Η Liverpool βιώνει για τα καλά τη δική της κρίση και καλείται να βρεις λύσεις. Ένας μήνας καταστροφή είναι ικανός για να γκρεμίσει όσα χτίζει o Jurgen Klopp εδώ και σχεδόν πεντέμισι χρόνια; Ή μήπως απλώς βιώνει ένα «προαπαιτούμενο», για όσες ομάδες κυνηγούν τον πρωταθλητισμό…;
Από τα τέλη του 2020 μέχρι και αυτές τις μέρες, έναν ημερολογιακό μήνα σχεδόν δηλαδή, η Liverpool ζει τη «ζώνη του λυκόφωτος». Αμέσως μετά από την κομβική νίκη στο ντέρμπι με την Tottenham στο Anfield και το εμφατικό 7-0 στο Selhurst Park επί της Crystal Palace, επήλθε η πλήρης κατάρρευση. Φαινομενικά, το πρόγραμμα προσφερόταν για ένα δυνατό σερί που θα έβαζε τους «Κόκκινους» ως «καβαλάρηδες» στη κούρσα του τίτλου. Φευ. Σαν πύργος με τραπουλόχαρτα, το σύνολο του Jurgen Klopp άρχισε να καταρρέει παιχνίδι με παιχνίδι, με αποκορύφωμα την εντός έδρας ήττα από την Burnley, που έσπασε ένα τρομερό ρεκόρ 68 αήττητων αγώνων πρωταθλήματος στο «απόρθητο» Anfield.
Το ζήτημα που έχει ανακύψει αυτό το διάστημα που η Liverpool βρίσκεται σε τεράστιο αγωνιστικό τέλμα, είναι το εξής: Τι φταίει και ξαφνικά οι πρωταθλητές κατέβασαν διακόπτες; Είναι αγωνιστικό το πρόβλημα ή ψυχολογικό; Μήπως και τα δυο μαζί; Ή κανένα από τα αυτά;
ΤΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ» ΤΩΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΩΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ «ΔΡΑΚΟ»
Το μείζον θέμα από το ξεκίνημα της σεζόν. Η Liverpool, λες και ήταν καταραμένη, είδε τον έναν μετά τον άλλο κομβικούς παίκτες να απουσιάζουν κατά περιόδους, μέχρι και τώρα. Πρώτος και καλύτερος στην λίστα ο στυλοβάτης της ανασταλτικής λειτουργίας, ο Virgil Van Dijk. Σημαντική και η απώλεια του Joe Gomez, σε μια χρονική στιγμή που η ομάδα τον χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Κατά περιόδους έχουν λείψει επίσης καταλυτικοί παίκτες όπως ο Alisson Becker, o Thiago Alcantara, o Alexandrer-Arnold, o Mohamed Salah, o Diogo Jota, και ο Jurgen Klopp κλήθηκε να βγάλει «λαγούς από το καπέλο» του.
Η Liverpool παρά ταύτα, άντεξε. Παρά τις απώλειες που είχε σε παιχνίδια τα οποία έπρεπε να είχε κερδίσει (πχ με Brighton και Fulham εκτός έδρας), ο Δεκέμβριος την βρήκε σε πλεονεκτική θέση. Μάλιστα, στα μέσα του μήνα οι απώλειες ποδοσφαιριστών άρχισαν να μειώνονται αισθητά, με πολλές επιστροφές και με τον Klopp να αποκτά λίγη ευελιξία παραπάνω. Η όποια κουβέντα ταυτίζει τις απώλειες λόγω τραυματισμών με τις τελευταίες βαθμολογικές απώλειες της ομάδας, θεωρητικά είναι άτοπη. Κι αυτό γιατί στο εν λόγω χρονικό σημείο, το απουσιολόγιο είναι λιγότερο γεμάτο από το προηγούμενο διάστημα. Άλλωστε, με τις απώλειες των Gomez και Van Dijk η Liverpool έχει ήδη μάθει να ζει εδώ και αρκετό καιρό, και θα κληθεί να πορευθεί με αυτές για όλη την υπόλοιπη σεζόν.
ΕΝΑ «ΕΥΧΕΛΑΙΟ» ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ
Αν υπάρχει μια κατάσταση για την οποία η Liverpool μπορεί να τα βάζει με την τύχη της, είναι το ταυτόχρονο ντεφορμάρισμα πολλών κομβικών μονάδων της. Και η αναφορά στην λέξη «μονάδα» δεν είναι τυχαία, καθώς περικλείει και τον Jurgen Klopp. Η ομάδα έχει χάσει έναν εκ των ηγετών της, τον Virgil Van Dijk. Δεδομένο πρώτο αυτό. Από εκεί και έπειτα, φάνηκε να βρίσκει κάπως τις ισορροπίες της στα μετόπισθεν με την μετατόπιση του Fabinho στο κέντρο της άμυνας, και όσο οι υπόλοιποι στυλοβάτες βρίσκονταν σε υποτυπωδώς καλή κατάσταση, όλα έβαιναν σχετικά καλώς.
Τον τελευταίο μήνα ωστόσο, η Liverpool φαίνεται να πορεύεται με μια «κατάρα». Ο Trent Alexander-Arnold και ο Sadio Mane βρίσκονται σε τραγική κατάσταση (ο Arnold κάνει γενικώς μια απαράδεκτη σεζόν), και μιλάμε για δύο ποδοσφαιριστές άρρηκτα συνδεδεμένους με το δημιουργικό κομμάτι της ομάδας. Πέρα από αυτούς, ο Roberto Firmino απέδειξε πως είχε μια μικρή έκλαμψη τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκέμβρη και συνεχίζει στη μετριότητα, ομοίως και ο Mohamed Salah. O Thiago Alcantara προσπαθεί να προσαρμοστεί μετά τον τραυματισμό του και εν μέσω μιας άκρως προβληματικής ομαδικής συγκυρίας, ο Andy Robertson δείχνει «σκασμένος» από τα συνεχόμενα παιχνίδια. Και όλα αυτά συμβαίνουν ταυτοχρόνως. Μοναδικό σημείο τομής της συζήτησης αυτής με το κεφάλαιο των τραυματισμών, είναι η απουσία του Diogo Jota τη δεδομένη περίοδο. Ο Πορτογάλος απέδειξε τον προηγούμενο καιρό πως είναι μια εξαιρετική λύση για το σκοράρισμα και σε αυτή τη χρονική συγκυρία που η Liverpool δε σκοράρει ούτε με… ευχέλαιο, δείχνει να τον έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ.
Σε όλα αυτά, αν προσθέσουμε την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Jurgen Klopp, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Σε μερικά παιχνίδια είναι να απορείς με τις εμπνεύσεις του «Normal One», εμπνεύσεις όπως η χρησιμοποίηση του Jordan Henderson στο κέντρο της άμυνας κόντρα στην Southampton, ή του «σκουριασμένου» Divock Origi ως βασικός απέναντι στην Burnley. Είναι δεδομένο πως τα τελευταία παιχνίδια δεν του πάνε, οι επιλογές του δεν τον δικαιώνουν, ενώ δεν δίνει και πολλές βοήθειες στη ροή του αγώνα με τις κινήσεις του. Ίσως θα έπρεπε να πάει σε μια μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ rotation και ομοιογένειας, μέχρι η ομάδα να πατήσει λίγο πιο στιβαρά. Επειδή όμως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δε τα ξέρει ο κόσμος όλος, ο Γερμανός σίγουρα θα έχει κάτι παραπάνω στο μυαλό του, από όλους τους απ’ έξω. Άλλωστε, έχει κερδίσει αυτό το credit με το σπαθί του όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα όμως, χρειάζεται λίγο περισσότερο καθαρό μυαλό η κατάσταση.
ΜΥΑΛΟ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
Παρακολουθώντας τα παιχνίδια με την West Brom, την Newcastle, την Southampton, την Burnley (αφήνω εκτός τα δύο με Manchester United για πρωτάθλημα και FA Cup, γιατί είναι αγώνες άλλων συνθηκών), προκύπτει το ίδιο σχεδόν συμπέρασμα. Η Liverpool αντιμετωπίζει μια βαθιά νοητική κόπωση στο παιχνίδι της, βαθύτερη από την σωματική. Ζορίζεται να κρατήσει την αμυντική της συγκέντρωση (δεν είναι τυχαίο πως ο Alisson είναι ίσως ο κορυφαίος παίκτης της το τελευταίο διάστημα), ενώ αδυνατεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της όταν καλείται να δημιουργήσει. Βεβιασμένες κινήσεις με τη μπάλα στα πόδια, έλλειψη φαντασίας και αυτοπεποίθησης.
Είναι λες και βλέπεις μια άλλη ομάδα, εντελώς διαφορετική από αυτή που συνηθίσαμε μέχρι και πέρσι. Προφανώς και η πνευματική διαύγεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ντεφορμάρισμα καταλυτικών ποδοσφαιριστών, σε μια σύνδεση μάλλον αμφίδρομη. Υπάρχει άγχος σε κάθε ενέργεια, δεν υπάρχει έντονη πρωτοβουλία από τις μονάδες, ενώ συνολικά είναι σαν να υπάρχει πρόβλημα χημείας ανάμεσα σε ποδοσφαιριστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων συνυπάρχουν εδώ και πολύ καιρό. Σε αυτό το τελευταίο, ίσως παίζει ρόλο το γεγονός πως η «τράπουλα» ανακατεύεται αρκετά και συχνά από τον Jurgen Klopp.
Στα χαρτιά, η Liverpool έχει περισσότερο βάθος από πέρσι. Ο Klopp βέβαια αναγκάστηκε κατά περιόδους να προσφύγει σε διάφορες «αλχημείες» λόγω απουσιών και ανάγκης rotation, αλλά αυτή τη στιγμή πρέπει να τον απασχολήσει περισσότερο πως θα «ξεκουράσει» πρώτα το μυαλό της ομάδας, και μετά τα πόδια της.
ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ «ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ» ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Από την ημέρα που ο Jurgen Klopp πάτησε το πόδι του στο Melwood τον Οκτώβρη του 2015, η Liverpool βρίσκεται σε ένα διαρκές limit up. Τώρα, είναι η πρώτη φορά που δείχνει να πισωγυρίζει. Νομοτελειακά θα συνέβαινε κι αυτό, μιας και αυτή είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι μια χρονιά ειδικών συνθηκών η φετινή λόγω κορωνοϊού, η απουσία του κόσμου σίγουρα επηρεάζει, όμως περισσότερο επηρεάζει το βεβαρημένο αγωνιστικό καλεντάρι.
Στην φετινή Premier League έχουμε δει πολλές ανακατατάξεις, όλες οι ομάδες της πρώτης γραμμής έχουν περάσει την αγωνιστική καμπή τους και μια περίοδο φόρμας. Και ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος. Η Liverpool είναι εμφανές πως τώρα κουβαλάει τον δικό της «σταυρό». Το κακό είναι πως αυτό συμβαίνει σε μια χρονική στιγμή που το πρόγραμμα ήταν ευνοϊκό, και υπέστη απώλειες που δεν είναι εύκολο να συμμαζέψει στην πορεία. Φαίνεται πως το βασικότερο πρόβλημα όλων, είναι το ψυχολογικό. Μια καλή νίκη, ένα μικρό καλό σερί, είναι ικανά να αφυπνίσουν και να επανενεργοποιήσουν τα βασικά «γρανάζια» της «μηχανής». Μόλις οι «Κόκκινοι» ξαναβρούν την εμπιστοσύνη που τους λείπει στα πόδια τους, θα μπορέσουν να διορθώσουν πιο αποτελεσματικά τα αγωνιστικά τους προβλήματα, όπως η επιθετική δυστοκία ή τα αμυντικά κενά σε διαστήματα των αγώνων.
Προφανώς και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, η αγωνιστική κάμψη είναι μέρος της ποδοσφαιρικής ζωής. Άλλωστε οι «Κόκκινοι» και ο Kloop έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους αυτά τα χρόνια για τη δουλειά που γίνεται. Όλο αυτό που βιώνει η ομάδα είναι αναπόφευκτο όταν επιλέγεις να ζεις με τον πρωταθλητισμό στο πετσί σου. Μετά από δύο δύσκολες χρονιές που η Liverpool έσπασε τα κοντέρ σε επιδόσεις, είναι επόμενο, σε μια σεζόν τόσο ειδικών συνθηκών, να έρθει και μια βαθιά αγωνιστική κρίση. Ίσως βέβαια κανείς να μην υπολόγιζε τόσο απότομη προσγείωση, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Ο πήχης όμως έχει τεθεί ψηλά μετά τις δύο προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους, ειδικά μετά την περσινή της κατάκτησης του τίτλου. Μπορεί ο Jurgen Klopp να υποστηρίζει πως ο άμεσος στόχος της ομάδας είναι η τετράδα, ωστόσο η προσδοκία ήταν και είναι σαφώς άλλη. Ο πρωταθλητισμός έχει πάντα τέτοια σταυροδρόμια σαν και ετούτο που έχει εμπρός της η Liverpool. Το ζήτημα είναι ποιο δρόμο θα αποφασίσεις να πάρεις. Ή θα συνεχίσεις να πορεύεσαι με την προσδοκία ψηλά και τον κίνδυνο της αποτυχίας, ή θα χαμηλώσεις και θα πεις ένα «φτάνει, καλά ήταν ως εδώ» για να μην τσαλακώνεσαι. Είναι η ευχή και η κατάρα της ζωής του πρωταθλητισμού αυτή. Και η Liverpool δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογής…
