Η Άστον Βίλα του Ουνάι Έμερι συνεχίζει τη ξέφρενη πορεία της, όμως ακόμα απέχει παρασάγγας από μία «χρυσή» διετία πριν 40 χρόνια, όταν πάτησε στην κορυφή Αγγλίας και Ευρώπης.
Όπως μπορεί να διαβάσει κάνεις στο bio μου, οι ποδοσφαιρικές ιστορίες με συγκινούν ίσως περισσότερο και από το ίδιο το άθλημα. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να γράψω για το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι οι άπειρες γνωστές και άγνωστες ιστορίες που αφηγούνται οι παλαιότεροι σε εμάς και οι ιστορίες που βιώνουμε και θα αφηγηθούμε εμείς στους νεότερους. Η φετινή πορεία της Άστον Βίλα σε πρωτάθλημα και Ευρώπη είναι, για την ώρα τουλάχιστον, μία από αυτές.
Αν για κάποιο λόγο η Πρέμιερ Λιγκ είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα στα μάτια μου, αυτό είναι γιατί σχεδόν κάθε χρόνο μας δίνει κι από μια -τουλάχιστον- «Σταχτοπούτα», μια ομάδα που υπερβαίνει το ταβάνι που θεωρήσαμε ότι είχε στην αρχή της σεζόν και κερδίζει τη συμπάθεια μας ως το αουτσάιντερ, που τα βάζει με τα φαβορί, και που, τις περισσότερες φορές, μας απογοητεύει όταν ξεφουσκώσει απότομα. Η περυσινή σεζόν, από αυτήν τη σκοπιά, ήταν εξαιρετική γιατί μας έδωσε όχι μία, αλλά δύο τέτοιες ομάδες.
Για την πρώτη έχουμε γράψει πολλά και έχουμε ασχοληθεί εκτενώς. Πρόκειται, φυσικά, για την Μπράιτον που, παρότι έχασε τον Πότερ νωρίς στη σεζόν από την Τσέλσι, κατάφερε να γίνει ακόμα ισχυρότερη με τον Ντε Ζέρμπι στον πάγκο, όντας πια φόβητρο για τους μικρούς και πάντοτε επικίνδυνη για τους μεγάλους. Είναι μια ομάδα που κερδίζει σταθερά έδαφος τα τελευταία χρόνια, με άριστο σχεδιασμό που της δίνει την απαραίτητη απόδοση εντός γηπέδου και την οικονομική ευρωστία που χρειάζεται για να πρωταγωνιστήσει στην Πρέμιερ Λιγκ. Φέτος δείχνει μια ταχύτητα κάτω, συνεχίζοντας όμως να παραμένει μια άκρως υπολογίσιμη δύναμη, ακόμα κι αν έχασε αρκετούς παίκτες-κλειδιά.
Η «τρελή» πορεία της Μπράιτον, βέβαια, μας έκανε να μην ασχοληθούμε όσο θα οφείλαμε (βάσει αποτελεσμάτων) με την άλλη ομάδα που έδειξε πέρυσι ότι θα μπει σφήνα στην πρώτη εξάδα – την Άστον Βίλα. Μπορεί την περασμένη σεζον να ξεκίνησε μες στη μετριότηα με τον Τζέραρντ στον πάγκο, αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε ο Ουνάι Έμερι και μετά, η Βίλα έχει μεταμορφωθεί πλήρως. Αυτή τη στιγμή μάλιστα η ομάδα του Μπέρμιγχαμ βρίσκεται 2η στη βαθμολογία και μοιάζει ικανή να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο.
Η πορεία της αυτή μπορεί να κάνει τους νεότερους οπαδούς της να ελπίζουν και να ονειρεύονται, αλλά ταυτόχρονα κάνει και τους μεγαλύτερους να θυμούνται, να διηγούνται μια από τις λιγότερο διαφημισμένες και «κινηματογραφικές» ποδοσφαιρικές ιστορίες της δεκαετίας του ’80, που βαθιά μέσα τους εύχονται να επαναληφθεί. Τότε που η Άστον Βίλα, σε μία τρελή διετία κατέκτησε το πρωτάθλημα της Πρώτης Κατηγορίας (σημερινή Πρέμιερ Λιγκ) και το Κύπελλο Πρωταθλητριών (σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ)!
Από τα αλώνια στα σαλόνια
Καλοκάιρι, 1975. Η σεζόν μόλις έχει ολοκληρωθεί και βρίσκει την Άστον Βίλα να πανηγυρίζει την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, επιστρέφοντας εκεί που ανήκει μετά από οκτώ χρόνια στη δεύτερη και στην τρίτη κατηγορία. Η φράση «εκεί που ανήκει» έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην προκειμένη περίπτωση, καθώς η Βίλα ήταν μια από τις πρώτες δώδεκα ομάδες που δημιούργησαν την επαγγελματική κατηγορία ποδοσφαίρου στην Αγγλία (είχε βγει 2η στο πρώτο πρωτάθλημα που διοργανώθηκε τη σεζόν 1888/89). Μάλιστα, ο τότε πρόεδρος της, ο Σκωτσέζος Γουίλιαμ ΜακΓκρέγκορ, θεωρήθηκε ο ιδρυτής της νεοσύστατης τότε λίγκας.
Παράλληλα με την άνοδο, οι «Βίλανς» κατέκτησαν και το Λιγκ Καπ, κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στο Κύπελλο UEFA της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Οι οπαδοί της Άστον Βίλα, που απείχαν για καιρό από τις επιτυχίες, πανηγύρισαν ξέφρενα την άνοδο, τον πρώτο τίτλο μετά από 14 χρόνια και την πρόκριση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Που να ήξεραν τι τους επεφύλασσε η μοίρα…
Η επόμενη σεζόν ήχησε σαν «χαστούκι», καθώς το σύνολο του εμβληματικού Ρον Σόντερς τερμάτισε 16ο στο πρωτάθλημα και αποκλείστηκε από το Κύπελλο UEFA μόλις στον πρώτο γύρο από την Αντβέρπ. Η επιστροφή στα «μεγάλα σαλόνια» και η συμμετοχή σε ευρωπαϊκή διοργάνωση μάλλον έπεσαν βαριά στον σύλλογο, αλλά η Άστον Βίλα, με παρόμοιο τρόπο με την πορεία της τα τελευταία χρόνια, ανέβαινε αργά αλλά σταθερά. Τις επόμενες τέσσερις σεζόν τερμάτισε 4η (κέρδισε ξανά το Λιγκα Καπ), 8η, 8η και 7η. Παράλληλα, τη σεζόν 1977/78 έπαιξε ξανά στην Ευρώπη και το Κύπελλο UEFA, φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά.
Για όλη αυτή την περίοδο, ο Σόντερς παρέμενε προπονητής και είχε δημιουργήσει ένα συμπαγές ρόστερ, με πολύ κλειστό ροτέισον. Το 1980 μάλιστα προστέθηκε στο πλευρό του ένας ανερχόμενος Άγγλος τεχνικός ως βοηθός, εν ονόματι Τόνι Μπάρτον. Εκείνη την εποχή το εγχώριο ποδόσφαιρο μονοπωλούσε η Λίβερπουλ, που θεωρείτο η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη (και δικαίως), ενώ εκείνες τις σεζόν συνέβη και η τρελή πορεία της Νότιγχαμ Φόρεστ με τα συνεχόμενα ευρωπαϊκά!
Η «ανάβαση» στην κορυφή της Ευρώπης
Κάπως έτσι η σεζόν 1980/81 ξεκίνησε με καθαρά φαβορί, τη Λίβερπουλ του Πέισλι, που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη σεζόν και τη Φόρεστ του Κλαφ, που είχε πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η Άστον Βίλα θεωρητικά στόχευε σε μια θέση, ή έναν τίτλο, που θα την έβγαζε και πάλι στην Ευρώπη. Για την επίτευξη αυτού προχώρησε σε μια εξαιρετικά σημαντική προσθήκη – αυτή του Πίτερ Γουίδ από τη Νιουκάστλ. Ο Άγγλος επιθετικός έμελλε να είναι από τους βασικούς πρωταγωνιστές της για όσο έμεινε στο Μπέρμιγχαμ.
Η Βίλα στηρίχτηκε σε έναν κορμό δέκα (!) παικτών: Τζίμι Ρίμερ (τερματοφύλακας), Κένι Σουέιν (δεξιός μπακ), Κεν ΜακΝότ (κεντρικός αμυντικός), Ντένις Μόρτιμερ (αρχηγός και κεντρικός μέσος), Ντες Μπρέμερ (κεντρικός μέσος), Γκόρντον Κόουανς (κεντρικός μέσος) και Τόνι Μόρλεϊ (αριστερός επιθετικός) έπαιξαν σε όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος (42), με τον Γκάρι Σο (επιθετικός) να παίζει σε 40, τους Άλουν Έβανς (κεντρικός αμυντικός) και Πίτερ Γουίδ (δεξιός επιθετικός) σε 39, ενώ οι Γκάρι Ουίλιαμς και Κόλιν Γκίμπσον μοιράστηκαν τα παιχνίδια στη θέση του αριστερού μπακ. Το ροτέισον συμπλήρωναν οι Ντέιβιντ Γκέντις (επιθετικός) και Ίμον Ντίσι (αμυντικός). Ο Σόντερς παρέτασσε την ομάδα σε ένα κλασσικό 4-3-3, όχι και τόσο αγαπημένο εκείνη την εποχή στην Αγγλία.
Η σεζόν ξεκίνησε ιδανικά για τους «Βίλανς», με τρεις νίκες και μια ισοπαλία στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Τότε γνώρισαν την πρώτη τους ήττα, από την ομάδα που θα την κόντραρε για τον τίτλο εκείνης της σεζόν. Και δεν ήταν κάποια από τις προαναφερόμενες Λίβερπουλ ή Φόρεστ, αλλά η συμπαθέστατη Ίπσουιτς Τάουν του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον. Άλλη μια ομάδα που γυρόφερνε για χρόνια την κορυφή της Αγγλίας εκείνη την περίοδο, χωρίς ποτέ όμως να καταφέρει να την κατακτήσει (εκείνη τη σεζόν, βέβαια, κατέκτησε το Κύπελλο UEFA, αναγκάζοντας τον αγγλικό Τύπο να την αναφέρει ως «τη σεζόν των εκπλήξεων»). Την επόμενη αγωνιστική η Βίλα έχασε ξανά από την Έβερτον, για να τρέξει ένα σερί δώδεκα αγώνων χωρίς ήττα!
Τότε ήταν που τη σταμάτησε η Λίβερπουλ μέσα στο Άνφιλντ, για να κάνει δύο ήττες, μια ισοπαλία και μια νίκη στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια. Με άλλο ένα σερί δέκα αήττητων αγώνων (8 νίκες/2 ισοπαλίες) η Βίλα παρέμεινε ζωντανή στη διεκδίκηση του τίτλου. Το πρωτάθλημα κρίθηκε στην τελευταία αγωνιστική, με την Ίπσουιτς να έχει να δώσει ένα παιχνίδι περισσότερο. Η Άστον Βίλα είχε προβάδισμα τεσσάρων βαθμών και βρέθηκε να χάνει μέσα στο Χάιμπουρι με 2-0 στο ημίχρονο, την ώρα που οι παίκτες του Ρόμπσον κέρδιζαν τη Μίντλεσμπρο με 0-1. Το πρωτάθλημα ήταν ακόμα ανοιχτό, καθώς και σε περίπτωση ισοβαθμίας, η Ίπσουιτς είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων.
Οι «Βίλανς» δεν κατάφεραν να αποφύγουν την ήττα, όμως για καλή τους τύχη η Μίντλεσμπρο έφτασε στην ανατροπή, δωρίζοντας τον τίτλο στο Μπέρμιγχαμ μετά από 71 ολόκληρα χρόνια. Κι αυτό σε μια σεζόν που η Λίβερπουλ τερμάτισε 5η (παράλληλα κατέκτησε το Πρωταθλητριών) και η Φόρεστ 7η. Ο Γουίδ πανηγύρισε το δεύτερο πρωτάθλημα Αγγλίας στην καριέρα του και ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 20 τέρματα. Παίκτης της Χρονιάς ανακηρύχτηκε ο Μόρλεϊ, ενώ μετά από πολλά χρόνια ο αρχηγός Μόρτιμερ δήλωσε πως «κοιτώντας πίσω, η κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 70 χρόνια ήταν ένα μνημειώδες κατόρθωμα, απέναντι σε μια εξαιρετική Ίπσουιτς του Μπόμπι Ρόμπσον, την όποια τα τότε μέσα, ειδικά του Λονδίνου, προτιμούσαν να σηκώσει τον τίτλο».
Όταν ο Γουίδ παραλίγο να χάσει το… άχαστο
Αρκετοί ίσως πίστεψαν ότι τότε η Βίλα όχι απλά ακούμπησε, αλλά τρύπησε το «ταβάνι» της. Την επόμενη σεζόν όμως θα ερχόταν μία ακόμα έκπληξη, αυτήν τη φορά όχι σε πανεθνικό, αλλά πανευρωπαϊκό επίπεδο. Για του λόγου το αληθές η ομάδα έπεσε 11η (!) στο πρωτάθλημα, κάνοντας μια κακή σεζόν με ρεκόρ 15-12-15, την ώρα που η Λίβερπουλ κατακτούσε τον τίτλο και η Ίπσουιτς τερμάτιζε ξανά 2η, ξανά στο -4 από την κορυφή. Οι «Βίλανς» έχοντας από την αρχή ασταθή πορεία εντός συνόρων, αφιερώθηκαν στα… εκτός.
Πρώτα, μερικά λόγια για το πώς ήταν τότε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ουσιαστικά ήταν ο πρόγονος του Τσάμπιονς Λιγκ και συμμετείχαν 32 ομάδες, που έδιναν μόνο νοκ άουτ παιχνίδια. Μέχρι τον τελικό έπρεπε να δώσεις εννέα αγώνες, τέσσερα διπλά νοκ άουτ και έναν τελικό, ή σε περίπτωση ισοπαλίας, κι έναν επαναληπτικό τελικό. Ήταν ένα φορμάτ που επέτρεπε αρκετές εκπλήξεις, κάτι που συνέβη και με την περίπτωση της Άστον Βίλα, ή και μία δεκαετία νωρίτερα με τον δικό μας Παναθηναϊκό.
Στον πρώτο γύρο, η ομάδα κληρώθηκε με τη Βαλούρ της Ισλανδίας, την οποία και απέκλεισαν με συνολικό σκορ 7-0 (5-0 εντός έδρας και 2-0 εκτός). Στον δεύτερο γύρο έπεσαν πάνω στη σκληροτράχηλη Δυναμό Βερολίνου και χρειάστηκαν τα εκτός έδρας γκολ για να πάρουν την πρόκριση, μετά από δύο ισόπαλα παιχνίδια. Στο σημείο αυτό συνέβη κάτι απροσδόκητο. Ο προπονητής Σόντερς αποφασίζει να εγκαταλείψει τον σύλλογο, λόγω διαφωνιών του με τη διοίκηση σχετικά με το συμβόλαιο του!
Η διοίκηση δεν θα ψάξει κάποιο άλλο μεγάλο όνομα της εποχής, αλλά θα δώσει τα ηνία στον Μπάρτον τον Φεβρουάριο του 1982. Παρά αυτή τη σημαντική και ξαφνική αλλαγή, η Βίλα συνεχίζει ακάθεκτη από εκεί που σταμάτησε. Μετά την πρώτη Δυναμό, η κληρωτίδα την έφερε κόντρα και στη δεύτερη Δυναμό που συμμετείχε στη διοργάνωση, αυτή του Κιέβου. Ο Μπάρτον σοφά δεν άλλαξε τη συνταγή της επιτυχίας του Σόντερς και απέκλεισε καθαρά τους Ουκρανούς με συνολικό σκορ 2-0 (0-0 στο Κίεβο, 2-0 στο Μπέρμιγχαμ).
Το επόμενο εμπόδιο, πριν τον τελικό, ήταν ίσως και το πιο δύσκολο ως εκείνο το σημείο. Η ισχυρή Άντερλεχτ είχαν αποκλείσει την πολωνική Βίτζεφ Λοτζ, την παντοδύναμη Γιουβέντους και τον Ερυθρό Αστέρα, με πέντε νίκες και μία ισοπαλία ως τότε. Οι Βέλγοι ήταν το μεγάλο φαβορί της αναμέτρησης, αλλά η Άστον Βίλα κατάφερε να περάσει χάρη σε ένα γκολ του Μόρλεϊ στο πρώτο παιχνίδι στην Αγγλία και μια λευκή ισοπαλία στις Βρυξέλλες. Οι «Βίλανς» είχαν πια και επίσημα καταπλήξει την Ευρώπη μετά την Αγγλία, φτάνοντας στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Πιθανότατα θα σκεφτεί κανείς ότι η τύχη ήταν με το μέρος τους, αλλά οι ομάδες που αντιμετώπισαν μόνο εύκολες αντίπαλοι δεν πρέπει να θεωρηθούν. Στον τελικό μάλιστα θα έρχονταν αντιμέτωποι με μια από τις κραταιές δυνάμεις της εποχής, μια επιθετική μηχανή, την Μπάγερν Μονάχου των Χένες, Ρουμένιγκε και Μπράιτνερ. Η Μπάγερν ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, έχοντας φτάσει στον τελικό αποκλείοντας τη σουηδική Έστερ με 6-0 συνολικό σκορ, την Μπενφίκα με 4-1, την Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα με 3-1 και την ΤΣΣΚΑ Σόφιας με 7-4. Ο τελικός θα διεξαγόταν στο Ντε Κάιπ στην Ολλανδία στις 26 Μαΐου του 1982.
Ελάχιστοι υποστήριξαν ότι η Βίλα είχε ελπίδες να φέρει το βαρύτιμο τρόπαιο ξανά στην Αγγλία, με έναν από αυτούς να είναι ο δημοσιογράφος της Daily Mirror, Ντέιβ Χόριντζ. «Και οι δύο ομάδες κατεβαίνουν πλήρεις στο γήπεδο και αν ο Μόρλεϊ πετύχει τον στόχο του και λάμψει, βλέπω την Άστον Βίλα να τα καταφέρνει με κάποιο γκολ που κανείς δεν περιμένει». Η παραπάνω δήλωση έχει μείνει στην Ιστορία, γιατί σαν πρόβλεψη έπεσε τρομακτικά μέσα!
Όπως σε κάθε ωραία ιστορία, έτσι κι εδώ, οι πρωταγωνιστές έπρεπε να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Το παιχνίδι ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς για τη Βίλα. Ο βασικός τερματοφύλακας Ρίμερ τραυματίστηκε στο 9ο λεπτό και τη θέση του πήρε ένας άγνωστος 22χρονος τερματοφύλακας, ονόματι Νάιτζελ Σπινκ. Οι οπαδοί είχαν αρχίσει να συμφιλιώνονται με την ήττα από την πολύ ανώτερη Μπάγερν, που είχε τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού και είχε κλείσει τους Άγγλους στα καρέ τους. Μάλιστα, ο Σπινκ εξελίχθηκε σε ανέλπιστο πρωταγωνιστή με τις επεμβάσεις του, λέγοντας πολλαπλά «όχι» στους επιθετικούς των Γερμανών, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Υπήρξε φυσικά και τυχερός, όταν ένα ψαλιδάκι που επιχείρησε ο Ρουμενίγκε και δεν μπορούσε με τίποτα να αποκρούσει πέρασε ακριβώς δίπλα από την εστία του.
Ο Μπάρτον προσπάθησε να εμψυχώσει τους παίκτες του στην ανάπαυλα, όμως η Μπάγερν συνέχισε να πολιορκεί μανιωδώς την εστία του Σπινκ, ο οποίος έμοιαζε πραματικά ανίκητος, σαν να έπαιζε για χρόνια βασικός. Όσα δεν απέκρουε, τα απομάκρυναν οι αμυντικοί της ομάδας, με καθοριστική φάση την απομάκρυνση του Έβανς πάνω στη γραμμή λίγο μετά τη συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού. Και τότε συνέβη αυτή η μία και μοναδική στιγμή που έψαχνε η Άστον Βίλα!
H ομάδα κέρδισε την μπάλα στο κέντρο και βγήκε σε μια γρήγορη αντεπίθεση. Ο κεντρικός επιθετικός Σο «ξάπλωσε» τον Ντέρνμπεργκερ και έδωσε μια γρήγορη πάσα στον Μόρλεϊ, που με τη σειρά του «άδειασε» με εξαιρετική ντρίπλα τον Βάινερ και βρέθηκε στην αριστερή πλευρά της περιοχής. Εκεί έκανε ένα γύρισμα που βρήκε τον Γουίδ τελείως μόνο του να σπρώχνει τη μπάλα στα δίχτυα, με το ίσως πιο «βρετανικό» τελείωμα που θα μπορούσε, αφού χτύπησε την μπάλα μισή με το πόδι, μισή με το καλάμι, αυτή βρήκε στο δοκάρι και κατέληξε στα δίχτυα!
Το γκολ αυτό διέλυσε τη ψυχολογία της Μπάγερν, που αν και προσπάθησε να επανέλθει (ο Χένες πέτυχε γκολ που ακυρώθηκε ορθά ως οφσάιντ) είδε αυτό το «άτεχνο» τέρμα να στέφει την Άστον Βίλα πρωταθλήτρια Ευρώπης, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στην πρώτη της συμμετοχή στον θεσμό. Η συνέχεια ήταν ο (σαστισμένος θα έλεγε κανείς) Μόρτιμερ να σηκώνει το τρόπαιο στον αέρα, μην πιστεύοντας τι έχει συμβεί. Κόντρα στα προγνωστικά, χάνοντας τον τερματοφύλακα της και δεχόμενη επιθέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, η Βίλα ουσιαστικά κατάφερε να «κλέψει» το τρόπαιο από τα χέρια των Βαυαρών.
Τον επόμενο χρόνο μάλιστα ο Μπάρτον και οι παίκτες του θα κατακτήσουν και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Ούντο Λάτεκ. Οι Καταλανοί επικράτησαν στο Καμπ Νου με 1-0, όμως έχασαν με το ίδιο σκορ μέσα στο Βίλα Παρκ, για να πάει το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί η Βίλα πέτυχε άλλα δύο τέρματα και κατέκτησε τον τελευταίο της μεγάλο ευρωπαϊκό τίτλο, αφού στην τροπαιοθήκη της υπάρχει και το… αδιάφορο Κύπελλο Ιντερτότο του 2001.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την Άστον Βίλα είχε όλα όσα χρειάζεται μια καλή ιστορία. Ένα συμπαθητικό αουτσάιντερ, μια δυνατή αντίπαλο, μια μεγάλη αναποδιά και μια ηρωική εμφάνιση. Οι Σόντερς και Μπάρτον κατάφεραν να γράψουν ένα όμορφο παραμύθι, που σίγουρα πολλοί οπαδοί που το έζησαν, το μνημονεύουν με αφορμή τα πρόσφατα κατορθώματα του συλλόγου. Μπορεί ο Ουνάι Έμερι να «μεγαλώσει» ακόμα περισσότερο την ομάδα του και να φτάσει σε έναν τίτλο, είτε της Πρέμιερ Λιγκ είτε ευρωπαϊκό; Ο χρόνος θα δείξει, αλλα ως άνθρωπος που μου αρέσουν οι ιστορίες, και δη οι καλές, συνεχίζω να ελπίζω…
