Ίσως γνωρίζετε την αγγλική μπάντα «Frankie Goes to Hollywood», αλλά σας διαφεύγει ότι ο Φράνκ Λεμπέφ, που έγινε cult-hero στην Τσέλσι, ήθελε κι αυτός να πάει στο Χόλιγουντ!
Γέννημα-θρέμμα Μασσαλός, ο Φρανκ Λεμπέφ μετακόμισε στο ψαροχώρι του Σεν-Συρ-σου-Μερ σε νεαρή ηλικία μαζί με την οικογένειά του, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του. Μην έχοντας που να διοχετεύσει την αστείρευτη ενέργειά του, ο μικρός Φράνκ από νωρίς ανέπτυξε μια κλίση προς τη μίμηση, λέγοντας μάλιστα στη μητέρα του σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, πως όταν μεγαλώσει θα ήθελε να γίνει π̶ο̶δ̶ο̶σ̶φ̶α̶ι̶ρ̶ι̶σ̶τ̶ή̶ς̶ ηθοποιός!
Με την κατάσταση να γίνεται ανυπόφορη, καθώς οι επιλογές εκτόνωσης για ένα μικρό παιδί σε ένα τόσο μικρό μέρος ήταν μηδενικές, ο πατέρας του τον έγραψε στην πλησιέστερη ακαδημία ποδοσφαίρου, με τον Φράνκ να υπακούει χωρίς δισταγμό, καθώς του άρεσε η… στολή.
Κατά τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη που θα έχει ο Λεμπέφ στο χώρο του ποδοσφαίρου. Στα 16 του χρόνια ωστόσο, η νεοσύστατη Τουλόν, τον εντόπισε και τον ενέταξε στις ακαδημίες της, υποσχόμενη μάλιστα ένα λαμπρό μέλλον, καθώς εκείνη τη χρονιά κατάφερε να τερματίσει στην 5η (!) θεση της Λίγκ 1, σοκάροντας τους πάντες στον εγχώριο ποδοσφαιρικό κόσμο της Γαλλίας. Δυστυχώς για όλους τους εμπλεκόμενους ωστόσο, η ομάδα γρήγορα κήρυξε πτώχευση και ο Λεμπέφ μαζί με πολλούς άλλους νεαρούς αποδεσμεύτηκαν.
Η συνέχεια μοιάζει με καλτ αφήγηση. Ο Γάλλος άσος αποφάσισε να περάσει από δοκιμαστικά στην ομάδα της γενέτειράς του, τη μεγάλη Μαρσέιγ. Παρά τις θετικές εντυπώσεις που άφησε, δεν του προσφέρθηκε επαγγελματικό συμβόλαιο, με τον ίδιο -όπως λέγεται- να δηλώνει στο περιβάλλον του πως δεν πρόκειται να φορέσει ποτέ ξανά την φανέλα της!
Έχοντας λοιπόν στα χέρια του μια πρόταση από την Χιέρ, ομάδα 3ης κατηγορίας, αποφάσισε να πάρει τα πράγματα στα χέρια του και έβαλε αγγελία (!!!) στο διάσημο περιοδικό France Football, γράφοντας: «Ποδοσφαιριστής, 18 ετών, 1 μέτρο και 82 εκατοστά, 72 κιλα, μέσος, διαθέσιμος, αγωνίζομαι στην 3η κατηγορία, αναζητώ επαγγελματικό δοκιμαστικό συμβόλαιο στην 1η ή 2η κατηγορία».
Η παράδοξη κίνηση του αποδεικνύεται… άδοξη, καθώς καταλήγει στην Μός, ομάδα επίσης 3η κατηγορίας, δουλεύοντας ως πωλητής ρούχων το πρωί και το απόγευμα ως ημι-επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Στη συνέχεια μετακομίζει στην Λεβαλουά, μέσω ενός βίντεο που είχε δημιουργήσει και είχε μοιράσει ο ίδιος, με τις καλύτερες στιγμές του. Κάπως έτσι πάλι μέσω της δικής του προσπάθειας, ο διακόπτης γυρίζει για τα καλά και η καριέρα του μπάινει σε fast-track επιτυχίας!
Τον Αύγουστο του 1988 έκανε το ντεμπούτο του με τους «Τάνγκος» της Λεβαλουά για να εκτοξευθεί και να πάρει μεταγραφή δύο χρόνια αργότερα για την Λίγκ 2 και την Στρασμπούρ σε ηλικία 22 ετών. Μόλις δυο σεζόν χρειάστηκε ο Λεμπέφ για να οδηγήσει την ομάδα στην άνοδο στην μεγάλη κατηγορία νικώντας την πρώην ομάδα του πατέρα του, Ρέν, στα πλέι-οφ!
Η μυθική πορεία της ομάδας του Γάλλου, με συμπαραστάτες τους Κέλερ και Μοστοβόι δεν σταμάτησε εκεί, καθώς έφτασε και στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας, χάνοντας από την ανώτερη Παρί Σεν Ζερμέν, προτού πάρει τελικά το 1995 το Κύπελλο Ιντερτότο. Η μεγάλη αγάπη του Λεμπέφ για την ομάδα και την πόλη δεν στάθηκε αρκετή για την παραμονή του, αφού ο περίφημος «Νόμος Μπόσμαν», τον ώθησε στην έξοδο, με τις πρώτες σειρήνες από το εξωτερικό ήδη να ηχούν!
Πολλές ομάδες είχαν στο στόχαστρο τον νεαρό Μασσαλό, ωστόσο το πιο «ζεστό» ενδιαφέρον, έδειξε αναμφίβολα η Τσέλσι του Γκλέν Χόντλ, η οποία και τελικά κατάφερε να κάνει δικό της τον ποδοσφαιριστή για τον ποσό των 2,5 εκατομμυρίων λιρών. Να σημειώσουμε εδώ, πως σε εκείνη την περίοδο μπήκαν τα «θεμέλια» της υπερομάδας των Ζοσέ Μουρίνιο και Ρόμαν Αμπράμοβιτς, με τον σύλλογο να φέρνει στο Λονδίνο μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τους Τζιανφράνκο Τζόλα, Ρομπέρτο Ντι Ματέο και Τζιανλούκα Βιάλι!
Η προσαρμογή του Λεμπέφ στην αγγλική πραγματικότητα, ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη. Όπως δήλωσε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του, «οι προπονητικές εγκαταστάσεις ήταν χειρότερες, το στυλ παιχνιδιού ήταν χειρότερο» και σίγουρα το μνημειώδες χτύπημα του Βίνι Τζόουνς στο «ακάλυπτο» κεφάλι του Γάλλου στον αγώνα με τη Γουίμπλεντον δεν βοήθησε ιδιαίτερα!
Έστω κι έτσι, η συνύπαρξη του με τον Στιβ Κλαρκ στο κέντρο της άμυνας των «Μπλε», αποδείχθηκε αρκετά επιτυχημένη και οδήγησε τους Λονδρέζους στη 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα, γεγονός που έγινε αποδεκτό με διθυραμβικά σχόλια από τους φίλους του συλλόγου. Μην ξεχνάμε πως η Τσέλσι της εποχής, ήταν μια mid-table ομάδα, όσον αφορά τη βαθμολογική συγκομιδή.
Η καθιέρωση πλέον ήταν γεγονός για τον Λεμπέφ, με τις δυναμικές εμφανίσεις του μάλιστα να τον καθιστούν και σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας, με το «He’s here, he’s there, he’s every fucking where, Frank Leboeuf!» να ηχεί αρκετά συχνά στις κερκίδες του Στάμφορντ Μπρίτζ. Η εξέλιξή του, δεν σταμάτησε εκεί, καθώς και αυτή του ίδιου του συλλόγου, με την αλλαγή σκυτάλης στον προπονητικό θώκο, να βρίσκει τον Βιάλι στη θέση του Ρουντ Γκούλιτ, και τους Τόρε Άντρε Φλο και τον νυν τεχνικό της Εθνικής μας, Γκουστάβο Πογιέτ, να έρχονται ως προσθήκες στο ρόστερ.
Τη σεζόν 1997/98 η Τσέλσι κατέλαβε την καλύτερη θέση (4η) που είχε λάβει ποτέ στην ιστορία της στην Πρέμιερ Λιγκ, με τον Λεμπέφ να είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στη σεζόν και τους «Μπλε» να κατακτούν τόσο το Κύπελλο UEFA όσο και το Λιγκ Κάπ. Η τεράστια προσφορά του Γάλλου, φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητη και σε διεθνές επίπεδο με τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Εμέ Ζακέ, να τον συμπεριλαμβάνει στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο που θα γινόταν στην χώρα τους.
Εκεί, ο Λεμπέφ είχε ρόλο αναπληρωματικού πίσω από τους Λοράν Μπλαν και Μαρσέλ Ντεσαγί, ωστόσο η αποβολή του πρώτου στον ημιτελικό με την Κροατία, τον έφερε τον μπροστά στο πολύ δύσκολο έργο του περιορισμού του Ρονάλντο, στον τελικό της διοργάνωσης. Η ιστορία με τις στομαχικές διαταραχές του «Φαινόμενου» είναι γνωστή και έτσι ο Λεμπέφ και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν την κατάκτηση του τροπαίου, επικρατώντας με 3-0 της Βραζιλίας, στον πρώτο παγκόσμιο τίτλο στην ιστορία της Γαλλίας.
Αμέσως μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ, ο Λεμπέφ είχε και την πρώτη του σοβαρή επαφή με τη μεγάλη οθόνη, εμφανιζόμενος στο BBC και την κωμωδία «They Thought It Was All Over», καθιστόντας εαυτόν σε καλτ φυσιογνωμία στην Βρετανία. Εκείνη την περίοδο θα συμπέσει και η έλευση του Ντεσαγί από τη Μίλαν, που θα δημιουργήσει ένα πολύ στιβαρό αμυντικό δίδυμο για την Τσέλσι, με την ομάδα να καταλαμβάνει την 3η θέση, ενώ η επόμενη σεζόν και η έλευση του Κλαούντιο Ρανιέρι, έμελλε να «κλείσουν» τον κύκλο για τον έμπειρο Γάλλο στο Λονδίνο.
Ο Ιταλός τεχνικός, είχε ξεχωρίσει τον μετέπειτα αρχηγό των «Μπλέ», Τζόν Τέρι, από τις ακαδημίες του συλλόγου κι έτσι πλέον δεν έμενε χώρος για όλους στην ενδεκάδα. Το καλοκαίρι του 2001 και θέλοντας να εξασφαλίσει χρόνο συμμετοχής ενόψει Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Λεμπέφ υπέγραψε με την ομάδα που ορκιζόταν πως δεν θα υπογράψει ποτέ, τη Μαρσέιγ!
To 2003 κι έχοντας πετύχει το στόχο του – να συμμετάσχει στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, o Γάλλος αμυντικός αναζήτησε μια τελευταία πρόκληση σε Αλ-Σάντ και Αλ-Γουάκρα, ακολουθώντας τους Έφενμπεργκ και Μπατιστούτα, προτού αποσυρθεί το 2005 σε ηλικία 37 ετών, έχοντας 480 συμμετοχές και 89 τέρματα σε συλλογικό επίπεδο και 50 συμμετοχές και τέσσερα τέρματα σε εθνικό!
Η στιγμή της απόσυρσης από την ενεργό δράση, δεν είναι εύκολη για να κανέναν ποδοσφαιριστή. Για τον Λεμπέφ ωστόσο, ήταν σαφώς δυσκολότερη, καθώς συνέπεσε χρονικά με το θάνατο του πατέρα του και το διαζύγιό του. Ο ίδιος βυθίστηκε στην κατάθλιψη για πολλά χρόνια, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει την αρνητική τροπή που πήραν τα πράγματα.
Ήταν η πρώτη του αγάπη, αυτή για την υποκριτική, που τον τράβηξε από το «βούρκο» των ψυχολογικών προβλημάτων στην επιφάνεια. Σε μια γενναία απόφαση, μπήκε στο αεροπλάνο για το Λος Άντζελες για να παρακολουθήσει μαθήματα ηθοποιίας, ενώ κατά την παραμονή του εκεί, μαζί με τον Τζέισον Στέιθαμ και τον Γούντι Χάρελσον, έπαιξαν για την Χόλιγουντ ΦΣ, μια ερασιτεχνική ομάδα αποτελούμενη από ηθοποιούς και παραγωγούς!
Όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στον κινηματογράφο, η μεγάλη ευκαιρία ήρθε ξαφνικά για τον Λεμπέφ, όταν το 2014 έλαβε τον ρόλο του Ελβετού γιατρού στην ταινία «Η Θεωρία των Πάντων» η οποία μετέπειτα έλαβε Όσκαρ!
Ο ίδιος, παρότι συχνά έχει γίνει το επίκεντρο της κριτικής εξαιτίας άστοχων σχολίων (βλ. πρόσφατες δηλώσεις για την εθνική του Μαροκο και την παλαιότερη κριτική στον Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ), αντιμετωπίζει πλέον τη ζωή με χιούμορ και καλή διάθεση, χαρακτηριστικό των οποίων ήταν και η απάντησή του στο δίλημμα «μετάλλιο Μουντιάλ ή Χρυσή Σφαίρα», λέγοντας «γιατί να επιλέξω, εφόσον μπορώ να έχω και τα δύο»!
