Στο συναρπαστικό ξεκίνημα της Πρέμιερ Λιγκ τρεις ομάδες της πρώτης εξάδας έχασαν το καλοκαίρι τον καλύτερο παίκτης τους, όμως παρουσιάζουν ένα πιο δυνατό σύνολο.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, στη γενικότερη εξέλιξη του αθλήματος, με τις διαφορετικές τακτικές, τις προσαρμοσμένες προπονήσεις, τους εξειδικευμένους προπονητές και τους στατιστικολόγους, τα δαιδαλώδη δίκτυα σκάουτινγκ, οι ομάδες έχουν αρχίσει να εξαρτώνται όλο και λιγότερο από τον έναν παίκτη, τον υπερ-αστέρα, που θα μπορούσε μόνος του να στέψει πρωταθλήτρια τη Νάπολι ή να ανεβάσει ξανά την Μπαρτσελόνα στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Βασικά ούτε αυτές οι έμμεσες αναφορές σε Μαραντόνα και Μέσι είναι ακριβώς αληθείς, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα για άλλη φορά. Εδώ είμαστε να μιλήσουμε για τρεις ομάδες της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, που κάνουν το αδύνατον… δυνατό, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της σεζόν.
Το μεταγραφικό καλοκαίρι στην Αγγλία έκρυβε αρκετές μεταγραφικές εκπλήξεις, με ηχηρά ονόματα να αλλάζουν φανέλα εντός του πρωταθλήματος και άλλα να αποχωρούν για άλλες πολιτείες. Παρά τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν, μόλις τρεις κινήσεις έσπασαν το φράγμα των 100 εκατομμυρίων ευρώ, με τους Μόισες Καϊσέδο, Ντέκλαν Ράις και Χάρι Κέιν, κατά φθίνουσα σειρά μεταγραφικής δαπάνης, άφησαν τις Μπράιτον, Γουέστ Χαμ και Τότεναμ αντίστοιχα, ελπίζοντας στις νέες τους ομάδες να βρουν περισσότερη δόξα, περισσότερους τίτλους ή περισσότερα χρήματα.
Δεν ισχύει πάντοτε, όμως για τις τρεις προαναφερθείσες ομάδες αυτοί οι παίκτες ήταν, κατά την περυσινή σεζόν, καταλύτες. Ο Κέιν σε μία καταστροφική σεζόν για τα «Σπιρούνια», τα οποία έμειναν εκτός Ευρώπης για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια (!), μέτρησε 32 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, ανταγωνιζόμενος τον υπερηχητικό Χόλαντ της Μάντσεστερ Σίτι. Ο Ράις της επίσης κάκιστης πέρυσι Χαμ, που απειλήθηκε μέχρι και με υποβιβασμό, πρωτοστάτησε στην πορεία ως την κατάκτηση του Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ και έλειψε μόλις για 122 αγωνιστικά λεπτά από την Πρέμιερ Λιγκ. Ο 21χρονος Καϊσέδο, που πριν ενάμιση χρόνο ήταν μέλος του συνονθυλεύματος, που παρουσίασε η Μπίρσοτ στο Βέλγιο και έπεσε κατηγορία ως ουραγός, εντυπωσίασε στη νεανική Μπράιτον, που όλοι περίμεναν να καταρρεύσει μετά τη φυγή του Πότερ, και έγινε «μήλον της έριδος» για όλους τους «μεγάλους» στην Αγγλία.
Μάλλον ήδη καταλαβαίνετε που οδηγεί ο συλλογισμός, αφού Τότεναμ, Γουέστ Χαμ και Μπράιτον έχουν ξεκινήσει εντυπωσιακά το πρωτάθλημα και οδηγούν την κούρσα μαζί με τα φαβορί Μάντσεστερ Σίτι και Άρσεναλ, καθώς και την ανανεωμένη Λίβερπουλ. Πως γίνεται όμως αυτά τα αουτσάιντερ να αποδυναμώθηκαν στα χαρτιά, χάνοντας μάλιστα το πιο δυνατό τους φύλλο, όμως στο πρωτάθλημα να τα πηγαίνουν καλύτερα; Ισχύει το «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και στο ποδόσφαιρο ή η φόρμα είναι προσωρινή, αλλά η ποιότητα (και η έλλειψή της) παντοτινή;
Ας ξεκαθαρίσουμε ότι το δείγμα των τεσσάρων μόλις αγωνιστικών είναι δραματικά μικρό για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Εξίσου υψηλή θέση έχουν στη βαθμολογία η Κρίσταλ Πάλας και η αήττητη ακόμα Μπρέντφορντ, ενώ ομάδες όπως οι Νιουκάστλ και Τσέλσι, που πολλοί ανέμεναν φέτος να διεκδικήσουν μέχρι και πρωτάθλημα, βρίσκονται ακόμα χαμηλά. Το πιο ενδιαφέρον όμως στις Τότεναμ, Γουέστ Χαμ και Μπράιτον, είναι ότι παίζουν καλά, αξίζουν όλους τους βαθμούς που έχουν πάρει (ίσως και περισσότερους) και δείχνουν πως όχι μόνο έχουν αφήσει πίσω τις μεγάλες απώλειες, αλλά έχουν βγει δυνατότερες απ’ αυτές.
Ας τις πάρουμε όμως με αντίστροφη βαθμολογική σειρά, την κάθε ομάδα ξεχωριστά. Ένα από τα πλέον ξεχωριστά παραδείγματα της «θεωρίας» είναι φυσικά η Μπράιτον. Οι «Γλάροι» δεν έχασαν απλά τον πιο καταλυτικό παίκτη τους, αλλά το πλέον καθοριστικό δίδυμο του συνόλου, αφού πέρα από τον Καϊσέδο, πουλήθηκε και ο διεθνής Αργεντίνος, παγκόσμιος πρωταθλητής, Αλέξις ΜακΆλιστερ. Οι δύο τους απέφεραν στα ταμεία του συλλόγου πάνω από 150 εκ. ευρώ, όμως μόλις 27 εξ αυτών δαπανήθηκαν για να αγοραστεί κεντρικός μέσος, με τον 19χρονο Μπαλεμπά να καταφθάνει από τη Λιλ, ενώ ως ελεύθεροι ήρθαν οι Μίλνερ και Νταχούντ.
Όλη αυτή η κατάσταση δεν ήταν κάτι νέο για την Μπράιτον. Με την ίδια ευκολία η ομάδα «επέζησε» της προ διετίας ταυτόχρονης φυγής των Γουάιτ και Μπερν, καθώς και της περυσινής «μαζικής» αποχώρησης των Τροσάρ, Κουκουρέγια, Μπισουμά και Μοπέ. Είναι σχεδόν αδιανόητο μία, μέχρι πρότινος mid-table και κάτω, ομάδα να πουλά τόσο επιδραστικούς παίκτες και στην θέση τους να ξεπηδούν όχι ένας, αλλά περισσότερες, πολλές φορές καλύτερες εναλλακτικές. Οι «Γλάροι» μάλιστα έφτασαν να καταρρίψουν και το επιχείρημα της «μονιμότητας» του προπονητή, αφού η απόδοση της ομάδας δεν επηρεάστηκε στο ελάχιστο όταν αποχώρησε ο ταλαντούχος Πότερ και στη θέση του ήρθε ο Ιταλός Ντε Ζέρμπι!
Πηγαίνοντας στη Γουέστ Χαμ τώρα, συναντάμε μία διαφορετική συνθήκη. Το ρόστερ, που είχε στα χέρια του ο Μόις πέρυσι, ήταν άκρως ποιοτικό. Ο Ράις ναι μεν έδενε ιδανικά το σύνολο, προσέφερε το κάτι παραπάνω, ήταν αρχηγός και ηγέτης, όμως πλαισιωνόταν από μία πλειάδα ικανότατων παικτών, όπως οι Μπόουεν, Μπενραχμά, Πακετά, Σούτσεκ και Αντόνιο. Η ομάδα ήταν μακράν underachieving σε όλη την περασμένη σεζόν και στο Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ, που απέμενε ο μόνος της στόχος, έφτασε, εύκολα ή δύσκολα, στην κατάκτηση, παρά την πεσμένη ψυχολογία και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα.
Επιπλέον ο Ράις παραμένει εξαιρετικά καθοριστικός και στη νέα του ομάδα, την Άρσεναλ, αποδεικνύοντας ότι δεν τον «έκανε» η ομάδα, αλλά όπως φαίνεται… ούτε αυτός εκείνη. Οι Γουόρντ-Πρόουζ και Αλβάρεζ που ήρθαν για να τον αντικαταστήσουν στα «Σφυριά», φανερώνει πόσο καλά προετοιμασμένος ήταν ο σύλλογος για την επόμενη μέρα, κάτι που έστω καταλάθος βοήθησε το περυσινό αδιάφορο τελευταίο δίμηνο στο πρωτάθλημα και ο ενθουσιασμός που έφερε ο ευρωπαϊκός τίτλος. Μάλιστα με δεδομένη την υψηλή τιμή πώλησης του παίκτη, σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν κατέληγε, η Χαμ είχε την πολυτέλεια να εντοπίσει και να δελεάσει διάφορους στόχους, χωρίς να μπει σε άσκοπες διαπραγματεύσεις και να δημιουργήσει πλειοδοτικούς ανταγωνιστές.
Και πάμε τώρα στην μεγαλύτερη έκπληξη, και συνάμα επιβεβαίωση της θεωρίας, την Τότεναμ. Τα τελευταία εννέα χρόνια τα «Σπιρούνια» είχαν μάθει να ζουν και να πεθαίνουν με έναν παίκτη, έναν θρύλο του συλλόγου, που σε ηλικία μόλις 30 ετών, όχι μόνο είχε σπάσει ιστορικά ρεκόρ εντός της ομάδας, αλλά «κυνηγούσε» και απίστευτα νούμερα σε ολόκληρη την Πρέμιερ Λιγκ. Ο Κέιν όμως μετά από σχεδόν 600 επίσημες συμμετοχές και περισσότερα από 350 τέρματα δεν είχε πανηγυρίσει ποτέ ούτε έναν τίτλο. Έχασε το πρωτάθλημα από τη Λέστερ, έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λίβερπουλ, έχασε το Λιγκ Καπ από τη Μάντσεστερ Σίτι κι ενώ φαινόταν ότι τα έκανε όλα αυτός, με βασικό συμπαραστάτη τον Σον, στο τέλος δεν ανταμειβόταν.
Σε αντίθεση με τη Γουέστ Χαμ εδώ δεν υπήρχε ηρεμία και σύνεση για την επόμενη μέρα. Η φυγή του θα ήταν καταστροφική, για πολλούς θα σήμαινε το τέλος των καλών χρόνων της Τότεναμ και θα την επανέφερε σε «πέτρινα χρόνια», όπου η έξοδος στο Κύπελλο UEFA και το… Ιντερτότο έμοιαζε επιτυχία. Το «σίριαλ» της αποχώρησής του για την Μπάγερν δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο, με τους περισσότερους να διατυμπανίζουν ότι του αξίζει να φύγει μακρυά από το «σαθρό» σώμα της ομάδας, που διοικούσε στραβά ο Λίβι, και θα είχε πια προπονητή έναν υπερεκτιμημένο Ελληνοαυστραλό, με πέρασμα από την… Παναχαϊκή. Κι όμως κόντρα σε όλα, ο Ποστέκογλου, με ένα νεανικό σύνολο και απροσδόκητους πρωταγωνιστές, όπως οι Σαρ, Ουντότζι και Μάντισον, έχει καταφέρει να εκπλήξει τους πάντες, διατηρώντας τα «Σπιρούνια» στην 2η θέση της βαθμολογίας!
Στην προκειμένη περίπτωση, πιο πανηγυρικά από ποτέ, η συλλογικότητα ισοπέδωσε την «γιγαντιαία» προσφορά του ενός, όπως άλλωστε είχε συμβεί και παλιότερα, με τους Μπέιλ και Μόντριτς. Χωρίς να έχει τίποτα να χάσει και με όλους στη γωνία να τους αμφισβητήσουν έτσι και αλλιώς, οι παίκτες του Ποστέκογλου έχουν μοιραστεί τις «δουλειές» του Κέιν και χωρίς την εκτεταμένη πίεση, τις ασήκωτες προσδοκίες και το κουρασμένο μυαλό, δεν είναι ψέμα να πούμε ότι προς ώρας τις κάνουν καλύτερα. Η Τότεναμ, η Γουέστ Χαμ, η Μπράιτον δεν φτιάχτηκαν για να «πεθάνουν» στην πρώτη μεγάλη φυγή.
Άλλωστε όπως (δεν) λέμε και στο ποδόσφαιρο: ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…
