Όσο κι αν τα προηγούμενα χρόνια οι Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ έμοιαζαν να ανοίγουν… υπερβολικά την ψαλίδα, οι Γκουαρδιόλα και Κλοπ ποτέ δεν τόλμησαν να «καταδιώξουν» φανερά το ρεκόρ της Άρσεναλ του Βενγκέρ.
Πολλοί δεν το γνωρίζουν, όμως ο χαρακτηρισμός «Invincibles» δεν ακούστηκε πρώτη φορά στο τέλος της σεζόν 2003/04. Πριν βιαστείτε να νομίσετε πως αναφερόμαστε στην «αρχαία» εκδοχή της Πρέστον 130 χρόνια πριν, να σας προλάβω, λέγοντας πως την έγραψε η Independent επίσης για την Άρσεναλ, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του δύο χρόνια νωρίτερα. Αυτό γιατί τότε η ομάδα του Αρσέν Βενγκέρ δεν ηττήθηκε για όλη την σεζόν εκτός έδρας, κάτι που φάνταζε από μόνο του απίστευτο και ήδη θεωρούταν επίτευγμα υψηλότερο από την αήττητη σεζόν της Πρέστον.
Αν σε κάποιον δεν έκανε τρομερή εντύπωση, αυτός ήταν ο Αλσατός τεχνικός των «Κανονιέρηδων», που δεν επαναπαύθηκε, αλλά εξέφρασε την επιθυμία του να κυνηγήσει ακόμα πιο θρυλικά ρεκόρ. Μπορεί σήμερα να μοιάζει τουλάχιστον… τολμηρό, όμως ο Βενγκέρ σχεδόν μια 20ετία πίσω -μια σεζόν πριν όντως το κάνει πράξη- προέβαινε σε μια δήλωση-σοκ για τα αγγλικά δεδομένα.
«Δεν είναι τόσο πιθανό όσο όταν το έκανε η Μίλαν πριν μια δεκαετία στην Ιταλία, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί μοιάζει τόσο σοκαριστικό σε όλους απλά να το δηλώσεις. Νομίζετε πως Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι και Λίβερπουλ δεν το ονειρεύονται; Το κάνουν ακριβώς όπως κι εγώ. Απλά δεν το λένε γιατί φοβούνται πως θα φανούν γελοίοι, όμως σας διαβεβαιώ πως τίποτα δεν είναι γελοίο, γιατί στο ποδόσφαιρο τα πάντα μπορούν να συμβούν. Εγώ πιστεύω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν μπορώ τον αρνητισμό. Επειδή είμαι υγιής για καιρό, δεν σημαίνει πως αύριο δεν μπορώ να πεθάνω, όμως με το να πιστεύω πως θα πεθάνω καταφέρνω απλά να το κάνω πιο πιθανό».
Αυτές τις δηλώσεις «φρέναρε» φυσικά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 2002/03, όμως δεν μπόρεσε να βγάλει αυτές τις σκέψεις από το μυαλό του Αλσατού τεχνικού και των παικτών του. Ακουγόταν τουλάχιστον τρελό ενόψει της επόμενης χρονιάς, όμως στα αποδυτήρια της Άρσεναλ κατά την προετοιμασία γινόταν ακόμα λόγος για το αήττητο. Όλα αυτά παρά την παντοδυναμία της Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (τέσσερις τίτλοι σε πέντε χρόνια) και την εντυπωσιακή μεταγραφική ενίσχυση της Τσέλσι του νεόφερτου τότε Ρώσου μεγιστάνα Ρόμαν Αμπράμοβιτς.
Εντύπωση προκαλεί πως εκείνο το καλοκαίρι οι «Κανονιέρηδες» είχαν κάνει μόλις μια ουσιαστική μεταγραφή, αυτή του 33χρονου Γενς Λέμαν, αφού τα άλλα πέντε αποκτήματα ήταν ανήλικα και παντελώς άγνωστα εκείνη την εποχή, με τους Μιχάλ Παπαδόπουλος, Ντανιέλ Καρμπασιγιούν (ποιοι;), Φιλίπ Σεντερός, Γκαέλ Κλισί και -τον 16χρονο- Σεσκ Φάμπρεγας να γίνονται κάτοικοι Βόρειου Λονδίνου. Η πίστη του Βενγκέρ όμως στην ανθρώπινη πλευρά του ποδοσφαιριστή ήταν αμέριστη και ίσως να μην αλλοιωνόταν ποτέ αν δεν ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια τις σύγχρονες επιταγές του ποδοσφαίρου για να επιβιώσει.
Δεν είναι τυχαίο πως ως τότε δεν είχε αγοράσει κανέναν superstar του αγγλικού ή παγκόσμιου ποδοσφαίρου, με πιο εμπορικές αγορές να θεωρούνται αυτές των Γκριμάλντι και Πετίτ από την τότε semi-finalist του Κυπέλλου UEFA, Μονακό, και φυσικά του Νταβόρ Σούκερ από την Ρεάλ Μαδρίτης, που όμως είχε δώδεκα γκολ στις δύο τελευταίες του σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις.
«Μετά από μια ήττα ο Βενγκέρ φεύγοντας από το γήπεδο είδε ένα πιτσιρίκι με φανέλα της Άρσεναλ να του φωνάζει πως θέλει να παίξει για την ομάδα. Αυτός άνοιξε το παράθυρο, του χαμογέλασε και του είπε: Φυσικά και μπορείς. Το θέμα είναι πόσο καλά», όπως γράφει η Έιμι Λόρενς στο βιογραφικό βιβλίο για την αήττητη σεζόν ονόματι -πως αλλιώς;- «Invincible».
Εκείνη η χρονιά είχε ξεκινήσει με εκπλήξεις. Ο Αλσατός τεχνικός είχε καταλάβει ποια τρία κομμάτια έλειπαν από το «παζλ» του ρόστερ του, κι αν το ένα έκλεισε προσωπικά ο ίδιος με ένα υπεραστικό τηλεφώνημα στην Γερμανία (Λέμαν), τα άλλα δύο βρίσκονταν ήδη στο δυναμικό της ομάδας, αλλά δεν είχαν αξιοποιηθεί σωστά. Το ένα ήταν ο Κόλο Τουρέ, που είχε καταφθάσει από το άγνωστο πρωτάθλημα της Ακτής Ελεφαντοστού για 150 χιλιάδες λίρες, και δεν έπειθε ως κεντρικός μέσος, ενώ το άλλο ήταν ένας ακόμα Αφρικανός ο Λορέν Εταμέ, που στα ως τότε τρία χρόνια του στην ομάδα, έμοιαζε χαμένος μεταξύ τραυματισμών και διαφωνιών με τον προπονητή του για το ποια είναι η πραγματική του θέση.
Η πρώτη δοκιμή ήρθε σε ένα φιλικό προετοιμασίας απέναντι στην Μπεσίκτας του Μιρτσέα Λουτσέσκου, για τον οποίον ο Βενγκέρ έτρεφε μεγάλο σεβασμό, στο οποίο ζήτησε από τον Ρουμάνο να παρατηρήσει την αμυντική του γραμμή και να του πει εντυπώσεις. Με τον Κόλο Τουρέ ως κεντρικό αμυντικό δίπλα στον Σολ Κάμπελ και τον Λορέν ως δεξί μπακ στο 4-4-1-1, οι «Κανονιέρηδες» σκόρπισαν τους Τούρκους, με τον αντίπαλο προπονητή να μένει άφωνος και να θεωρεί πως αυτή η άμυνα μπορεί να φέρει τίτλο. Και το έκανε δεχόμενη τότε μόνο 26 τέρματα!
Και αν τα υπόλοιπα είναι ιστορία, λίγοι γνωρίζουν πως εκείνη η Άρσεναλ σε όλη την σεζόν ποτέ δεν ήταν πίσω στο σκορ στα τελευταία 20 λεπτά οποιουδήποτε αγώνα, με πιο επικίνδυνα παιχνίδια για να χάσει να είναι φυσικά η «Μάχη του Ολντ Τράφορντ» και τα τελευταία της σεζόν στα οποία ο τίτλος είχε ήδη κριθεί. «Στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια μπορούσες να καταλάβεις πως είχαν όλοι χαλαρώσει. Ακόμα και στο ματς του φινάλε απέναντι στην Λέστερ χάναμε στο ημίχρονο. Εγώ όμως δεν το δεχόμουν. Μπήκα μια μέρα στα αποδυτήρια και υπήρξα ιδιαίτερα αυστηρός. Έχετε κερδίσει το πρωτάθλημα και σας αξίζουν συγχαρητήρια, όμως εγώ θέλω να καταφέρετε κάτι, που θα σας κάνει αθάνατους».
Αυτοί που κάνουν το αδύνατο δυνατό, τείνουν να θεωρούνται θεοί. Έτσι και ο Βενγκέρ, όπως έγραψε η Guardian τότε, ήταν την δεδομένη στιγμή ο πιο ικανός προπονητής παγκοσμίως, παρά τα θρυλικά ονόματα στους πάγκους εκείνης της εποχής. Μάλιστα ο Αλσατός ακόμα και όταν πέρασε στο «πάνθεον» της προπονητικής, δεν αρκέστηκε στο να δρέψει τους «καρπούς» της επιτυχίας του, αλλά δήλωσε ευθαρσώς πως σκοπεύει να το επαναλάβει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει.
Η μοίρα ή αν θέλετε η εξέλιξη του σύγχρονου ποδοσφαίρου που ξεπέρασε το «Arsene Knows», τα έφερε έτσι ώστε όχι μόνο να μην φτάσει κοντά να το επαναλάβει, αλλά να μην κατακτήσει καν άλλο τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ. Γι’ αυτό και τον Μάιο του 2018 η FA του χάρισε το μοναδικό χρυσό κύπελλο που δόθηκε ποτέ, ώστε να θυμίζει για πάντα στον οραματιστή τεχνικό πόσο μοναδικό είναι το κατόρθωμά του. Ακόμα κι αν ο ίδιος φάνηκε ταπεινός, αστειευόμενος πως δεν γνωρίζει τι να κάνει με αυτό, είναι σίγουρο πως κάθε στιγμή που το κοιτάει, ένα δάκρυ συγκίνησης -και ικανοποίησης- θα πέφτει καυτό στο χαρακτηριστικό πάρκα μπουφάν του.
Προσωπικά δεν μου κάνουν εντύπωση τα δημοσιεύματα για οπαδούς της Άρσεναλ, που τα τελευταία χρόνια έχουν πανηγυρίσει έξαλλα τις ήττες των Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Σίτι, των ομάδων που έφτασαν πιο κοντά από οποιεσδήποτε άλλες σε αυτόν τον άθλο, έστω κι αν στην καλύτερη υπολείπονταν δέκα αγώνες. Δεν μου προκαλούν έκπληξη οι φανατικές αντιδράσεις και τα «παρελθοντολάγνα» συνθήματα «Invincibles, you ‘ll never sing that!». Δεν μου μοιάζει απίστευτο, που οι αήττητες σεζόν δεν έχουν βγάλει καν Φεβρουάριο από τότε.
Κι αυτό γιατί μέχρι κάτι το απίστευτο συμβεί στην σύγχρονη εκδοχή της Πρέμιερ Λιγκ και κάποια ομάδα δεν χάσει για μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο, το καλοσυνάτο «φάντασμα» του Αρσέν Βενγκέρ θα στέκει αγέρωχα πάνω από το πρωτάθλημα ντυμένο με έναν χρυσό μανδύα, ξορκισμένο πια από τα σχεδόν ανίερα «Wenger Out».
