Αγωνιζόμενος από έφηβος στην Πρέμιερ Λιγκ, ο Θίο Γουόλκοτ έπεισε με την ταχύτητά του την Άρσεναλ και την εθνική Αγγλίας πως είναι ασταμάτητος. Όμως το σώμα του τον πρόδωσε…
Στην θρυλική ταινία «Πιάσε Με Αν Μπορείς», με πρωταγωνιστές τους Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και Τομ Χανκς, ο χαρακτήρας του πρώτου, Φρανκ Άμπαγκνεϊλ Τζούνιορ, απαντά σε αυτόν του δεύτερου, Καρλ Χάνρατι, μετά από ένα αδιάκοπο ανθρωποκυνηγητό, στο οποίο του εκστομίζει απειλές: «Θα πρέπει πρώτα να με πιάσεις». Η καριέρα του Θίο Γουόλκοτ δεν είχε πάντα ανοδική πορεία και ο ίδιος δεν έπαιζε σταθερά στα υψηλά επίπεδα, που είχε δείξει στην αρχή της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Για να αρχίζει όμως να φθίνει, να σταματά, έπρεπε κάποιος να τον πιάσει κι αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο.
Στις 31 Μαρτίου του 2010, όταν ο Πεπ Γκουαρδιόλα τον αντιμετώπισε πρώτη φορά, ως προπονητής της Μπαρτσελόνα, και τον είδε να «σβήνει» μόνος του το προβάδισμα δύο τερμάτων, με ένα γκολ κι ένα κερδισμένο πέναλτι, δήλωσε ευθαρσώς: «Αυτόν τον παίκτη χρειάζεσαι πιστόλι για να τον σταματήσεις». Φυσικά δεν ήταν ο πρώτος που τον αποθέωνε, αφού και ο ίδιος ο Αρσέν Βενγκέρ είχε πει πως από όσους παίκτες πέρασαν από τα χέρια του, ο Γουόλκοτ ήταν αυτός που του θύμιζε περισσότερο τον θρυλικό Τιερί Ανρί!
Μπορεί να έχετε συνδυάσει τον Άγγλο ακραίο επιθετικό με την Άρσεναλ, όμως πριν καν παίξει γι’ αυτήν, τρεις άλλες γνωστές ομάδες κύκλωσαν την παιδική του ηλικία. Πρώτη δεν ήταν η Σαουθάμπτον, αλλά η Λίβερπουλ. Αγαπημένη ομάδα του Τζαμαϊκανού πατέρα του και πρώτη του ποδοσφαιρική «αγάπη», με είδωλα του μικρού Θίο τους Όουεν, Φάουλερ και ΜακΜάναμαν. Μάλιστα όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, στο έπος του 2005 στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη, ο Άγγλος άσος είχε πανηγυρίσει τόσο έξαλλα την κατάκτηση των «Κόκκινων», που είχε ξεσηκώσει το μεσαιωνικό Κόμπτον, στο οποίο έμενε!
Η Σαουθάμπτον δεν ήταν ούτε δεύτερη. Σειρά είχε η Τσέλσι, η οποία τον εντόπισε ήδη από τα «γυμνασιακά» χρόνια, τον θαύμασε στην άσημη Νιούμπερι και προσπάθησε να τον κάνει δικό της από τη Σουίντον, στην οποία πήγε στα δέκα του χρόνια. Ακόμα και όταν οι «Άγιοι» κατάφεραν να κερδίσουν την υπογραφή του, η ομάδα του Λονδίνου δεν τα παράτησε και μετά από έξι μήνες έκανε την τελευταία απόπειρα να τον φέρει στο Στάμφορντ Μπρίτζ. Όλες οι προσπάθειες έπεσαν όμως στο κενό.
Στο Σεντ Μέρις ο Γουόλκοτ εξελισσόταν ραγδαία, πιο γρήγορα κι απ’ ότι κινούταν μες στο γήπεδο. Σε ηλικία 14 ετών υπέγραψε εμπορική συμφωνία με τη Nike (!) κι έναν χρόνο αργότερα έφτασε μία ανάσα από την κατάκτηση του FA Youth Cup, δίπλα σε συμπαίκτες όπως οι Ντέιβιντ ΜακΓκόλντρικ, Λίον Μπεστ, Άνταμ Λαλάνα και Γκάρεθ Μπέιλ. Ο υποβιβασμός της Σαουθάμπτον από την Πρέμιερ Λιγκ τη σεζόν 2004/05 μάλλον τον βοήθησε, αφού το επόμενο εξάμηνο έγραψε 22 συμμετοχές στην Τσάμπιονσιπ, έγινε ο νεότερος παίκτης όλων των εποχών για τους «Αγίους» σε ηλικία 16 ετών και 143 ημερών και τον Ιανουάριο μετακόμισε στην Άρσεναλ για το απίστευτο, για έναν έφηβο, ποσό των 9,1 εκατομμυρίων λιρών.
Μπορεί να είχαν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία της απόπειρα, όμως η Τσέλσι είχε προσπαθήσει να τον «αρπάξει» ξανά – μαζί της οι Λίβερπουλ και Τότεναμ. Ο Γουόλκοτ είχε πειστεί πως δίπλα στους Βενγκέρ και Ανρί θα είχε τις καλύτερες προοπτικές εξέλιξης. Οι «Κανονιέρηδες» μόλις ενάμιση χρόνο νωρίτερα είχαν κατακτήσει αήττητοι το πρωτάθλημα, ήταν σε τροχιά διεκδίκησης του Τσάμπιονς Λιγκ (ηττήθηκαν στον τελικό από την Μπαρτσελόνα), ενώ ο Αλσατός τεχνικός του φημιζόταν για την εξέλιξη νεαρών ταλαντούχων παικτών.
Στα πρώτα του 26 αγωνιστικά λεπτά με την Άρσεναλ, ο 17χρονος ακόμα άσος είχε προλάβει να μοιράσει δύο ασίστ και να συμβάλλει τα μέγιστα στην πρώτη νίκη του συλλόγου στο νεότευκτο Έμιρεϊτς. Η χρονιά κύλησε ιδανικά για τον Γουόλκοτ, που μέχρι το τέλος της σημείωσε 32 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, πείθοντας τον Βενγκέρ να τον ξεκινήσει βασικό στον τελικό του Λιγκ Καπ απέναντι στην Τσέλσι, εκεί που έμελλε να σκοράρει το πρώτο του τέρμα με τους «Κανονιέρηδες», αλλά και να βιώσει τον πρώτο του τραυματισμό!
Δεν χωρούσε πια αμφιβολία, αυτός ο παίκτης ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αυτό δεν το ήξεραν μόνο στην Άρσεναλ όμως, αφού ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον δεν δίστασε να τον καλέσει στην εθνική Αγγλίας για το Μουντιάλ του 2006 και να τον κάνει τον νεότερο Άγγλο όλων των εποχών, που φοράει τη φανέλα με το εθνόσημο σε ένα φιλικό απέναντι στην Ουγγαρία. Μπορεί να μην αγωνίστηκε στην τελική φάση, όμως η εμπειρία ήταν σημαντική. Όπως θα δηλώσει και ο Βενγκέρ, η επόμενη χρονιά έκανε τον Γουόλκοτ «από παιδί… άντρα».
Από τα 20 παιχνίδια στα οποία ξεκίνησε βασικός, ο 18χρονος Άγγλος αποχώρησε με το κεφάλι σκυμμένο μόλις μια φορά, ενώ στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στις 8 Απριλίου του 2008, απέναντι στη Λίβερπουλ προσέφερε ένα απίστευτο στιγμιότυπο, όταν πέρασε έξι (!) αντίπαλους αμυντικούς για να «σερβίρει» έτοιμο τέρμα στον Εμανουέλ Αντεμπαγιόρ. «Δεν είναι ακόμα το τέρας, που μπορεί να γίνει», θα τονίσει ο Βενγκέρ, για έναν παίκτη, που είχε αρχίσει να εξάπτει τη φαντασία.
Ένας ακόμα τραυματισμός στον ώμο κι ένα χειρουργείο για ένα εκ γενετής πρόβλημα, θα ανακόψει τη ξέφρενη πορεία του. Για πρώτη φορά στην καριέρα του θα μείνει τέσσερις μήνες εκτός δράσης κι όταν επιστρέψει, πριν προλάβει να βρει ξανά φόρμα, θα γυρίσει στα πιτς αρκετές φορές με θέματα στη μέση, το γόνατο και τον τετρακέφαλο. Τη στιγμή που ο Ανρί είχε αποχωρήσει από το Βόρειο Λονδίνο και ο Γουόλκοτ είχε κληρονομήσει το βαρύ «14», το ευλύγιστο, μα εύθραυστο, κορμί του έμοιαζε να τον περιορίζει.
Ο Αλσατός προπονητής του προσπαθεί να διαχειριστεί αυτήν την ανησυχητική κατάσταση, αποφεύγοντας να τον ξεκινήσει ως βασικό, όμως ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπαρτσελόνα για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ θα τον επαναφέρει στην ενδεκάδα. Η εμφάνισή του θα είναι τόσο καλή, που θα αναγκάσει τον Ερίκ Αμπιντάλ να τον «κυνηγά» σε όλο το γήπεδο, ενώ από τα τρία τέρματα που θα πετύχει η ομάδα του στα δύο παιχνίδια, είτε θα τα πετύχει είτε θα βγάλει την ασίστ.
Από εκεί και πέρα ο, όχι πάντα υγιής, Γουόλκοτ θα πάρει μπρος και την επόμενη σεζόν (2010/11) θα φτάσει κοντά στο «double-double» σε όλες τις διοργανώσεις, έχοντας 13 τέρματα και εννέα ασίστ. Τα επόμενα δύο χρόνια θα καθιερώσουν την Άρσεναλ στα όρια της πρώτης τετράδας και μετά τη φυγή του Ρόμπιν φαν Πέρσι τον Αύγουστο του 2012, ο 23χρονος τότε Άγγλος θα βγει μπροστά και θα ηγηθεί μίας επίθεσης, που μοιάζει ολοένα και πιο «φτωχή». Παίζοντας πια ως καθαρό φορ, μία θέση που είχε δηλώσει πως του αρέσει περισσότερο από τα άκρα, θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ των «Κανονιέρηδων» ξεπερνώντας για πρώτη φορά στην καριέρα του τα 20 γκολ σε μία χρονιά.
Στα ιστορικά 7-5 και 7-3 (!) απέναντι σε Ρέντινγκ και Νιουκάστλ αντίστοιχα, ο Γουόλκοτ θα πετύχει ισάριθμα χατ-τρικ και θα δώσει πέντε ασίστ, αναγκάζοντας τον παλαίμαχο Νίαλ Κουίν να χαρακτηρίσει αυτές τις εμφανίσεις ως «ότι πιο απίστευτο έχει δει στη ζωή του». Πολλοί πίστεψαν πως σε νέα θέση, με τέτοια ψυχολογία και ηγετικό ρόλο στην ομάδα είχε έρθει η στιγμή της εκτόξευσης. Άλλωστε η ηλικία δεν αποτελούσε εμπόδιο και σε συνδυασμό με την ήδη μεγάλη εμπειρία (περί τις 300 συμμετοχές) την φόρα του μπορούσε να «κόψει» μόνο η ατυχία ή οι… τραυματισμοί.
Δυστυχώς, όντως τη νέα σεζόν, ο Γουόλκοτ θα χτυπήσει με το «καλημέρα» στους κοιλιακούς και θα περάσει την πόρτα του χειρουργείου, μένοντας δύο μήνες εκτός γηπέδων. Δυστυχώς όμως δεν θα είναι και η τελευταία, αφού τον Ιανουάριο του 2014 θα υποστεί ρήξη χιαστών σε έναν αγώνα FA Cup απέναντι στη μισητή Τότεναμ. Τότε είναι που θα προσφέρει κι ένα ανεπανάληπτο banter στους φίλους της Άρσεναλ, αφού με το γόνατο διαλυμένο θα αποδοκιμαστεί έντονα την ώρα που θα γίνει αλλαγή και πάνω στο φορείο θα σχηματίσει με τα δάχτυλά του το, υπέρ της ομάδας του 2-0!
Από εκείνο το παιχνίδι και μετά, ο Γουόλκοτ θα χρειαστεί δέκα (!) μήνες για να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο και δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Παρά την πάντα γρήγορη κίνησή του και την καλή του ισορροπία, δεν θα μπαίνει με την ίδια μαχητικότητα στις φάσεις και οι κούρσες του θα διαρκούν λιγότερα. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα χάσει σταδιακά τη θέση του ως βασικός, πολλές φορές δεν θα αγωνίζεται ούτε σαν αλλαγή, και παρά τα 19 του γκολ τη σεζόν 2016/17, θα σταματήσει να μοιράζει ασίστ, μην μπορώντας να φτάσει σε διψήφιο αριθμό στις πέντε τελευταίες του χρονιές αθροιστικά!
Τον Ιανουάριο του 2018, όντας πια στο περιθώριο, θα ακολουθήσει τη συμβουλή του Ίαν Ράιτ και θα αποχαιρετήσει το Έμιρεϊτς μετά από έντεκα χρόνια. Η Έβερτον θα δαπανήσει περί τα 20 εκ. λίρες για να τον κάνει δικό της, ελπίζοντας να αναγεννηθεί στα χρώματά της, έστω κι αν δεν την… συμπαθούσε στα παιδικά του χρόνια. Ο Άγγλος άσος θα δείξει διάθεση, θα αλλάξει στυλ παιχνιδιού, παίζοντας πια πιο ώριμα και συγκρατημένα, όμως δεν θα γνωρίσει αυτό που λέμε «δεύτερη νιότη». Με μόλις έντεκα γκολ και εννέα ασίστ σε δυόμισι σεζόν, το 2020 θα επιστρέψει πρώτα ως δανεικός και μετά με μόνιμη μεταγραφή στην πρώτη του -ας την πούμε- αγάπη, τη Σαουθάμπτον.
Δυστυχώς η μετακίνησή του εκεί θα συμπέσει με την απότομα καθοδική πορεία της ομάδας και τον εν γένει υποβιβασμό της, χωρίς να νιώσει ποτέ σημαντικός στο κατά τ’ άλλα νεανικό σύνολο των «Αγίων». Στις 28 Μαΐου του 2023 και με την ομάδα ήδη στην Τσάμπιονσιπ, ο Γουόλκοτ θα αποχωρήσει, εκφράζοντας την επιθυμία του να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 34 ετών δεν ήταν άλλωστε και «υπερήλικας», έστω κι αν αντιμετωπιζόταν καιρό ως παλαίμαχος.
Ίσως να έψαχνε αποκλειστικά κάτι, που θα τον κρατούσε στην Πρέμιερ Λιγκ, κάτι που θα διεύρυνε το από κοινού ρεκόρ του με τον Τζέιμς Μίλνερ, για 17 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην κατηγορία. Ίσως απλά να μην ήθελε να καταπονήσει άλλο το ήδη κουρασμένο του κορμί. Όπως και να έχει στις 18 Αυγούστου ο παίκτης, που ο ίδιος ο Λιονέλ Μέσι κάποτε χαρακτήρισε ως «έναν από τους πιο επικίνδυνους που έχει αντιμετωπίσει», ανακοίνωσε την απόσυρσή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ο Θίο Γουόλκοτ, που «χόρτασε» στην καριέρα του καλοζυγισμένα πλασέ και σπριντ ανάμεσα σε αντίπαλους αμυντικούς, δεν θα τρέξει άλλο πια. Τον έπιασαν τώρα που μπορούσαν…
