Μετά την αναμενόμενη, κατά γενική ομολογία, απόλυση του Frank Lampard, ο Thomas Tuchel καταφθάνει στο Λονδίνο, με σκοπό να βάλει την προσωπική του «σφραγίδα» στους «Μπλε».
Δεν κατάφερε να μακροημερέψει στον πάγκο της Chelsea, ο Frank Lampard. Ο παλαίμαχος θρύλος του club και των βρετανικών γηπέδων, μετά από δυόμιση χρόνια στον πάγκο, κούνησε μαντήλι, αφήνοντας την θέση κενή μόλις για μερικές ώρες. Η διοίκηση, αφού είχε πάρει την καταδικαστική απόφαση εις βάρος του Frankie, κατάφερε να βρει τον αντικαταστάτη του, στο πρόσωπο του Thomas Tuchel.
Οι «Μπλε», με συνοπτικές διαδικασίες και με αστραπιαίες κινήσεις, επήλθαν σε συμφωνία με τον πρώην τεχνικό της PSG και ο Γερμανός, θα βρίσκεται στον πάγκο του λονδρέζικου συλλόγου για τα επόμενα τέσσερα έτη. Μία συμφωνία και μία είδηση, που παραξένεψε αρκετούς και πολλοί ήταν αυτοί που τέθηκαν εναντίον της απόφασης, ισχυριζόμενοι πως ο Tuchel δεν είναι ικανός να αντιστρέψει το κλίμα και να προσδώσει το απαιτούμενο κύμα αισιοδοξίας, ώστε να φέρει την Chelsea στα υψηλά στρώματα της Premier League.
Ο Γερμανός, με το καλημέρα και χωρίς να πάρει ανάσα, κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο της ομάδας, την Τετάρτη κόντρα στην Wolverphampton Wanderers. Το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο και το ντεμπούτο του Tuchel έφερε ένα άοσμο και στείρο 0-0 στο Stamford Bridge. Φυσικά, από το πρώτο παιχνίδι και μάλιστα την στιγμή που ο Γερμανός έχει μόλις κάτι ώρες τα ηνία του club, δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα ή να τον κρίνουμε αναλόγως, παρά μόνο να εντοπίσουμε τα διαφορετικά σημεία και τις οφθαλμοφανές αλλαγές που υπήρξαν, σε σχέση με το gameplay του προκάτοχού του.
Ξεκινώντας την ανάλυση, θα εστιάσουμε στην βασική ενδεκάδα. Η πρώτη ενδεκάδα του Tuchel είχε εκπλήξεις, με την μεγαλύτερη να ακούει στο όνομα «Mason Mount». Ο Άγγλος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής έμεινε στον πάγκο, κάτι που δεν συνηθιζόταν να βλέπουμε επί εποχής Lampard, μιας και ο διεθνής νεαρός υπολογιζόταν ως βασικό γρανάζι στο επιθετικό κομμάτι. Στους πρώτους έντεκα λοιπόν, βρέθηκε ο Callum Hudson-Odoi, ενώ στον πάγκο έμειναν οι Reece James και Tammy Abraham, τα μόνο «προιόντα» της ακαδημίας, παρέα με τον Mount.
Ο προσανατολισμός του Γερμανού ήταν ξεκάθαρος. Προτίμησε την εμπειρία σε σχέση με τα νιάτα και τον ενθουσιασμό, ελέω της υψηλής πίεσης που είχε κατακλύσει την ομάδα. Μία τριάδα στην άμυνα, που απαρτιζόταν από τους Azpilicueta, Tiago Silva και Rudiger, με τον συνολικό ηλικιακό αριθμό των τριών να αγγίζει τα 94 χρόνια, ενώ στον άξονα βρήκαμε τον 29χρονο Jorginho σαν παρτενέρ του Kovacic. Τέλος, στην κορυφή, ο 34χρονος Oliver Giroud, αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος.
Έτσι, πλην των Chilwell, Havertz και Hudson-Odoi, οι υπόλοιποι οχτώ ποδοσφαιριστές είχαν ηλικιακό μέσο όρο κοντά στα 30 χρόνια. Βέβαια, δεν μπορούμε ακόμα να προβούμε σε ασφαλή συμπεράσματα, μιας και όπως ο ίδιος δήλωσε, ήταν η πιο άδικη επιλογή ενδεκάδας που έκανε ποτέ, καθώς και επήλθε έπειτα από μία και μόνο προπόνηση. Παρόλα αυτά, αυτό είναι ίσως ένα πρώτο δείγμα για το πως θα κινηθεί ο Tuchel και που θα προσανατολιστεί το gameplay του.
ΤΟ «4-3-3» «ΠΕΘΑΝΕ»;
Το 4-3-3 του Lampard «πέθανε» και η διάταξη με τρεις αμυντικούς, μοιάζει να είναι αυτή που θα προβάλλει η λονδρέζικη ομάδα, τουλάχιστον υπό τις οδηγίες του Tuchel. Η εμπειρία του Tiago Silva, το πάθος του Azpilicueta και η μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπο του Rudiger, αποτελούν τα σημεία-κλειδιά για την επιλογή. Το σύστημα των τριών αμυντικών προβλήθηκε για δεύτερη φορά, την φετινή season, καθώς οι «Μπλε» παρουσιάστηκαν κατ’αυτόν τον τρόπο, στην επίσης «λευκή» ισοπαλία τους κόντρα στην Manchester United.
Το αποτέλεσμα, ήταν ίδιο και απαράλλακτο. Αναφερόμενος στο τελικό score, αλλά και στην έκβαση του παιχνιδιού, θα εντοπίσουμε πολλές ομοιότητες μεταξύ των δύο παιχνιδιών. Πολύ συμπαγής, άψογη αμυντική λειτουργία, κατοχή της μπάλας, μηδέν ουσία και μηδαμινή παραγωγή φάσεων. Εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο «αγκάθι» της όλης υπόθεσης. Το clean sheet ήρθε φυσιολογικά, αφού η ομάδα ήδη μετρούσε εννέα στο πρωτάθλημα, παρόλα αυτά, οι «Μπλε» επιχείρησαν μόλις τέσσερα shots, αριθμός που αποτέλεσε αρνητικό ρεκόρ για φέτος, εκ των οποίων κανένα στο στόχο. Άρα, το ερώτημα είναι το εξής: Η καλή αμυντική λειτουργία θυσιάζεται στο βωμό της παραγωγής φάσεων ή όχι;
Θέλει να επιτεθεί και να παίξει τολμηρό ποδόσφαιρο, ο κύριος Tuchel, αφότου ρωτήθηκε περί της ποδοσφαιρικής του φιλοσοφίας. Παρόλα αυτά, στο πρώτο παιχνίδι, όχι μόνο δεν είδαμε κάτι τέτοιο, αλλά η Chelsea, τουλάχιστον επιθετικά, ήταν πιο νωθρή από ποτέ. Το 78.9% στην κατοχή μπάλας, μοιάζει εξωπραγματικό, αλλά δεν λέει τίποτα. Οι 887 συνολικές πάσες επίσης, είναι εντυπωσιακός αριθμός, αλλά δεν σημαίνουν κάτι. Τι και αν είχε το μεγαλύτερο ποσοστό κατοχής από οποιαδήποτε άλλη ομάδα σε φετινή αναμέτρηση της Premier League; Το τελικό score έγραψε 0-0 και ο απολογισμός ήταν «κουλούρια».
Αυτή η εμφάνιση, θύμισε σε πολλούς εποχές Maurizio Sarri. Υπό την τεχνική ηγεσία του Ιταλού, οι «Μπλε» δεν κατάφερναν πολλές φορές να παίξουν ελκυστικό ποδόσφαιρο, παρ’ότι κυριαρχούσαν στο τερέν και κατείχαν την μερίδα του λέοντος και ως εκ τούτου, ο Sarri απολύθηκε κακήν-κακώς. Το ξανά τονίζω πως είναι μόλις το πρώτο παιχνίδι του Tuchel, άρα δεν κρίνεται, απλά βρίσκουμε τα σημεία που χρίζουν ανάλυσης. Δεν μπορείς να παραβλέψεις, δηλαδή, το γεγονός πως ο απλός φίλαθλος θυμάται μόλις μία καλή επιθετική απόπειρα από πλευράς Chelsea, καθ’όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό και μόνο κρούει την κώδωνα του κινδύνου!
ΑΠΟΣΤΟΛΗ «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»
Αφήνοντας την ανάλυση του επιθετικού κομματιού, περνάμε στην παρουσία-έκπληξη του Hudson-Odoi στο βασικό σχήμα. Ένας ποδοσφαιριστής, που υπό την επίβλεψη του Lampard, μετρούσε μόλις 414 αγωνιστικά λεπτά, ρίχτηκε στη μάχη από τον Tuchel, και μάλιστα σε νέο ρόλο. Ο 20χρονος εμφανίστηκε στην δεξιά πτέρυγα και από το ξεκίνημα της αναμέτρησης, φάνηκε να εγκλιματίζεται στο νέο του ρόλο, όντας ένας εκ των κορυφαίων. Αναστάτωσε ουκ ολίγες φορές την αντίπαλη άμυνα και επιχείρησε αρκετές επικίνδυνες σέντρες στην καρδιά της περιοχής των «Λύκων».
Με μεγάλη διαφορά, αποτέλεσε τον πλέον επικίνδυνο ποδοσφαιριστή των γηπεδούχων και συν τοις άλλοις, ανέλαβε και τις εκτελέσεις των στημένων φάσεων. Οι έντεκα συνολικά σέντρες που επιχείρησε, μπορεί να μην βρήκαν συμπαίκτη, αλλά η πλειοψηφία αυτών ήταν εξαιρετικές και ήταν απόρροια σωστών επιλογών. Δεν αρκέστηκε, παρόλα αυτά, στο επιθετικό κομμάτι. Ο διεθνής νεαρός λειτούργησε εξαιρετικά και στον αμυντικό τομέα, προβαίνοντας σε τρία τάκλιν και βάζοντας πολύ δύσκολα στον Dendoncker, μην αφήνοντας τον Βέλγο να δημιουργήσει παιχνίδι. Εδώ βρίσκεται και το σημείο-κλειδί στο «βραχυκύκλωμα» της ομάδας του Nuno Espirito.
Σε νέο ρόλο είδαμε και τον Kai Havertz. Μπορεί ο Werner να έμεινε στον πάγκο, μιας και χρειάζεται να «αφυπνιστεί» μετά από τα έντεκα συναπτά παιχνίδια «ξηρασίας», ο έτερος Γερμανός πήρε θέση στο αρχικό σχήμα, σε ρόλο ελεύθερου οργανωτή στον άξονα. Η μία εκ των μεγαλύτερων απογοητεύσεων της χρονιάς, όχι μόνο στην Premier League, αλλά γενικότερα, αγωνίστηκε για πρώτη φορά σ’αυτό το ρόλο και ήταν το πρώτο του παιχνίδι που μέτρησε 90 λεπτά συμμετοχής.
Στα θετικά της υπόθεσης, ο Havertz, μετά από αρκετό καιρό, έδειξε κάποια στοιχεία του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του. Κατάφερε να αποτελέσει πηγή κινδύνου, είτε επιτιθέμενος δεξιά, είτε αριστερά, δίνοντας βοήθειες στον Chilwell και αυτή η ελευθερία που του δόθηκε, φάνηκε να λειτούργησε ευεργετικά ως προς την απόδοση του. Βρέθηκε σαν μία υποστήριξη του Giroud, στην κορυφή της επίθεσης και κινήθηκε πιο ελεύθερα και επιθετικά από τον Ziyech.
Τα 11.3 χιλιόμετρα συγκαταλέγονται ως απόρροια του μεστού παιχνιδιού που είχε. Ο πολλά ελπιδοφόρος νεαρός, μετά από αρκετό καιρό, κατάφερε να βρει τα πατήματα του και να κάνει αισθητή την παρουσία του στην ενδεκάδα, κάτι που λογίζεται στα θετικά για το ντεμπούτο του Tuchel. Σ’αυτό ακριβώς το κομμάτι μοιάζει, πολλοί, να στηρίζουν την επιλογή του Γερμανού. Δηλαδή, στο γεγονός πως μπορεί να «αναγεννήσει» τους σπουδαίους Werner και Havertz, ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν μέχρι στιγμής να εγκλιματιστούν στον απαιτητικό και διαφορετικό τρόπο ποδοσφαίρου που βρήκαν στο «Νησί».
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο «ΕΚΛΕΚΤΟΣ»;
Επόμενο παιχνίδι για τους «Μπλε», κόντρα στην πάντα σκληροτράχηλη Burnley, το Σάββατο. Εκεί θα «αλιεύσουμε» και περισσότερα, ώστε να βγουν πιο ασφαλή συμπεράσματα γύρω από τον Tuchel και τον προσανατολισμό του. Η αναμέτρηση με τους Wolves ανήκει στο παρελθόν και ο νεοφερμένος τεχνικός φάνηκε να αποκόμισε θετικά στοιχεία, παρ’ότι δεν ήρθε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η άψογη αμυντική λειτουργία και ο ζήλος των ποδοσφαιριστών του, όπως ο ίδιος δήλωσε, ήταν κάτι που τον χαροποίησε, όπως επίσης και το πάθος όλων μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Η αλήθεια είναι, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πως η Chelsea προσπάθησε αρκετά και οι ποδοσφαιριστές της έδειξαν μία πολύ θετική συμπεριφορά, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τον νέο τους προπονητή. Αυτό, όμως, δεν φτάνει, όταν οφείλεις να διεκδικήσεις πολλά. Το ταλέντο ξεχειλίζει στο roster, αλλά και η απαιτούμενη εμπειρία υπάρχει. Αμφότερα, αν συνδυαστούν ειδυλλιακά, είναι ικανά να μετατρέψουν τους «Μπλε» σε σπουδαία ομάδα, ικανή για μεγάλα πράγματα και προκλήσεις. Και ο ίδιος ο Tuchel το γνωρίζει αυτό, όπως επίσης γιγνώσκει πως στην Premier League, πρέπει να «φτύσεις αίμα» για να πάρεις θετικό αποτέλεσμα.
Ο Frank Lampard προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Η πίεση, οι απαιτήσεις και ορισμένοι άσχημοι χειρισμοί, τον έφεραν μοιραίως στην πόρτα της εξόδου. Πλέον, ο Thomas Tuchel, είναι αναγκασμένος να «βγάλει το φίδι από την τρύπα». Η αποστολή φαντάζει αρκετά δύσκολη και απαιτητική, αλλά ο Abramovich μοιάζει να πιστεύει στις ικανότητες του 47χρονου τεχνικού. Μένει να δούμε, εάν οι επικριτές και «νοσταλγοί» του Frankie αποδειχθούν λάθος και το κατά πόσο θα μεταλλαχθεί η αγωνιστική φιλοσοφία στο gameplay των «Μπλε». Οι απαντήσεις θα δοθούν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
