Μόλις πριν λίγες ημέρες, ο Maurizio Sarri ανακοινώθηκε από τη Juventus ως ο νέος προπονητής της. Ένα χρόνο πριν, άφηνε τη πατρίδα του για χάρη της Chelsea. Σε αυτό το διάστημα που παρέμεινε στο Λονδίνο, συνέβησαν αρκετά πράγματα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Το μεγάλο ερώτημα που έχει προκύψει όμως είναι, αν το πέρασμα του μπορεί να κριθεί επιτυχημένο.
Στα 16 χρόνια που διοικεί την ομάδα ο Roman Abramovich, έχουν περάσει από το πάγκο δώδεκα διαφορετικοί προπονητές, με απολογισμό 16 τρόπαια. Πώς συγκρίνεται το πέρασμα του Sarri σε σχέση με εκείνα των προκατόχων του;
Ο πάγκος επί Roman Abramovich
Ο μέσος χρόνος παραμονής ενός προπονητή στον πάγκο της Chelsea σε αυτή την εποχή είναι 437 ημέρες, δηλαδή περίπου 14 μήνες. Κανένας προπονητής δεν έχει αντέξει για περισσότερο από τέσσερις σεζόν στη Premier League με τους Mourinho, Ranieri και Hoddle (οι δύο τελευταίοι δεν ήταν σε θητείες μόνο υπό Abramovich) να έχουν σταματήσει στις τρεις. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι όλοι οι προπονητές που παρέμειναν για τουλάχιστον μια σεζόν, κατάφεραν να κατακτήσουν έστω ένα τρόπαιο.
Ο Sarri μπορεί να παρέμεινε και αυτός για μια σεζόν, όμως μόνο τέσσερις φορές κατάφερε κάποιος να παραμείνει παραπάνω, στις δυο εκ των οποίων ήταν ο Mourinho. Οι 337 ημέρες του Ιταλού τεχνικού, αν και λιγότερες από το μέσο όρο, βρίσκονται στη πέμπτη θέση της σχετικής λίστας. Μάλιστα, στο διάστημα αυτό σημείωσε 39 νίκες σε όλες τις διοργανώσεις. Ο μόνος που κατάφερε να σημειώσει παραπάνω ήταν ο «Special One» με 42 νίκες τη σεζόν 2004/05.
First of the rest
Μπορεί οι οπαδοί να μην έμειναν ικανοποιημένοι από το στυλ παιχνιδιού του Ναπολιτάνου, αλλά η τελική κατάταξη στο πρωτάθλημα δεν μπορεί να θεωρηθεί απογοητευτική. Η Chelsea κατάφερε να τερματίσει στην τρίτη θέση, πίσω από Manchester City και Liverpool που φέτος πραγματικά ήταν «άπιαστες». Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ο ανταγωνισμός για την τρίτη θέση δεν ήταν και τόσο δυνατός, παρόλα αυτά σε μερικά χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται αυτό και η ιστορία θα γράψει ότι η Chelsea κατέλαβε αυτή τη θέση σε μία αρκετά ανταγωνιστική σεζόν.
Μια ιστορία βέβαια, που δικαιώνει ως ένα σημείο τον Sarri, αφού μόλις τρεις προκάτοχοί του κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο της Premier League. Ο Mourinho και στις δύο θητείες του, ο Ancelotti και ο Conte. Φυσικά κατάφερε να κατακτήσει το Europa League, να στείλει τους «Μπλε» πίσω στο Champions League μετά από έναν χρόνο απουσίας, ενώ έφτασε και μέχρι τον τελικό του Carabao Cup, όπου έχασε από την ανώτερη Manchester City.
Η Chelsea προσέλαβε τον Sarri γιατί ήθελε η ομάδα να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού. Να γίνει πιο εκφραστική, να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετές στιγμές καθόλη τη διάρκεια της σεζόν που η εικόνα της ομάδας δεν είχε τα στοιχεία που ήθελε ο Ιταλός να βγουν στο χορτάρι. Από την άλλη πλευρά, ο χρόνος που δόθηκε στον τεχνικό για να περάσει τη νοοτροπία του στους «Μπλε» ήταν πολύ λίγος. Για πιο σίγουρα και λιγότερο βιαστικά συμπεράσματα θα χρειαζόταν να τον δούμε και στην επόμενη χρόνια στο «τιμόνι».
Τα λάθη που πιστώθηκε
Από τις πρώτους μήνες του στο Λονδίνο πάντως ο Sarri είχε προβλήματα. Οι οπαδοί από νωρίς έκαναν ξεκάθαρα τα συναισθήματά τους προς το πρόσωπο του προπονητή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σύνθημα που ακούγονταν συχνά πυκνά στο Stamford Bridge «F*** Sarri-ball». Ερχόμενος από τη Napoli, ζήτησε από τη διοίκηση να πάρει μαζί του τον Jorginho. Οι διοικούντες της Chelsea πραγματοποίησαν την επιθυμία του Ιταλού τεχνικού και ο μέσος έγινε και αυτός κάτοικος Λονδίνου.
Σε κανένα σημείο της χρονιάς όμως, ο Ιταλοβραζιλιάνος δε δικαιολόγησε τα λεφτά του. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο η εμμονή του Sarri να τον χρησιμοποιεί στη θέση του αμυντικού χάφ, βάζοντας τον Kante σαν κεντρικό μέσο. Η επιτυχημένη συνταγή του Conte με τον Γάλλο στη θέση του κόφτη πήγε περίπατο και οι παίκτες της Chelsea δυσκολεύτηκαν πολύ να προσαρμοστούν στα «θέλω» του νέου τους προπονητή.
Άλλο ένα λάθος που πιστώνεται ο Ιταλός τεχνικός είναι τα ελάχιστα λεπτά συμμετοχής που έδωσε στους νέους σε ηλικία παίκτες. Το ταλέντο στους «μικρούς» της Chelsea ξεχειλίζει. Ο Sarri όμως άργησε χαρακτηριστικά να τους εμπιστευτεί. Hudson-Odoi και Loftus-Cheek ναι μεν πήραν ευκαιρίες, αλλά σίγουρα άξιζαν παραπάνω χρόνο. Με δεδομένη μάλιστα την απαγόρευση μεταγραφών τη σεζόν που έρχεται, ήταν μονόδρομος η Chelsea να στραφεί στα δικά της παιδιά. Η χρονιά μπορεί να μην είχε κυλήσει διαφορετικά αν έπαιρναν παραπάνω χρόνο οι νεαροί, αλλά σίγουρα θα ήταν ένα θετικό εν όψει της νέας.
O παράγοντας Hazard
Διαφορετική θα ήταν η σεζόν χωρίς την βοήθεια του Eden Hazard. Ο Βέλγος σταρ «κουβάλησε» κυριολεκτικά την ομάδα στα δύσκολα σημεία, πραγματοποιώντας μια από τις καλύτερες χρονιές του στο Λονδίνο. Για αυτό άλλωστε πήρε τελικά και την πολυδάπανη μεταγραφή στη Real Madrid. Εν πολλοίς θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος μέχρι και ότι ο Hazard έσωσε αρκετές φορές το «τομάρι» του Sarri και δεν βγήκε στο ταμείο ανεργίας πρόωρα.
Από οποία μεριά και αν το κοιτάξει κανείς, δεν μπορεί να είναι απόλυτος για την θητεία του Sarri στο Λονδίνο. Ίσως το timing να ήταν λάθος για τον Ιταλό, σε μια εποχή που πλέον η Chelsea προσπαθεί να αλλάξει στυλ και να ανεβεί επίπεδο, όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και στην Ευρώπη. Παλιότερα, ο Jose Mourinho κέρδιζε τίτλους χωρίς να παίζει «μαγευτικό» ποδόσφαιρο. Πλέον οι «Μπλε» θέλουν να το αλλάξουν αυτό και ο Sarri πιστώθηκε την πρώτη αποτυχία. Το σίγουρο είναι ότι εκείνος μπορεί να φύγει με το κεφάλι ψηλά, αφού και τίτλο έφερε και στο Champions League επέστρεψε. Αυτός που πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί είναι ο διάδοχος του, αφού όπως φαίνεται η καρέκλα της Chelsea είναι πιο «ηλεκτρισμένη» από ποτέ.
Συντάκτης: Βασίλης Βασιλείου
