O Arsene Wenger αποτελεί και επίσημα παρελθόν από τον τεχνική ηγεσία της Arsenal, ύστερα από 22 χρόνια παρουσίας, και το eyap.gr σας παρουσιάζει τις 10 καλύτερες στιγμές του Αλσατού κατά τη διάρκεια των ετών αυτών.
Αυτό ήταν λοιπόν, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια στην Premier League και την Arsenal, o Arsene Wenger αποτελεί παρελθόν, μετά και από την πρόσφατη εκτός έδρας αναμέτρηση απέναντι στην Huddersfield, η οποία και στέφθηκε με επιτυχία, με τους «Κανονιέρηδες» να φεύγουν με το «διπλό» χάρη στο τέρμα του Pierre-Emerick Aubameyang, δίνοντας έτσι την νίκη νούμερο 716 στα συνολικά 1,235 παιχνίδια του 68χρονου.
Το κλίμα στο John Smith Stadium το απόγευμα της Κυριακής (13/05) ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να αποδίδουν τις τιμές που αρμόζουν προς το πρόσωπο του «Le Professeur», με τους φιλάθλους των γηπεδούχων μάλιστα να σηκώνονται όρθιοι και να τον χειροκροτούν επί ένα λεπτό, στο 22ο της αναμέτρησης, όσα τα χρόνια της παρουσίας του στα αγγλικά γήπεδα.
Χωρίς αμφιβολία, η προσφορά του 68χρονου πολύπειρου τεχνικού, τόσο στο αγγλικό ποδόσφαιρο, όσο και στον ποδοσφαιρικό σύλλογο που ονομάζεται Arsenal, είναι τεράστια και ανεκτίμητη, με εν ενεργεία και παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, νυν και πρώην προπονητές, δημοσιογράφους και σχολιαστές να το αναγνωρίζουν.
Με αφορμή λοιπόν την πολυσυζητημένη αποχώρηση του πιο πετυχημένου προπονητή στην ιστορία της ομάδας από το Βόρειο Λονδίνο, το eyap.gr σας παρουσιάζει τις 10 καλύτερες στιγμές του Arsene Wenger με την ομάδα της καρδιάς τους, από το μακρινό 1996 έως και σήμερα.
1. Το νταμπλ της σεζόν 1997/98
Με μεγάλη επιτυχία στέφθηκε η πρώτη ολοκληρωμένη σεζόν του Arsene Wenger στον πάγκο της Arsenal. Ο Αλσατός τεχνικός, κατάφερε μόλις μερικούς μήνες μετά την πρόσληψη του (1996) και τα «Arsene Who?» να διαψεύσει τους επικριτές του, κατακτώντας το εγχώριο νταμπλ. Μπορεί στο τέλος του 1997 να βρίσκονταν δώδεκα ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Manchester United του Sir Alex Ferguson, ωστόσο ένα σερί δέκα νικών άλλαξε τα δεδομένα και στο τέλος η πλευρά από το Βόρειο Λονδίνο ήταν αυτή που πανηγύρισε για πρώτη φορά την κατάκτηση του πρωταθλήματος επί εποχής Premier League.
Ακόμα, στο FA Cup, τη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση στην Αγγλία, κατάφερε να αναδειχθεί πρωταθλήτρια η Arsenal, ξεπερνώντας, έστω και δύσκολα τα εμπόδια των Port Vale, Middlesbrough, Crystal Palace, West Ham και Wolves, ενώ στον τελικό του Wembley, το μεσημέρι τις 16 Μαΐου, με δράστες τους Marc Overmars και Nicolas Anelka έγραψε τον επίλογο μιας ιστορικής σεζόν στα χρονικά του συλλόγου.
2. H έλευση του Thierry Henry
Μια μεταγραφή που έμελλε να αλλάξει την ιστορία του συλλόγου. Ο 22χρονος τότε Thierry Henry, μετά από πέντε πετυχημένα χρόνια στην Monaco και ακόμα επτά άκρως αποτυχημένους μήνες στην Juventus, υπέγραψε στην Arsenal, για το ποσό-ρεκόρ των 11 εκατομμυρίων λιρών, συναντώντας για ακόμη μια φορά τον Arsene Wenger, με τον οποίο και συνεργάστηκε κατά την θητεία του στην Γαλλία, το 1994.
Η ιστορία της συνεργασίας αυτής γράφτηκε με χρυσά γράμματα. Ο «Τίτι» σε 8,5 χρόνια παρουσίας στο Highbury και το Emirates, πραγματοποίησε 376 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, σημειώνοντας 228 τέρματα, επίδοση ρεκόρ στα χρονικά του συλλόγου, ο οποίος υπό τις υπηρεσίες του (1999-2007, 2012) κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Αγγλίας και δύο Community Shield, ενώ την σεζόν 2005/06 έφτασε και μέχρι τον τελικό του Champions League, όντας μάλιστα αρχηγός. Φυσικά, υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της περίφημης ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα δίχως να ηττηθεί, την σεζόν 2003/04, τους «Invincibles».
«O Thierry Henry είναι μια πολύτιμη προσθήκη στην ομάδα μας. Είναι ένας νέος διεθνής επιθετικός, ο οποίος θα ωφελήσει σημαντικά τον σύλλογο. Έχει μεγάλη εμπειρία τόσο σε συλλογικό όσο και σε διεθνές επίπεδο και θα ενισχύσει σημαντικά την επιθετική μας γραμμή» ήταν τα πρώτα λόγια του Wenger, αφότου ανακοινώθηκε η μεταγραφή του τότε νεαρού Γάλλου ποδοσφαιριστή.
3. To «διπλό» τίτλου στο Old Trafford
Ένα βράδυ το οποίο θα μείνει βαθιά χαραγμένο στην μνήμη του Arsene Wenger, των συνεργατών του, των ποδοσφαιριστών του και φυσικά των οπαδών. H Arsenal, στα πλαίσια της προτελευταίας αγωνιστικής της Premier League για την σεζόν 2001/02, ταξίδεψε στο Μάντσεστερ προκειμένου να αντιμετωπίσει την Manchester United του Sir Alex Ferguson, το αντίπαλο δέος της στην «μάχη» του τίτλου από το 1997 έως το 2004.
Οι ποδοσφαιριστές του «Le Professeur» ήθελαν μόνο την νίκη προκειμένου να εξασφαλίσουν την μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος, και με το γκολ του Sylvain Wiltord στο 56′ έφυγαν με το «διπλό» από το «Θέατρο των Ονείρων», σφραγίζοντας έτσι το δεύτερο συνολικά πρωτάθλημα του Arsene Wenger, λίγες μέρες μάλιστα αφού κέρδισε και το FA Cup στον τελικό του Κάρντιφ απέναντι στην συμπολίτισσα Chelsea.
4. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος στην έδρα της «μισητής» Tottenham
Τι καλύτερο από το να εξασφαλίζεις και μαθηματικά το πρωτάθλημα και μάλιστα στην έδρα του μισητού σου αντίπαλου; Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Arsenal, η οποία τέσσερις στροφές πριν το φινάλε της περιόδου 2003/04 στέφθηκε και μαθηματικά πρωταθλήτρια Αγγλίας στο γήπεδο της συμπολίτισσας Tottenham.
Συγκεκριμένα, στις 25 Απριλίου του 2004, οι «Κανονιέρηδες», μετά την ήττα της δεύτερης του βαθμολογικού πίνακα Chelsea στην έδρα της Newcastle, νωρίτερα μέσα στην μέρα, ήθελαν μόλις έναν βαθμό στην συνάντηση του White Hart Lane για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα, ύστερα από την σεζόν 2001/02.
Οι ποδοσφαιριστές του Arsene Wenger μπήκαν ορεξάτοι ήδη από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού και ευτύχισαν να ανοίξουν το σκορ μόλις στο 3ο λεπτό με τον αρχηγό Patrick Vieira, ενώ σχεδόν 30 λεπτά αργότερα ο Robert Pires διεύρυνε το σκορ για την ομάδα του. Όλα έδειχναν ότι η Arsenal θα έφευγε με το «διπλό» από το WHL, ωστόσο η Tottenham βρήκε τα ψυχικά αποθέματα και έφερε το παιχνίδι στα ίσια με δράστες τους Redknapp και Keane, αποτέλεσμα το οποίο και έμεινε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.
Παρά την επιστροφή των «Σπιρουνιών», οι πρωτοπόροι της Premier League δεν «χαλάστηκαν» με τον πόντο της ισοπαλίας, δεδομένου φυσικά ότι και με το «Χ» θα εξασφάλιζαν και μαθηματικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, και μετά την λήξη του ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου, τόσο οι ποδοσφαιριστές όσο και οι οπαδοί, ξεκίνησαν τα πανηγύρια, με τους «Κανονιέρηδες» να έχουν σαν επόμενο στόχο να γράψουν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, κατακτώντας το πρωτάθλημα χωρίς καμία ήττα. Η ιστορία είναι γνωστή σε όλους…
5. Οι ανίκητοι
Τι να πει κανείς γι’αυτή την ομάδα; Συνδύαζε θέαμα, αποτελέσματα και μεγάλες προσωπικότητες. Patrick Vieira, Dennis Bergkamp και Thierry Henry ήταν μεταξύ αυτών.
Η σεζόν 2003/04, θα μείνει αναμφισβήτητα πολύ βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των φιλάθλων της Arsenal αλλά και του ευρύτερου ποδοσφαιρικού κοινού. Οι «Κανονιέρηδες» με καθοδηγητή φυσικά τον Arsene Wenger πέτυχαν κάτι αξιομνημόνευτο, το οποίο δύσκολα θα επαναληφθεί στο άμεσο μέλλον. Η κατάκτηση της Premier League δίχως να γνωρίσει ούτε μία φορά την πικρή γεύση της ήττας και στα 38 παιχνίδια που έδωσε την χρονιά εκείνη, αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα και αξιοζήλευτα επιτεύγματα όχι μόνο του αγγλικού ποδοσφαίρου αλλά και του ευρωπαϊκού.
Οι ποδοσφαιριστές του Αλσατού τεχνικού, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Thierry Henry, ο οποίος σημείωσε 30 γκολ στο πρωτάθλημα, σημείωσαν συνολικά 26 νίκες, 12 ισοπαλίες, ενώ φυσικά δεν ηττήθηκαν ούτε μία φορά. Ακόμα, κατάφεραν να παραμείνουν αήττητοι και στα πρώτα εννιά παιχνίδια της επόμενης χρονιάς, συμπληρώνοντας έτσι 49 ολόκληρους αγώνες δίχως ήττα, ένα σερί το οποίο είχε ξεκινήσει ήδη από τις δύο τελευταίες αγωνιστικές της σεζόν 2002/03.
6. Η πορεία προς τον τελικό των «αστεριών»
Μπορεί μέχρι το 2005 η Arsenal επί εποχής Arsene Wenger να είχε κατακτήσει συνολικά 11 τρόπαια, ωστόσο οι πορείες της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ήταν φτωχές, με εξαίρεση φυσικά την σεζόν 1999/00, όπου οι «Κανονιέρηδες» έφτασαν μέχρι τον τελικό του UEFA Cup, όπου και ηττήθηκαν στα πέναλτι από την τουρκική Galatasaray.
Παρόλα αυτά, το 2005/06, η αρμάδα του «Le Professeur» βρέθηκε για πρώτη φορά σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, του Champions League, εκεί όπου αντιμετώπισε την Barcelona του βραζιλιάνου «μάγου», Ronaldinho. Ωστόσο, προτού διεκδικήσει το τρόπαιο με τα μεγάλα «αυτιά» στο Παρίσι στις 17 Μαΐου, έπρεπε να περάσει αρχικά από τα εμπόδια των Ajax, Sparta Prague και της γαλλικής Thun, στον δεύτερο όμιλο του θεσμού. Το έργο του αρχηγού Thierry Henry και των συμπαικτών του ήταν εύκολο, καθώς συγκέντρωσε συνολικά 16 βαθμούς, περνώντας στην επόμενη φάση ως πρωτοπόροι του ομίλου.
Στην φάση των «16», κληρώθηκε με την Real Madrid των Zidane, Ronaldo, Beckham και Roberto Carlos, την οποία και πέταξε έξω χάρη στο εκπληκτικό σόλο-γκολ του Henry μέσα στην Ισπανία. Στην συνέχεια, στο δρόμο της βρήκε την Juventus, όπου με τα γκολ των Henry και Cesc Fabregas στον πρώτο αγώνα του Highbury, προκρίθηκε τους «4» του θεσμού. Εκεί, αντιμετώπισε την έκπληξη του θεσμού, την ισπανική Villarreal. Και στα δύο σκέλη οι ποδοσφαιριστές του Arsene Wenger έχυσαν πολλά κιλά ιδρώτα, ωστόσο κατάφεραν να πάρουν το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό της Γαλλίας, με συνολικό σκορ 1-0.
Δυστυχώς, παρά την εκπληκτική της πορεία μέχρι το τελικό, χωρίς να δεχθεί γκολ για 995 ολόκληρα αγωνιστικά λεπτά, ούσα μάλιστα αήττητη, ηττήθηκε από την Καταλανική ομάδα με 2-1, αν και προηγήθηκε με τον Sol Campbell στο πρώτο ημίχρονο (37′), με την αποβολή του Jens Lehmann στο 18ο λεπτό να αποδεικνύεται καθοριστικός, στον πρώτο και τελευταίο τελικό του Champions League για τον Arene Wenger.
7. Η κατασκευή του υπερσύγχρονου Emirates Stadium
To Arsenal Stadium ή ως γνωστόν «Highbury», αποτέλεσε το σπίτι της Arsenal από τον Σεπτέμβριο του 1913 έως τον Μάιο του 2006, ένα μέρος όπου οι «Κανονιέρηδες» γνώρισαν τις ενδοξότερες μέρες της ιστορίας τους.
Ήδη από το 1997, οι άνθρωποι του συλλόγου διερεύνησαν την δυνατότητα μετεγκατάστασης σε νέο γήπεδο, μετά την απόρριψη από το συμβούλιο του Ίσλινγκτον για μια ενδεχόμενη επέκταση του Highbury. Αφού εξετάσθηκαν αρκετές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης μάλιστα και της αγοράς του Wembley, ο σύλλογος προέβη στην αγορά ενός βιομηχανικού κτίσματος στο Άσμπερτον Γκρόουβ, το 2000.
Ένα χρόνο αργότερα, το συμβούλιο του Ίσλινγκτον έκανε δεκτό το αίτημα της Λονδρέζικης ομάδας για την κατασκευή νέου γηπέδου την περιοχή αυτή, με τον προπονητή Arsene Wenger να χαρακτηρίζει τότε την απόφαση αυτή ως την μεγαλύτερη στην ιστορία της Arsenal, μετά την πρόσληψη του Herbert Chapman. Η κατασκευή ξεκίνησε το 2002, ωστόσο διάφορα οικονομικά προβλήματα «πάγωσαν» τις εργασίες μέχρι τον Φεβρουάριο του 2004. Αργότερα,, η πασίγνωστη αεροπορική εταιρεία Emirates, ορίσθηκε ως ο κύριος χορηγός του γηπέδου, το οποίο έκανε τα εγκαίνια του τον Ιούλιο του 2006.
Για αρκετό διάστημα, ο Arsene Wenger και οι συνεργάτες του αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν μια ιδιαίτερα σκληρή οικονομική πολιτική, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που είχαν παρουσιαστεί με την κατασκευή του υπερσύγχρονου Emirates, των 59,867 θέσεων, καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα γήπεδα στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά, η μετακίνηση αυτή άλλαξε τα δεδομένα του συλλόγου σαν brand name, κάνοντας γνωστό το όνομα Arsenal σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, ενώ παράλληλα βελτίωσε θεαματικά τα οικονομικά του, μέσα από τα εισιτήρια, τα οποία έκαναν «φτερά» σχεδόν σε κάθε εντός έδρας αναμέτρηση, αλλά και φυσικά μέσα από τις αμέτρητες χορηγίες.
8. Η νίκη απέναντι στην Barcelona το 2011
Ύστερα από τον τελικό του Champions League το 2006 και την μετακίνηση από το θρυλικό Highbury στο Emirates την ίδια χρονιά, η Arsenal του Arsene Wenger δεν γνώρισε αρκετές επιτυχίες, με τις κατακτήσεις τροπαίων να είναι μηδαμινές μέχρι το 2014, και τη κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στην Hull City.
Ωστόσο, από το 2006 έως και το 2011, η μεγαλύτερη επιτυχία των «Κανονιέρηδων» είναι, χωρίς αμφιβολία, η νίκη με ανατροπή απέναντι στην Barcelona του Pep Guardiola την σεζόν 2010/11, στα πλαίσια του πρώτου γύρου της φάσης των «16» του Champions League. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Barcelona εκείνης της περιόδου, αποτέλεσε μια από τις καλύτερες ομάδες της σύγχρονης ιστορίας του ποδοσφαίρου, παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο, το λεγόμενο «τίκι-τάκα», κατακτώντας μάλιστα εκείνη την σεζόν το πρωτάθλημα Ισπανίας αλλά και το Champions League.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2011, η ομάδα του Αλσατού ποδοσφαιριστή φιλοξένησε στο κατάμεστο Emirates την Καταλανική ομάδα, με τις δύο ομάδες να συναντιούνται ξανά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση έπειτα από μόλις ένα χρόνο και τα προημιτελικά του θεσμού. Οι φιλοξενούμενοι έδειξαν από νωρίς τις ορέξεις του και ευτύχισαν να ανοίξουν το σκορ στο 26ο λεπτό με τον David Villa.
Ωστόσο, στα τελευταία λεπτά της αναμέτρηση (78′), οι «Κανονιέρηδες» βρήκαν τον τρόπο να φέρουν το παιχνίδι στα ίσια με δράστη τον Robin Van Persie, ενώ μόλις πέντε λεπτά αργότερα, ο Andrey Arshavin «εκτέλεσε» τον Victor Valdes, με τους φιλάθλους της Arsenal να ξεσπούν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Δυστυχώς, η κατάληξη στον επαναληπτικό δεν ήταν παρόμοια, με τους παίκτες του Wenger να γνωρίζουν την ήττα 3-1 στο Camp Nou, μένοντας έτσι εκτός συνέχειας ήδη από την πρώτη φάση των νοκ-άουτ του Champions League. Πάρα αύτα παραμένει μια από τις σπουδαιότερες νίκες αγγλικής ομάδας στην Ευρώπη.
9. Η επιστροφή στα τρόπαια
Η περίοδος 2006-2013 αποτέλεσε την χειρότερη της Arsenal επί εποχής Arsene Wenger, λόγω φυσικά της «ξηρασίας» που επικράτησε από άποψη τροπαίων, η οποία, σε συνδυασμό με τις οικονομικές στενότητες του συλλόγου, είχαν ως αποτέλεσμα την αποχώρηση αρκετών αστέρων της ομάδας, όπως οι Ashley Cole, Ces Fabregas και Robin Van Persie.
Η σεζόν 2013/14, κυλούσε θετικά μέχρι τον Φεβρουάριο, καθώς οι Λονδρέζοι παρέμεναν για αρκετό διάστημα στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της Premier League, ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, κυρίως λόγω των συχνών επίπονων τραυματισμών βασικών στελεχών του ρόστερ, με την Arsenal, εν τέλει, να τερματίζει μόλις στην 4η θέση.
Όμως, στον αρχαιότερο ποδοσφαιρικό θεσμό, το Κύπελλο Αγγλίας, οι «Κανονιέρηδες» ευτύχισαν να στεφθούν πρωταθλητές, ξεπερνώντας τα εμπόδια των Tottenham, Coventry City, Liverpool, Everton και Wigan στα ημιτελικά, ενώ στον τελικό αντιμετώπισαν την Hull City, της οποίας και επικράτησαν με 3-2 στην παράταση, αν και μόλις στο πρώτο δεκάλεπτο βρέθηκαν πίσω στο σκορ με δύο τέρματα διαφορά.
Αυτό ήταν το πρώτο τρόπαιο για την ομάδα από το Βόρειο Λονδίνο, ύστερα από το μακρινό 2005, δίνοντας έτσι τέλος σε μια αρκετά μακρά δύσκολη περίοδο, τόσο για την ίδια, όσο και φυσικά για τον Arsene Wenger, ο οποίος στο τέλος της σεζόν υπέγραψε νέο τριετές συμβόλαιο.
10. Τρίτο κύπελλο σε τέσσερα χρόνια με νίκη επί της Chelsea
Η περίοδος «ξηρασίας» για την Arsenal του Arsene Wenger αποτελεί πλέον παρελθόν, με τον Λονδρέζικο σύλλογο να έχει κατακτήσει τέσσερα συνολικά τρόπαια (δύο FA Cup και δύο Community Shield) μέσα σε διάστημα δύο χρόνων (2014-2016). Ωστόσο, δεν έχει παρουσιάσει παρόμοια άνοδο στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη.
Συγκεκριμένα, στην Premier League, αν και την σεζόν 2014-15 τερμάτισε στην 3η θέση και την αμέσως επόμενη στην 2η, πίσω από την μεγάλη έκπληξη της σεζόν Leicester City, ουσιαστικά ποτέ δεν αποτέλεσε πραγματικό διεκδικητή του τίτλου μέχρι το φινάλε. Επίσης, στο Champions League έμενε από το 2011 στάσιμη στους «16» του θεσμού, γεγονός φυσικά που δυσαρεστούσε έντονα τους φιλάθλους.
Όπως και τα τελευταία χρόνια, έτσι και την σεζόν 2016/17, αν και η Arsenal βρισκόταν κοντά στο πρωτοπόρο του βαθμολογικού πίνακα μέχρι τα μέσα της χρονιάς, στην συνέχεια κατέρρευσε, χάνοντας μάλιστα, εν τέλη, και μια θέση στην τετράδα, για πρώτη φορά επί εποχής Wenger, τερματίζοντας στην 5η θέση, η οποία και της έδωσε το εισιτήριο για το επόμενο Europa League.
Η γκρίνια των οπαδών για την πορεία της αγαπημένης τους ομάδας γιγαντώθηκε, σε συνδυασμό με τον ντροπιαστικό αποκλεισμό από την Bayern με συνολικό σκορ 10-2 από την φάση των «16» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών να ζητά την απομάκρυνση του «Le Professeur» από την τεχνική ηγεσία.
Ενώ λοιπόν όλα έδειχναν ότι ο Αλσατός θα αποχωρούσε στο τέλος της σεζόν, ύστερα από μια άκρως αποτυχημένη χρονιά, η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας ήταν η μοναδική ευκαιρία για τον ίδιο να «σώσει» την θέση του. Στον τελικό λοιπόν τις 27 Μαΐου, Arsenal και Chelsea αναμετρήθηκαν στο Wembley, με την τελευταία να επιθυμεί να κάνει το νταμπλ, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην πρώτη χρονιά του Antonio Conte στο Stamford Bridge.
Οι «Μπλε» ήταν το μεγάλο φαβορί της αναμέτρησης, δεδομένου της φόρμας τους αλλά και των περιορισμένων αμυντικών επιλογών των «Κανονιέρηδων», όμως οι τελευταίοι διέψευσαν τις εκτιμήσεις του μεγαλύτερου ποσοστού των φιλάθλων. Οι ποδοσφαιριστές του Wenger ήταν ανώτεροι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και με την νίκη 2-1 που σημείωσαν, στέφθηκαν για 13η συνολικά φορά κυπελλούχοι Αγγλίας, επίδοση ρεκόρ στα χρονικά του θεσμού, έως και σήμερα. Επίσης, ο 68χρονος πολύπειρος τεχνικός δεν «έσωσε» μόνο τη χρονιά αλλά και έφτασε και τις 7 κατακτήσεις FA Cup, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού θεσμού.
