Το 2004 είχε τα πάντα που οποιοσδήποτε ονειρεύεται. Μερικά μόνο χρόνια αργότερα, είχε ότι μπορούσε να δει κάποιος στους χειρότερους εφιάλτες του. Ο Emmanuel Eboue σπαράζει και η ιστορία του το ίδιο, στις ψυχές μας.
Γεννημένος στην Ακτή Ελεφαντοστού, στις 4 Ιουνίου του 1983. Ο μικρός Emmanuel έμαθε να κλωτσάει το τόπι στις αλάνες και στις φτωχογειτονιές της πατρίδας του. Η οικογένεια του ήταν φτωχή, μετά βίας συντηρούσε αυτόν και τα αδέλφια του. Έβγαινε στους δρόμους για δουλειές. Δουλειές του ποδαριού οποιασδήποτε φύσης, αλλά το ποδόσφαιρο δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Ο δρόμος τον έφερε στις ακαδημίες της ASEC Mimosas και από εκεί, η «καταραμένη» Θεά Τύχη, τον ταξίδεψε στο Βέλγιο και την Beveren.
Ένας scouter του βελγικού συλλόγου εντόπισε το ταλέντο του και από την μία ημέρα στην άλλη, ο Eboue βρέθηκε να πραγματοποιεί το ταξίδι για την Ευρώπη και ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο διαφορετικό, μακριά από την φτώχια, την μιζέρια και τις στερήσεις. Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που του παρουσιάστηκαν. Με το καλημέρα «στρογγυλοκάθισε» στην ενδεκάδα, από την οποία δεν βγήκε και ποτέ. Έπαιξε καλό και μεστό ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον για έναν νεοφερμένο άπειρο Αφρικανό.
Τα «λαγωνικά» της Arsenal είχαν ξεχυθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, ώστε να φέρουν στον Arsene Wenger νέα «διαμαντάκια». Νέα «φυντάνια» που στα χέρια του Αλσατού θα εξελιχθούν σε πρωτοκλασάτους παίκτες. Έτσι και ο Emmanuel Eboue. Δύο μόνο χρονιές στο Βέλγιο χρειάστηκαν για να πείσει τους «Κανονιέρηδες» πως οφείλουν να ποντάρουν πάνω του για το μέλλον. Το Βέλγιο αποδείχθηκε η πλέον σοφή επιλογή για τον Αφρικανό. Και σπουδαίο ποδόσφαιρο έπαιξε. Και αναγνώριση κέρδισε. Και μία σπουδαία μεταγραφή ολοκλήρωσε. Και γνώρισε την γυναίκα που του άλλαξε την ζωή. Τι άλλο μπορούσε να ζητήσει; Και τα καλύτερα κατέφθαναν δίχως φρένα.
Το 2004 ντύνεται στα «ερυθρόλευκα», γίνεται κάτοικος Λονδίνου και μετακομίζει στην πρωτεύουσα με την αγαπημένη του. Ο Arsene Wenger δουλεύει μαζί του, τον πιστεύει αρκετά. Βλέπει πως έχει τα εχέγγυα να αποδειχθεί μία σπουδαία «ανακάλυψη». Δεν έπεσε έξω ο Αλσατός. Τον δικαιώνει και με το παραπάνω. Μέχρι το 2011 θα τιμήσει τον σπουδαίο σύλλογο της Arsenal. Μία λαμπρή καριέρα στο διασημότερο και πλέον δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου. Σπουδαίες διακρίσεις φορώντας τη φανέλα μίας εκ των πλέον ιστορικών συλλόγων στο «Νησί».
Έκτοτε, ο δρόμος τον φέρνει στην «Πόλη» και στη γειτονική μας Τουρκία. Εκεί που η Galatasaray, έχοντας αρκετά χρήματα στα ταμία της, αποφασίζει να φέρει ένα «δυνατό χαρτί» για τα μετόπισθέν της. Έμεινε τέσσερα χρόνια εκεί. Δεν ήταν το ίδιο αποδοτικός και συνεπής στην απόδοσή του όσο και στο Λονδίνο, αλλά το η σταδιοδρομία του ήταν στιβαρή. Διόλου άσχημα. Η ζωή τού είχε φερθεί με τον καλύτερο τρόπο, τόσο γενναιόδωρα. Δεν του ζητήθηκε τίποτα σαν αντάλλαγμα. Οικογένεια, χρήματα, ποδόσφαιρο, ευτυχία. Απλά και ωραία.
Μάρτιος του 2016 και τον βρίσκουμε στο Sunderland. Η ομώνυμη ομάδα υπογράφει μαζί του συμβόλαιο. Δεν θα αγωνιστεί ποτέ με την φανέλα των «Μαυρόγατων». Η είδηση που έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλάζει τα δεδομένα. Το πρώτο «χτύπημα» της ζωής εμφανίστηκε και ίσως δεν του έδωσε και τόση σημασία. Η FIFA, εξαντλώντας την αυστηρότητά της, ανακοινώνει την απαγόρευση του Emmanuel Eboue από το ποδόσφαιρο για έναν ολόκληρο χρόνο. Λόγος ήταν τα χρέη του ίδιου προς τον πρώην του ατζέντη. Βαρύ και ασήκωτη «σφαλιάρα» μέχρι την επόμενη.
Ένα χρόνο απραξίας και στο τέλος αυτού βγαίνει στο μεϊντάνι για δουλειά. Τίποτα δεν του «κάθεται». Προπονείται με την ουγγρική Ferencvaros, δεν πείθει. Πηγαίνει στα κατεχόμενα στη Κύπρο, «κόβεται» για ιατρικούς λόγους. Εξάντλησε κάθε πιθανότητα και τα παράτησε. Κρέμασε τα παπούτσια του με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από ότι ονειρευόταν και απ’ότι προμήνυε η καριέρα του. Η ανεργία τον φθείρει οικονομικά και ψυχολογικά και τότε, τον Δεκέμβριο του 2017, ο Fatih Terim, προπονητής της Galatasaray, του προτείνει μία θέση προπονητή για την ομάδα κάτω των 14 ετών. Ένα χέρι βοηθείας, γνωρίζοντας την πολύ κακή κατάσταση του παλαίμαχου πλέον αθλητή. Θα σωθεί;
Γυρίζουμε ξανά πίσω, στο τελευταίο καλοκαίρι πριν ταξιδέψει για πρώτη φορά για το Λονδίνο και τις εγκαταστάσεις της Arsenal. Παντρεύεται με την αγαπημένη του. Μόνο μερικά χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2017, σε μία κατάθεση ψυχής, ο Emmanuel Eboue δηλώνει ανοιχτά πως είναι φτωχός, πως δεν έχει χρήματα μήτε να συντηρήσει τον εαυτό του, μήτε να φάει ένα κομμάτι ψωμί. Ολομόναχος, με την πρώην πλέον σύζυγό του και τα παιδιά του να εξαφανίζονται από την ζωή του, ο Ιβοριανός, σε μία παράκληση βοήθειας, αναγκάζεται να απευθυνθεί στον κόσμο και να φανερώσει την πενιχρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Χάνει το σπίτι του στο Enfield, με την δικαιοσύνη να το προσφέρει στη πρώην γυναίκα του. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο χαμόσπιτο δίχως ηλεκτρισμό. Πλένει τα ρούχα του με τα χέρια του, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να χρησιμοποιεί πλυντήριο ρούχων. Έχοντας απωλέσει το αυτοκίνητο του, μετακινείται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς όποτε έχει ανάγκη να μετακινηθεί κάπου μακριά, διαφορετικά περπατάει χιλιόμετρα ώστε να μην ξοδέψει χρήματα.
«Emmanuel, είσαι πολύ χαζός. Τόσο αγαθός. Κάθε χαρτί που σου έλεγε η γυναίκα σου να υπογράψεις, το υπέγραφες. Από τα 8 εκατομμύρια που κέρδισα στη Τουρκία, τα 7 εκατομμύρια πήγαν σ’αυτή, καθώς μεγαλώνει τα τρία μας παιδιά στο Λονδίνο. Τώρα πλέον μου απαγορεύει να βλέπω τα παιδιά μου», συγκλονίζει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.
Το 2019, δεν άργησε να έρθει και η κατάθλιψη. Παραμόνευε στη γωνία και ήταν δεδομένο, μαθηματικά σίγουρο, ότι θα τον «κατασπάραζε». Αβοήθητος, ολομόναχος, έχοντας ξεχάσει τα πρόσωπα των παιδιών του. Δεν είχε κανέναν. Τα ακριβά αμάξια, οι «κάλπικοι» φίλοι, τα αμέτρητα ποσά για χάρη της συζύγου του. Δεν επένδυσε ποτέ στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν σκέφτηκε να σπουδάσει, ή να προσπαθήσει να μάθει κάτι άλλο πέρα του ποδοσφαίρου. Είχε απλά χρήματα. Αυτά όμως δεν σου προσφέρουν ευτυχία, και αν εν τέλει στη προσφέρουν, θα είναι παροδική, σαν μία πρόσκαιρη ηδονή.
«Δεν μπορώ να έχω δικηγόρο, δεν έχω τα λεφτά. Ζω σ’ένα σπίτι φοβισμένος, επειδή δεν ξέρω πότε θα έρθει η αστυνομία. Μερικές φορές κλείνω τα φώτα, γιατί δεν θέλω να δει κάποιος ότι ζω εκεί μέσα. Δεν πρόκειται να πουλήσω τα ρούχα μου και τα τελευταία μου υπάρχοντα, θα παλέψω μέχρι τέλους καθώς δεν είναι δίκαιο. Κάθε μέρα πλένω τα ρούχα μου με τα χέρια μου. Δούλευα σε φάρμα παλαιότερα. Τα χέρια μου είναι σκληρά και μαθημένα. Η γιαγιά μου μού έμαθε τα πάντα, πως να μαγειρεύω, να καθαρίζω και να τα βγάζω πέρα μόνος».
Η Aurelie (πρώην γυναίκα του) του κατέστρεψε την ζωή; Πολλοί υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, αλλά είναι αλήθεια; Λοιπόν, φταίει και ο ίδιος ο Eboue. Καλώς ή κακώς, όσο ψυχρό και αν ακούγεται, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και ο ίδιος και το γνωρίζει.
«Δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου και με πονάει πάρα πολύ. Ήμουν πάντα πολύ κοντά με τα παιδιά μου και διατεθειμένος να κάνω τα πάντα γι’αυτά. Οι δύο μου κόρες έχουν κινητό και συνήθιζαν να με καλούν. Πλέον, έχουν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Μου λείπουν τα παιδιά μου. Μου λείπουν τόσο πολύ και θέλω να τα δω γιατί δεν είναι δίκαιο. Είναι αβάσταχτος ο πόνος», τελειώνει συγκλονισμένος.
Περιμένει στη σκοτεινή γωνία του σπιτιού του. Ολομόναχος. Περιμένει να ακούσει να χτυπάει το τηλέφωνο του για βοήθεια. Θα δεχθεί βοήθεια από τον καθένα, ακόμα και από τις ομάδες στις οποίες έχει αγωνιστεί. Αναμένει στο ακουστικό του, ελπίζοντας πως θα του προσφέρουν μία δουλειά που θα είναι ικανός να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Ίσως κάτι γύρω από το ποδόσφαιρο, ίσως κάτι γύρω από τα νεαρά παιδιά και τον αθλητισμό. Πλέον, μην έχοντας πολλά να κάνει, απλά χαζεύει τις ζωές των άλλων. Των πρώην συμπαικτών του. Χαζεύει και τους βλέπει στην τηλεόραση και πονάει. Πονάει τόσο πολύ και ντρέπεται για τον ίδιο του τον εαυτό. Η αίσθηση αυτή είναι η χείριστη και είναι δύσκολα αναστρέψιμη.
Κάθεται στην ίδια σκοτεινή γωνία και αναρωτιέται. Σκέφτεται τα λάθη που έκανε. Τα λάθη που του κατέστρεψαν την ζωή. Καμία Aurelie δεν φταίει, ο ίδιος έχει την ευθύνη. Φέρθηκε ανώριμα, λειτούργησε ανόητα και το πληρώνει. Αυτή η πρόσκαιρη ηδονή ήταν η αιτία και η αφορμή για έναν μακροχρόνιο πόνο. Τώρα τον βιώνει και «συγκατοικεί» στη ψυχή του. Αβέβαιο το πόσο θα συνεχιστεί. Μόνο ο ίδιος έχει την ευθύνη να αντιστρέψει την κατάσταση. Υπάρχουν γεγονότα για τα οποία δεν είναι κάποιος υπεύθυνος, είναι υπεύθυνος παρόλα αυτά για το πως θα αντιδράσει. Άλλωστε, η ζωή δεν είναι αυτό που σου συμβαίνει, είναι το τι κάνεις μ’αυτό που σου συμβαίνει.
Όταν ζεις τον «Γολγοθά», είναι διαφορετικά. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις δύσκολες. Παρόλα αυτά, χρειάζεσαι αρχικά το κουράγιο και την θετική σκέψη. Οφείλεις να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να ορθοποδήσεις, όσο δύσκολο και αν μοιάζει, αλλιώς είσαι «καμένο χαρτί». Υπάρχουν άνθρωποι που βίωσαν το άσχημο παιχνίδι της ζωής όπως και ο Eboue, αλλά βγήκαν νικητές και κατάφεραν να γίνουν παράδειγμα για όλους. Υπάρχουν και οι άλλοι που εγκατέλειψαν την μάχη και άφησαν την κατάθλιψη να «συντρίψει» τον εαυτό τους. Άρα, ο Emmanuel Eboue θα πρέπει να επιλέξει για ποια επιλογή από τις δύο είναι αποφασισμένος να παλέψει. Ευχόμαστε αυτή την φορά να σκεφτεί ώριμα και να πάρει τον δρόμο της πρώτης επιλογής.
