Στην δυστοπική πραγματικότητα του σήμερα, το ποδόσφαιρο αναβάλλεται, ακυρώνεται και μετατίθεται υπό την απειλή του κορωνοϊού, επεμβαίνοντας σε μία ακόμη «ζωτική» πτυχή του μέσου ανθρώπου και βάζοντας σε καραντίνα εκτός από την ίδια την κοινωνία και την ψυχαγωγία της.
Οι τελευταίες ημέρες είναι γεμάτες με τον ανελέητο «βομβαρδισμό» τόσο πικρών όσο και αναγκαίων ανακοινώσεων από τις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες για ματαιώσεις και αναβολές του αγαπημένου μας αθλήματος. Τα πρωταθλήματα ανά την Ευρώπη βάζουν λουκέτο και ένα από τα πιο επίμονα και «περήφανα» προπύργια όπως η Premier League, αν και μέχρι χθες ενημέρωνε για προσεκτική και ενδελεχής συνεργασία με ομάδες και κυβερνήσεις τελικά αποφάσισε την αναστολή της σεζόν έως τουλάχιστον τις 3 Απριλίου. Mikel Arteta και Callum Hudson-Odoi αποτελούν τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα, με τις Arsenal, Chelsea, Manchester City, Everton, Leicester και Bournemouth να ερευνούν ύποπτες περιπτώσεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η UEFA για τις διεθνείς διοργανώσεις, αφού μετά την αμφισβητούμενη απόφαση να επιτρέψει αρκετά μεσοβδόμαδα ευρωπαϊκά ματς (10/12 για την ακρίβεια) «μαύρισε» από το πρόγραμμα την ερχόμενη εβδομάδα και ανακοίνωσε έκτακτη τηλεδιάσκεψη για την ερχόμενη Τρίτη, ώστε με σαφέστερα δεδομένα να αξιολογήσει και να σχεδιάσει ένα επιτεύξιμο οργανόγραμμα τόσο για τους συλλόγους όσο και τα εθνικά συγκροτήματα. Μάλιστα πιθανότερο σενάριο σύμφωνα με αρκετά μέσα, μεταξύ των οποίων και η L’Équipe, είναι η μετάθεση του Euro για το καλοκαίρι του 2021 ώστε οι φετινές αγωνιστικές υποχρεώσεις να βγουν εις πέρας.
Ίσως σε πολλούς να προκαλούν εντύπωση τέτοιες σπασμωδικές κινήσεις και θολωμένες δημοσιεύσεις και εικασίες, όμως τόσο ευρεία προβλήματα έχει να συναντήσει το ποδόσφαιρο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η δημοφιλία του και η επιρροή του δεν έκαναν τον κόσμο να γυρίζει γύρω από αυτό. Όλοι κάνουν λόγω για καταστάσεις άνευ προηγουμένου και όση θέληση υπάρχει για συνέχεια και αναπρογραμματισμό πρωταθλημάτων και διοργανώσεων με κάθε κόστος, άλλο τόσο επικρατεί ο δισταγμός και ο φόβος για τα μέτρα που παίρνει ο «μικρός αδερφός» του ποδοσφαίρου, το μπάσκετ, που ανακοινώνει ήδη πρωταθλητές με άμεση ισχύ στην Ευρώπη και θέλει ακόμα και το NBA να εξετάζει μέχρι και πιθανά σενάρια με τέλος της κανονικής περιόδου.
Πίσω στην Αγγλία ένα από τα πρώτα «ποδοσφαιρικά» κρούσματα δεν ήταν άλλο από αυτό του Ευάγγελου Μαρινάκη, ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού και της Nottingham Forest, αναγκάζοντας Arsenal, Millwall και δευτερεύοντως την Wolves να μπουν σε καθεστώς ιχνηλάτησης, με τον Έλληνα επιχειρηματία να παρακολουθεί παιχνίδια των ομάδων του με τις δύο πρώτες και τους παίκτες του να αντιμετωπίζουν την τρίτη μόλις χθες για τον πρώτο αγώνα των «16» του Europa League. Η κοινή «απαίτηση» για αναβολή του ματς δεν έγινε φυσικά δεκτή και οι άδειες κερκίδες έγιναν «πρωταγωνιστές» σε έναν ιστορικό αγώνα τόσο για τον αγγλικό όσο και τον ελληνικό σύλλογο.
«Δεν υπάρχει νόημα να παίζεις μπροστά σε άδειες κερκίδες. Το ποδόσφαιρο δεν αξίζει χωρίς τους θεατές του. Πάνω από όλα γίνεται γι’ αυτούς», θα δηλώσει ο Pep Guardiola και θα αναγκάσει πολλούς να συμφωνήσουν μαζί του. Η εκκωφαντική σιωπή των μεγάλων φάσεων, οι αντιαισθητικές οδηγίες που διαπερνούν την τηλεοπτική μετάδοση, τα συμβολικά χειροκροτήματα στους αθέατους οπαδούς και το «θέαμα» για τους αναπληρωματικούς συμπαίκτες όχι μόνο ατονεί, αλλά και αδειάζει από κίνητρο και τον πιο επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Όσο μεγάλο και αν είναι το κέρδος της ποδοσφαιρικής θέασης μέσω των εισιτηρίων και του merchandising, δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με την διαδραστική σχέση οπαδού και αθλητή. Η άδεια κερκίδα επιτάσσει άδεια γήπεδα και δεν νοείται μία από τις σοβαρότερες ποινές κάθε ομοσπονδίας να εξισώνεται με προληπτικό μέτρο, ενώ ο αγώνας συνεχίζεται.
Το παρόν άρθρο μοιάζει ποδοσφαιρικό, αλλά στην ουσία του δεν είναι. Η χώρα μας το τελευταίο 24ωρο μετρά περισσότερα από 73 νέα κρούσματα (αριθμός ρεκόρ από την εμφάνισή της στην χώρα μας και έπειτα) και με 190 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις (συνολικά έχουν ελεγχθεί πάνω από 2,700 άτομα) μπαίνει ουσιαστικά σε καραντίνα αφού για δύο εβδομάδες κλείνουν όλοι οι χώροι συνάθροισης, καθώς μέχρι και τα καταστήματα λιανικής και χονδρικής πώλησης που έχουν τραπεζοκαθίσματα. Αυτή είναι η στιγμή του πανικού και της υπερ-παρα-πληροφόρησης, που μας προσφέρουν οι πηγές ενημέρωσης και οι σκόρπιες δηλώσεις των «ειδικών» σε social media και ΜΜΕ.
Κι όμως δεν είναι. Για να μην χάσουμε την μπάλα και να μην αποπροσανατολίσω αντί για να ενημερώσω στις κάτωθι παραγράφους θα παραβάλλω λόγια αποκλειστικά από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ), θέλοντας να αποκρύψω την οργή που θα έπρεπε να μας πλημμυρίζει για τους γιατρούς-κληρικούς, τους εξιδεικευμένους συνεργάτες που δεν είναι λοιμωξιολόγοι και τους «κάπου το διάβασα/άκουσα» δημοσιογράφους. Οι καταστάσεις υγείας δεν είναι ένα debate γνώσεων και έτοιμων απαντήσεων, αλλά ένας αγώνας συνεργασίας κάτω από δεδομένες προϋποθέσεις.
Η ιστορία της επιδημιολογίας αρχίζει γύρω στο 1854, με τον John Snow, να τοποθετεί σε έναν χάρτη του Λονδίνου την ασθένεια της χολέρας και το «μίασμα του αέρα» να αποδεικνύεται ότι μεταφέρεται μέσω του πόσιμου νερού, ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια στους μελλοντικούς επιστήμονες για γρήγορη και άμεση στοιχειοθέτηση της μεταδοτικότητας και πρόληψης κάθε ασθένειας. Έτσι και ο κορωνοϊός, που πια ονομάζεται επίσημα Sars-CoV-2 και η νόσος που προκαλεί COVID-19, φανερώθηκε ότι έχει σχεδόν τριπλάσια ποσοστά μετάδοσης από την κοινή γρίπη (αν και σχεδόν παρόμοια ποσοστά θνητότητας) και μεταδίδεται μέσω του αναπνευστικού συστήματος.
Αυτό σημαίνει επί της ουσίας πως πέρα από την άμεση εισπνοή πτύελων από τον βήχα ή το φτάρνισμα κάποιου ασθενούς, που συνήθως συμβαίνει όταν είμαστε σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου, υπάρχει και η έμμεση μετάδοση μέσω της αφής, πιάνοντας το στόμα, την μύτη ή τα μάτια μας μετά από μεταφορά του στελέχους του ιού από κάθε λογής επιφάνεια. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να πλένουμε τα χέρια μας συχνά με υγρό και σαπούνι, καθώς και να τα απολυμαίνουμε με αλκοολούχα αντισηπτικά, με ιδιαίτερη προσοχή πριν φάμε, μιλήσουμε στο τηλέφωνο ή γενικότερα αναγκαστούμε να φέρουμε σε επαφή τα χέρια μας με το πρόσωπό μας.
Αυτή είναι η πιο κοινή και απλή οδηγία πρόληψης, συνοδευόμενη φυσικά από την αυτόαπομόνωση και την αποφυγή κλειστών και μη αεριζόμενων χώρων με την παρουσία πολλών ατόμων (θυμηθείτε το ένα μέτρο που αναφέραμε πριν). Από εκεί και πέρα στην περίπτωση εμφάνισης συμπτωμάτων, που περιλαμβάνουν συχνότερα ξερό βήχα, πυρετό, πονοκέφαλο και σπανιότερα μυαλγίες, κεφαλαλγίες και διάρροια, ειδοποιούμε άμεσα τον προσωπικό μας ιατρό ή τα επίσημα τηλέφωνα που έχουν δοθεί στο κοινό (1135 και 210-5212054), με την κατάσταση να γίνεται επείγουσα αν έχουμε ταξιδέψει σε πληττόμενη χώρα ή αν έχουμε έρθει σε επαφή με ύποπτο ή επιβεβαιωμένο κρούσμα σε διάστημα 2-14 ημερών. Η πιο κοινή οδηγία, που διαφέρει όμως ανάλογα τον τοπικό φορέα υγείας, είναι πως αν αυτά τα δύο σενάρια δεν ισχύουν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την συμπτωματολογία με κοινά αναλγητικά και αντιπυρετικά, πάντα όμως στην απομόνωση και αν δεν υποχωρούν τότε προχωράμε στην άμεση λήψη μέτρων και στην διενεργεία του τεστ.
Είναι βέβαιο ως εδώ πως ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι δεν μπορούν παρά να κυριευθούν από ένα αίσθημα φόβου, ακούγοντας λέξεις όπως πανδημία, καραντίνα, έκτακτη ανάγκη, θάνατος, όμως στην επιδημιολογία οι συγκεκριμένοι όροι στοχεύουν σε ένα σαφέστατο σκοπό, δηλαδή να σπάσουν τις αλυσίδες μετάδοσης και να περιορίσει ο καθένας μας ατομικά την εξάπλωσή του. Με ένα σενάριο που θέλει σχεδόν το 5% παγκοσμίως να νοσεί, ενώ μέχρι σήμερα έχουμε περισσότερα από 132,00 κρούσματα σε 123 χώρες, σκοπός όλων αυτών των μέτρων δεν είναι ο αποκλεισμός της πιθανότητας να νοσήσει ο απλός άνθρωπος, ο αναγκασμένος worker, traveller ή commuter, αλλά να προστατευθούν οι ευπαθείς ομάδες που ουσιαστικά αποτελούν το «ποσοστό θνητότητας» και περιλαμβάνουν άτομα με σακχαρώδη διαβήτη, ηπατοπάθειες, καρδιοπάθειες και πνευμονοπάθειες.
Την δεδομένη στιγμή η Ευρώπη είναι το επίκεντρο της πανδημίας, έχοντας περισσότερα κρούσματα από όσο όλος ο υπόλοιπος πλανήτης μαζί αν εξαιρέσουμε την Κίνα από την οποία προέρχεται ο κορωνοϊός. Η ευθύνη αναλογεί σε όλους μας, αλλά καμία χώρα δεν έχει αντιμετωπίσει χειρότερα την εξάπλωσή του από την γειτονική μας Ιταλία (δεύτερη σε κρούσματα και θανάτους), σε αντίθεση με ασιατικές και γειτονικές με την Κίνα χώρες, όπως η Ταϊβάν, η Σιγκαπούρη και η Ιαπωνία, που με αίσθημα ευθύνης και αυστηρά μέτρα αριθμούν μερικές εκατοντάδες κρούσματα σε αυτήν την τρίμηνη σχεδόν μάχη. Αν η Ευρώπη φαίνεται ότι προσφέρει κάτι στην αντιμετώπισή του είναι η καλύτερη ανίχνευση του, με συνεχώς βελτιωμένες τεχνικές, κάτι που δικαιολογεί εν μέρει και την ταχύτερη άυξηση των εμφανιζόμενων νοσούντων.
«Τα μέτρα αυτοπροστασίας δεν τηρούνται και αυτή η μάχη θα κριθεί από την την ατομική ευθύνη και συλλογική συνεργασία», ήταν τα σημερινά λόγια του Υπουργού Υγείας, Βασίλη Κικίλια. Δυστυχώς ο λαός μας αποδεικνύεται «λάτρης» των άκρων και είτε υποκύπτει στο έρεβος του κορωνοϊού με πανικόβλητες και συχνά απρόσεκτες κινήσεις είτε αδιαφορεί και βυθίζεται στον σκοταδισμό του «εξορκισμού» και της θεόφραστης προστασίας, αδυνατώντας να τηρήσει ευλαβικά μερικές απλούστατες οδηγίες ώστε όχι μόνο να προφυλαχθεί, αλλά κυρίως να προφυλάξει τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας του. Το «Μένουμε Σπίτι» είναι το νέο trend και οφείλουμε να το ακολουθήσουμε και αν το θέλετε και με όρους που αρμόζουν στην σελίδα/σάιτ μας, χείροτερο από το αντιποδόσφαιρο του κορωνοϊού είναι το ποδόσφαιρο που δεν θα δούμε ή δεν θα παίξουμε ξανά!
