Μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας των πρωτοπόρων της Premier League, συνοδευόμενη απ’ τα εναπομείναντα παιχνίδια τους και μια μικρή ανάλυση της μέχρι τώρα πορείας τους.
Φτάνουμε σιγά-σιγά στο τέλος και του φετινού πρωταθλήματος. Όπως αναλύσαμε νωρίτερα στη μάχη του υποβιβασμού, έτσι ήρθε η σειρά και των υψηλών στρωμάτων της βαθμολογίας. Εκεί, η εικόνα είναι πιο ξεκάθαρη, καθώς οι ομάδες είναι λιγότερες κι οι προνομιούχες θέσεις περισσότερες. Ίσως είναι η πρώτη χρονιά η οποία δε θ’ αναφέρουμε καθόλου την πρώτη θέση, όπου η Manchester City «προελαύνει» σαρώνοντας το πρωτάθλημα, χάνοντας μόλις μία φορά και με δύο νίκες στις επόμενες δύο αγωνιστικές μπορεί να κατακτήσει και μαθηματικά τον τίτλο στην έδρα της.
Με φανταστικό ποδόσφαιρο, μ’ έναν Kevin De Bruyne βγαλμένο από… άλλη εποχή, μ’ έναν εκ των πιο υποτιμημένων ποδοσφαιριστών παγκοσμίως -ναι, τον David Silva-, με τον Aguero να είναι σταθερά σκόρερ και τον Jesus να βοηθά όποτε χρειαστεί, μ’ έναν εκπληκτικό Sane κι έναν Sterling στην πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του, κατάφερε να επισκιάσει τ’ αμυντικά της προβλήματα. Ειδικά όταν τραυματίστηκε ο Mendy κι όταν ο Kompany δε μπορούσε να επανέλθει, ο Otamendi «μεταμορφώθηκε» σε αμυντικό «βράχο» κι ο Delph προσέφερε πολύτιμη λύση στ’ αριστερά της άμυνα.
Μέσα σ’ όλα αυτά, βοήθησαν κι οι Stones -όσο δεν ήταν τραυματίας-, Laporte -απ’ το Γενάρη-, Fernandinho -που διανύει πραγματικά πολύ «μεστή» σεζόν- και Zinchenko πρόσφατα -παρ’ ότι εκτός θέσης-. Πραγματικά, δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για τη φετινή ομάδα του Guardiola, η οποία ανταπεξέρχεται σε Αγγλία και Ευρώπη και πλησιάζει το «τέλειο».
Τι γίνεται κάτω απ’ τη City, όμως; Η απάντηση είναι… «μύλος». Πρακτικό ενδιαφέρον δε παρουσιάζουν οι θέσεις 2 έως 4, διότι οδηγούν -πλέον- απ’ ευθείας στο Champions League κι όχι σε προκριματικούς γύρους. Έτσι, τι δεύτερος, τι τέταρτος; Η αλήθεια είναι πως εμφανίζονται λόγοι «γοήτρου». Ειδικά όταν μιλάμε για ομάδες με χρόνια αντιπαλότητα, όπως η Manchester United κι η Liverpool. Μεταγενέστερα, η Chelsea και τα τελευταία χρόνια κι η Tottenham. Ας τις πάρουμε μία-μία:
MANCHESTER UNITED
Πέραν κάτι ισοπαλιών εντός Χριστουγέννων και των ηττών στις έδρες των Huddersfield και Newcastle, η ομάδα του Jose Mourinho δε μπορούμε να πούμε ότι έχει φέρει «παράλογα» αποτελέσματα. Το πρόβλημά της είναι ότι δε θυμίζει σε τίποτα αυτά τα οποία έχουν συνηθίσει οι φίλοι της ομάδας. Δηλαδή την παλιά της «αίγλη», όπως κατοχή μπάλας, «four-four-f***ing two» κι επιθετικό ποδόσφαιρο. Τι φταίει, όμως? Είναι καθαρά θέμα προπονητή. Ο Πορτογάλος, έχει συνηθίσει να διαχειρίζεται τις ομάδες του με διαφορετικό τρόπο. «Περιμένει» πάντα τον αντίπαλο, έχει πολύ καλά θωρακισμένη την αμυντική του γραμμή και θέλει να «χτυπά» στις αντεπιθέσεις. Το αν κάνει καλά ή όχι, ξεφεύγει απ’ τα πλαίσια αυτής της ανάλυσης και θα παραμείνουμε στο τι θα κάνει η ομάδα φέτος.
Οι δύο διπλές αγωνιστικές που έχει η ομάδα, προσφέρονται για συγκομιδή, διότι η ουσιαστική αντίπαλός της για τη δεύτερη θέση -Liverpool- έχει έναν αγώνα παραπάνω. Από δύσκολα παιχνίδια, της μένει ένα ταξίδι στο Etihad την 33η αγωνιστική και να φιλοξενήσει την Arsenal την 36η. Το μόνο παιχνίδι «off-the-record» στο οποίο ίσως δυσκολευτεί, είναι το εξ’ αναβολής με τη West Ham στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, κι αυτό μόνο λόγω του ότι τα «Σφυριά» θα μάχονται για τη σωτηρία τους. Στο χέρι τους, λοιπόν, είναι η κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Πρακτικά, όπως είπε κι ο Mourinho, δεν έχει διαφορά, αλλά λόγοι γοήτρου κάνουν την κάθε ομάδα να θέλει την ψηλότερη θέση.
Το πρόβλημα που πιθανόν ν’ αντιμετωπίσει η United είναι η κυκλοφορία της μπάλας. Έχουμε δει πολλές φορές φέτος την έλλειψη πρωτοβουλιών και τον αρκετά παθητικό ρόλο που υιοθετεί κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Οι ομάδες που μπορεί να τη δυσκολέψουν μ’ αυτό είναι η Bournemouth -μιας που η United φιλοξενείτε στο Vitality- κι η Brighton -πάλι εκτός έδρας, στο AMEX- διότι έχουν δείξει πως τα σύνολά τους είναι κάτι παραπάνω από αξιόμαχα.
LIVERPOOL
Περνάμε στη Liverpool, η οποία λατρεύεται από πολύ κόσμο στη χώρα μας. Το ποδόσφαιρο που έχει παρουσιάσει φέτος είναι πολύ καλό -σε αντίθεση με τη United- κι έχει κερδίσει το χειροκρότημα όλων. Τα αμυντικά της προβλήματα έχουν «επισκιαστεί» απ’ την εξαιρετική επιθετική της δραστηριότητα. Ο Salah «οργιάζει» φέτος κι είναι χάρμα οφθαλμών, ο Firmino διανύει την πιο παραγωγική του σεζόν και κάνει τρομερή «αθόρυβη» δουλειά, κι ο Mane που δεν είναι όσο καλός ήταν πέρσι παίρνει βοήθειες απ’ τον εξαιρετικό Can και τον -κατά καιρούς- καλό Chamberlain. Ο Virgil van Dijk «έστρωσε» κάπως την άμυνα και βοήθησε και τον Lovren να δείξει το «καλό» του πρόσωπο. Ο Robertson είναι η «αποκάλυψη» κι οι Arnold και Gomez προσφέρουν πολύτιμες λύσεις όσο ο Clyne είναι τραυματίας.
Οι ισοπαλίες με Watford, Newcastle, West Brom και Burnley είναι αυτές που τις έχουν στοιχίσει βαθμολογικά, όπως και η ήττα στο Liberty -αμέσως μετά τη μεγάλη νίκη επί της City-. Τα συνηθίζει αυτά η Liverpool, αν και φέτος δείχνει ότι βρίσκει τη χαμένη της σοβαρότητα. Ήττες δεν έχει πολλές, κάτι που είναι σημάδι ανάκαμψης. Έχει παιχνίδι παραπάνω, πράγμα που καθιστά δύσκολο και το «κυνήγι» της δεύτερης θέσης αλλά και τη διατήρηση της τρίτης, διότι ακολουθεί η Tottenham με παιχνίδι λιγότερο, μόλις δύο βαθμούς πίσω.
Άρα, αναπόφευκτα, εξαρτάtαι κι απ’ τα αποτελέσματα των αντιπάλων της. Η Liverpool έχει δύσκολες εξόδους, όπως αυτές σε Palace, Everton και Chelsea αλλά τα εντός έδρας παιχνίδια της είναι σχετικά «εύκολα» -σε εισαγωγικά, πάντα-. Μένει να δούμε εάν πραγματοποιήσει τα «διπλά» σε Selhust και Goodison Park, κι έπειτα ακόμα κι αν δε κερδίσει την Chelsea έχει αρκετές πιθανότητες να τερματίσει Τρίτη. Πρέπει, δηλαδή, να διατηρήσει τη φετινή της σοβαρότητα.
TOTTENHAM
Τα «Σπιρούνια» έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον όλων, τα δύο τελευταία χρόνια. Αυτό διότι γίνεται αρκετή δουλειά στην ομάδα, μ’ έναν προπονητή που ξέρει να επενδύει σε νεαρούς και, χωρίς να ξοδεύει πολλά, παρουσιάζει ένα αξιόμαχο σύνολο. Η Tottenham δεν δείχνει όση σοβαρότητα επιδεικνύουν οι παραπάνω ομάδες, γι’ αυτό και βρίσκεται στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας. Ο Kane έκανε «πράγματα και θαύματα» ολόκληρο το 2017, αλλά όταν δεν παίρνει αυτός τη σκυτάλη, η ομάδα μοιάζει να «βραχυκυκλώνει».
Ο Eriksen είναι πολύ καλός -και- φέτος, δε συμβαίνει το ίδιο όμως και με τον Alli. Ο νεαρός δε διανύει καλή σεζόν και πρέπει να είναι πρωτεργάτης τώρα που λείπει ο Kane. Αντ’ αυτού, όσες βοήθειες δεν πήρε απ’ τον Alli η ομάδα, τις πήρε απ’ τον Son. Ο Νοτιοκορεάτης διανύει εξαιρετική σεζόν κι ανάγκασε τον προπονητή του να εγκαταλείψει το 3-4-3 για να χωρά στην ενδεκάδα κι αυτός. Πέρσι, είχε «λυτρώσει» την ομάδα του τέτοιο καιρό περίπου, όταν ο Kane είχε επίσης τραυματιστεί και έπαιζε το ρόλο του βασικού επιθετικού, με μεγάλη επιτυχία.
Η ομάδα απέτυχε να προκριθεί στους «8» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, παρ’ ότι απέσπασε ισοπαλία με 2-2 στο Τορίνο. Ο Allegri, στον επαναληπτικό, «πήρε την ταυτότητα» του Pochettino, ο οποίος δείχνει ότι δεν έχει την εμπειρία να κερδίσει τέτοια μεγάλα ματς. Ο αποκλεισμός αυτός εξυπηρετεί μόνο την πορεία της στο πρωτάθλημα, όπου η ομάδα ελπίζει -και μπορεί- να τερματίσει τέταρτη, ή και ψηλότερα. Ο Pochettino καλείται να ξεπεράσει τα εμπόδια αυτά, εμπόδια που πολλές φορές βάζει ο ίδιος στον εαυτό του, λόγω τακτικών «κολλημάτων». Επιμένει στον Dier, ο οποίος φέτος αποδεικνύει ότι δεν κάνει για το top επίπεδο κι όποτε μπαίνει ο Wanyama η διαφορά της ομάδας είναι οφθαλμοφανής.
Έχει έναν πολύ καλό Dembele φέτος, ο οποίος εάν αγωνιστεί δίπλα σ’ έναν πιο αξιόπιστο κόφτη μπορεί και να προωθηθεί και να κερδίσει μονομαχίες, όπως έχει αποδείξει. Ο Alderweireld δεν αγωνίζεται, κακώς για εμένα, ανεξάρτητα με το αν μείνει ή φύγει -βλέπε την αντίστοιχη περίπτωση του Can, που είναι εκ των κορυφαίων-. Οι Aurier και Trippier ποτέ δεν κατάφεραν να καλύψουν το κενό του Walker, έτσι, η ομάδα έχει προβλήματα σε νευραλγικές θέσεις του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Το bonus της ομάδας, είναι πως κι αυτή έχει παιχνίδι λιγότερο. Όμως, ταξιδεύει -τώρα, κιόλας- στο Stamford Bridge όπου η Chelsea θα κάνει τα αδύνατα, δυνατά, ώστε να μειώσει το χάσμα των 5 βαθμών που έχει απ’ την Tottenham. Αμέσως μετά, ακολουθεί δύσκολη έξοδος στη Stoke και «καπάκι» το εντός έδρας παιχνίδι με τους -ίσως ήδη- πρωταθλητές. Μετά «ηρεμεί» η κατάσταση, και εάν εμφανιστεί σοβαρή μπορεί να κερδίσει όλα τα επόμενα παιχνίδια της. Είναι τυχερή διότι εκείνα τα ματς δεν είναι με ομάδες που κινδυνεύουν να υποβιβαστούν, αν αναλογιστούμε ότι Brighton και Newcastle έχουν μικρές πιθανότητες να το κάνουν. Ακόμη και να χάσει απ’ την Chelsea, δηλαδή, μπορεί να τερματίσει τέταρτη.
CHELSEA
Περνάμε στους περσινούς πρωταθλητές. Όσοι φωνάζαμε να μην κρίνει ο κόσμος την ομάδα σύμφωνα με την περσινή της πορεία, φαίνεται πως είχαμε δίκιο. Η ομάδα αγωνιζόταν σε μία και μοναδική διοργάνωση -πλην των κυπέλλων-, και με ένα ματς μεσοβδόμαδα κατέκτησε το πρωτάθλημα. Το rotation περιορισμένο, κάτι που όπως φαίνεται δε μπόρεσε να δουλέψει φέτος, όταν η ομάδα αγωνίζεται δύο φορές τις περισσότερες εβδομάδες. Ο Antonio Conte έχει σίγουρα «χτίσει» ένα σκληροτράχηλο σύνολο στην Chelsea, που δεν χάνει εύκολα, αλλά φέτος εμφανίστηκε κι ένα ακόμη πρόβλημα: δε σκοράρει κι εύκολα. Η ομάδα είχε, κατά τη γνώμη μου, τη μεγαλύτερη «ανεπίσημη» ατυχία της σεζόν.
Αναφέρομαι σε δύο παίκτες, συγκεκριμένα: Alvaro Morata και Tiemoue Bakayoko. Κανείς απ’ τους δύο δεν «βγήκε» στην ομάδα, προς το παρόν τουλάχιστο. Ο Conte, φέρνοντας τον Bakayoko, «ονειρεύτηκε» ένα ακούραστο κέντρο, θεωρώντας δεδομένο πως αυτός θ’ αγωνιζόταν δίπλα στον -εξαιρετικό και φέτος- Kante. Ο «Baka» δεν προσαρμόστηκε ποτέ και δε μπόρεσε να δείξει όσα έδειχνε στη Monaco πέρσι. Πολλά λάθη αμυντικά, κακές τοποθετήσεις, λάθος μεταβιβάσεις. Στην επίθεση; Τα ίδια.
Προωθήσεις χωρίς λόγο, «πούλημα» της μπάλας στην αντίπαλη περιοχή που οδηγεί σε αντεπιθέσεις του αντιπάλου και σίγουρα μη ικανοποιητικές λύσεις στο σκοράρισμα. Είναι ένας παίκτης που πιστεύω πως θέλει χρόνο. Η φετινή χρονιά δεν ήταν καλή γι’ αυτόν, πιστεύω όμως ότι θα πάρει κι άλλη ευκαιρία του χρόνου, κι αυτό γιατί δαπανήθηκαν πολλά χρήματα και δε νομίζω ότι θα βρεθεί άλλη ομάδα για να καλύψει το κεφάλαιο αυτό. Φανταστείτε ένα κέντρο με -τον πραγματικό- Bakayoko και τον ήδη υπάρχων Kante…
Το άλλο κεφάλαιο, είναι ο Morata. Ο Ισπανός έχει αποδείξει απ’ τον καιρό που πέρασε στη Juventus ότι θα γινόταν ένας ολοκληρωμένος επιθετικός, ικανός να σταθεί σε μεγάλη ομάδα και top επίπεδο. Δυνατός αλλά όχι δυσκίνητος, με σωστή πάσα κι εξαιρετικά τελειώματα και δίχως να υστερεί στο ψηλό παιχνίδι. Θέλετε κι άλλα; Αυτό αναρωτιόταν κι ο Conte, όταν τελευταία στιγμή έχανε τον Lukaku και στράφηκε «αναγκαστικά» στον Ισπανό. Ο Morata ταλαιπωρείται καιρό από έναν τραυματισμό στην πλάτη, ο οποίος -κατά πολλούς- είναι η αιτία του ντεφορμαρίσματός του. Ο Giroud αποκτήθηκε το χειμώνα ως εναλλακτική -εφ’ όσον έφυγε ο Batshuayi- αλλά αποδεδειγμένα δε μπορεί να βοηθήσει πολύ σε 3-4-3, διότι έτσι έπαιζε κι η Arsenal. Ο Morata είναι εξαιρετικά σημαντικός παίκτης για την ομάδα του κι όσο δεν αποδίδει, θα δυσκολεύεται κι η ίδια.
Στα της υπόλοιπης ομάδας, τώρα, ο Hazard προσπαθεί μόνος του όλη τη χρονιά επιθετικά. Τελευταία, πλαισιώνεται από έναν πολύ καλό Willian. Ο Moses δεν είναι κάτι «ιδιαίτερο», προσφέρει λύσεις αλλά δεν είναι δικαιολογία οι τόσο λίγες ευκαιρίες στον -πολύ καλό, όποτε παίζει- Zappacosta. Ο Alonso είναι επίσης πολύ καλός και φέτος, ενώ Courtois και άμυνα κάνουν επίσης καλές εμφανίσεις. Ο Cahill βρίσκεται σε «ύφεση», ο Luiz δεν υπολογίζεται αλλά η ομάδα μπορεί να βασίζεται στο νεαρό -αλλά πολύ καλό- Christensen και στον Rudiger. Δεδομένη θεωρείται η απόκτηση ενός κεντρικού αμυντικού, βέβαια, το καλοκαίρι.
Η ομάδα έχει επίσης παιχνίδι λιγότερο, αλλά βρίσκεται στην πέμπτη θέσει και… «τρέχει». Το ματς με την Tottenham είναι… «εξάποντο» γι’ αυτούς, εάν θέλουν να ελπίζουν για την τέταρτη θέση και το Champions League. Σίγουρα, δε θ’ αρέσει ούτε στον Hazard ούτε στον Courtois να μην αγωνίζονται στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση του χρόνου. Από άποψη προγράμματος, πάντως, η ομάδα έχει το πιο «εύκολο», θεωρητικά όμως. Εντός έδρας με τις Tottenham και Liverpool και μετά όλες οι ομάδες είναι εκτός του top-6, παιχνίδια που μπορεί -και πρέπει- να κερδίσει. Ξεχωρίζουν οι εξόδους στις Burnley, Southampton και Swansea, με τις δύο τελευταίες να «μάχονται» και για τη σωτηρία τους. Όπως, επίσης, και η εκδρομή στο St James’ Park, όπου η Newcastle μπορεί να έχει σωθεί την τελευταία αγωνιστική, αλλά έχει αποδείξει ότι κανείς δεν περνά ωραίο απόγευμα στο γήπεδό της.
ARSENAL
Μερικοί θα πείτε, γιατί την αναφέρεις; Πρώτον, λόγω ιστορίας. Δεύτερον, έχει το πιο εύκολο πρόγραμμα απ’ όλους. Είναι γνωστά τα προβλήματα που επικρατούν στην ομάδα και υπάρχουν πολλές συζητήσεις γύρω απ’ το μέλλον του Arsene Wenger. Μαθηματικά όμως, δεν έχει μείνει εκτός του Champions League και υποχρέωσή μας είναι ν’ αναφερθεί, έστω με λίγα λόγια. Η Arsenal, η οποία δεν πείθει καθόλου φέτος και δεν έχει την απαραίτητη σοβαρότητα, έκανε δύο μεταγραφικά «μπαμ» το χειμώνα, φέρνοντας τους Mkhitaryan και Aubameyang. Τα προβλήματα, βέβαια, παραμένουν άλυτα, όπως αυτό του ενός εξτρέμ, του «κόφτη» και του κεντρικού αμυντικού –ή μήπως θέλει πληθυντικό εδώ;-.
Οι «Κανονιέρηδες», λοιπόν, αντιμετωπίζουν εκτός έδρας την Manchester United. Οι υπόλοιπες ομάδες, είναι εκτός top-6. Ξεχωρίζουν οι επισκέψεις σε St James’ Park και King Power Stadium, οι οποίες είναι οι μόνες που θα δυσκολέψουν την ομάδα του Arsene Wenger. Το «μείον» στην υπόθεση είναι ότι η ομάδα έχει ευρωπαϊκά παιχνίδια ακόμη, ας είναι στο Europa League. Δίνεται μεγάλη σημασία σ’ αυτά διότι μόνο εάν το κατακτήσει θα παίξει στο Champions League του χρόνου. Εάν αποκλειστεί, θα πρέπει να προλάβει το «τρένο» του πρωταθλήματος, πράγμα όχι απίθανο αλλά σίγουρα θα μιλάμε για ένα ποδοσφαιρικό «θαύμα», εάν συμβεί.
