Ο Ντέκλαν Ράις είναι πια παίκτης της Άρσεναλ και ο ακριβότερος Άγγλος όλων των εποχών. Αρκεί αυτό για να τον κάνει μία επιτυχημένη μεταγραφή;
Ο Τόμας Τάλχελμ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, παρουσίασε το 2014 μία πολυσέλιδη έρευνα, με το χαρακτηριστικό όνομα «Η Θεωρία του Ρυζιού», στο οποίο ανέλυε την πολιτισμική και κοινωνική επίδραση της παραγωγής ρυζιού στην αρχαία Κίνα και κατά πόσο την οδήγησε σε ένα διαφορετικό «μονοπάτι», σε σύγκριση με την Δύση, όπου κυριαρχούσε η παραγωγή σίτου. Το πιο ενδιαφέρον ίσως συμπέρασμα ήταν πως το ρύζι όχι μόνο απαιτούσε συνεργασία σε πολύ μεταλύτερο βαθμό, αλλά κι ένα ιδιαίτερα κοινό τρόπο ποτίσματος (πλημμυρίσματος βασικά) μεταξύ γειτονικών φυτειών, που δημιουργήσε ένα αρχέγονο αίσθημα ολότητας στους λαούς της περιοχής. Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τον Ντέκλαν Ράις;
Ο Άγγλος αστέρας στις 15 Ιουλίου, και μετά από ένα μεταγραφικό σίριαλ ενός περίπου μήνα, υπέγραψε στην Άρσεναλ κι έγινε ο ακριβότερος Βρετανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Μάλιστα αν δεν υπήρχε η κάπως βιαστική μεταγραφή του Έντσο Φερνάντεζ στην Τσέλσι ακριβώς μετά το Μουντιάλ, τότε ο Ράις θα γινόταν παράλληλα κι ο ακριβότερος μέσος στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το συμβόλαιό του με τη Γουέστ Χαμ είχε μόλις έναν χρόνο ακόμα ισχύ και ο ίδιος είχε ήδη απορρίψει μία νέα οκταετή (!) συμφωνία, η οποία συγκυριακά ήρθε σε μία σχετικά κακή αγωνιστική σεζόν για τα «Σφυριά».
Η κατάκτηση του Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ, του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου μετά από σχεδόν 60 χρόνια (αν εξαιρέσουμε το ιδιόμορφο Ιντερτότο του 1999) έμοιαζε μάλιστα σαν ένας ταιριαστός τίτλος τέλους στην καριέρα του 24χρονου πρώην αρχηγού της Γουέστ Χαμ, που σε τόσο νεαρή ηλικία μετρά ήδη 204 συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ και άλλες 43 με την εθνική Αγγλίας (συν τρεις ακόμα με την εθνική Ιρλανδίας!). Ο ίδιος, νωρίτερα μες στη σεζόν, εξέφρασε την έντονη επιθυμία του να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και παρά το γεγονός πως η ομάδα που τελικά επέλεξε, απείχε έξη συναπτά έτη από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, φέτος θα επιστρέψει για να αποδείξει πως ήρθε για να μείνει.
Την υπογραφή του διεκδίκησαν κάποια σπουδαία ονόματα όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Τσέλσι, ακόμα και η Μπάγερν Μονάχου, όμως η Άρσεναλ φαινόταν πως είχε στους περισσότερους τομείς το πάνω χέρι και το όποιο μεταγραφικό παιχνίδι έλαβε μέρος, είχε περισσότερο να κάνει με την άυξηση του ποσού που θα έπαιρνε η Γουέστ Χαμ. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως ο Ντέιβιντ Μόγες είχε προβλέψει πως η μεταγραφή του θα ξεπεράσει τα 106 εκατομμύρια λίρες (τελικά έφτασε στα 100+5 εκ.) και ίσως θα άγγιξει τα 110. Ο Ράις όμως ούτε ήθελε να μεταναστεύσει στη Γερμανία, ούτε ήθελε να μην παίξει Ευρώπη, αλλά ούτε και να γίνει μέλος ενός πολυπρόσωπου και γεμάτου κέντρου, όσους τίτλους κι αν μπορούσε δυνητικά να του φέρει.
Πολλά τα λεφτά αδιαμφισβήτητα, όμως είναι ικανά να καταστήσουν τον Άγγλο μέσο μία -ακόμα- υπεραξία. Τα δεδομένα μάλλον δείχνουν το αντίθετο. Στα τελευταία παραδείγματα των ακριβότερων Άγγλων, που έχουν μετακινηθεί εντός της Πρέμιερ Λιγκ, οι αποτυχίες είναι ελάχιστες. Αν εξαιρέσουμε τον Κάλβιν Φίλιπς, που δεν αποκλείεται να ακολουθήσει την «εκτόξευση» του Τζακ Γκρίλις στην δική του δεύτερη σεζόν στο Έτιχαντ, όλες οι υπόλοιπες κινήσεις έχουν λίγο πολύ πετύχει. Ακόμα και περιπτώσεις όπως του Χάρι Μαγκουάιρ και του Άαρον Γουαν-Μπισάκα έδειξαν με το «καλημέρα» θετικά δείγματα, ο πρώτος μάλιστα χρίστηκε αρχηγός, και η σταδιακή αγωνιστική τους ύφεση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αστάθεια της ίδιας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πέραν αυτού θα ήταν σημαντικό να εξετάσουμε και τη θέση στην οποία αγωνίζεται ο Ράις και τη σημασία της στην Πρέμιερ Λιγκ των τελευταίων ετών. Με μία ματιά στην πρώτη εξάδα της περυσινής σεζόν, θα δούμε πως όλες οι ομάδες είχαν στην εν λόγω θέση τον πιο καταλυτικό, ή έστω εκ των καταλυτικότερων, παικτη για τη λειτουργία τους. Η Σίτι είχε τον Ρόδρι, η Άρσεναλ τον Τόμας Πάρτεϊ, ανεξάρτητα από τη διάθεση αντικατάστασής του και για εξωαγωνιστικούς λόγους, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον Κασεμίρο, η Νιουκάστλ τον Μπρούνο Γκιμαράες, η Λίβερπουλ, ίσως λιγότερο από όλους φέτος, τον Φαμπίνιο και η Μπράιτον τον Μόισες Καϊσέδο.
Οι λόγοι υπέρ της απόφασης των «Κανονιέρηδων» αυξάνονται, αν αναλογιστούμε την επικοινωνιακή νίκη που αποδεικνύει η απόκτησή του. Ο Ράις όχι μόνο αγωνιζόταν σε ανταγωνίστρια ομάδα του Λονδίνου, ο οποίος είχε περάσει κι από τις ακαδημίες της Τσέλσι, αλλά ήταν και μία περίπτωση η οποία κυνήγησε ενεργά η περυσινή έτερη διεκδικήτρια του τίτλου, Μάντσεστερ Σίτι. Επιπλέον έχοντας βασική και φαινομενικά εξασφαλισμένη θέση στα «Τρία Λιοντάρια», η Άρσεναλ θα ενισχύσει την παρουσία της στην εθνική, όπου προς το παρόν μόνο ο Μπουκάγιο Σάκα έχει προεξέχοντα ρόλο.
Ακόμα και για την διοίκηση του Σταν Κρόνκε, η απόκτηση του Ράις αποτελεί ξεκάθαρη πρόθεση ενίσχυσης της δυναμικής της ομάδας και τη σταθεροποίησή της στα -πολύ- υψηλά «διαμερίσματα» του εγχώριου κι ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι ομάδες της ιδιοκτησίας του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου έχουν πια κατακτήσει το NFL (Λος Άντζελες Ραμς), NHL (Κολοράντο Άβαλανς) και πιο πρόσφατα το NBA (Ντένβερ Νάγκετς), με την Πρέμιερ Λιγκ να αποτελεί τον επόμενο μεγάλο στόχο.
Στηρίξτε μας στη νέα μας προσπάθεια στο Tik Tok και απολαύστε μία «δόση» Πρέμιερ Λιγκ σε ένα λεπτό!
Μέσα σε όλα η Άρσεναλ, με τον Εντού τεχνικό διευθυντή, τις δύο τελευταίες σεζόν έχει μία συγκεκριμένη shortlist, καθώς από τις έντεκα τελευταίες μεταγραφές, οι οκτώ είναι μέχρι 25 ετών και μπορούν να αγωνιστούν σε περισσότερες από μία θέσεις, με μοναδικές εξαιρέσεις να είναι οι προσθήκες ανάγκης των Λεάντρο Τροσάρ και Ζορζίνιο, καθώς και ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας Ματ Τέρνερ. Στην ίδια λογική ανήκουν και οι προσθήκες των πιο πρόσφατων Κάι Χάβερτζ και Γιούριεν Τίμπερ, που όχι μόνο προσφέρουν βάθος στο ροτέισον, αλλά έχουν και την προοπτική να αποδειχθούν καθοριστικές κινήσεις στην εξέλιξη του τακτικού πλάνου του Μικέλ Αρτέτα.
«Θα ήταν φυσιολογικό να δεις τέτοιες τιμές για επιθετικούς, αλλά όχι για κεντρικούς μέσους. Νομίζω το ποσό που δόθηκε είναι εξαιρετικά υψηλό, έστω κι αν δεν υπάρχει αμφιβολία την ποιότητά του ως παίκτης», θα δηλώσει ο πρώην «Κανονιέρης», Ζιλμπέρτο Σίλβα. Η αλήθεια είναι πως παρόμοιες ενστάσεις έχουν εκφράσει αρκετοί ποδοσφαιράνθρωποι και φίλαθλοι, ενώ τα απανταχού ποδοσφαιρικά σάιτ και σελίδες έχουν επιδοθεί σε ένα παιχνίδι «κλισεδιάρικου» χιούμορ, στο οποίο αν ο Ράις λεγόταν… Ριζότο ή Αροζίνιο η τιμή του θα ήταν διαφορετική. Κι όμως ο «home-grown tax», ο «φόρος» για την απόκτηση γηγενών στην Αγγλία, δεν πρέπει σώνει και ντε να μας εκπλήσσει σε κάθε κίνηση, αφού όσο οι κανονισμοί της Πρέμιερ Λιγκ δεν αλλάζουν, οι σύλλογοί της εξαναγκάζονται να επενδύουν είτε στην ακαδημία είτε σε πανάκριβες αγορές εντός συνόρων.
Αν μάλιστα κάποιος έχει παρακολουθήσει το παιχνίδι του Αρτέτα, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει πως τα χαρίσματα του νέου αποκτήματός του κουμπώνουν ιδανικά. Ο Ράις δεν είχε απλά πέρυσι τις περισσότερες αναχαιτίσεις (63) σε όλη την Πρέμιερ Λιγκ, αλλά επέδειξε εντυπωσιακά νούμερα σε προωθημένες πάσες (7,25) και κουβαλήματα (2,26) ανά αγώνα, δείχνοντας τον πολύπλευρο ρόλο που μπορεί να εξυπηρετήσει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το σχόλιο του καινοτόμου πρώην τεχνικού της Τσέλσι, Γκρέιαμ Πότερ, πως αν τον είχε στη διάθεσή του στους «Μπλε», θα το έβαζε στην «καρδιά» της τριάδας της άμυνας!
Και κάπως έτσι, φτάνουμε επιτέλους στην «Θεωρία του Ρυζιού» ή όπως είναι στο πρωτότυπο «The Rice Theory of Culture». Φυσικά ο Ντέκλαν Ράις δεν έχει τίποτα να κάνει με την αρχαία Κίνα ή την γεωργική παραγωγή, όμως μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην ενότητα του συνόλου της Άρσεναλ. Με ηγετικές ικανότητες που τον έχουν «φωτογραφίσει» ως τον επόμενο αρχηγό της εθνικής Αγγλίας, ο 24χρονος αστέρας έρχεται να προσδώσει εμπειρία και να πρωτοστατήσει μαζί με τον Μάρτιν Έντεγκαρντ και ίσως τον Άαρον Ραμσντέιλ, όχι μόνο με τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά, αλλά και την προσωπικότητά του.
Σε μία ομάδα που το ταλέντο ρέει άφθονο, οι Αρτέτα και Εντού έψαχναν αρκετό καιρό ένα κεντρικό πρόσωπο να ενσαρκώσει τον ρόλο του προπονητή εντός του γηπέδου, τον επόμενο δυναμικό ηγέτη στα χνάρια των Τόνι Άνταμς, Πατρίκ Βιεϊρά και Τιερί Ανρί. Και ποιος πιο κατάλληλος από έναν βέρο Λονδρέζο, βασικότατο με την εθνική Αγγλίας και πρώην αρχηγό σε ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, που κατά την ανακοίνωση της αποχώρησής του από τη Γουέστ Χαμ, έλαβε ένα «κύμα» αγάπης λες και υπέγραφε νέο πολυετές συμβόλαιο με αυτή;
