Έβαλα στον εαυτό μου μία πρόκληση. Να σας κάνω να νιώσετε πόνο και νοσταλγία για το ειδυλλιακό Highbury, μέσα από 15 φωτογραφίες.
Ως δημιουργός των Football Romantics και αυτοαποκαλούμενος ρομαντικός ποδοσφαιρόφιλος, δεν θα μπορούσα να μην αναπολώ το πρώην ιερό ναό της Arsenal. Ήμουν 11 χρονών το 2006, όταν και η Arsenal διέπραξε ίσως το μεγαλύτερο λάθος της μεγάλης ιστορίας της.
Οι 38,419 θέσεις δεν αρκούσαν στην διοίκηση της Arsenal. Το Νοέμβρη του 1999 έπεσε στο τραπέζι για πρώτη φορά η ιδέα για μετακόμιση στο προάστιο του Ashburton Grove. Το καταραμένο modern football άρχιζε να απλώνει τις ρίζες του βαθιά στις βάσεις ενός από τα πιο παραδοσιακά κλαμπ της Βρετανίας. Τι κι αν το Highbury είχε την πιο ζεστή, την πιο καθαρά αγγλική ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα στο βρετανικό νησί; Τι κι αν οι ίδιοι το έχουν αποκαλέσει «Home of Football»; Τι κι αν έβγαζε νοκ άουτ άλλα γήπεδα-σύμβολα του ποδοσφαιρικού κόσμου, με την μοναδικής ομορφιάς αρτ ντεκό εξέδρα του και το εμβληματικό ρολόι του στο Clock End; Το ψυχρό , άλλα κατά τ’ άλλα αρχιτεκτονικό στολίδι, με τις σουίτες και τις τεχνολογικές φανφάρες, Emirates Stadium, θα γινόταν το νέο σπίτι των «Κανονιέρηδων» από το 2006.
Το πλήγμα ήταν μεγάλο. Ναι φυσικά για τους οπαδούς της Arsenal. Που θα άφηναν πίσω το «πατρικό» τους ποδοσφαιρικό σπίτι, γεμάτο αναμνήσεις, τίτλους και αξέχαστα παιχνίδια, για ένα «άδειο» ποδοσφαιρικό εμπορικό κέντρο.
Το πλήγμα όμως ήταν ακόμα μεγαλύτερο για μένα. Ξεκίνησα να βλέπω ποδόσφαιρο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και με θυμάμαι μέχρι σήμερα να παρακολουθώ «English Football». Το κάψιμο σε επικίνδυνα επίπεδα είχε αρχίσει από νωρίς. Εποχές 2002, Supersport 1 να παίζει στην τηλεόραση κάθε Σάββατο και στις 5 το απόγευμα να στρογγυλοκάθομαι μπροστά από την χοντροκομμένη τετράγωνη τηλεόραση. Εκεί τον είδα και μου κόλλησε. Thierry Henry. Με μάγεψε. Και σαν κάθε παιδάκι του δημοτικού που υιοθετεί ένα είδωλο, εγώ μαγεύτηκα από τον Γάλλο. Δεν υποστήριζα την Arsenal. Αλλά αυτόν και τα τελειώματά του. Και τον συνέδεσα αναπόφευκτα με ένα και μόνο γήπεδο. Το Highbury. Το αποπνικτικά γεμάτο αυτό γήπεδο, με τα πολύχρωμα κορεό του, τα πανέμορφα συνθήματα που θύμιζαν τραγούδια χορωδιών, το μελωδικό «Yeeeeeees» των «Gooners» που ηχούσε σε κάθε γκολ, συνοδευόμενο από την τρεμάμενη τηλεοπτική εικόνα λόγω των έξαλλων πανηγυρισμών, που σε πόρωνε με έναν τρόπο εκστατικό.
Το 2006 ήμουν 11 ετών, δεν είχα καταλάβει τι θα έχανε ο ποδοσφαιρικός κόσμος. Μεγαλώνοντας όμως, άρχισα να αναπολώ τα πρώτα μου «ποδοσφαιρικά ερεθίσματα». Και με χτυπά κάθε φορά. Σε κάθε βίντεο παλιού αγώνα στο Youtube, σε κάθε φωτογραφία αυτού του στολιδιού. Και αναρωτιέσαι πόσα χάνει το ποδόσφαιρο και πόσα θα χάσεις και συ από αυτό. Γιατί δε θα προλάβεις να τα ζήσεις. Και εσύ και τα παιδιά σου. Όπως συνέβη με το Upton Park της West Ham United. Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει την εμπειρία της παρακολούθησης ενός αγώνα σε ένα από αυτά τα δύο γήπεδα; Το ποδόσφαιρο λοιπόν, γκρεμίζει αυτό που το έκανε αγαπητό στη ψυχή τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων εδώ και ενάμιση αιώνα . Την αυθεντικότητα και την ταπεινότητά του.
Και επειδή ίσως δεν ήσασταν τόσο ανώμαλοι όσο εγώ και στα έξι σας ίσως βλέπατε «Στρουμφάκια», «Πόκεμον» και κινούμενα σχέδια, χωρίς να σας κατηγορώ γι αυτό φυσικά, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσετε έστω και λίγο ή με οποιοδήποτε τρόπο αυτό το ναό, μέσα από τις παρακάτω 15 φωτογραφίες θέλω έστω και λιγάκι να νιώσετε τι έκανε ιδιαίτερο αυτό το γήπεδο.
Μικροί και μεγάλοι, σας προκαλώ, νοσταλγήστε μαζί μου!
Σας πόνεσε η καρδιά; Και μένα.
Μείνετε συντονισμένοι στην στήλη των The Football Romantics στο eyap.gr για περισσότερο vintage feeling και όχι μόνο από το Βρετανικό ποδόσφαιρο. Για την καθημερινή σας δόση ποδοσφαιρικού ρομαντισμού στο Facebook, κάντε LIKE στους The Football Romantics: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Τσιλιμπίου
