Μερικές αγάπες, ακόμα και ποδοσφαιρικές, μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Ανάμεσα σε αυτές, κι η αγάπη του Ζουνίνιο για τη Μίντλεσμπρο.
Ο Οσβάλντο Τζιρόλδο Τζούνιορ, όπως ονομάζεται πλήρως ο Ζουνίνιο, γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, στις 22 Φεβρουαρίου του 1973. Το ποδόσφαιρο ήταν μια εκ των αγαπημένων του ασχολιών, καθώς από μικρός ασχολήθηκε, αγωνιζόμενος στη τοπική Εσπόρτε Κλουμπ Ντερ, καθώς και την ομάδα ποδοσφαίρου σάλας, Ατλέτικο Γιουβέντους .
Το ταλέντο του ξεχώριζε από μικρή ηλικία, με την Ιτουάνο να τον υπογράφει, στα 16 του χρόνια. Η Ιτουάνο ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα της πόλης, πίσω από την Σάο Πάουλο, ενώ σε μεταξύ τους αγώνα το γκολ του έδωσε τη νίκη στην Ιτουάνο. Έτσι τράβηξε τα βλέμματα των ιθύνοντων της Σάο Πάουλο, η οποία προχώρησε και στη μεταγραφή του.
Εκεί αγωνίστηκε για τρεις σεζόν. Οι ικανότητες του Ζουνίνιο φαίνονταν όλο και περισσότερο, ενώ συνέβαλε στη κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1993, καθώς και στη κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, την ίδια χρονιά εναντίον της Μίλαν. Ο Βραζιλιάνος μεγάλωνε ποδοσφαιρικά, ενώ το 1995 κέρδισε και τις πρώτες του διεθνείς συμμετοχές. Μαζί του, στη Σάο Πάουλο, μια πληθώρα ταλαντούχων Βραζιλιάνων, όπως οι Λεονάρντο, Καφού, Μίλλερ, Ζούνιορ Μπαϊάνο, Ντενίλσον και πολλοί ακόμα, όλοι τους διεθνείς! Όλες οι συγκυρίες στάθηκαν υπέρ του, με τη Μίντλεσμπρο να αποφασίζει να τον αποκτήσει, λίγο καιρό μετά την άνοδό της στη Πρέμιερ Λιγκ, έναντι 4,75 εκατομμυρίων λιρών, σε μια μεταγραφική «έκπληξη», αφού ήταν γνωστό πως πάρα πολλές ομάδες, μεγαλύτερου βεληνεκούς, τον παρακολουθούσαν. Σημαντικός παράγοντας στην επιλογή του ήταν, όπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα, ο ,Μπράιαν Ρόμπσον, ο οποίος του είχε παρουσιάσει ένα ποδόσφαιρο που βασιζόταν λιγότερο στη φυσική δύναμη. Την ίδια χρονιά, κέρδισε και το Κόπα Ααμέρικα με την εθνική του ομάδα.
Η προσαρμογή του δεν ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη. Βρήκε παράξενες τις συνήθειες στο φαγητό, ενώ έκανε τόσο κρύο που είχε βάλει στις μπότες του εφημερίδα, ώστε να ζεσταθεί. Στη «Μπόρο» έγινε αγαπητός. Πολλά όμορφα γκολ και εξαιρετικές τελικές πάσες, με τον μικρόσωμο μεσοεπιθετικό να γίνεται πολύ αγαπητός. Πολλοί μάλιστα λένε πως έπαιζε στους δρόμους της πόλης ποδόσφαιρο μαζί με παιδιά, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στις πορείες της Μίντλεσμπρο, ως τους τελικούς των ΦΑ Καπ και Λιγκ Καπ, το 1997. Εκείνη όμως η χρονιά, κρίθηκε ως ιδιαίτερα άσχημη.
Το 1997, μετά από μια αφαίρεση βαθμών, λόγω αδυναμίας παρουσίασης της ομάδας σε παιχνίδι με τη Μπλάκμπερν, και μια ισοπαλία με τη Ληντς, η Μίντλεσμπρο έπεφτε κατηγορία. Ο Βραζιλιάνος, απαρηγόρητος, μετά το τέλος του αγώνα, ξέσπασε σε κλάματα. Δεν ήταν μόνο η λατρεία που λάμβανε, αλλά και η εξαιρετική χρονιά που είχε, καθώς σε 36 αγώνες σκόραρε δέκα φορές. Η απόδοσή του ήταν τέτοια, που ήρθε δεύτερος για το τίτλο του παίκτη της χρονιάς, πίσω από τον Τζιανφράνκο Τζόλα, παρότι η ομάδα του υποβιβάσθηκε. Ο ίδιος, θέλοντας να βρεθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 με τη Βραζιλία, αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Αρκετά χρόνια αργότερα, αποκάλυψε πως μετάνιωσε για την επιλογή του, ενώ εκτός της Ατλέτικο, η Λίβερπουλ τον είχε πλησιάσει!
Βγάζοντας από τα ταμεία της το ποσό των 13 εκατομμυρίων λιρών, η Ατλέτικο Μαδρίτης ενέταξε στο δυναμικό της τον Ζουνίνιο. Ξεκίνησε καλά τη σεζόν, όμως σε ένα σκληρό μαρκάρισμα, έσπασε τη κνήμη του, μένοντας εκτός για τρεις μήνες, αντί των πέντε που είχαν προγραμματιστεί, και κατά συνέπεια, χάνοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Την επόμενη σεζόν, ηγήθηκε της μεσοεπιθετικής γραμμής των «Ροχιμπλάνκος», με τους οποίους έφτασε ως τα ημιτελικά του κυπέλλου UEFA, αποκλειόμενοι από την φοβερή Πάρμα της εποχής.
Η επόμενη χρονιά, ήταν μια χρονιά «βγαλμένη» από όνειρα για τη Μίντλεσμπρο. Η ομάδα επέστρεψε στη πρώτη κατηγορία, και μαζί της και ο Ζουνίνιο Παουλίστα. Ο Βραζιλιάνος βρέθηκε ως δανεικός από την ισπανική ομάδα στη «Μπόρο», συμβάλλοντας στην άνετη παραμονή της ομάδας, με τέσσερα γκολ σε 24 παιχνίδια. Αποχώρησε με το τέλος της σεζόν, και ξαναδόθηκε δανεικός, αυτή τη φορά στις Βάσκο Ντα Γκάμα και Φλαμένγκο. Με τη πρώτη, κατέκτησε και το πρωτάθλημα, αγωνιζόμενος μαζί με έναν άλλο Ζουνίνιο, τον Περναμπουκάνο, γνωστό για τις φοβερές εκτελέσεις φάουλ του, αλλά και τη θητεία του στη Λυών. Ακολούθησε, το 2002, η συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, με το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα στα 29 του. Είχε πέντε συμμετοχές, οι τέσσερις ως βασικός, και βοήθησε τη Βραζιλία στη κατάκτηση του πέμπτου της Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Τι είπαμε όμως για τις παλιές αγάπες; Αυτές δε ξεχνιούνται, με το Ζουνίνιο να επιστρέφει για τη τρίτη του θητεία στη Μίντλεσμπρο, έναντι έξι εκατομμυρίων λιρών, το καλοκαίρι του 2002. Παρότι δεν ήταν ο παλιός, καλός Ζουνίνιο, συνέχισε να πετυχαίνει εντυπωσιακά γκολ. Έντεκα γκολ σε δυο χρονιές πρωταθλήματος πέτυχε, βοηθώντας στη παραμονή της ομάδας του, καθώς και στη κατάκτηση του Φούτμπολ Λιγκ Καπ το 2004, μοναδικού τίτλου στην ιστορία της ομάδας.
Στο τέλος της σεζόν, ο 31χρονος, πια, Βραζιλιάνος, μετακινήθηκε στη Σκωτία και συγκεκριμένα τη Σέλτικ. Μάλιστα, είχε συγκρουστεί με το προπονητή της ομάδας, Μάρτιν Ο’Νίλ, καθώς δεν λάμβανε αρκετό χρόνο συμμετοχής, ενώ αντί της συνηθισμένης του θέσης, αυτή του δεκαριού, χρησιμοποιούταν ως δεξιός μέσος, έχοντας και αμυντικές ευθύνες. Αυτός ήταν κι ο τελευταίος του σταθμός στην Ευρώπη, καθώς ένα χρόνο αργότερα επαναπατρίστηκε, για λογαριασμό της Παλμέιρας.
Με τη Παλμέιρας πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής, ενώ βρέθηκε και στη Φλαμένγκο, ξανά, κατακτώντας ένα ακόμα Κόπα Λιμπερταδόρες. Ακολούθως, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αποφάσισε να συνεχίσει τη καριέρα του στη Σίδνεϊ FC, στην Αυστραλία. Εκεί αντιμετώπισε αρκετά προβλήματα, καθώς αναγκαζόταν συνεχώς να παίρνει παυσίπονα και κορτιζόνη, εξαιτίας ενός τραυματισμού στον ώμο, στο δεύτερό του μόλις παιχνίδι. Αυτό, σε συνδυασμό με την απόκτηση νέων παικτών από πλευράς της ομάδας του, τον οδήγησαν στο να λήξει το συμβόλαιό του, με τον ίδιο να αποφασίσει τον Απρίλιο του 2008 να ανακοινώσει την απόσυρσή του από την ενεργό δράση.
Έπειτα, ανέλαβε πρόεδρος της ομάδας όπου ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, της Ιτουάνο. Η τρέλα του ήταν τέτοια, ώστε τον Ιανουάριο του 2010, να αγωνιστεί σε ένα παιχνίδι, στο οποίο σκόραρε, και η ομάδα του εξασφάλισε τη παραμονή της στη κατηγορία! Εκτός αυτού, ήταν ο μπροστάρης της προσπάθειας της Ιτουάνο να οργανώσει τα τμήματα υποδομών της, παράγοντας παράλληλα παίκτες. Ένας εξ αυτών αποτελεί μια ελπίδα της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, κι ακούει στο όνομα Γκάμπριελ Μαρτινέλλι.
Συνολικά, πρόκειται για μια καριέρα που επεκτάθηκε σε τρεις ηπείρους. Πρωτίστως στην Αγγλία, με τη φανέλα της Μίντλεσμπρο, αλλά και στην εθνική Βραζιλίας και την Ατλέτικο, έδειξε για τι ήταν ικανός. Όσο μπόι του έλειπε, καθώς ήταν 1,65, άλλη τόση ποδοσφαιρική ικανότητα είχε. Κι ειδικά στους οπαδούς της «Μπόρο», ακόμα μνημονεύεται η φοβερή του τεχνική κατάρτιση!
