Το να γίνεις οπαδός δεν το επέλεξες, σου δόθηκε απλόχερα και στη συνέχεια έγινε κοινωνική ανάγκη. Το να είσαι σωστός οπαδός όμως, δεν είναι το ίδιο εύκολο.
Γύρισε το χρόνο πίσω, στα παιδικά σου χρόνια, κάπου στο δημοτικό ή και πιο πριν και εστίασε σε μια συγκεκριμένη ημέρα – την πρώτη σου ημέρα ως οπαδός. Τη χρονική στιγμή που ο πατέρας σου, ή κάποια άλλη πατρική φιγούρα, σου ανακοίνωσε πως θα πάτε μαζί για πρώτη φορά στο γήπεδο της αγαπημένης σου (έστω κι αν δεν το ήξερεας ακόμα) ομάδας. Θυμάσαι;
Θυμήσου… την ανυπομονησία που σε διακατείχε, τέτοια που ήσουν έτοιμος, ντυμένος με τα κατάλληλα ρούχα, ώρες νωρίτερα. Θυμήσου… το αυτοκίνητο ή τον ηλεκτρικό που έμοιαζε να πηγαίνει βασανιστικά αργά σε ολόκληρη τη διαδρομή. Θυμήσου… τη βιασύνη σου, όταν περνώντας τα τουρνικέ ανέβαινες δύο-δύο τα σκαλιά για να βρεθείς στη θέση σου. Θυμήσου… το δέος σου όταν επιτέλους αντίκρισες το χορτάρι, τον κόσμο που φώναζε ρυθμικά, τους ποδοσφαιριστές που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από εσένα. Θυμήσου… την ώρα του πρώτου γκολ, τη στιγμή δηλαδή που περίμενες για μέρες, το χαμόγελο σου στους πανηγυρισμούς, «το βάλαμε» είπες στον πατέρα σου, με μάτια που λαμπύριζαν. Θυμήσου… πόσο αγνά και αυθεντικά ήταν τα συναισθήματα εκείνου του παιδιού και θα δεις πως εκείνη είναι η μέρα που αγάπησες πραγματικά και για πάντα το ποδόσφαιρο και την ομάδα σου.
Τα χρόνια πέρασαν μα εσύ παραμένεις πιστός στο ραντεβού σου και βρίσκεσαι τακτικά στο γήπεδο του συλλόγου που λατρεύεις, ακολουθώντας πιστά την ίδια ιεροτελεστία από την πρώτη σου φορά. Είναι όμως αλήθεια τα πράγματα έτσι όπως τα έβλεπες σαν παιδί;
Σε καιρούς που όλα γύρω μας αλλάζουν αστραπιαία, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο. Έτσι λοιπόν το αγαπημένο μας άθλημα εξελίσσεται και γίνεται πιο εμπορικό, χάνοντας μεγάλο μέρος της ρομαντικότητας του. Η αλλαγή αυτή αντικατοπτρίζεται στον μέσο οπαδό με μεγάλη επιτυχία. Νομίζεις πως ξαφνικά ο οπαδός αγάπησε περισσότερο τη νίκη από την ομάδα του. Ατελείωτη γκρίνια στο γήπεδο, στα social media και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Παρατηρείς κόσμο να μιλά σαν να έχει δίπλωμα προπονητικής ή πτυχίο ιατρικής ή οικονομικών ανάλογα πάντα με το θέμα που τον απασχολεί. Η εικόνα σίγουρα θυμίζει Ελλάδα, όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είμαστε μόνοι σε αυτό. Το φαινόμενο αυτό το συναντά κανείς σχεδόν σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Ο μέσος οπαδός έχει αυξήσει κατακόρυφα τις απαιτήσεις του, κάτι που δεν είναι από μόνο του αθέμιτο, όμως παράλληλα η στήριξη του προς την ομάδα του μειώνεται. Παρατηρείς συλλόγους που βρίσκονται σε περίοδο κρίσης να αγωνίζονται σε μισοάδεια γήπεδα, ενώ λίγο καιρό πριν επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Και γι’ αυτό σαν ποδοσφαιρόφιλοι είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που μαθαίνουν και ενστερνίζονται την αγγλική οπαδική κουλτούρα. Η χώρα που παίχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ποδόσφαιρο, με τους αρχαιότερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, δεν θα μπορούσε να μην έχει ταυτίσει τη καθημερινότητα των κατοίκων της της με το λαοφιλές αυτό άθλημα. Η εκάστοτε ποδοσφαιρική ομάδα είναι κομμάτι της κοινότητας για κάθε πόλη, το γήπεδο είναι το σημείο συνάντησης όλων των κοινωνικών τάξεων σε κάθε παιχνίδι, ένα κοινό στοιχείο που δένει τους φιλάθλους και τους ενώνει σε μία φωνή, έναν παλμό.
Ο κάθε οπαδός δείχνει έμπρακτα τη στήριξη του στην ίδια την ομάδα, αλλά και σε αυτούς που εργάζονται για το καλό της. Στήριξη, πρωτίστως, με τη φυσική του παρουσία, καθώς σπάνια θα δεις γήπεδο άδειο στην Αγγλία, με πληρότητα άνω του 90% της συνολικής χωρητικότητας, ενώ υπάρχουν αρκετοί οπαδοί που ακολουθούν πιστά την ομάδα τους και σε εκτός έδρας παιχνίδια ακόμη και σε εργάσιμες ημέρες, διασχίζοντας τεράστιες αποστάσεις ακόμη και από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη.
Συχνά όμως θα δεις και στήριξη οικονομική, όταν σύλλογοι με τεράστια οικονομικά προβλήματα βρέθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, οι οπαδοί τους βρέθηκαν εκεί, δίπλα τους, μαζεύοντας χρήματα προκειμένου να τους σώσουν από την επικείμενη καταστροφή. Τα παραδείγματα είναι πολλά, με πιο γνωστό εκείν της Γουίμπλεντον, ομάδας που ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της και χάρη στο πείσμα των οπαδών της αγωνίζεται ξανά σε επαγγελματικές κατηγορίες, με δικό της καινούργιο γήπεδο πλέον.
Επιπλέον οι Άγγλοι οπαδοί δείχνουν έντονα το κοινωνικό τους πρόσωπο σε κάθε ευκαιρία. Ευαισθητοποίηση ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμό και πράξεις αλληλεγγύης από μεγάλη μερίδα του κοινού, δεν αποτελούν είδηση αλλά καθημερινότητα, ειδικότερα στις μικρότερες πόλεις. Τέλος και ίσως πιο σημαντικό, καθώς δείχνει το τρόπο που αντιλαμβάνονται το άθλημα είναι η στάση των οπαδών την άνοιξη του 2021. Τη περίοδο των ανακοινώσεων για τη δημιουργία της European Super League, οι κινητοποιήσεις των οπαδών των ομάδων του λεγόμενου «Big-6» κέρδισαν το σεβασμό από όλο το φίλαθλο κοινό, δείχνοντας πως και οι ίδιοι επιθυμούν να κερδίσει η ομάδα τους με την αγωνιστική της παρουσία, σεβόμενη το άθλημα και πηγαίνοντας κόντρα στις διοικήσεις τους.
Στην Αγγλία παρά την τεράστια οικονομική επένδυση που γίνεται, ακόμα και σε χαμηλότερες κατηγορίες, οι οπαδοί προσπαθούν και καταφέρνουν να βρουν την ισορροπία που απαιτείται πλέον, ώστε να μην χαθούν οι πραγματικές ρίζες του κοινού που στηρίζει τον κάθε σύλλογο. Οι υπόλοιποι;
Με εξαίρεση ίσως τη Γερμανία, παρατηρείται μια απομάκρυνση του κόσμου από την αγαπημένη του ομάδα. Γήπεδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη φαίνονται όλο και πιο αποστειρωμένα, κόσμος αποξενωμένος από τον σύλλογο που υποστηρίζει και το αντίστροφο. Και αυτή η σχέση είναι η μόνη σταθερά στο ποδόσφαιρο. Ιδιοκτήτες, προπονητές, ποδοσφαιριστές όλοι πλέον είναι περαστικοί, αυτό που μένει εκεί από την αρχή ως το τέλος είναι ο οπαδός, καθώς η αγάπη που ένιωσε ο καθένας εκείνη την πρώτη του φορά στο γήπεδο είναι ένα συναίσθημα ανεξίτηλο στο χρόνο και κομμάτι της προσωπικότητας του.
Ακόμη και σήμερα υπάρχουν μερικοί που παραμένουν ρομαντικοί με την ομάδα τους, είναι όμως λίγοι, ελάχιστοι μέσα σε έναν φίλαθλο κόσμο γεμάτο παραλογισμό και τοξικότητα. Γραπώνονται στα «πιστεύω» τους και μας δίνουν την ελπίδα πως δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά η αγνότητα και ο ρομαντισμός. Κι ας είναι η ελπίδα των τρελών…
