Ο Εμανουέλ Πετί ξεχάστηκε πιο γρήγορα απ’ ότι άξιζε στην υπέροχη ξανθιά χαίτη, στο πολυσύνθετο ποδοσφαιρικό ταλέντο και τους τίτλους του.
Ο Εμανουέλ Πετί γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1970. Άρχισε την καριέρα του στην στην Αρκ-λα-Μπατέιγ, προτού υπογράψει στη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ το 1988 σε ηλικία 18 ετών. Για τους Μονεγάσκους κατέγραψε 291 συμμετοχές και σημείωσε πέντε γκολ και 13 ασίστ, ενώ πανηγύρισε μαζί τους το Κύπελλο Γαλλίας το 1991 και ήταν αρχηγός της ομάδας που κατέκτησε το γαλλικό πρωτάθλημα τη σεζόν 1996/97. Τα στατιστικά του αυτά ήταν αρκετά ώστε, εννέα χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία τους στη Γαλλία, ο Βενγκέρ να επιδιώξει την επανένωση με τον Πετί, αυτή τη φορά στο Βόρειο Λονδίνο και την Άρσεναλ, τον Ιούνιο του 1997, επιτυγχάνοντας το για αντίτιμο 2,5 εκατομμύρια λίρες.
Στους «Κανονιέρηδες», ο Αλσατός τεχνικός άλλαξε τον Πετί από κεντρικό σε αμυντικό μέσο, ξεκινώντας μία συνεργασία χρώματος… γαλλικού με τον θρυλικό νυν προπονητή του Στρασβούργου, Πατρίκ Βιεϊρά. Αυτό το ντουέτο έφερε άμεση επιτυχία στην Άρσεναλ, που κατέκτησε το εγχώριο νταμπλ (Πρέμιερ Λιγκ και FA Cup). Στις τρεις σεζόν που φορούσε τα ερυθρόλευκα, ο Νορμανδός με το μεταξένιο ξανθό μαλλί αγωνίστηκε 118 φορές και σκόραρε έντεκα τέρματα, με χαρακτηριστικότερο εκείνο εναντίον της Ντέρμπι Κάουντι με μια κούρσα που ξεκίνησε εκτός περιοχής, τη σεζόν 1997/98.
Με την αυγή της νέας χιλιετίας, σε ηλικία 30 ετών, ο Πετί πήρε μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα, για 14 εκ. ευρώ. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν εξίσου καλά γι’ αυτόν στην Ισπανία. Αναγκασμένος να αλλάξει και πάλι θέση, μετακινήθηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας και παράλληλα αντιμετώπισε πληθώρα τραυματισμών, με αποτέλεσμα να μην κατορθώσει να εξασφαλίσει μια θέση στην ενδεκάδα, ενώ όπως σημείωνε στην αυτοβιογραφία του, που κυκλοφόρησε το 2008, όταν πρωτοπήγε στην Μπάρτσα, ο προπονητής Λορέντσο Σέρα Φερέρ δεν ήξερε καν σε τι θέση έπαιζε. Το μοναδικό του γκολ για τους «Μπλαουγκράνα» ήρθε στις 13 Μαΐου 2001 σε μία άνετη εντός έδρας νίκη με 5-1 επί της Ράγιο Βαγιεκάνο.
Μετά την παρθενική -και μοναδική- του σεζόν στη Βαρκελώνη και το Καμπ Νου, άρχισαν να διαδίδονται φήμες που ήθελαν τον Πετί να επιστρέφει στην Αγγλία με ενδιαφερόμενους μνηστήρες τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, την προ-Αμπράμοβιτς Τσέλσι και την αιώνιο αντίπαλο της τέως ομάδας του, Άρσεναλ, την Τότεναμ. Τελικά, ο Πετί πράγματι υπέγραψε στους «Μπλε» του Λονδίνου το 2001 για 7,5 εκ. λίρες. Πήρε με το «καλημέρα» φανέλα βασικού, όμως συνολικά η σεζόν ήταν απογοητευτική και μάλιστα η Τσέλσι ηττήθηκε από την πρώην ομάδα του, Άρσεναλ, στον τελικό του FA Cup του 2002. Το πρώτο του γκολ με τα μπλε ήρθε σε μία νίκη με 2-1 (ξανά) επί της Ντέρμπι, στις 30 Μαρτίου 2002.
Τη δεύτερη σεζόν στο Στάμφορντ Μπριτζ, ο Πετί παρουσίασε σημαντική βελτίωση, διαμορφώνοντας άλλο ένα εντυπωσιακό ντουέτο στο κέντρο, αυτή τη φορά με τον 24χρονο τότε Φρανκ Λάμπαρντ. Σε μία αποφασιστική αναμέτρηση ενάντια στη Λίβερπουλ στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, η Τσέλσι κέρδισε τις εντυπώσεις, εξασφαλίζοντας την 4η θέση και μια συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πετί σκόραρε δύο γκολ στη διάρκεια της σεζόν, ένα με αντίπαλο την Έβερτον στο Λιγκ Καπ, κι ένα κόντρα στην παλιά του ομάδα, την Άρσεναλ, στο πρωτάθλημα.
Δυστυχώς, όμως, μια σειρά τραυματισμών στο γόνατο είχαν ως αποτέλεσμα να περάσει μεγάλο μέρος της τελευταίας, όπως αποδείχθηκε, σεζόν (2003/04) της καριέρας του εκτός αγωνιστικών χώρων. Η τελευταία του εμφάνιση για την ομάδα ήταν ενάντια στην Μπλάκμπερν την 1η Φεβρουαρίου του 2004. Αφότου έμεινε ελεύθερος από την Τσέλσι, ο Πετί είχε την ευκαιρία να υπογράψει για την Μπόλτον, όμως απέρριψε τη σχετική πρόταση, και τελικά ανακοίνωσε την απόσυρσή του στις 20 Ιανουαρίου του 2005, έχοντας αποτύχει να ανακάμψει πλήρως από χειρουργική επέμβαση στο γόνατό του.
Με τα χρώματα της εθνικής Γαλλίας, ο Πετί κατέγραψε 63 συμμετοχές και σημείωσε έξι τέρματα. Με τους «Τρικολόρ» μάλιστα κέρδισε και τη μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας του, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 στη γνωστή αναμέτρηση εναντίον της «Σελεσάο» του Ρονάλντο (Φαινόμενο). Μάλιστα, ο Πετί σφράγισε τη νίκη της ομάδας του πετυχαίνοντας το τρίτο γκολ των Γάλλων στις καθυστερήσεις του αγώνα, διαμορφώνοντας το τελικό 3-0, ύστερα από τα δύο γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν στο πρώτο ημίχρονο.
Το εν λόγω γκολ είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο, αφού πραγματοποίησε μία δυναμική κούρσα προτού πάρει την ασίστ και στείλει με πλασέ την μπάλα στα δίχτυα στην τελευταία φάση της αναμέτρησης, σφραγίζοντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή για τη διοργανώτρια Γαλλία, και επιτρέποντας στους συμπατριώτες του να επιδοθούν σε φρενήρεις πανηγυρισμούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το γκολ ήταν το χιλιστό στην ιστορία της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, και το τελευταίο γκολ σε Μουντιάλ για τον 20ό αιώνα. Ο Πετί θα συμμετείχε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2002, όμως η Γαλλία απέτυχε να περάσει τη φάση των ομίλων, σε ένα φαινόμενο που έμελλε να μείνει ως η «κατάρα του παγκόσμιου πρωταθλητή» στις μετέπειτα διοργανώσεις.
Αν και ικανός να αγωνιστεί ως αμυντικός, ο Πετί συνήθως έπαιζε στη θέση του αμυντικού μέσου, και φημιζόταν για την ενέργεια, την εργατικότητα, τη δύναμη, τα τάκλιν, τις εναέριες μονομαχίες, αλλά και για την ευφυΐα στις τοποθετήσεις του, καθώς επίσης και για τη χάρη του παιχνιδιού του, την εμβέλεια στις πάσες του και τη δυνατότητά του να σουτάρει από μεγάλη απόσταση με το αριστερό του πόδι. Ο συνδυασμός όλων αυτών των χαρακτηριστικών καθιστούσε τον Πετί ικανό όχι μονάχα να αμύνεται αποτελεσματικά, αλλά να αναλαμβάνει έναν γενικότερο, οργανωτικό ρόλο στο κέντρο, δημιουργώντας ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του, αλλά και σκοράροντας ο ίδιος γκολ. Ήταν αυτό που λέμε ένας «ολοκληρωμένος» παίκτης.
Κάτι που είναι λιγότερο γνωστό για τον ίδιο είναι πως σημαδεύτηκε από την απώλεια του αδερφού του, ο οποίος ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Όταν ακόμη ο Εμανουέλ αγωνιζόταν στην Αρκ, το 1988, ο Ολιβιέ Πετί κατέρρευσε και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε πως ήταν νεκρός λόγω θρόμβου στον εγκέφαλο. Στη βιογραφία του, ο θρύλος των Μονακό και Άρσεναλ εξηγεί ότι το γεγονός αυτό τον θορύβησε σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε σκεφτόταν να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, προτού ακόμα καλά καλά κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. Τελικά επέλεξε να παραμείνει στον χώρο και φόρεσε το νούμερο «17» σε όλη την καριέρα του, που ήταν η ηλικία του αδερφού του όταν έφυγε από τη ζωή.
Αυτή είναι η ιστορία του Εμανουέλ Πετί, ενός ξεχασμένου ποδοσφαιρικού θρύλου, ο οποίος κατάφερε να αγωνιστεί σε μερικές από τις κορυφαίες ομάδες στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, κερδίζοντας τίτλους σε Αγγλία και Γαλλία, εξασφαλίζοντας αναγνώριση και σεβασμό για τις ηγετικές αγωνιστικές του αρετές, και φτάνοντας στην κορυφή με την κατάκτηση του Μουντιάλ του ’98, όπου, αν και αμυντικός μέσος, σκόραρε το τελευταίο γκολ στον τελικό!
Θα δυσκολευόμασταν να διαφωνήσουμε με κάποιον ρομαντικό που θα ’λεγε νοσταλγικά, μελαγχολικά: «Δεν τους φτιάχνουν έτσι στις μέρες μας…».
