Πως μερικά προγράμματα αγώνων της QPR, ένα εντεκάχρονο αγόρι από την Αγγλία και ένας στρατιώτης στην «κόλαση» του ανταρτοπόλεμου του Βιετνάμ δημιούργησαν μια ισχυρή φιλία;
Το ποδόσφαιρο ήταν ανέκαθεν μια διέξοδος. Μια διέξοδος από την πραγματικότητα, που στην ζωή του καθενός μπορεί να πάρει σκληρή, πικρή, απάλευτη «μορφή». Τα παραδείγματα είναι πολλά, προσωπικά και μη. Κάποια παραδείγματα όμως είναι σχεδόν ασύλληπτα. Βγαλμένα από ταινίες του σινεμά. Ή από τα πιο συγκινητικά μυθιστορήματα.
Ο Nils Guy ήταν ένα λεπτοκαμωμένο παιδί από το Σλάου της Αγγλίας, μια πόλη μέσα στην μητροπολιτική ζώνη του Λονδίνου, 30 χιλιόμετρα από το κέντρο της αγγλικής πρωτεύουσας. Στα 22 του αποφάσισε ν’ αφήσει πίσω τα πάτρια εδάφη του και να φύγει μακριά. Συγκεκριμένα να περάσει έναν ολόκληρο ωκεανό και να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά, όμως, από μια τόσο μεγάλη ριζική αλλαγή στη ζωή του, η μοίρα του φυλούσε μια ακόμη μεγαλύτερη.
Στις αρχές του 1969 και ενώ δεν είχε ακόμα εγκλιματιστεί με τους ξέφρενους ρυθμούς ζωής στην Αμερική, ο πόλεμος «του χτύπησε την πόρτα». Έπρεπε άμεσα να παρουσιαστεί στον αμερικανικό στρατό, για να υπηρετήσει στο κατεχόμενο Βιετνάμ. Και όπως είχε δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξη του, ήταν απαίσιο το συναίσθημα να γνωρίζεις ότι θα οδηγηθείς σε ένα μέρος κατεστραμμένο, οπού ηχούν σειρήνες, σφαίρες, όπλα, κραυγές και βομβαρδισμοί. Και ακόμα χειρότερο όταν πραγματικά βρεθείς εκεί. Στις τροπικές ζούγκλες της νοτιοανατολικής Ασίας, σε μια «κόλαση», που είχε δημιουργήσει εκείνος ο αιματηρός ανταρτοπόλεμος, ένας πόλεμος, που άφησε τόσες χιλιάδες ψυχές αγιάτρευτες και σαλεμένες…
Σ’ εκείνο τον όλεθρο, ο Nils έφτασε μια ανάσα πριν χάσει τα λογικά του. Αναζήτησε αμέσως μια παρηγοριά. Μια πνευματική δύναμη. Οι αναμνήσεις από την πατρίδα του πάντα τον κρατούσαν στα πόδια του. Και μία ανάμνηση, μια «αγάπη» πίσω στο Λονδίνο. θα τον κρατούσε ζωντανό. Η Q.P.R. …
Ο Nils είχε έναν καλό φίλο πίσω στην πατρίδα, τον Bob Thorpe, που μαζί υποστήριζαν από παιδιά την ομάδα με τις γαλανόλευκες οριζόντιες ρίγες. Όταν βρέθηκε στο Βιετνάμ, πολλά χρόνια μετά, ο νεαρός Άγγλος ήταν ένα από τα πρώτα άτομα όπου ο Nils έγραψε γράμμα. Εκείνος με την σειρά του, του έστελνε αποκόμματα από αθλητικές ειδήσεις, που συμπεριλάμβαναν τα νέα της ποδοσφαιρικής του αγάπης, της QPR. Η συχνότητα με την οποία ερχόντουσαν τα γράμματα από την Αγγλία όλο και έφθινε. Όπως και η επικοινωνία με την οικογένεια του. Ο Nils ένιωθε μοναξιά, αλλά και ψυχική αστάθεια. Ένιωθε ότι βυθιζόταν στην «άβυσσο» του παραλογισμού. Επιθυμούσε κάτι, που θα τον κρατούσε ζωντανό…
Ο John Wild ήταν ένα 11χρονο παιδί, που ζούσε στο Σλάου της Αγγλίας. Ήταν ένα ήσυχο παιδί, χωρίς πολλούς φίλους. Είχε μεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο και η καλύτερη του στιγμή μέσα στην εβδομάδα ήταν όταν πήγαινε με τον πατέρα του στο Loftus Road για να παρακολουθήσουν την Queens Park Rangers. Έτσι, σε έναν αγώνα των «The Hoops», το φθινόπωρο του ’69, είδε δημοσιευμένο στο πρόγραμμα του αγώνα, ένα γράμμα. Αυτό έγραφε:
«Αγαπητέ κ. Ron Phillips,
Είμαι Άγγλος, ο οποίος μετανάστευσα στις ΗΠΑ τον Φλεβάρη του ’68 και μόλις τον Φλεβάρη του ’69 με κάλεσαν να υπηρετήσω στον αμερικάνικο στρατό. Τώρα βρίσκομαι στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά κάθε εβδομάδα δέχομαι αποκόμματα ειδήσεων τις σπουδαίας QPR, από έναν άλλο μεγάλο οπαδό της ομάδας, τον Bob Thorpe, που προτιμά να ταξιδεύει σε όλη την χώρα για να παρακολουθεί την QPR, παρά να πηγαίνει σε χορούς και τέτοια πράγματα. Εγώ προσωπικά, άμα επιστρέψω στην Αγγλία, το πρώτο Σάββατο θα βρεθώ στο γήπεδο για στηρίξω την μοναδική QPR. Οπότε υπάρχει κάποιος, που το διαβάζει αυτό και θέλει να μου στέλνει αποκόμματα και φωτογραφίες της μεγάλης ομάδας μας; Θα το εκτιμούσα πάρα πολύ.
Με εκτίμηση, ο μόνος υποστηρικτής της QPR στο Βιετνάμ,
Nils Guy».
Ο μικρός John ήταν έξυπνο παιδί και ευαισθητοποιημένο με το τι συνέβαινε στο πολύπαθο Βιετνάμ. Τα έβλεπε στην τηλεόραση και τον ενδιέφεραν. Οπότε δέχθηκε. Δέχθηκε την πρόταση του Nils. Δεν είχε και πολλούς φίλους και ήθελε ν’ αλληλογραφεί με κάποιον. Έστω κι αν αυτός ζούσε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια άλλη πραγματικότητα.
Και έτσι έγινε. Το μικρό αυτό παιδί θα έστελνε για τους επόμενους μήνες στον Nils αμέτρητα προγράμματα αγώνα, αντικείμενα των «R’s», ενθύμια, αποκόμματα και κονκάρδες. Ο 22χρονος θυμάται χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που έπιασε για πρώτη φορά ένα πρόγραμμα αγώνος από την μεγάλη του ποδοσφαιρική λατρεία.
«Νομίζω πως ήμουν ανάμεσα σε πυρά όταν έλαβα το γράμμα, το άνοιξα και ήταν μια εξωπραγματική εμπειρία. Σφαίρες περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου και εγώ ήμουν εκεί διαβάζοντας ένα πρόγραμμα από την QPR, ήταν απίστευτο».
Ήταν στο μέτωπο, μέσα στο αίμα, την υγρασία και την λάσπη. Κι όμως είχε επιστρέψει με έναν τρόπο μαγικό στην κανονικότητα. Ένιωσε μέσα του ένα κομμάτι της πατρίδας του και της καθημερινής ζωής του εκεί. Και όλο αυτό ενθάρρυνε τον Nils όσο τίποτα άλλο. Του έδωσε το έναυσμα για μια αισιόδοξη ασχολία. Μία διέξοδο από τον πόλεμο.
Ο Nils συνέχισε να στέλνει γράμματα στον 11χρονο φίλο του, αλλά και στην ομάδα του Λονδίνου. Μάλιστα σε ένα πρόγραμμα αγώνα ενάντια στην Bolton, ο Άγγλος στρατιώτης συμπεριλαμβανόταν σε μία από τις στήλες, χαρακτηριζόμενος ως «star supporter», με μια φωτογραφία του να κοσμεί το άρθρο. Εκεί ήταν με την στρατιωτική στολή του, μέσα στην ζούγκλα, φορώντας στο χτυπημένο του κράνος μια κονκάρδα της QPR. Ο Nils μάλιστα, είχε υπογράψει εκείνο τον φάκελο με την φράση «Give peace a chance – QPR for the cups».
Μετά τον πόλεμο οι δύο φίλοι έχασαν κάθε επαφή και ο John Wild για δεκαετίες αναρωτιόταν τι απέγινε ο Nils. Τελικά την λύση την έδωσε το διαδίκτυο. Στα 60 του πλέον, ο John αποφάσισε να τον αναζητήσει. Τον βρήκε, που αλλού, στο Facebook:
«Άρχισα να ψάχνω γενικότερα ονόματα βετεράνων, που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ, αλλά δεν τον έβρισκα. Το όνομα του όμως, ήταν τόσο εύκολο να το θυμάσαι. Μια μέρα στο Facebook, τελικά, έπεσα πάνω του. Η γυναίκα με ρώτησε ανήσυχη άμα είμαι καλά, καθώς ξέσπασα σε κλάματα. Απλά της είπα ότι τον έψαχνα για πάντα».
Τον ρώτησε αν ήταν εκείνος που αλληλογραφούσαν και η απάντηση του ήταν αυτή που ήθελε ν’ ακούσει. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Είχε επιβιώσει, ήταν σώος και αβλαβής και πάνω απ’ όλα, ψυχικά υγιής. Από τότε μιλούν μόνο διαδικτυακά, αφού ο Nils Guy κατοικεί μόνιμα στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Δυστυχώς δεν έχουν καταφέρει ακόμα να συναντηθούν από κοντά, αλλά ο John του υποσχέθηκε ύστερα, στον αέρα του BBC 5, ότι όταν τον ξαναδεί, θα τον κεράσει μία μπύρα.
So, cheers football! Σ’ ευχαριστούμε, που αναλαμβάνεις και αυτόν τον χαρακτήρα. Του ψυχολόγου και του ψυχίατρου. Του συμπαραστάτη, του αισιόδοξου και του καλού φίλου.
