Πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν μια 20ετία από τη σεζόν που οι Patrick Vieira και Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωναν δύο από τις πιο ιστορικές κούπες του 21ου αιώνα. Εκείνη η αήττητη πορεία της Arsenal του Arsene Wenger μεγάλωσε γενεές και γενεές και συντροφεύει μέχρι και τις σημερινές ποδοσφαιρικές μας αναμνήσεις. Μία εποποιία που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί. Οι πρωταγωνιστές της σεζόν 2003-04 μεγάλωσαν, οι περισσότεροι άλλαξαν, άλλοι χάθηκαν, όμως, ποτέ, κανείς τους δεν ξεχάστηκε. Άραγε που βρίσκονται και τι κάνουν στο σήμερα; Οι απαντήσεις δίνονται παρακάτω…
Και όλα καταλήγουν στην Arsenal του 2004. Μέχρι και στο περσινό έπος της Liverpool, οι «Invincibles» είχαν έναν λόγο να χαμογελούν. Έμειναν μόνοι, απροσπέλαστοι και αξέχαστοι σε ένα πρωτάθλημα που είναι καταδικασμένο στη συνεχή εξέλιξη. Γυρνάς 16 χρόνια πίσω, αναπολείς, αν είσαι οπαδός της Arsenal σκουπίζεις τα δάκρυα από το μάγουλο σου και αυθόρμητα χαμογελάς. Αν υποστηρίζεις οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ενεργοποιείς αυτόματα τον ποδοσφαιρικό σου σεβασμό και μένεις να χειροκροτάς. Πόσα συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν μέσα σε μια ποδοσφαιρική σεζόν, αναρωτιέσαι.
Αμέτρητα σου απαντάς πριν καν ολοκληρώσεις το σκεπτικό σου. Η Arsenal του 2004 πήγε το ποδόσφαιρο της εποχής ένα βήμα παραπέρα. Τόλμησε να κάνει αυτό το βήμα, κι ας της έλεγαν ότι είναι αδύνατο. Μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί κάποιος άλλος, να πράξει κάτι ανάλογο. Αν σου έρχεται στο μυαλό η Leicester του 2016, ξέχασε το. Εκείνο ήταν παραμύθι, εδώ μιλάμε για ολόκληρο μυθιστόρημα. Οι Έλληνες υποστηρικτές των Κανονιέρηδων, δύσκολα θα ξεχάσουν εκείνο το Καλοκαίρι. Γκολ του Vieira κόντρα στην Leicester τον Μάιο και εξασφάλιση του αήττητου πρωταθλήματος. Γκολ του Χαριστέα στον προημιτελικό με τους Γάλλους και… «συγγνώμη, αρχηγέ». Το ποδόσφαιρο το έκανε ξανά. Τους έδωσε ζωή για πολλά χρόνια ακόμη.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοσχολιάσεις και από που να πρωτοπιαστείς. Για τον αρχιτέκτονα και δάσκαλο Wenger, το φαρμακερό και λατρεμένο πλασεδάκι του Henry, τη χαίτη του Lehmann ή μήπως τον εγκέφαλο του Ljungberg. Αν το κείμενο είχε διαφορετική θεματολογία, σίγουρα θα ξέφευγα. Εν της παρούσης, ας μείνουμε στο «Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να τους κλειδώσει για πάντα στα αποδυτήρια του Hihgbury;». Για πολλούς, και όχι αδίκως, εκεί έμεινε η ψυχή της Arsenal. Μέσα στα σκουριασμένα και γεμάτα αναμνήσεις καρεκλάκια αυτού του γηπέδου, που έκρυβαν μέσα τους όλη την ιστορία της ομάδας αλλά και γενικότερα της αγγλικής ποδοσφαιρικής νοοτροπίας. Επιστρέφεις στο σήμερα, βλέπεις άδεια γήπεδα, σε πιάνει μια μελαγχολία. Κάνεις χαρακίρι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης.
16 χρόνια ακούγονται και είναι πολλά. Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει, ότι αναλλοίωτες στο χρόνο μένουν μόνο οι ιστορίες που κάτι έχουν να σου πουν και κάτι να σου διδάξουν. Μια τέτοια είναι και αυτή των αήττητων (επί 49 αγώνες) πρωταθλητών Αγγλίας του 2004 που μαζί με την ιστορική Preston του 1888-89 μπορούν περήφανα να ισχυρίζονται ότι έβαλαν όχι απλό λιθαράκι αλλά ολόκληρα τούβλα στο “τοίχος” της Premier League. Πάμε, λοιπόν, να δούμε και να μάθουμε το παρόν εκείνων των ποδοσφαιρικών ηρώων. Κάποιοι συνέχισαν το legacy τους (δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς), μερικοί εσκεμμένα έκρυψαν τα ίχνη τους και υπάρχει και ο Jose Antonio Reyes που μας άφησε νωρίς.
Jens Lehmann: Τα ανίκητα γάντια
Ταξίδεψε για το Λονδίνο το 2003 έχοντας τη δύσκολη αποστολή να αντικαταστήσει τον σπουδαίο David Seaman. Όχι μόνο ανταπεξήλθε της πίεσης αλλά κατόρθωσε να γίνει ήρωας και ένας από τους πιο iconic παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα των «Gunners». Συνολικά κράτησε σε 15 ματς ανέπαφη την εστία του, ενώ δέχθηκε μόλις 26 γκολ σε 38 αγώνες πρωταθλήματος. Εν ολίγης, τα ανίκητα γάντια του, του χάρισαν τις πιο όμορφες στιγμές της πλούσιας ποδοσφαιρικής του καριέρας! Στο σήμερα, και αφού μέσα στα χρόνια πέρασε ως βοηθός προπονητή από τις Arsenal και Augsburg, είναι ενεργό μέλος του τμήματος management της Hertha Berlin και συχνά-πυκνά ακούμε τη φωνή και το σχόλιο του σε μεταδόσεις αγώνων της Bundesliga. Παράλληλα, δεν παύει να αναδεικνύει την ανθρωπιστική του πλευρά, συμμετέχοντας σε πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Του βγάζεις το καπέλο, τα γάντια ποτέ!
Sol Campbell: Ο «βράχος»
Έγινε το πιο πολυζήτητο και παράλληλα αμφιλεγόμενο πρόσωπο του βόρειου Λονδίνου, όταν το 2001 «πρόδωσε» τη Tottenham για να φορέσει τη μπλούζα της μεγάλης αντιπάλου. Από εκεί και έπειτα έγραψε ιστορία και πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού.. σπίτι του! Με τους «Κανονιέρηδες» πανηγύρισε δύο τίτλους Premier League και τρία FA Cup και σίγουρα αποχώρησε χορτάτος για να κλείσει την καριέρα του στη Newcastle το 2011. Πλέον, και αφού για περίπου ένα χρόνο προπόνησε τη Southend United, απολαμβάνει τα ματς της Arsenal και της Tottenham από τις θέσεις των VIP, ενώ πέρασε ανεπιτυχώς και από το χώρο της πολιτικής.
Lauren: Ο.. Mr. Reliable
Ο Καμερουνέζος μπακ έκανε το όνειρο του πράξη όταν άφησε τη Mallorca πίσω στο 2000 για να ενταχθεί στο ρόστερ της μετέπειτα πρωταθλήτριας Arsenal. Aγωνίστηκε σε 241 παιχνίδια με τους Λονδρέζους κερδίζοντας κυριολεκτικά τα πάντα. Συνέχισε να σηκώνει κούπες με την Portsmouth, προτού κρεμάσει τα «χρυσά» του παπούτσια στην Cordoba FC. Στην όμορφη πόλη της Ανδαλουσίας μένει μέχρι και σήμερα, όπου και αποτελεί ενεργό μέλος των ακαδημιών της ομάδας. Στον ελεύθερο του χρόνο συμμετέχει σε τηλεοπτικές εκπομπές συζητώντας για τι άλλο, ποδόσφαιρο. Από τα αγαπημένα παιδιά του Arsene Wenger.
Kolo Toure: Ο «δολοφόνος»
Υπήρξε καταλυτικός παράγοντας εκείνης της αξέχαστης πορείας των «Κανονιέρηδων». Σε κάθε του τάκλιν ανησυχούσες για τον.. αντίπαλο, αλλά ήξερες που θα καταλήξει η κατοχή. Σπάνια έχανε μονομαχία στον αέρα, «έδεσε» από τη πρώτη στιγμή με τον παρτενέρ του, Campbell, και δεν έχασε ποτέ τη θέση του από την 11άδα. Έπειτα από 326 εμφανίσεις και μπόλικο ξύλο αποχαιρέτησε την αγαπημένη του Arsenal για να κάνει το ταξίδι προς το Μάντσεστερ και τη City. Aκολούθησαν κατά σειρά οι Liverpool και Celtic για να καταλήξουμε στο σήμερα που δοκιμάζει τις προπονητικές του ικανότητες στο πλάι του Brentand Rodgers στη Leicester City. Το ποδόσφαιρο, πάντως, δεν το άφησε στιγμή. Ούτως ή άλλως ήταν συνηθισμένος να ζει μαζί του από τότε που θυμάται τον εαυτό του.
Ashley Cole: Και άντε να τον πιάσεις…
Όντας ένας εκ των κορυφαίων αριστερών μπακ που πέρασαν ποτέ από το νησί, ο Ashley Cole χρωστάει τη μισή του ζωή στη «στρογγυλή θεά»! Πριν ανακοινώσει την απόσυρση του είχε προλάβει να συμπληρώσει 687 εμφανίσεις φορώντας τις φανέλες των: Derby, AS Roma, LA Galaxy, Arsenal και Chelsea. Μία καριέρα που μέχρι και τα μεγαλύτερα ονόματα θα ζήλευαν. Ανά αυτές τις σεζόν κατέκτησε τα πάντα, γέμισε τη τροπαιοθήκη και το πορτοφόλι του και πλέον απολαμβάνει τις ανέσεις ενός «συνταξιούχου». Ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του στις 18 Αυγούστου του 2019.
Freddie Ljungberg: The Brain
Στην σουηδική Halmstads BK «έχτισε» το όνομα του. Στην Arsenal, το απογείωσε. Ο Σουηδός αποτελούσε τον εγκέφαλο και τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας γραμμής για την ομάδα του Wenger. Για να ξεφύγουμε και λίγο από το αγωνιστικό κομμάτι, ήταν και ένας από τους πιο «σπασμένους» παίκτες των βιντεοπαιχνιδιών της εποχής. Το ποσοστό ευστοχίας στις πάσες του ήταν εκνευριστικά καλό, στην καλή του μέρα δεν σου άφηνε περιθώρια ενώ είχε και το εύκολο γκολ. Ένας all-around παίκτης που το 2011 κρέμασε τη φανέλα με το αγαπημένο του «8», ωστόσο τρία χρόνια αργότερα το μετάνιωσε και επέστρεψε για τα.. χασομέρια και τα εκατομμύρια στην Ινδία και την Mumbai City. Επέστρεψε στην αγαπημένη του Arsenal τον Ιούνιο του 2018 με σκοπό να προπονήσει την U-23 ομάδα των Λονδρέζων, πριν γίνει βοηθός προπονητή των «μεγάλων». Με την απόλυση του Unai Emery ανέλαβε έστω και προσωρινά την ευθύνη της πρώτης ομάδας, μέχρι να έρθει ο συνάδελφος και φίλος του Mikel Arteta να αναλάβει. Σήμερα βρίσκεται στις ακαδημίες των «Κανονιέρηδων» έχοντας κεντρικό ρόλο και τον πρώτο λόγο για τα νέα ταλέντα του συλλόγου.
Patrick Vieira: The Captain
Τι να πρωτογράψεις για αυτήν τη προσωπικότητα. Ηγέτης εντός και εκτός γηπέδων, ένα πραγματικό «τείχος» που σίγουρα έχει κερδίσει την εκτίμηση όλης της φίλαθλης γνώμης, ανεξαρτήτως χρωμάτων και οπαδικών πεποιθήσεων! Μετά την απόσυρση του Tony Adams, το περιβραχιόνιο του αρχηγού «κόλλησε» αυτόματα στο μπράτσο του Vieira και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. The rest is history, που λένε και στο χωριό μου! Αποχώρησε το 2011 με ψηλά το κεφάλι, έχοντας τιμήσει τις φανέλες ποδοσφαιρικών γιγάντων όπως η Juventus, η Inter και η Arsenal. Πλέον τον εντοπίζουμε στη χώρα του, τη Γαλλία, να προπονεί την πρώτη ομάδα της Nice, έχοντας ήδη αφήσει το στίγμα του.
Gilberto Silva: The Invisible Wall
Έπειτα από την εντυπωσιακή του παρουσία και την κατάκτηση του τροπαίου με την Εθνική Βραζιλίας στο Mundial του 2002, o Gilberto Silva εξασφάλισε τη μεταγραφή και τη μόνιμη θέση του στα χαφ της Arsenal. Συμπλήρωσε 244 εμφανίσεις κατά τα έξι χρόνια παρουσίας του στο Highbury και δημιούργησε πανικό στη χώρα μας, όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό! Το 2013 είπε το αντίο φορώντας τη φανέλα της Atletico Mineiro στη Βραζιλία. Ο 44χρονος, πλέον, Gilberto βγάζει το ψωμί του ως τεχνικός σύμβουλος παικτών και ομάδων, ανάμεσα σε αυτές και το «Τριφύλλι».
Robert Pires: The French Winger
Ως ένας από τους κορυφαίους εξτρέμ της εποχής του, ο Robert Pires και οι μαγικές ενέργειες του στο χορτάρι θα μείνουν αξέχαστες. 85 γκολ και 41 ασίστ σε 283 εμφανίσεις με την Arsenal και το όνομα του δεν άργησε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην «εγκυκλοπαίδεια» της ομάδος. Αποχώρησε στα τέλη του 2006 για την Ισπανία και τη Villareal, ενώ τον Νοέμβριο του 2010 επέστρεψε στην Αγγλία για χάρη της Aston Villa. Απο το 2016 και έπειτα άνηκε στο προπονητικό stuff του Arsene Wenger, δίπλα στον δικό του δάσκαλο, όπως συνήθιζε να λέει. Στο σήμερα θα τον δεις να παρακολουθεί αγώνες της Ligue 1 και της Premier League και να οργανώνει reunion parties με τους πρώην συμπαίκτες του. Τυπάρα!
Dennis Bergkamp: The Non-Flying Dutchman
Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» που φοβόταν να πετάξει! Όσοι πίστευαν ότι στην μετά Cruyff και Van Basten εποχή η Ολλανδία θα σταματήσει να παράγει ποδοσφαιρικές μηχανές διαψεύσθηκαν πανηγυρικά όταν ο συγκεκριμένος κύριος πάτησε για πρώτη φορά χορτάρι. Εκπαιδευμένος να… εκτελεί από κάθε πιθανό σημείο εντός ή εκτός περιοχής αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Arsenal του Arsene Wenger και δεν άργησε να γίνει ο αγαπημένος «Κανονιέρης» της κερκίδας στο Highbury. 109 γκολ και 71 ασίστ σε 402 συμμετοχές και το άγαλμα του έξω από το Emirates δεν άργησε να χτιστεί. Μετά την απόσυρση του, το 2006, ασχολήθηκε με την προπονητική και βρέθηκε να κοουτσάρει κατά σειρά την Εθνική Ολλανδίας, τον Ajax και την Αlmere City, ομάδα στην οποία βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Σίγουρα, λείπουν ποδοσφαιριστές της δικής του κλάσης…
Thierry Henry: Σε ένα πλασέ του, χωράει όλο το ποδόσφαιρο
Για τον συγκεκριμένο κύριο τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ένας εκ των κορυφαίων striker στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, από τους παίκτες για τους οποίους θα πλήρωνες μία περιουσία για να τους δεις από κοντά. Ο σπουδαίος Henry άφησε τη ποδοσφαιρική και σπάνια «κληρονομιά» του σε Arsenal, Barcelona και New York Red Bulls για να βρεθεί στο 2020 να προπονεί την Montreal Impact στο MLS. Ως πρώτος προπονητής είχε περάσει ανεπιτυχώς και από τη Monaco, ενώ ήταν το δεξί χέρι του Roberto Martinez στην Εθνική Βελγίου για το διάστημα 2016-2018.
Σε πρόσφατες δηλώσεις του, για άλλη μια φορά, φανέρωσε την αγάπη του για το άθλημα. «Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα σπορ. Πολλές φορές σου προσδίδει συναισθήματα εντονότερα και από αυτά του έρωτα». Ως ρομαντικός φίλαθλος, σου βγαίνει να τον αγκαλιάσεις και να του ψιθυρίσεις «Come back». Προς το παρόν και για τα επόμενα χρόνια θα τον απολαμβάνουμε από την άκρη των πάγκων, κάτι είναι κι αυτό.
Οι ρεζέρβες και ο αδικοχαμένος Reyes
Ray Parlour: O πρώην διεθνής Άγγλος μέσος έκανε αξιοθαύμαστες εμφανίσεις ως εφεδρική επιλογή των Vieira και Gilberto στη μεσαία γραμμή. Μετά από 12 χρόνια στο Highbury, αποχαιρέτησε με δάκρυα στα μάτια για την Middlesbrough. Τελικά και χωρίς πολλά πολλά, αποσύρθηκε το 2007 στη Hull City εν μέσω αρκετών προβλημάτων τραυματισμού. Σήμερα, χαρίζει τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς του Νησιού.
Edu Gaspar: Ο τωρινός τεχνικός διευθυντής της Arsenal, Edu Gaspar, πραγματοποίησε 127 εμφανίσεις για το σύλλογο σε όλες τις διοργανώσεις, κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Η καλύτερη σεζόν του Edu ήταν αναμφισβήτητα αυτή του 2003-04, όπου συμπλήρωσε 48 εμφανίσεις, κερδίζοντας εντυπώσεις, αναγνωρισιμότητα και πολλά βραβεία. Δυστυχώς για τον ίδιο οι τραυματισμοί τον κράτησαν πίσω και αναγκάστηκε να αποχωρήσει το 2007. Εν συνεχεία, έπαιξε για τις Valencia και Corinthians μέχρι την απόσυρση του, το 2010.
Jose Antonio Reyes: Έφυγε νωρίς…
Κατάφερε να αφήσει το στίγμα του προτού πει το δικό του αντίο στο ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή. Η ξαφνική και τραγική απώλεια του Jose Reyes σόκαρε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και όχι μόνο. Ήταν μόλις 35, όταν πέρυσι το καλοκαίρι έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα, αφήνοντας πίσω του μία οικογένεια και κάμποσες ποδοσφαιρικές αναμνήσεις. Στην καριέρα του φόρεσε τα χρώματα τεράστιων ομάδων (Real Madrid, Arsenal, Sevilla, Atletico Madrid), μα κυρίως ο ταπεινός και αληθινός του χαρακτήρας ήταν αυτός που τον κράτησε ψηλά στις συνειδήσεις όλων μας. Reyes, λείπεις.
Arsene Wenger: Le Professeur
Το 2004 ήταν η Arsenal του Arsene Wenger που μας μύησε στον κόσμο των «Invincibles». Nαι, εκείνη η ομάδα μπορείς να πεις ότι είχε στο ρόστερ της μερικούς από τους μεγαλύτερους «σούπερ ήρωες» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Δεν την νικούσες ούτε στο PES, για τέτοιο επίπεδο μιλάμε! Και στο τιμόνι ένας σύγχρονος ευεργέτης. Ο «Professeur» όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, Arsene Wenger. Πώς να χάσει; Έπαιζε μόνη της εκείνη την περίοδο στην Αγγλία και γέννησε εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Το δημιούργημα ήταν όλο δικό του, όπως και το νέκταρ του αήττητου τίτλου.
Εκείνο ήταν και το τελευταίο πρωτάθλημα της «δικής του» Arsenal. Σήμερα, εργάζεται για τη FIFA, ως υπεύθυνος ανάπτυξης του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και οι προτάσεις του για αλλαγές στη λειτουργία του αθλήματος έχουν, ήδη, προκαλέσει αίσθηση και αντιδράσεις. Wenger είναι αυτός, ο,τι θέλει κάνει.
Χρειάστηκε μια επαγγελματική βουτιά του Wayne Rooney, η τακτική του πολυμήχανου Sir Alex Ferguson και η ψύχραιμη εκτέλεση πέναλτι ενός μετρ του είδους (Ruud Van Nilsteroy) για να μπει τέλος σε ένα αήττητο σερί 1,5 χρόνου. Το βράδυ της 24ης Οκτωβρίου του 2004 στο Old Trafford τα δυνατά φώτα του Stretford End τύφλωσαν τους «Κανονιέρηδες» που έμειναν να κοιτούν γεμάτοι αμηχανία. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο σκηνικό μεταφέρθηκε εν συνεχεία και στα αποδυτήρια. Δεν μπορείς να τους κακολογήσεις. Όλες οι ομάδες έχουν μαύρες μέρες και για την δική τους μεσολάβησαν.. 436! Είχαν ξεχάσει την αίσθηση της ήττας. Δεν ήξεραν πως να το διαχειριστούν, όμως όφειλαν να συνεχίσουν.
Γιατί πάντα στα μυθιστορήματα το τέλος έχει βαθύτερη έννοια από την αρχή. Και για την Arsenal του Wenger το τέλος ήταν οδυνηρό, όταν και χαιρέτησε το σπίτι της για να μετακομίσει στο πιο… εμπορικό Emirates τον Μάιο του 2006. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και τα ζούμε μέχρι σήμερα!
