω έκαναν την City να μοιάζει παντοδύναμη και έσπασαν την μονοτονία του αγγλικού πρωταθλήματος (όσον αφορά την μάχη για τον τίτλο).
Όπως και να χει μέσα σε 20 χρόνια, από το 2000 μέχρι σήμερα τα έχουμε δει όλα στην Αγγλία. Ποδοσφαιρικές συγκινήσεις, ασύλληπτα ρεκόρ, σπουδαίες προσωπικότητες, ριζικές αλλαγές και στιγμές που θα συντροφεύουν για πάντα τις αθώες ποδοσφαιρικές μας αναμνήσεις. Άλλοι μεγαλώσαμε, βγάλαμε σχολές και πανεπιστήμια, άλλοι έκαναν οικογένεια, άλλοι δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να δουν τα όσα αναφέραμε ώστε να μπορέσουν να συγκρίνουν το τότε με το τώρα. Όμως, όπως τόνισα στην αρχή του κειμένου ένα πράγμα έμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο και σε όλες αυτές τις αλλαγές. Ένα πράγμα που δύσκολα θα αλλάξει. Η Premier League είναι το καλύτερο, το πιο συναρπαστικό και απρόβλεπτο πρωτάθλημα του πλανήτη. Εμείς απλά είμαστε παρατηρητές του μεγαλείου της. Και έτσι θα παραμείνουμε…
