Αν ένα πράγμα μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο για αυτή την ιστορία, είναι η αγάπη του Steven Gerrard για την ομάδα με την οποία έχει συνδεθεί με κάθε δυνατό τρόπο, την Liverpool. Πίσω στο 2005 όμως, μία μάλλον παρεξήγηση τον έφερε κοντά όχι μόνο στο να φύγει από το Anfield, αλλά και να συνεχίσει την καριέρα του στην Chelsea, που μόλις τότε είχε γίνει υπολογίσιμη δύναμη στην Αγγλία.
Ο ίδιος ο Gerrard δεν είδε την άφιξη του Roman Abramovich με καλό μάτι, όταν αυτός αγόρασε την Chelsea το 2003. Στα 23 του, ήταν αρκετά σίγουρος για το τι σήμαινε η άφιξη ενός ξένου μεγιστάνα στα ιδιοκτησιακά μίας ομάδας και πως αυτό θα επηρέαζε την εξέλιξη του ποδοσφαίρου και του πρωταθλήματος. Το ίδιο συνέβη και πέντε χρόνια μετά, με την άφιξη των Αράβων της Manchester City. Στην πρώτη χρονιά με τα νέα δεδομένα η Liverpool, αν και τέταρτη, έχει συγκομιδή ολόκληρων 30 βαθμών μικρότερη από την Arsenal των «Invincibles». Ο Gerrard είναι ανήσυχος για τη δυναμική της ομάδας, αλλά και τις προσδοκίες που μπορεί να έχει από αυτή και το κατά πόσο θα συνεχίσει να αγωνίζεται στο Champions League. Είναι η πρώτη φορά που του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί το μέλλον του να τον φέρει μακριά από το Anfield!
Το ίδιο καλοκαίρι που η Chelsea έφερνε στον πάγκο της τον πρωταθλητή Ευρώπης José Mourinho, η Liverpool αντικαθιστά τον Gérard Houllier με τον Ισπανό Rafa Benítez, που είχε κάνει τρομερή δουλειά στην Valencia, με πρωτάθλημα και Κύπελλο UEFA εκείνη τη χρονιά. Η Premier League της σεζόν 2004/05 θα ήταν εγγυημένα ιδιαίτερα ανταγωνιστική και απαιτητική, αν βάλει κανείς στη σούμα και τους πρωταθλητές της Arsenal και του Wenger, που ήθελαν να διατηρήσουν το αήττητο όσο γινόταν, αλλά και φυσικά την Manchester United του Sir Alex Ferguson.
Στο τέλος, η Chelsea κατακτά το πρωτάθλημα με σχετική άνεση. Κάνει μόνο μία ήττα σε όλη τη χρονιά και το τέλος και της τελευταίας αγωνιστικής την βρίσκει 12 βαθμούς μπροστά από την συμπολίτισσα Arsenal. Η Liverpool βρίσκεται στην πέμπτη θέση, 37 βαθμούς μακρυά από την κορυφή. Φτάνει στον τελικό του League Cup, όμως το χάνει κι αυτό από τους «Μπλε». Η χρονιά για την ομάδα του Benítez έμεινε στην ιστορία λόγω της ευρωπαϊκής της πορείας, όπου πριν τον τελικό της Κωνσταντινούπολης είχαν ακόμη μία διπλή μάχη, με την Chelsea στα ημιτελικά. Μετά το 0-0 του Stamford Bridge, οι «Κόκκινοι» προκρίνονται στο Anfield με ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο γκολ, όπου ο Mourinho διαμαρτυρόταν έντονα πως το σουτ του Luis García δεν πέρασε τη γραμμή. Όπως και να ‘χει, το σκορ δεν άλλαξε στα υπόλοιπα λεπτά κι οι γηπεδούχοι εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στον τελικό, που έμελλε να τους σώσει τη χρονιά, αφού μέσω της νίκης αυτής κάλυψαν την αδυναμία τους να προκριθούν στο επόμενο Champions League μέσω του πρωταθλήματος.
Σιγά σιγά, και με το πέρας της σεζόν, άρχισαν κι οι φήμες για την μεταγραφή του Gerrard στο Stamford Bridge. Η πρόκριση της Liverpool στο Champions League ήταν μεγάλο χαρτί για την παραμονή του αρχηγού στο σπίτι του, όμως με δύο χρόνια να απομένουν στο συμβόλαιό του, ο ίδιος περίμενε να του προσφερθεί ανανέωση (και πάλι, με λιγότερα χρήματα απ’ όσα θα κέρδιζε υπό τον Abramovich), αλλά η διοίκηση έμενε σιωπηλή κι ο ίδιος φοβόταν πως σκόπευε να πουληθεί. Ο Mourinho ήθελε διακαώς τον Άγγλο μέσο κι ο τελευταίος το ήξερε αυτό. Ο σεβασμός ήταν αμοιβαίος και ίσως ο κυριότερος λόγος που ο «Stevie G» σκεφτόταν καν την μεταγραφή, ήταν ώστε να έχει την ευκαιρία να προπονηθεί υπό τις οδηγίες του «Special One» και όλες τις επιτυχίες που μπορούσε να καταφέρει με τον προπονητή που θαύμαζε για το κοουτσάρισμά του, την ικανότητά του να μεταδίδει κίνητρο στους ποδοσφαιριστές του, τις επιτυχημένες μεταγραφές που έκανε…
Η Liverpool εξακολουθούσε να κρατά στάση σιωπής και η Chelsea κατάφερε να μπει για τα καλά στο μυαλό του. Η σχέση του με τον Rafa Benítez δεν βοηθούσε τη κατάσταση. Ο Ισπανός, σε αντίθεση και με άλλους προπονητές που έχει ζήσει ο Gerrard, κρατάει ψυχρές κι απόμακρες στάσεις με τους παίκτες του, με αποτέλεσμα ο «Stevie G» να φαντάζεται το σενάριο ο Benítez να μην τον θέλει και να σκοπεύει να τον αντικαταστήσει με κάποιον πιθανότατα Ισπανό, πιο κοντά στο στυλ του, μιας κι έτσι κι αλλιώς ήδη είχε σχηματιστεί μία ισπανική παροικία στο Μερσεϊσάιντ. Ίσως να αναρωτιόταν κανείς: «Μόλις πήρε το Champions League, γιατί να θέλει να φύγει;», όμως ο ίδιος σκεφτόταν πιο μακροπρόθεσμα. Το δίλημμα σχηματίστηκε γύρω από την ερώτηση «τρόπαια με την Chelsea ή αφοσίωση στην Liverpool;». Αν και πολλές φορές προσπαθούσε να πείσει τους ξένους συμπαίκτες του να μείνουν στην ομάδα, καταλάβαινε γιατί ο Torres ήθελε να πάει στην Chelsea ή γιατί ο Suárez ήθελε να πάει στην Barcelona. Όμως όντας ο ίδιος ντόπιος και στις ακαδημίες της ομάδας από τα οκτώ, δεν είχε τις ίδιες επιθυμίες.
Με τις μέρες να περνάνε χωρίς κάποιο νεότερο, η ομάδα του Λονδίνου διατηρούσε ελπίδες. Έκανε επίσημη προσφορά 32 εκατομμυρίων λιρών, που απορρίφθηκε. Στις 5 Ιουλίου 2005, ο Gerrard, μπερδεμένος κι απρόθυμος, καταθέτει αίτημα μεταγραφής. Το αίτημα έγινε δημόσιο κι υπήρξαν φίλοι της Liverpool που δεν το πήραν καθόλου καλά. Στις τηλεοράσεις έδειχναν εικόνες όπου οπαδοί των «Κόκκινων» έξω από το Melwood έκαιγαν φανέλες ενός παίκτη, που μόλις έξι βδομάδες πριν, είχε κύριο ρόλο σε μία από τις σπουδαιότερες βραδιές στην ιστορία της ομάδας. Προσπαθώντας να διαχειριστεί την κατάσταση, ο σπουδαίος αρχηγός παραδέχεται στην αυτοβιογραφία του ότι έπαιρνε χάπια παρακεταμόλης «σαν να ήταν Smarties».
Οι άνθρωποι που βοήθησαν τον Steven να πάρει μία τελική απόφαση, ήταν ο πατέρας του κι ο αδερφός του, Paul. Με τις σωστές ερωτήσεις, ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι προτιμά πολύ περισσότερο να μείνει πιστός στην ομάδα της καρδιάς του από το να κερδίζει τίτλους εις βάρος της για μία ομάδα και μία πόλη που δε σημαίνουν τίποτα γι αυτόν. Έτσι μήνυσε και στην ομάδα του, αποσύροντας το αίτημα μεταγραφής του. Στις 8 του μήνα υπογράφει εν τέλει το νέο του συμβόλαιο, αυτή τη φορά χωρίς «escape clause» που θα του επέτρεπε να φύγει αν η Liverpool δεν απέδιδε στο χορτάρι. Έτσι έκλεισε το κεφάλαιο μεταγραφή του Gerrard για δέκα χρόνια. Ο Mourinho σεβάστηκε αυτήν την απόφαση και τους λόγους της. Κάθε φορά που είχαν μιλήσει για την μεταγραφή του ήταν ιδιαίτερα πειστικός. Είχαν υπάρξει φήμες ανά τα χρόνια που τον συνέδεαν με τον πάγκο του Anfield, αλλά ποτέ δεν μετουσιώθηκε στην πράξη σε κάποια συνεργασία, κάτι που ο ίδιος ο Gerrard πιστεύει πως θα είχε τρομερή επιτυχία κι οι φίλοι της Liverpool θα τον λάτρευαν.
Πόσο μέσα έπεσε όμως ο Gerrard; Η απόφασή του ήταν φυσικά πολύ περισσότερο συναισθηματική παρά βασισμένη στη φιλοδοξία, όμως το δίλημμα περιελάμβανε την πρόβλεψη πως η Chelsea θα κέρδιζε πολύ περισσότερα τρόπαια από τη Liverpool. Στα δέκα χρόνια μεταξύ της μεταγραφικής ιστορίας και της αποχώρησής του από την Premier League, η Liverpool κέρδισε μία φορά το FA Cup κι άλλη μία το League Cup. Η Chelsea, αντ’ αυτού, κέρδισε το Champions League, το Europa League, δύο Premier League, τέσσερα FA Cups και δύο League Cups. Συνολικός απολογισμός: Liverpool 2, Chelsea 10. Αυτό ήταν κι ένας μεγάλος λόγος, που το γλίστρημα στο πρωτάθλημα του 2014 πόνεσε τόσο πολύ, γιατί χάθηκε μία ευκαιρία να κερδίσει κάτι τόσο μεγάλο όσο η Premier League από μία ομάδα πολύ πιο πλούσια από τη δική του, που ο ίδιος είχε πριν χρόνια απορρίψει!
Μέχρι το 2015, και με τον αρχηγό πλέον στα 35 του, δεν είχε υπάρξει άλλη μεταγραφική ιστορία. Η σεζόν 2014/15 θα ήταν η τελευταία του στην ομάδα που ανδρώθηκε, αφού ήδη γινόταν ξεκάθαρο ότι αν έμενε κι έναν ακόμη χρόνο, θα είχε ρόλο δευτερεύοντα, μακριά από τη δράση, στα πλάνα του Brendan Rodgers (που εν τέλει μόλις τον Οκτώβριο της επόμενης σεζόν απολύθηκε). Η απόφασή του, που περιγράφει ως τη δυσκολότερη της ζωής του, ήταν να φύγει για κάπου που θα μπορούσε να παίζει βασικός, χωρίς όμως να υπάρχει πιθανότητα να βρει στο δρόμο του τη Liverpool ως αντίπαλο. Το ηλιόλουστο, χαλαρό κλίμα του Λος Άντζελες και της Καλιφόρνια ήταν ό,τι πρέπει για ένα διάλειμμα ενός έτους από την μουντάδα (sic) του Λίβερπουλ γι’ αυτόν και την οικογένειά του, κι αφού άκουσε πολλά για το MLS από άτομα όπως ο David Beckham, πήρε τη σκληρή απόφαση να αγωνιστεί την τελευταία του σεζόν στους LA Galaxy, ενώ ταυτόχρονα μελετούσε και για τα πρώτα του προπονητικά διπλώματα, χάρη στα οποία από το 2018 είναι στον πάγκο των Rangers στη Γλασκώβη.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Mourinho δεν ξέχασε τον Gerrard και τον σεβασμό που του τρέφει. Στις 29 Μαρτίου 2015, σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα στο Anfield, όπου οι επίλεκτοι «11» του Gerrard αντιμετώπισαν τους επίλεκτους «11» του Jamie Carragher, ο John Terry που αγωνίστηκε με την ομάδα του πρώτου, του έδωσε ένα γράμμα από τον προπονητή του, το οποίο ο «Stevie G» στην αυτοβιογραφία του παραδέχεται πως θα το κορνίζαρε:
«Αγαπητέ Steve,
Το ξέρω πως αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμη, αλλά πρώτα απ’ όλα θέλω να σε συγχαρώ για την φανταστική καριέρα στον σύλλογο της καρδιάς σου. Δεύτερον, θέλω να ξέρεις πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα ποτέ να δω τη δουλειά σου. Τρίτον, διασκέδασε τη μέρα με τους φίλους, την οικογένεια το γήπεδό, τους οπαδούς και τις αναμνήσεις σου. Τέταρτον και σημαντικότερον, να είσαι χαρούμενος κάθε μέρα της ζωής σου με το χαμόγελο των παιδιών σου.
Με σεβασμό,
José Mourinho»
Ακόμη κι αν τεχνικά το σερί έσπασε όταν φόρεσε την φανέλα του Λος Άντζελες, ο Gerrard είναι εκπρόσωπος ενός είδους που εξαφανίζεται, αν δεν έχει εξαφανιστεί ήδη, αυτό του «one club man». Ευτυχώς ή δυστυχώς, στο 2020 η αφοσίωση σε επαγγελματικό επίπεδο προς έναν σύλλογο είναι κάτι που είτε στο οποίο οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν δύνανται να δεσμευτούν για λόγους είτε οικονομικούς είτε φιλοδοξιών, είτε οι σύλλογοι δεν δύνανται να δεσμευτούν στους ποδοσφαιριστές δίνοντάς τους τον απαραίτητο χρόνο κι υπομονή. Αν τελικά ο Gerrard έκανε την κίνηση προς το Stamford Bridge και περνούσε εκεί τα τελευταία δέκα χρόνια της καριέρας του στο Νησί, μπορεί να είχε τώρα πολύ περισσότερα τρόπαια στο παλμαρέ του, μπορεί το όνομά του να ήταν ακόμη μεγαλύτερο απ’ ότι τώρα, όμως λίγα θα άξιζαν όλα αυτά για τον ίδιο, που πάντα θα ήξερε ότι ήταν μακριά από το σπίτι και την ομάδα που λάτρευε από μικρό παιδί στην Ironside Road κι ήταν αρκετά τυχερός όχι μόνο να αγωνιστεί γι αυτήν, αλλά το πρόσωπό του να ταυτιστεί με αυτήν για την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κι όχι μόνο!
Συντάκτης: Άγγελος Παλιακούδης
