Πριν την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο «νήμα» από την Manchester City το 2012, το πιο δραματικό φινάλε στην πρώτη αγγλική κατηγορία είχε λάβει χώρα την σεζόν 1988/89, όταν η Arsenal με γκολ πραγματικό «buzzer beater» σόκαρε την ισχυρότερη -θεωρητικά- Liverpool και έκλεβε τον τίτλο.
Στην ταινία Fever Pitch του 1997, που βασίζεται στο ομώνυμο βιογραφικό διήγημα του Nick Hornby, ο Paul Ashworth, που τον υποδύεται ο Colin Firth, είναι ένας φανατικός φίλος της Arsenal που προσπαθεί να ισορροπήσει το πάθος του για την ομάδα με την αγάπη του για την Sarah. Στα τελευταία λεπτά της ταινίας ο Paul παρακολουθεί με τον κολλητό του, Steve, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που μόλις συμπληρώνει τα 90′ της κανονικής διάρκειας και μπαίνει στις καθυστερήσεις.
Η Arsenal προηγείται της Liverpool με 1-0 και θέλει ένα ακόμα γκολ για να στεφθεί πρωταθλήτρια, όμως τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα. Εκείνη την στιγμή η Sarah αρχίζει να πατάει επίμονα το θυροτηλέφωνο χωρίς ανταπόκριση, μέχρι που ο Paul σε ένα ξέσπασμα αρχίζει να την «στολίζει» από το παράθυρο του διαμερίσματος, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτήν την στιγμή περνά τα εξήντα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής του, αφού τόσος είναι ο χρόνος των καθυστερήσεων. Πριν καν κλείσει το παράθυρο όμως, το έχει μετανιώσει και τρέχει να την προλάβει στην είσοδο! Φτάνοντας δεν την βλέπει εκεί, και επιστρέφει στο διαμέρισμα την στιγμή, που ο Michael Thomas θα σκοράρει λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης και θα χαρίσει στους κανονιέρηδες το πρωτάθλημα.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=SCUE0freB3k[/embedyt]
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε αυτό το γκολ στην αναγέννηση της Arsenal, αλλά και του αγγλικού ποδοσφαίρου, αφού ουσιαστικά σήμανε το τέλος της κυριαρχίας της Liverpool στην δεκαετία του ’80, όταν και κατέκτησε εφτά πρωταθλήματα. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που ένα ολόκληρο πρωτάθλημα θα κρινόταν την τελευταία αγωνιστική μετά την σεζόν 1951/52, όταν η Manchester United του Busby κέρδισε την Arsenal 6-1 και κατέκτησε τον τίτλο. Ο αγώνας ήταν κανονικά ορισμένος για τις 22 Απριλίου, αλλά η τραγωδία του Χίλσμπορο μια εβδομάδα πριν είχε φέρει τεράστιες ανακατατάξεις στο πρόγραμμα των «Κόκκινων», με την FA να το ορίζει για τις 26 Μαΐου, λαμβάνοντας υπόψιν και την πιθανότητα να κρίνει τον τίτλο.
Οι «Κανονιέρηδες» θα μπορούσαν να είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα νωρίτερα, αλλά μετά την ήττα από την Derby και την ισοπαλία με την Wimbledon είδαν την διαφορά από την Liverpool από τους 11 βαθμούς, που ήταν στις αρχές Ιανουαρίου, να εξανεμίζεται εντελώς με την ομάδα του Kenny Dalglish να έχει και παιχνίδι λιγότερο εναντίον στην, απειλούμενη με υποβιβασμό, West Ham. Η Arsenal ήλπιζε σε στραβοπάτημα, αλλά η Liverpool κέρδισε με 5-1, καλύπτοντας μάλιστα και το πλεονέκτημα των γκολ, αναγκάζοντας έτσι τους Λονδρέζους να θέλουν μόνο νίκη με τουλάχιστον δύο τέρματα διαφορά.
Σχεδόν κανένας δεν πίστευε στο θαύμα. Η ομάδα του Dalglish έπαιζε επιθετικό ποδόσφαιρο κυριαρχίας, με παίκτες όπως οι Rush, Aldridge, Barnes και Beardsley, ενώ η αντίστοιχη του George Graham, που είχε αναλάβει τα ηνία της Arsenal πριν περίπου έναν χρόνο, έπαιζε κυρίως με βαθιές μπαλιές και αμυντικό προσανατολισμό, έχοντας ως ηγέτη τον 22χρονο τότε Tony Adams. O θρυλικός στόπερ μάλιστα προερχόταν από μία περίοδο μεγάλης αμφισβήτησης, αφού είχε κατηγορηθεί για τον πρόωρο αποκλεισμό της Αγγλίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988. Οι εφημερίδες τον χαρακτήριζαν «υπερβολικά αργό, απολίτιστο και αντισυμβατικό» και στους πρώτους αγώνες της χρονιάς οι αντίπαλοι φίλαθλοι προσποιούνταν «φωνές γαϊδάρου» για να τον κοροϊδέψουν.
Σε μία συνέντευξη με τον δημοσιογράφο, Jim Rosenthal είχε ποντάρει 50 λίρες ότι η Arsenal θα κατακτήσει τον τίτλο, προσπαθώντας έτσι να δείξει την πίστη του στις ικανότητες της ομάδας, αλλά και τις δικές του. Πριν το ματς η Liverpool «έτρεχε» ένα σερί 24 αγώνων χωρίς ήττα και είχε κατακτήσει λίγους μήνες νωρίτερα το FA Cup, ενώ η Arsenal δεν είχε κερδίσει στο Anfield για 15 χρόνια. Την ημέρα του αγώνα, τα πρωτοσέλιδα των Mirror και Sun, κατέληγαν στο κοινό συμπέρασμα. Arsenal, δεν έχεις καμία ελπίδα.
Είπαμε ότι σχεδόν κανένας δεν το πίστευε, αλλά αν κάποιος το πίστευε ακράδαντα αυτός ήταν ο τεχνικός των «Κανονιέρηδων», George Graham. Ο ίδιος είχε κατακτήσει το νταμπλ με τον σύλλογο την σεζόν 1970/71 ως παίκτης και ήδη είχε παρουσιάσει έργο και ως τεχνικός, αφού την προηγούμενη σεζόν η Arsenal είχε τερματίσει έκτη μετά από αρκετές απογοητευτικές χρονιές. Η Liverpool λόγω του πένθους είχε αναγκαστεί να δώσει έξι αγώνες πρωταθλήματος σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα και ο Graham είχε μελετήσει σε βάθος τις αδυναμίες της.
Όταν ετοίμασε το τακτικό πλάνο, αποφάσισε να αναπτερώσει και την ψυχολογία των παικτών του, επιδεικνύοντας την υπεροψία των αντιπάλων. Την ημέρα του αγώνα έφερε στα αποδυτήρια δύο αποκόμματα εφημερίδων. Το ένα είχε δηλώσεις του μέσου των «Κόκκινων», Steve McMahon που δήλωνε πως, η ομάδα του δεν ενδιαφέρεται για την Arsenal πια, χαρακτηρίζοντας μια νίκη με δύο γκολ διαφορά «αδύνατη». Και το δεύτερο είχε μία αναφορά στον αγώνα από τον θρύλο της Liverpool, Graeme Souness, που τόνιζε πως έρχονται «παιδιά» να αντιμετωπίσουν «άντρες». Έπειτα, ενώ όλοι περίμεναν η ομάδα να έχει μια επιθετική προσαρμογή, αυτός κατέβασε ενδεκάδα με πέντε αμυντικούς για πρώτη φορά στην χρονιά, βάζοντας τον David O’Leary σε ρόλο λίμπερο.
Παρ’ όλη την αρχική έκπληξη το πλάνο δούλεψε. Η Liverpool αδυνατούσε να εφαρμόσει το παιχνίδι κατοχής που συνήθιζε, αφού οι «Κανονιέρηδες» με αμυντική προσήλωση και αυταπάρνηση, τους είχαν κάνει να ασφυκτιούν, ενώ ο Dalglish που περίμενε να βρει χώρους στην αντεπίθεση, έβλεπε την Arsenal απλά να θωρακίζει τα μετόπισθεν και να μπερδεύει τους παίκτες του, μιας και έμοιαζε να μην θέλει να σκοράρει. Το ημίχρονο έληξε με το σκορ φυσιολογικά στο 0-0, μετά από ένα παθιασμένο, αλλά χωρίς φάσεις παιχνίδι.
Με την έναρξη του δευτέρου μέρους, η Arsenal εμφανίστηκε επιτέλους πιο επιθετική και στο 52′ άνοιξε το σκορ. Ο Nigel Winterburn εκτέλεσε φάουλ από τα δεξιά στο ύψος της μικρής περιοχής και ο Alan Smith πετάχτηκε στην πορεία της μπάλας σημειώνοντας το 1-0. Προς στιγμήν ο επόπτης έκανε κίνηση να σηκώσει την σημαία, αλλά την κατέβασε ξανά. Οι παίκτες της Liverpool τον πλησίασαν μην ξέροντας ακριβώς για τι να διαμαρτυρηθούν. Μετά από διαβουλεύσεις με τον ρέφερι της αναμέτρησης, David Hutchinson, το γκολ θα μετρήσει κανονικά, αφού όπως θα δείξουν και τα ριπλέι μετά δεν υπήρξε τίποτα το αντικανονικό.
Η επιλογή του Graham για πίεση στο τέλος, λόγω συσσωρευμένης ψυχολογικής και σωματικής κούρασης αποδείχθηκε εμπνευσμένη. Μετά την επίτευξη του γκολ, η Arsenal σε διάστημα είκοσι λεπτών θα δημιουργήσει τρεις κλασικές ευκαιρίες, αλλά η αναποτελεσματικότητα των Thomas και Richarson σε συνδυασμό με τις επεμβάσεις του Grobbelaar, δεν θα φέρουν το πολυπόθητο δεύτερο γκολ. Η Liverpool όμως τα είχε χαμένα. Αδυνατούσε να διατηρήσει την κατοχή της μπάλας και έδειχνε να υστερεί σε σχέση με την ενέργεια των αντιπάλων της. Ο Dalglish μάλιστα θα βρίσκεται στα όρια του πάγκου του, μαζεύοντας όποια μπάλα έβγαινε άουτ, προσπαθώντας να καθυστερήσει το παιχνίδι υπέρ της ομάδας του.
Στο 89′ όμως ο «αστέρας» της Liverpool, John Barnes, δεν επέλεξε να κάνει το ίδιο, αφού βρισκόμενος κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ στο μισό των «Κανονιέρηδων» αποφάσισε να ντριμπλάρει τον εξαντλημένο Richardson, δίνοντας την ευκαιρία στην Arsenal να «κλέψει» και να κυνηγήσει μια ακόμα επίθεση. O τερματοφύλακας, John Lukic έδωσε με το χέρι στον Lee Dixon και αυτός με μία βαθιά μπαλιά έψαξε τον Alan Smith, σηματοδοτώντας την τελευταία επίθεση του παιχνιδιού. Ο Michael Thomas τότε κινήθηκε στον κενό χώρο και ο Smith του πέρασε την μπάλα σε έναν χώρο, που αν ο επιθετικός της Arsenal προλάβαινε τον αμυντικό των «Reds», Steve Nicol, θα έβγαινε τετ-α-τετ. Τελικά έφτασαν μαζί στην μπάλα, αλλά η κόντρα τον ευνόησε κι έτσι μόνο ο Grobbelaar απέμενε για να διαφυλάξει αυτό το πρωτάθλημα για την Liverpool. Ο Michael Thomas, όμως πλάσαρε ψύχραιμα στην δεξιά γωνία, φέρνοντας στο Highbury το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=IafGuI0WioE[/embedyt]
